Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Και πάλι άνθρωποι!


Νομίζω ότι δεν είχα ξαναδεί ποτέ τους ανθρώπους της πόλης να είναι άνθρωποι. Μεγάλωσα και ζω σε ένα αστικό τοπίο με ανθρώπους των οποίων τα χαρακτηριστικά τα κάλυπτε σε μεγάλω βαθμό η δηθενιά και η ξιπασιά. Μέχρι και πριν από 3 χρόνια ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μου ενήλικων και ανήλικων κυκλοφορούσε στους δρόμους αλλά και μέσα σε εσωτερικούς χώρους προτάσοντας όχι τόσο την προσωπικότητά τους αλλά τη "μούρη", το "ντεμέκ", το "δήθεν". Χωρίς να γνωρίζουν ο καθένας από αυτούς τι πραγματικά είναι και τι πραγματικά ζητά έμπαινε κάτω από την ομπρέλα του lifestyle και κυκλοφορούσε με ένα ανάλογο ντύσιμο, με τα προσήκοντα αξεσουάρ και αυτά που επέβαλε η μόδα των ημερών. Το σύνθημα "be yourself"  όπερ μεταφράζεται σε "κοίτα την πάρτη σου" έδινε και έπαιρνε. Αυτό που είχε προτεραιότητα ήταν το τι δείχνεις ότι είσαι, το "φαίνεσθαι".  Το τι θα έπρεπε να φαίνεσαι, θα το επέλεγες από ένα πλούσιο μενού που θα έβρισκες στα σχετικά περιοδικά και στις ομοϊδεάτικες ιστοσελίδες - σκουπίδια που επέβαλαν σε όλους μας ένα συγκεκριμένο μοντέλο ύπαρξης.
Αλλά αυτά περάσανε! Και ευτυχώς δηλαδή. Ομολογώ πως είναι μία από τις θετικές συνεέπειες της κρίσης (ή και της καταστροφής, αν προτιμάτε...). Μου φαίνεται πως ξαναγινόμαστε ανθρώπινοι. Απεκδυόμαστε τους μανδύες των μαύρων γυαλιών (θέλαμε μέχρι και τη νύχτα να τα φοράμε - τι γελοιότητα και κρυψίνοια μαζί...) που σκέπαζαν τα μάτια του προσώπου και της ψυχής μας. Ναι, είμαστε λυπημένοι, πενθούμε ίσως αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει να κρύψουμε το πένθος μας. Νομίζω πως δεν είναι μόνο ο βασιλιάς γυμνός... Βαδίζουμε γυμνοί με τα χέρια στις τσέπες αλλά με μάτια ανοιχτά... Δεν έχουμε πια τι να κρύψουμε. Ρίχνουμε ελεύθερα το βλέμμα μας ο ένας στον άλλον. Δεν κρύβουμε τις πληγές μας, είναι χαραγμένες στο σώμα μας. Οι Έλληνες ξαναβρίσκουν το είναι τους, δεν ντρέπονται για τα σημάδια στο κορμί και στην ψυχή. Δεν γουστάρουμε λιφτινγκ. Αυτοί είμαστε, γυμνοί αλλά αληθινοί, ξαναγινόμαστε άνθρωποι. Με βλέμμα που μιλά και σώμα που κοιτάζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: