Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

Μες στη ρέμβη της Νοτιάς



Ιδιο με κάγκελο φυλακής το κάγκελό μου...
Μα δεν είναι...
Προστατεύει μόνο από τις μπάλες που παίζουν τα παιδια
Κι από πίσω μια ελιά,
Ένα δέντρο σαν οσιομάρτυρας
Και μετά μια λεύκα
Κι ύστερα η αδιάκριτη γραμμή του ορίζοντα
Εκείνη που χωρίζει με ιλαρή ευγένεια τη γή από τη θάλασσα
Κρύφτηκε το νησί της Καλυψώς πίσω από τη σκόνη της κάτω γειτονιάς
Συμπαθείς οι κάτω γείτονες αλλά δεν έχουμε και πολλά πολλά
Μας σέβονται, τους σεβόμαστε
Και μοιραζόμαστε δροσιά και κάψα, και πάνω από όλα το αλάτι.
Τα κοιτάς όλα αυτά και θαρρείς πως τίποτα δεν πρέπει να κατατάξεις πουθενά.
Τα νιώθεις όλα δικά σου
Καμιά φορά οι παραξενιές των ανθρώπων σου θυμίζουν πως είσαι κι εσύ άνθρωπος
Ατέλειωτες φωνές πρόσωπα γεμάτα και μελαχρινά
Μα φέρνουν τον άγριο και ξανθό κώδικά τους
Η ανελέητη ζέστη του νότου
Ο έρωτας φουρφουρίζει, παίρνει μορφές αλλόκοτες
παιδικές, ώριμες, πρώιμες, σταράτες μα πιότερο από ολα
σαν λαμπυρίζοντα σύννεφα του Σέλαος
έτοιμα να αποκαλύψουν το Ουράνιο τόξο.
Νύχτωσε, ήρθε πάλι η χαρά της κρυφής αναμονής

Τα Σέβη μου

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2007

Στο Σέλας


Η βροχή με τον αέρα είναι λύτρωση.

Μα αν ο αέρας έρχεται στις 4 η ώρα.

Για να συναντήσει τον Λόγο.

Να τον τιθασεύσει.

Στην χαίτη του να αφήσει ήλεκτρον.

Να το βρέξει με δάκρυα ηδονής.

Βροχή κι αέρας: το σύμπαν μου σε οργασμό

ζω ακόμα εδώ, στις μέρες που ήρθαν

στις νύχτες που με περιμένουν

στις νύχτες του Βόρειου Σέλαος

νύχτες τόσο φωτεινές σαν ημέρες

μα νύχτες αξοπρεπείς, ήγουν νύχτες με μυστικά

Λάμψεις με μύχια αισθήματα

τόσο μύχια που τις κάνουν ζωντανές

ξενύχτια από άλλους θεούς

φώτα για να σου θυμίζουν τη σκοτεινιά σου

χώμα πατημένο που σου δίνει φτερά

πετάς τόσο μα τόσο ψηλα για να δεις μόσο μικρός είσαι

"κέντρο του σύμπαντος κι αθάνατος, νόμιζα ο άμυαλος πως ήμουνα..."



Τα σέβη μου

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007

Εκσταση


Εξακολουθώ να πιστεύω πως εκείνα τα πράγματα που μπορούν να χαρίσουν στον άνθρωπο τεράστια πνευματική ηδονή είναι τα ταξίδια στους λαβυρίνθους της ποίησης, της φιλοσοφίας, των Μαθηματικών, της Μουσικής. Νομίζω ότι γεννιέμαι ξανά και ξανά ακούγοντας τις "Ωρες" του Philip Glass ψάχνοντας την μοναδικήσε ομορφιά Θεωρία Αριθμών, απαγγέλοντας ένα ποίημα του Καρούζου, διαβάζοντας τον Νίτσε.
Δεν ξέρω αν πρέπει όλα αυτά να τα κατατάσουμε σε εγκεφαλικές διαδικασίες. Ίσως πουν μερικοί πως είναι απλά θέμα έκκρισης ορμονών. Και όμως, για να μπορούν να εκκρίνονται αυτές οι συγκεκριμένες ορμόνες πα να πει πως πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα γλυκό σαγηνευτικό μίγμα που έρχεται από το υπερπέραν. Προσωπικά η έκσταση που νιώθω με αυτά τα πράγματα αγγίζει τα όρια της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο αλλά σε ένα θάνατο που με διαχέεει σε όλο το Σύμπαν. Η απόλυτη κατάρευση του χρόνου, η απόλυτη κατάρευση των πάντων. Μετά απ΄ το χθεσινοβραδινό γλένετι σε ρεμπετάδικο ήρθαν και έδεσαν ο Γκέντελ με την παράνοια τού και τους αλγορίθμους του (ας είναι καλά ο ανυπέρβλητος σε αυτά σύντροφος Απόστολος Δοξιάδης). Σήμερα, μετά από ένα απογευματινό καφέ με την Αναπαράσταση Ι του Γιάννη Χρήστου και ένα αποκριάτικο πάρτι με τα παιδιά, κάθησα εδώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου με το Σύμπαν των "Ωρών" του Philip Glass και περιμένω να διαβάσω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον paper για την τυχαιότητα ή μη των άπειρων δεκαδικών ψηφίων ορισμένων άρρητων αριθμών.
Θε μου, πόση μαγεία σε δυο νότες σε δύο λεξεις σε δύο σύμβολα.
Ας είστε όλοι σας καλά.

Τα σέβη μου

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007

Κι όμως ...




Κι όμως, έρχεται μια νέα Γενιά Ανθρώπων. Μια εξαιρετική Γενιά. Είναι κοντά μας. Πολλοί από Αυτούς έχουν ήδη γεννηθεί. Δεν μας περιμένουν.
Κάτι αλλάζει στο σκοτεινό Πλανητικό Τοπίο. Το διαισθάνεσαι; Τελειώνει η Σειρά μας. Δεν είμαστε Φύρα, αλλά συμβάλαμε να γίνει ο Κόσμος Σκουπίδι.
Ο Ήλιος θα ανατείλει πάλι όχι πίσω από σύνεφα μουτζούρας, αλλά πίσω από τα Χνώτα της Χαράς.
Ο Πλανήτης ξαναγεννιέται. Οι Ανθρωποι πατάμε με το ένα Πόδι στον Παράδεισο και με το άλλο στην Κόλαση. Αλλά και τα δύο είναι εδώ. Αργεί, ναι αργεί, μα κάτι έρχεται που προτιμά να αποσπαστεί αντί να κρεμαστεί απ΄τον ομφάλιο λώρο μας.

Τα σέβη μου

Το Κάτι


Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία

Τώρα καταλαβαίνω, σε αντίθεση με τον ποιητή, πως το Τίποτα δεν είναι Τίποτα αλλά πάντα Κάτι.

Τα σέβη μου