Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

Σπασμοί στο επέκεινα


Ανθοφόρες κακοτοπιές
Κατευθυνόμενα γυμνάσματα στους ιστούς του Αοράτου
Περίπατοι στα δίκτυα της Eιμαρμένης
Ανθρώπινη Ψυχή, Ανθρώπινη στόφα
Βαυκαλίζεσαι με υπνοβότανα της υπερδιέγερσης
Ύστερα ξυπνάς στο ενύπνιό σου
Επιστρέφεις στους γαλακτικούς πόρους
Ανθρώπινη ψυχή! Χλιαρή στον ξύπνιο σου
Άλικη στο όραμά σου…
Χείλη… χείλη σχηματισμένα για να θηλάζουν Χαρά
(Από τις μάνες - τροφούς των κουφαριών που ωριμάζουν με ρυτίδες)
Να θηλάζουν Χαρά στους εξαίσιους δρόμους του πολέμου
Να θηλάζουν Χαρά στις γκρίζες σκοτεινές γωνιές των δωματίων
Να θηλάζουν Χαρά στους ανθοφόρους ορίζοντες
Να θηλάζουν Χαρά στον κακοτράχαλο βράχο
Να θηλάζουν Χαρά στα μονοπάτια της φωτιάς
Να θηλάζουν Χαρά στις σεληνιακές καταβυθίσεις
Να θηλάζουν Χαρά στου θανάτου την καταφρονεμένη εικόνα
Γεύση από Αστρα και Ατραπούς το Γάλα σου, Γυναίκα - Ζωή
Μπορώ να κοιτάζω τον Ουρανό γευόμενος την Πηγή σου
(κι ας μου τον κρύβεις!...)
Ανάσταση προς το Σώμα Σου…
Κοίτα με από ψηλά!
Σήκωσέ με!

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Στη μνήμη της Μαρίας


Επειδή πάντα υπάρχει κάποιος που θυσιάζεται για να σε φέρει κοντά στους πιο μύχιους φόβους σου...

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Φύλακας στο σκότος του φωτός


Τώρα πια δεν χαϊδεύω
Αγαπάω κάθε τι σκληρό
Έμαθα πως πρέπει να το αγαπήσω
Να ζήσω σε αγαστή σύμπνοια μαζί του
Να γίνει τροφή μου, σάρκα μου, αίμα μου
Να φέρει αρχαία σκουριά
Να είναι τόσο σκληρό το φώς του όσο το σκοτάδι
Να μπορεί να ακούει το θάνατο και να γελά
Στους χτύπους του, στα καλέσματά του
Μην με ρωτήσετε σε τι ελπίζω
"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδίσουν"
Βγάζω τη γλώσσα με αυθάδεια σε αυτά που αγάπησα παιδί
Χτύπησα θέσεις εξτρέμ
Το δικαιούμουν κι εγώ εξάλλου, έτσι δεν είναι;
Μια ζωή στη μετριότητα, στην υπομονή, στην υποταγή
Και μόνο με τις κρυφές μου επιθυμίες θα μείνω
ή θα κάνω πως τις πραγματοποιώ, έτσι για να με δείτε
"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδίσουν"
Μπορεί να παραμείνω ανέστιος και ανερμάτιστος
Δεν θα σας το καταμαρτυρήσω
Τίποτα δεν θα δουν τα μάτια σας
Τα μικρά πονηρά μάτια σας
Ούτε κι εσύ δεν θα το δείς
Και καθόλου να μην σε νοιάζει
(Προσποιήσου τουλάχιστον
Καν΄το τόσο καλά όσο κι εγώ)
Υπάρχει κάτι που δεν θα το μάθεις ποτέ
"Διαθέτω τεράστια αποθέματα δακρύων"
για ώρες που εσύ δεν φαντάζεσαι
Άλλωστε ... υπάρχει και το πιάνο ενός πιανίστα
που παίζει λες και παίζει για μένα, ναι για μένα,
Τόσο παράξενο είναι λοιπόν;
Θα αγκαλιάσω τα δαιμόνια μου
Θα ακούω τον πιανίστα φυλάγοντας το έρεβος του φωτός...

Τα σέβη μου

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Το φως


Είναι αυτό το εκτυφλωτικό φως
που με κατατρέχει
που μπορεί και τα φέρνει όλα δυο μέτρα
από τις σκέψεις μου
Αυτό το λευκό που αδυνατώ
ν’ αντικρίσω κατάματα
και κλείνω τα μάτια σαν από ντροπή
Είναι τότε που φεύγω τρέχοντας
για να μη καούν οι πατούσες μου
να χωθώ στην προστατευτική αγκαλιά των νερών
θέ μου
με τι απλό τρόπο αποδίδεις δικαιοσύνη



Του φίλου Δημήτρη Χατζηνικόλα
τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του...

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Το Βαλς του Ενστίκτου


Χόρεψαν τα ξωτικά
Τόσο πολύ αγριεύτηκαν από την απόγνωση των ανθρώπων
Οι άνθρωποι ξένοι ανάμεσά τους
Άνθρωποι της Σκοτεινής και της Γαλάζιας Θάλασσας
Να ερίζουν για το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Αληθινού.
Πόση αλήθεια κρύβει η θάλασσα!
(στο χώμα την τρώνε τα σκουλήκια)
Ας αρχίσει ξανά ο χορός, ΤΩΡΑ!
Τώρα που εγώ δεν θέλω να χορέψω
Θέλω να βλέπω στα σκοτάδια πλυμένων με άμμο μηρών
Να μη διακρίνω ούτε κι αυτά
Ούτε τα τινάγματα, ένθεν και ένθεν των καρωτίδων
Θέλω μόνος στα βράχια να μιλήσω
Να μου που αν τελειώνει, επιτέλους...
Όσο το βλέμμα αναστοράται τα χάδια στα σάρκινα βαθουλώματα
Όσο ο χορός των ξωτικών κρατά
Όσο δεν αρχίζει ο χορός των δερβίσηδων
Τα Βράχια της Νοτιάς, σε μένα, μόνο σε μένα θα δίνουν άφεση αμαρτιών
φωτίζοντας την διάφανη και περήφανη γύμνια των αληθινών ανθρώπων
Ήρθε η ώρα να χορέψουμε στην άμμο το Βαλς του Ενστίκτου

Το Βαλς του Ενστίκτου


Χόρευαν τα ξωτικά
Μια ορχήστρα αγγέλων έσπαγε τα νύχια της
Πάνω στα βιολοντσέλα
Ένα Τάγμα Αγγέλων, αφού το θέλετε,
Ξέσκιζε τις χορδές των βιολιών σαν να ήταν γκρανκάσες
Τη λάτρευαν με φθόνο εκείνη τη μουσική
Λες και αυτή ήταν κρυμένη και τους έκανε παιχνίδια μέχρι να τη βρούν
Πίστευαν - τα Αγγελούδια, βέβαια - πως η μουσική υπάρχει
Σε ένα υπεροχα αόριστο Μεγάλο Κάπου
Κι αυτοί μάτωναν τα νύχια τους για να την ξεθάψουν
Κάτω από δροσοσταλίδες, μέσα στη Λάβα του Πλήθους
ή στα εμέσματα των μελισσών που τρώνε ζάχαρη αντί για μέλι
Στις χοάνες των πλοίων και στις θάλασσες, τις γεμάτες βότσαλα
τις γεμάτες Άμμο, Άμμο, Άμμο
Χόρεψαν τα ξωτικά στις μνήμες των επερχόμενων ανθηρών ετών
και ειρωνεύτηκαν με την καρδιά τους
Το Φεγγάρι, τον Ήλιο (στο γέρμα του), το χαρτί και το μολύβι
Και αγκαλιάστηκαν
πάνω στο κατακρεουργημένο Βαλς
των κραυγών των Αγγέλων,
όταν με πύρινες γλώσσες Αυτοί αντί για δοξάρια
τους έπαιζαν το Βαλς του Ενστίκτου

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Πυρσοί στον Υποθάλαμο


Τινάξαμε από πάνω μας τη σκόνη του καλοκαιριού.
Είχε σκάψει τους πόρους μας
Σμίλεψε το τρίχωμα μας.
Αναδύαμε στάχτη κι αλμύρα
Και ρίγανη, κι αλκοόλ παρακεντημένο από λοβοτομή.
Κλωθογυρίζαμε πάνω από τις παρωχημένες γέννες και τους μελλονικούς θανάτους
Σαν τα πουλιά που αρνούνται να ταφούν
Και γατζώνονται την ύστατή τους ώρα από ένα ξεσκισμένο σύννεφο
Κάναμε τα ακροδάχτυλά μας εργαλεία και καλοξυσμένα μολύβια
Για να στέλνουν μηνύματα σαν από φρυκτωρίες
μηνύματα σε εμάς, τους ανυπόφορα υποφερτούς
που νομίσαμε πως αγγίξαμε την άκρη του σύμπαντος
καθένας βέβαια με τον τον δικό του
- οπωσδήποτε ολόδικό του - τρόπο.
Νοήσαμε - μπορείς να πείς μέχρι και "κατανοήσαμε"
Πως οι σκιές για να μπορούν να πλανώνται με κύρος
Χρειάζονται μπόλικο φως μα και πολύ σκοτάδι
Να φωτίζει τη γύμνια τους
Μεγαλείο! για δες .! .. να γεύεσαι με χείλη σου το χείλος του γκρεμού
Και να μην πέφτεις . . .  για να χεις να το διηγείσαι
Στον εαυτό σου ... ΧΑ!!!