tag:blogger.com,1999:blog-71241608595859150662024-03-13T20:04:41.851+02:00EnantiodromiaFOR THE DANCING MINDScogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.comBlogger71125tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-34297512558794702132012-08-07T03:18:00.000+03:002012-08-07T22:53:04.864+03:00Ένα σχόλιο και η "χαμένη συνέντευξη" με τον Κωστή Ζουλιάτη πάνω στην "Anaparastasis"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-g2CglH2ISc8/UCBef6JWBmI/AAAAAAAAATo/7qz1lP47AIE/s1600/399378_101860696626524_818104622_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="http://1.bp.blogspot.com/-g2CglH2ISc8/UCBef6JWBmI/AAAAAAAAATo/7qz1lP47AIE/s400/399378_101860696626524_818104622_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω και να δώσω την δική μου
εκδοχή των γεγονότων για την ατυχή δημοσίευση της πρώτης ανεπεξέργαστης μορφής
που δόθηκε στη δημοσιότητα στο περιοδικό "<a href="http://www.metronomos.gr/">Μετρονόμος</a>" (τεύχος 45) ως «συνέντευξη» του Κωστή Ζουλιάτη σε εμένα.
Παρακαλώ τον Κωστή αν διαφωνεί, ως προς τα γεγονότα, να το αναφέρει δημοσίως. </span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μέσα στο χειμώνα, και μάλιστα κάπου γύρω στο Γενάρη, αν δεν
με απατά η μνήμη μου, συναντηθήκαμε με τον Κωστή Ζουλιάτη για να κάνουμε μια
συζήτηση για την ταινία του </span><a href="http://anaparastasis.info/"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">«</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Anaparastasis</span></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">».</span></a><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
Με τον Κωστή γνωριζόμαστε εδώ και 6 χρόνια και μας έχει συνδέσει κυρίως η κοινή
μας συγκίνηση και το ενδιαφέρον για τον Γιάννη Χρήστου που έχει βέβαια
διαφορετικές αφετηρίες στον καθένα, αλλά η ένταση της εμπειρίας «Χρήστου»
άγγιξε τον καθένα μας σε άλλες κλίμακες και ίσως και σε άλλα πεδία του νου και της
ψυχής, αυτή είναι και η μαγεία του του. Η σχεδόν 3ωρη συνάντησή μας είχε σαν
στόχο να καταλήξει στη δημοσίευση της σε μορφή συνέντευξης στο περιοδικό «<a href="http://www.metronomos.gr/">Μετρονόμος</a>»
αλλά σε χρόνο μεταγενέστερο που θα την καθιστούσε πιο «επίκαιρη», όταν δηλαδή η
ταινία θα βρισκόταν έτοιμη για δημόσια ανοικτή προβολή. Έτσι, επεξεργάστηκα στις αρχές του καλοκαιριού το
ηχητικό υλικό της κουβέντας μας και κατέληξα σε ένα πρώτο κείμενο – συνέντευξη που
στάλθηκε στον Κωστή αλλά και (κακώς) στην διεύθυνση του "Μετρονόμου". Ο Κωστής όταν το διάβασε μου είπε ότι
αυτή μορφή δεν τον εκφράζει καθόλου και έτσι του δόθηκε ο χρόνος από τον «Μετρονόμο»
να την επεξεργαστεί μέσα σε δυσμενείς γι΄ αυτόν και για εμάς, χρονικές συνθήκες λόγω των
υποχρεώσεων που υπήρχαν εκετέρωθεν. Το ότι έγινε η επεξεργασία της συνέντευξης από την αρχή είναι
απόλυτα θεμιτό άλλωστε αυτή ήταν και μεταξύ μας συμφωνία διότι στο κάτω – κάτω γνώριζα
ότι είναι ιδιαιτέρως προσεκτικός με τον δημόσιο λόγο του, λόγος τον οποίο,
ειρήσθω εν παρόδω, θαυμάζω και νιώθω ότι ζηλεύω. Γι΄ αυτό άλλωστε του έστειλα
και όλο το ηχητικό υλικό της κουβέντας μας σε ψηφιακή μορφή. Μάλιστα όταν ολοκλήρωσε την
επεξεργασία του κειμένου μας έδωσε και αδημοσίευτο υλικό το οποίο, όπως γράφουμε
και στο τεύχος, αποτελεί ευγενική παραχώρηση των διαχειριστών του αρχείου
Γιάννη Χρήστου. Έλαβα το τελικό κείμενο μαζί με τις φωτογραφίες τις οποίες και
έστειλα στο περιοδικό. Δυστυχώς από ένα τραγικό λάθος δημοσιεύτηκε, με ευθύνη της
διεύθυνσης του περιοδικού «Μετρονόμος», <strong>το αρχικό κείμενο, το οποίο ήταν κυρίως σποραδικά σπαράγματα και απόπειρα συμπύκνωσης της κουβέντας</strong>. <strong>Διόλου δεν αμφισβητώ το γεγονός πως στην προσπάθεια συμπύκνωσης σε γραπτό λόγο μιας σειράς σκέψεων των οποίων η εκφορά γίνεται κατ΄αρχήν προφορικά, συχνά παραποιεί έως και διαστρεβλώνει την πρωτόλεια σκέψη και την πεμπτουσία αυτής. Ενδεχομένως, άθελα μου να το έκανα με τον Κωστή στην αρχική δημοσιευμένη μορφή. Η πρώτη επεξεργασία έγινε και αυτή υπό δυσμενείς συνθήκες άρα ο Κωστής έχει κάθε δικαίωμα να απορρίπτει τις δικές μου απόπειρες συμπύκνωσης του λόγου του.</strong></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Κωστής θυμάται καλά πως παρά το ότι δεν είμαι επαγγελματίας
δημοσιογράφος, ούτε υπήρξα ποτέ, ούτε μουσική γνωρίζω, αλλά αυτή είναι κομμμάτι
της ψυχής μου. Σίγουρα θυμάται πως έχω προβάλλει μέρος της ευρύτερης δουλειάς
αυτού και συνεργατών του δύο φορές μέσα από τις στήλες της εφημερίδας «<a href="http://www.pyxida.gr/">Πυξίδα</a>»,
μία φορά μέσα από το πάλαι ποτε«Δίφωνο» αλλά και από το <a href="http://the-wind-at-four-oclock.blogspot.gr/2009/01/night-on-earth-second-hand.html">ιστολόγιό μου</a> άσχετα αν το
ενημερώνω αραιά και πού. Γνωρίζει επίσης ότι ο «<a href="http://metronomos.blogspot.gr/">Μετρονόμος</a>» είναι μια καθαρά
ερασιτεχνική 12ετής προσπάθεια ανθρώπων που δεν έχουν κανένα κέρδος, γίνεται κουτσά </span><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">- στραβά απλά και μόνο με το μεράκι τους
και την αγάπη τους για τη μουσική, και αν μην τι άλλο έχει μια εντιμότητα, άρα δεν
θα μπορούσε να είναι ούτε υστεροβουλία αλλά ούτε και κάτι άλλο. Ξέρει πως ενώ
δεν έχω κανένα συμφέρον εκτιμώ το έργο του και την έρευνά του επειδή αυτά
κινούνται σε χώρους που με γοητεύουν και με πληρούν. Εξάλλου, αν καθυστέρησε η
έκδοση του εν λόγω τεύχους έγινε ακριβώς για το λόγο ότι περιμέναμε να ολοκληρωθεί
η τελική μορφή της συνέντευξης, κάτι που θεωρούσαμε ότι θα προσέδιδε ακόμα
μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο περιοδικό αλλά ταυτόχρονα πιστέψαμε από την αρχή στην
στήριξη μιας τέτοιας δουλειάς για τον Χρήστου. Λυπάμαι που οι νόμοι του Μέρφυ επιβεβαιώνονται με άσχημο τρόπο στην περίπτωσή μας. Αν η δημοσίευση αυτή δημιούργησε προβλήματα στον ίδιο ή στους συνεργάτες του τότε είναι κρίμα που δεν καταφέραμε να αποφύγουμε τα χειρότερα (αν και υπαρχουν πάντα και χειρότερα από αυτά που μας συμβαίνουν).</span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τον Κωστή τον θεωρώ τον θεωρώ συνειδητοποιημένο άνθρωπο σε πολλαπλά επίπεδα και όπως το έκανα στο παρελθόν αρκετές φορές, θα συνεχίσω να στηρίζω τη δουλειά του γιατί πιστεύω στην σοβαρότητά του, στην ειλικρίνειά του, στην τρέλα του και την ανυστεροβουλία του. Αν δημιουργήθηκαν προβλήματα στο έγο του με αυτή την αβλεψία μας τότε δεν έχω παρά να ζητήσω συγγνώμη. Ευελπιστώ πως τα δυσκολότερα πέρασαν. Γι΄ αυτό κι εγώ θα δημοσιεύσω ολόκληρη την ανάρτησή του που έγινε χθες κάτω από ιδιάζουσες γι αυτόν συνθήκες σητώντας συγνώμη για το σφάλμα, αλλά στο μέτρο που μου αναλογεί. Σε αυτήν τη δουλειά του θα συνεχίζω να τον στηρίζω με τον τρόπο που μπορώ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ας καταφέρει αυτός ο Αυγουστος να μας προετοιμάσει όπως πρέπει για τις προτόγνωρες εντάσεις που έπονται (όχι μεταξύ μας φυσικά)!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αντώνης Περιβολάκης</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"><a href="http://blog.costinho.gr/%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%A5%CE%A0%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%97%CE%A3/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82/131-2012-08-06-13-36-28"><i>Η χαμένη συνέντευξη</i></a></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><br /></i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><b><i><span style="font-size: large;">Πως ξεκινά η ενασχόληση σου με τον Γιάννη Χρήστου και σε τι αποσκοπείς με αυτή σου τη δουλειά; Ποια είναι η εικόνα που εισπράττεις τώρα γι΄αυτόν, 42 χρόνια μετά το θάνατό του;</span></i></b></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Ας πούμε ότι κάπως εξαναγκαστικά ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του Χρήστου, ως πρωτοετής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα. Ήταν στο μάθημα της χορωδίας που θα μελετούσαμε τη Λατινική Λειτουργία του, γεγονός που σε συνδυασμό με το ότι ήμουν νιόβγαλτος στη μουσική του 20ου αιώνα –πέρα από νιόβγαλτος στη χορωδία- έδειχνε πως η επαφή αυτή θα ήταν δύσκολη. Παρ'ότι αποδείχτηκε πως δεν ήταν καθόλου δύσκολη τελικά, παρέμεινε εξαναγκαστική, καθώς το ηχητικό σύμπαν του Χρήστου πολύ δύσκολα σου επιτρέπει να δραπετεύσεις. Διαισθητικά τότε, σχεδόν μεταφυσικά, αντιλαμβανόμουν πως υπάρχει κάτι πολύ ξεχωριστό στην περίπτωσή του, κάτι που με καλούσε να το ψάξω και να σκάψω βαθιά προκειμένου να καταλάβω. Τελικά, αποτέλεσε το θέμα της πτυχιακής εργασίας μου το 2004, αλλά και το θέμα της διδακτορικής διατριβής μου, κοινώς μιας συνεχούς έρευνας που φαίνεται πως έχει σταθμούς, αλλά ποτέ δεν τελειώνει και, με κάποιο τρόπο, ελπίζεις ποτέ να μην τελειώσει και να έχει πάντα να σου δώσει καινούρια στοιχεία. Αυτό που τελικά έχει διαπιστωθεί είναι πως το έργο του σε χτυπάει με τη δύναμη μιας αποκάλυψης, την οποία καλείσαι να διαχειριστείς και να αφομοιώσεις στη ζωή σου και στην ιδιοσυγκρασία σου.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Και αν αποσκοπώ σε κάτι μέσα από την προβολή των τεκμηρίων που συνθέτω, είναι ακριβώς αυτό: να παρέχω όσο μπορώ, ως μεσολαβητής, κάποια εφόδια στους ανθρώπους που χρειάζονται αυτές τις αποκαλύψεις και μπορούν να αντλήσουν δύναμη και να βρουν τρόπους να τις αφομοιώσουν στη δική τους ζωή και ιδιοσυγκρασία, στις δικές τους ανάγκες.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Η εικόνα που έχω για τον Χρήστου σήμερα, έναν άνθρωπο –και παράλληλα μια εποχή- που δεν γνώρισα, είναι η εικόνα μιας σπάνιας περίπτωσης ολιστικού δημιουργού, κάπως ξεχασμένη στα σημερινά ήθη και συνήθειες, αλλά συγκλονιστικά απαραίτητης στην προσπάθεια να ερμηνεύσουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει, μα και να παρεμβαίνουμε σ'αυτόν συνδιαμορφώνοντάς τον.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><b><i><span style="font-size: large;">Αυτά τα τελευταία στα οποία αναφέρθηκες είναι και το αντικείμενο του διαδακτορικού σου;</span></i></b></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Το αντικείμενό μου είναι τα χειρόγραφά του, μουσικολογικά και φιλοσοφικά, που φωτίζουν αν θες το υπόβαθρο της σκέψης και των προθέσεων του δημιουργού.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Ο ακροατής των έργων του Χρήστου, έχει ανάγκη από τα χειρόγραφά του;</span></i></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Ως ακροατής δεν χρειάζεσαι τα χειρόγραφα για να κατανοήσεις τα έργα, αν εννοείς αυτό. Το έργο του Χρήστου είναι πέρα και πάνω απ'όλα μουσικό και, μάλιστα, στοχεύει να ανακαλέσει εκείνη τη ρίζα της μουσικής που εντελώς πρωτόγονα σε συγκινεί και τελικά κατορθώνει να κυριεύσει τις αισθήσεις σου. Όσο κι αν συνδέεται με εξωμουσικές ιδέες και φιλοσοφικές αφετηρίες, το έργο του δεν είναι αυστηρά προγραμματικό –για την ακρίβεια, ίσως δεν είναι καθόλου προγραμματικό. Και σίγουρα δεν απαιτεί αποκρυπτογράφηση ή άλλη εξήγηση, προκειμένου να το προσλάβεις και να το νιώσεις. Η μουσική του είναι άμεση, ειλικρινής και αποκαλυπτική. Από την άλλη όμως, ο κοινωνός της μεγάλης τέχνης, και της τέχνης γενικότερα, πιστεύω πως έχει ανάγκη από τα πάντα. Και τα χειρόγραφα του Χρήστου μπορούν να φωτίσουν εκφάνσεις του κόσμου, να γίνουν πολύτιμα εργαλεία στην προσέγγιση κάθε ανθρώπινης εμπειρίας τόσο στην ερμηνεία της όσο και στη βίωσή της.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Ο Χρήστου έχει ένα μεγάλο αριθμό χειρoγράφων που όμως ελάχιστα από αυτά είχε αποφασίσει να δημοσιοποιήσει. Εν τούτοις αυτό το διάστημα εσύ μαζί και με άλλους ερευνητές μελετάτε και δημοσιοποιείτε μέρος αυτών ή βγάζετε και συμπεράσματα για τη ζωή του, τη σκέψη του. Αυτό γίνεται βέβαια με τη συναίνεση της οικογένειας, αλλά κατά πόσο είναι ηθικό;</span></i></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Πιστεύω πως είναι εξίσου ηθικό όσο και να εκτελούμε τη μουσική δημιουργών που δεν βρίσκονται στη ζωή και δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν τους όρους του οράματός τους. Τα χειρόγραφα του Χρήστου δεν ήταν απόκρυφα, αλλά προσωπικές σημειώσεις οι οποίες στο σύνολό τους βοηθούσαν τον ίδιο να στερεοποιήσει τις ιδέες του και τις αρχές του γύρω από την κάθε δημιουργία του, αλλά και γύρω από τη δημιουργία εν γένει. Εξυπακούεται πως δεν μιλάμε για σημειώματα που ανήκουν σ'αυτό που λέμε ιδιωτική ζωή, όπως για παράδειγμα η καταγραφή των ονείρων του, αλλά μόνο κείμενα και αποσπάσματα που μπορούν να βοηθήσουν στη σύνθεση των στοιχείων που θα μας δώσουν μια συνολική εικόνα για τη φύση αυτού του έργου, για τις προθέσεις του δημιουργού του, για τις προεκτάσεις πάνω στα μεγάλα ζητήματα της ύπαρξης του κόσμου, του ρόλου της τέχνης, της δύναμης της ανθρώπινης εμπειρίας. Για παράδειγμα, υπάρχουν διάφορα κείμενα και διάσπαρτες σημειώσεις σχετικά με τη σεληνιακή εμπειρία και τους αρχέγονους φόβους του ανθρώπου, τα οποία συνδέονται με τις Αναπαραστάσεις -ή τις πρωτοεκτελέσεις σύμφωνα με τον ίδιο. Υπάρχει ένα όνειρο που περιγράφει ο ίδιος σχετικά με την ιστορία της Κυρίας με τη Στρυχνίνη και κάποια χωρία του Καρλ Γιούνγκ. Γιατί να μην είναι ηθικό να μελετήσουμε το σύνολο της σκέψης που υπάρχει πίσω από αυτόν τον τρόπο δημιουργίας και αφουγκρασμού του κόσμου;</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><b><i><span style="font-size: large;">Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσης του Γιάννη Χρήστου;</span></i></b></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Η πανανθρώπινη εμπειρία. Τα ένστικτα, οι αγωνίες και τα πάθη που ενώνουν εννοιολογικά και βιωματικά τον πρωτόγονο άνθρωπο με το σύγχρονο homo urbanus. Η συμπεριφορά του ανθρωπίνου όντος πάνω κι από την Ιστορία και τις δομές των οργανωμένων κοινωνιών. Τα αρχέτυπα της ανθρώπινης δράσης, του συνειδητού και του ασυνείδητου –ευθεία επίδραση από τον κόσμο του Γιουνγκ. Ας σημειώσουμε επίσης ότι ο Χρήστου γεννήθηκε στην Αίγυπτο, στοιχείο που χαρακτηρίζει μια ταυτόχρονη όσο και φυσική σύνδεση του αρχαϊκού πολιτισμού με τον κοσμοπολιτισμό του Καϊρου και της Αλεξάνδρειας. Σε πιο φιλολογική ανάγνωση θα δούμε ότι η δημιουργία του αντλεί θέματα και ιδέες από αρχαίες μυθολογίες, τελετουργικά έθιμα, θρησκευτικά κείμενα, μεσαιωνικές ιστορίες, σύγχρονες καταστάσεις που μαρτυρούν καταπίεση του ανθρώπου, παράδοξα, ανεξήγητα φαινόμενα, ονειρικές καταγραφές, αδιέξοδα, αναπάντητα ερωτήματα.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Μήπως χρησιμοπιεί την θρησκευτικότητα του Ανθρώπου και την επαφή του με το Υπερπέραν για να μελετήσει τις δυνατότητες του; Δηλαδή μήπως τις εκφράζει με ήχους και με μουσικές;</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Σε μια συνεντευξή του αναφορικά με το θρησκευτικό ορατόριό του «Πύρινες Γλώσσες», είχε πει πως αν και γενικά τον ενδιαφέρουν όλα τα θέματα και όχι μόνο τα θρησκευτικά, το μυστήριο της Πεντηκοστής είναι ιδιαίτερο γιατί «είναι μια στιγμή που δύσκολα μπορείς να την περιγράψεις με λόγια, γιατί δεν χωρούνε λόγια, διότι ο άνθρωπος φωτίζεται με μια δύναμη που δεν είναι δική του». Πάντα για τον Χρήστου, η θρησκευτικότητα είναι μέρος του Μύθου. Αναφορικά με το άλλο ορατόριό του, το «Μυστήριον» -επίσης θρησκευτικής υφής αλλά με κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο και τη Βίβλο των Νεκρών- δηλώνει ότι «το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τέχνη, αλλά να μπορέσεις να συνδεθείς εσύ ο ίδιος με τις δυνάμεις που σε περιβάλλουν». Με κάθε τρόπο, μουσικό και εξωμουσικό, ακόμα και «αντι-μουσικό», εξερευνεί ηχητικά τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων και ταυτόχρονα τα ηχητικά και παραστατικά όρια της βιωμένης μουσικής πράξης.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Ας πάμε στην δημιουργία του ντοκιμαντέρ. Πριν από 2-3 χρόνια συζητούσαμε για την παλιά ταινία που δημιούργησες το 2004 και τώρα λες ότι δημιούργησες μια νεά ταινία. Τι νέα στοιχεία βρήκες;</span></i></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Η ταινία που αναφέρεις ήταν μόνο η πτυχιακή εργασία μου, ένα πρώτο βήμα και αρχετυπικό σχέδιο μιας πρώτης καταγραφής, με κύριο οδηγό τη μουσικολογική μεθοδολογία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, βρέθηκε νέο υλικό, ολοκληρώθηκε μια συνολικότερη έρευνα όσο αφορά τα πρόσωπα και τις αρχειακές πηγές, αλλά και αναπόφευκτα αναπτύχθηκαν μέσα μου καινούριες ιδέες όσο αφορά την προσέγγισή μου, αλλά και τους τρόπους αφήγησης αυτής της ιστορίας. Υπάρχει πλέον ολόκληρο το φιλμ του Μίμη Κουγιουμτζή από τις πρόβες του Θεάτρου Τέχνης, αλλά και μια μπομπίνα έγχρωμου super-8, με στιγμές της οικογένειας Χρήστου στην Αλεξάνδρεια, γυρισμένο γύρω στο '59. Ο κύκλος των συνεντεύξεων διευρύνθηκε, πλησίασα μέχρι και τεχνικούς ήχου όπως ο Δεσποτίδης και ο Σιγλέτος, για να έχω και την εικόνα των ανθρώπων της δουλειάς, των πλέον κρυμμένων ρόλων που πιθανώς έχουν να μας μεταφέρουν κάτι διαφορετικό. Συνάντησα επίσης προσωπικότητες όπως ο συνθέτης και μαέστρος Rupert Huber και η σύζυγός του και performer Doris Huber, οι οποίοι μαζί έχουν κάνει μια τολμηρή ανάγνωση πάνω στα ανολοκλήρωτα σχεδιάσματα των Αναπαραστάσεων –των Projects όπως τιτλοφορούνται από το συνθέτη στο σχετικό φάκελο. Και φυσικά, ερμηνευτές και μουσικούς όπως η Νέλλη Σεμιτέκολο, ο Σπύρος Σακκάς, η Στέλλα Γαδέδη κ.α.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Επίσης, σε αντίθεση με την πτυχιακή, όπου όλα είναι εξ ορισμού one man show άρα ερασιτεχνικά και ίσως ανεπαρκή, αυτή τη φορά δουλέψαμε με ένα μικρό και αφοσιωμένο συνεργείο πολύ εκλεκτών φίλων, εξειδικευμένων ο καθένας στην τέχνη του, ώστε να επικεντρωθώ από την πλευρά μου στο σκηνοθετικό μέρος –που στην περίπτωση ενός ντοκιμαντέρ αφορά κυρίως τη δημιουργική σύνθεση των τεκμηρίων.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Τελειώνει το ακαδημαϊκό και ερευνητικό κομμάτι. Γιατί μετά από τόσα χρόνια συνεχίζεις με τον Γιάννη Χρήστου; Ποια είναι η ανάγκη;</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Όπως μας λέει ο Βιμ Βέντερς, η επιθυμία ν'αφηγηθούμε ιστορίες πηγάζει από την ίδια ανάγκη: «να επιβεβαιώνουμε τη δυνατότητα δημιουργίας αλληλουχιών ανάμεσα στα πράγματα». Ο Χρήστου είναι μια λαμπρή περίπτωση για να ανακαλύψουμε μέσα της ένα ολόκληρο σύστημα τέτοιων δυνατοτήτων, τις οποίες έχει καταγράψει γενναιόδωρα, με ειλικρίνεια και συγκλονιστική αμεσότητα. Παρ'ότι συμπληρώνω δέκα χρόνια έρευνας, ο Χρήστου παραμένει πάντα μια αφετηρία, μια γεννήτρια ιδεών και διεγέρσεων της σκέψης και του βιώματος. Το ηχητικό και φιλοσοφικό σύμπαν του είναι ένα σημείο αναφοράς για τον άνθρωπο που χρειάζεται θάρρος για να μην ξεχνιέται και αποδυναμώνεται στην καθημερινή του πάλη, για εκείνον που αντιλαμβάνεται την υπάρξή του ως μέρος του κόσμου που τον περιβάλλει, επιφορτισμένη όμως με τη συνεχή υποχρέωση να διαμορφώνει αυτόν τον κόσμο και να τον αλλάζει. Ιστορίες όπως αυτή του Γιάννη Χρήστου έχουν μόνο να μας δώσουν. Και έχουν να μας δίνουν συνέχεια, όποτε τις χρειαζόμαστε.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><b><i><span style="font-size: large;">Έχεις μπει εσύ ο ίδιος σε κόσμους "περίεργους" σε μια δεδομένη στιγμή;</span></i></b></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Κατ'αρχήν, ως μουσικός εν Ελλάδι, ζω ήδη σε έναν κόσμο απείρως περίεργο και όχι μόνο σε μια δεδομένη στιγμή. Πολλές φορές, η ιδιότητα αυτή αγγίζει και την έννοια της μεταφυσικής εμπειρίας. Στα σοβαρά όμως, μπορώ να μιλήσω συγκεκριμένα για την εμπειρία μου από τις εκτελέσεις έργων Χρήστου που έχω συμμετάσχει, όπου συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να καταμετρά αισθήσεις και αντιδράσεις πρωτόγνωρες και απόμακρες ή απομακρυσμένες, απωθημένες. Καμιά φορά σχεδόν τρομάζεις με όσα κρύβεις μέσα σου, με αυτό που μπορεί να είσαι ή να γίνεις, και με κάποιο πολύ άμεσο τρόπο σου αποκαλύπτεται. Αυτό είναι εν γένει καταγεγραμμένο στη φύση της μουσικής βέβαια. Βρήκα άκρως ενδιαφέρον όταν ανακάλυψα ότι στις δοξασίες των μάγων και τους παγκόσμιους θρύλους, η είσοδος σε κάποια άλλη διάσταση -αλλά ακόμα και η εξαπάτηση των αισθήσεων και των νου, η μαγεία- γινόταν μέσω της ηχητικής εμπειρίας.</span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><b><i><span style="font-size: large;">Πώς κατάφερες να καλύψεις το οικονομικό κόστος της ταινίας;</span></i></b></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><i><span style="font-size: large;">Χρηματοδοτώντας ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα, άλλη μια μεταφυσική εμπειρία. Κατ'αρχήν, κάναμε το απλό. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε κάνοντας πως αδιαφορούμε για το οικονομικό κόστος, μέχρι αυτό να μας συναντήσει πραγματικά. Αφήσαμε δηλαδή -με σφιγμένα δόντια πολλές φορές- τις αμοιβές και τα έξοδά μας για το τέλος της κουβέντας, εφ'όσον η ταινία ολοκληρωθεί. Στην πορεία, αποφασίσαμε να λύνουμε τα διάφορα ζητήματα που προέκυπταν με ευέλικτους τρόπους. Μέσω του website που δημιουργήσαμε αποκλειστικά για την ταινία (http://anaparastasis.info), ανοίξαμε για το κοινό τη δυνατότητα donation, δηλαδή οικονομικής συνεισφοράς εκ μέρους του. Η ανταπόκριση υπήρξε θερμά θετική και βοήθησε καίρια στα έξοδα που παρουσιάζονταν κατά την παραγωγή. Πιστεύω όμως πως η διαδικασία αυτή έχει κι έναν άλλο χαρακτήρα, είναι ένα κάλεσμα προς τον κόσμο που απευθύνεται η κάθε δημιουργία, να αναμετρηθεί με αυτά που χρειάζεται ή που θέλει να μάθει. Κοινώς, να στηριχτεί έμπρακτα η ταινία από εκείνους που την έχουν ανάγκη. Η δυνατότητα donation είναι ακόμα ανοιχτή για το κοινό, δεδομένου ότι ακόμα και για την προώθηση και την επικοινωνία της ταινίας υπάρχουν αρκετά έξοδα.</span></i></span></div>
<i><span style="font-size: large;"><br /></span></i></div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-59391031238805478372012-05-25T01:14:00.000+03:002012-05-25T01:14:48.659+03:00Και πάλι άνθρωποι!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-PZ5C7qTmEgk/T76ylZeWCQI/AAAAAAAAATc/mpGf7g5xehE/s1600/535362_228784397221779_100002706601663_325921_1407407080_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-PZ5C7qTmEgk/T76ylZeWCQI/AAAAAAAAATc/mpGf7g5xehE/s320/535362_228784397221779_100002706601663_325921_1407407080_n.jpg" width="204" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Νομίζω ότι δεν
είχα ξαναδεί ποτέ τους ανθρώπους της πόλης να είναι <b>άνθρωποι</b>. Μεγάλωσα και ζω
σε ένα αστικό τοπίο με ανθρώπους των οποίων τα χαρακτηριστικά τα κάλυπτε σε
μεγάλω βαθμό η <i>δηθενιά</i> και η <i>ξιπασιά</i>. Μέχρι και πριν από 3 χρόνια ένα μεγάλο
μέρος των συμπολιτών μου ενήλικων και ανήλικων κυκλοφορούσε στους δρόμους αλλά
και μέσα σε εσωτερικούς χώρους προτάσοντας όχι τόσο την <i>προσωπικότητά τους</i> αλλά
τη "μούρη", το "ντεμέκ", το "δήθεν". Χωρίς να
γνωρίζουν ο καθένας από αυτούς τι πραγματικά είναι και τι πραγματικά ζητά
έμπαινε κάτω από την ομπρέλα του </span>lifestyle<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> και κυκλοφορούσε με ένα ανάλογο ντύσιμο, με τα
προσήκοντα αξεσουάρ και αυτά που επέβαλε η μόδα των ημερών. Το σύνθημα </span>"be
yourself"<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">όπερ μεταφράζεται σε "κοίτα την πάρτη
σου" έδινε και έπαιρνε. Αυτό που είχε προτεραιότητα ήταν το τι δείχνεις
ότι είσαι, το "φαίνεσθαι".<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το
τι θα έπρεπε να φαίνεσαι, θα το επέλεγες από ένα πλούσιο μενού που θα έβρισκες
στα σχετικά περιοδικά και στις ομοϊδεάτικες ιστοσελίδες - σκουπίδια που επέβαλαν
σε όλους μας ένα συγκεκριμένο μοντέλο ύπαρξης.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αλλά <b>αυτά
περάσανε</b>! Και ευτυχώς δηλαδή. Ομολογώ πως είναι μία από τις θετικές συνεέπειες
της κρίσης (ή και της καταστροφής, αν προτιμάτε...). Μου φαίνεται πως
ξαναγινόμαστε ανθρώπινοι. <b>Απεκδυόμαστε τους μανδύες των μαύρων γυαλιών (θέλαμε
μέχρι και τη νύχτα να τα φοράμε - τι γελοιότητα και κρυψίνοια μαζί...) που
σκέπαζαν τα μάτια του προσώπου και της ψυχής μας</b>. Ναι, είμαστε λυπημένοι,
πενθούμε ίσως αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει να κρύψουμε το πένθος μας. Νομίζω πως
δεν είναι μόνο ο βασιλιάς γυμνός... <span class="Apple-style-span" style="color: #cc0000;">Βαδίζουμε γυμνοί με τα χέρια στις τσέπες αλλά
με μάτια ανοιχτά... Δεν έχουμε πια τι να κρύψουμε. Ρίχνουμε ελεύθερα το βλέμμα
μας ο ένας στον άλλον. Δεν κρύβουμε τις πληγές μας, είναι χαραγμένες στο σώμα
μας</span>. Οι Έλληνες ξαναβρίσκουν το είναι τους, δεν ντρέπονται για τα σημάδια στο
κορμί και στην ψυχή. Δεν γουστάρουμε λιφτινγκ. Αυτοί είμαστε, γυμνοί αλλά
αληθινοί, ξαναγινόμαστε άνθρωποι. Με <i>βλέμμα που μιλά και σώμα που κοιτάζει</i>.<o:p></o:p></span></div>
<!--EndFragment--></div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-1318433722035636752012-04-29T02:06:00.002+03:002012-05-08T23:43:45.191+03:00Οι δομές του μέλλοντός μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-s4Z0gaLU_M0/T5x2RIuWpmI/AAAAAAAAATA/XELWZYEQX4g/s1600/578376_229568957143323_100002706601663_328049_2117752200_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-s4Z0gaLU_M0/T5x2RIuWpmI/AAAAAAAAATA/XELWZYEQX4g/s320/578376_229568957143323_100002706601663_328049_2117752200_n.jpg" width="303" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Ανάμεσα σε εκλογές. Πιστεύω ότι αυτή διαδικασία είναι αποτέλεσμα μιας απίστευτα επίπονης κοινωνικής διαδικασίας, είναι <span class="Apple-style-span" style="background-color: white;"><span class="Apple-style-span" style="color: orange;">αποτέλεσμα της όποιας ωρίμανσης των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν τη χώρα. </span>O</span>ποιοι κι αν είναι αυτοί.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Το δηλώνω με κάθε ειλικρίνεια: <span class="Apple-style-span" style="color: orange;">δεν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα που μετράει. Αυτό που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι το κατά πόσο ωριμάσαμε</span>. Αν είμαστε έτοιμοι να μπούμε στην εποχή που εμείς σε αυτόν τον τόπο δημιουργούμε. Είναι αλήθεια πως αν ο ζόφος ο οικονομικός στον οποίο εισήλθαμε είχε χτυπήσει μια άλλη χώρα της Ευρώπης τα κοινωνικά αποτελέσματα θα ήταν καταφανώς ανεξέλγκτα. Είναι αποδεκτό ότι Γερμανία και Αγγλία για παράδειγμα θα ήταν κακαποντιστεί εντελώς ως κοινωνίες. Και δεν είναι οι μόνες. Μια περιδιάβαση σε εικονικά καταρρεέουσες καπιταλιστικές χώρες της κεντρικής Ευρώπης, της παραδοσιακά σκληρής περιοχής των ... "αγορών" θα προκαλούσε την πλήρη απογοήτευση για αυτό που λέμε <b>ανθρώπινη φύση</b>. Αυτό είναι μια παραδοχή που κάνουν αρκετοί Ευρωπαίοι και δεν μπορεί να κάνουν λάθος. Τι συνέβη όμως εδώ;</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Είναι αλήθεια ότι ο θεσμός της <b>οικογένειας</b> (θεσμός για τον οποίο υπήρξε διαμάχη ανάμεσα και στους θεωρητικούς του αναρχισμού - ο Προυντόν στήριξε τον θεσμό ενώ οι Μπακούνιν και Κροπότκιν ταχθηκαν εναντίον του και αποκλειστικά υπέρ της ελεύθερης επιλογής συντρόφων με ταυτόχρονη διάλυση του θεσμού) είναι αυτός που στήριξε τους όποιους "αναξιοπαθούντες" της ελληνικής κοινωνίας. Και ο όρος "αναξιοπαθούντες" έχει αποκλειστικά καταχρηστική χρήση λόγω του ότι περιλαμβάνονται μέσα σε αυτόν άνεργοι κάθε είδους οι οποίοι δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με λύπηση.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Εκτός όμως από τον θεσμό της οικογένειας γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν αυτήν περίοδο ομάδες, κινήσεις και κινήματα αλληλεγγύης σε λογής λογής επίπεδα. Κινήσεις προσφοράς στέγης, προσφοράς τροφής. Ομάδες ανταλλακτικής οικονομίας. Ομάδες προσφοράς εθελοντικής εργασίας. Εθελοντικά μαθήματα σε σχολεία κ.λ.π. Αλλά και το περίφημο "<span class="Apple-style-span" style="color: blue;"><a href="http://the-wind-at-four-oclock.blogspot.com/2011/06/blog-post.html">Πλήθος</a></span>" που συγκεντρώθηκε στις πλατείες και δημιούργησε τις δικές του ομάδες συνιστά καινούριες μορφές αυτοοργάνωσης. Αυτά είναι τα ευχάριστα. <b>Για πρώτη φορά η νεότερη ελληνική κοινωνία άρχισε να δημιοργεί νέες δομές αυτοοργάνωσης</b>. Πρόκειται για νέα μορφώματα που προέκυψαν από την ανάγκη και όχι από κάποια "μόδα". Η προσφορά στον άλλο δεν είναι μετρήσιμη με χρήμα. Μετριέται ως προσφορά... <b>Υποστηρίζω, λοιπόν, ένθερμα ότι θα μπορούσε να γίνει κανόνας με παράλληλη ("βίαιη") κατάργηση του κυρίαρχου νομίσματος. Υποστηρίζω ότι είναι καιρός να περάσουμε σε υψηλότερα επίπεδα αυτοοργάνωσης και ομαδοποίησης. Να γίνουν πιο ποιοτικά και να θέσουν υψηλότερους στόχους συνεργασίας, αλληλεγγύης και - κυρίως - αυτονόμησης από την κυρίαρχη εξουσία. Οι μικτές οργανώσεις γειτονιών, ομάδων, κοινοτήτων, να αποτελέσουν νεόυς πυρήνες που θα θέσουν σαν στόχο την απαλλαγή από την κάθε μορφή εξουσίας. Είναι τραγικά επίκαιρο το αίτημα για νέες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, για γκρέμισμα της ιδέας της εξουσίας</b>. Κοινωνίες αυτοεξουσιαζόμενες, δομές νέες πρωτόφαντες ίσως για τα ιστορικά δεδομένα είναι καιρός να αποκτήσουν εσωτερική ισχύ. Να επιβάλλουν στους εαυτούς τους (και όχι στις άλλες ομάδες) τον τρόπο που επιλέγουν να αυτοσυντηρθούν και να ζήσουν.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Δεν προτείνω εδώ κάποια επιστροφή στον πρωτογονισμό. Αντιθέτως, πιστεύω πως είναι ώριμο αποτέλεσμα της υπάρχουσας κατάστασης. <b>Πριν από χρόνια ο <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Ilya_Prigogine">Ilya Prigogine</a></i> ονόμασε στη Θεωρία του Χάους τις νέες δομές που δημιουργούνται σε ένα φυσικό σύστημα σε συνθήκες άρσης της θερμοδυναμικής ισοοροπίας, με τον όρο <i><span class="Apple-style-span" style="color: #e06666;">dissipative structures</span></i>. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις μέρες μας. Ο καπιταλισμός διεθνώς έχει ξεφύγει από την κατάσταση της "θερμοδυναμικής ισορροπίας" του. Οι κοινωνίες αυτοοργανώνονται σε νέες ομάδες ακριβώς όπως τα σμήνη των πουλιών και των ψαριών που κινούνται μαζικά σε κοινή κατεύθυνση, όταν ξεπεραστεί μια κρίσιμη τιμή ενός παράγοντα της ομάδας και αρθεί η ισορροπία, τότε αυτά χωρίζονατι σε ομάδες μικρότερες, φτιάχνουν δηλαδή νέες δομές και πιθανώς ξανασμίγουν σε ανώτερα επίπεδα και ίσως με μεγαλύτερους πληθυσμούς.</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: large;">Η χώρα που ζούμε έχει να δει πολλά μπροστά της. Οι καιροί παρουσιάζουν απίστευτη τραγικότητα αλλά και ενδιαφέρον μαζί. Κάποιοι από εμάς μπορεί να είμαστε τα μελλοντικά θύματα τους όταν αυτοί τη στιγμή οι διπλανοί μας γείτονες είναι ήδη θύματα άρα εν δυνάμει και εμείς που ακόμα συντηρούμαστε. Γι αυτό κριβώς προτείνω και στηρίζω την κατάρευση των παλιών δομών με ο,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για κάποιους και τη αυτοοργάνωση όλων μας κρατώντας μαζί μας (όπως είναι φυσικό) και αρκετά χαρακτηριτικά των παλιών δομών. Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε σε καινούριες μορφές οργάνωσης της ζωής μας τι παλιό θα κρατήσουμε και τι καινούριο θα δημιουργήσουμε.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="color: blue; font-size: large;">C' est la vie mes amis!</span><br />
<br /></div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-77631756024795748762011-10-05T12:53:00.000+03:002012-04-29T02:18:22.076+03:00Εναντιοδρομία, μετά από τόσα 5 χρόνια ύπαρξης του ιστολόγιου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/BYKFJZuGivs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-45172054360187051742011-08-22T22:33:00.005+03:002011-08-27T11:40:19.776+03:00Με αφορμή το Sputnik Caledonia του Andrew Crumey<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-2ADy8WuS2Cw/TlKtwssqEgI/AAAAAAAAAS4/b5YcgD4fCOY/s1600/sputnik+kaledonia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/-2ADy8WuS2Cw/TlKtwssqEgI/AAAAAAAAAS4/b5YcgD4fCOY/s320/sputnik+kaledonia.jpg" width="223" /></a></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η Τέχνη και η Επιστήμη έχουν διαχωριστικές γραμμές;</span></span></b><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> Λαμβάνοντας υπόψιν τη δημόσια εικόνα τους αλλά και τα εργαλεία ανάπτυξής τους η απάντηση θα έπρεπε να είναι θετική. Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει ένα εργαλείο του οποίου η χρήση δεν είναι υποχρεωτική στην Τέχνη τότε αυτό θα ήταν η Τυπική Λογική (Τ. Λ. – </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Formal</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Logic</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">). Πράγματι, αν είχαμε υποχρεωτική τη χρήση της Τ.Λ. στην Τέχνη τότε επ’ ουδενί δεν θα διαχωριζόταν αυτή από την Επιστήμη. Αν κάτι υπακούει σε εμπειρικούς κανόνες που εμφυτεύονται στη συνείδησή μας, όπως το </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">modus</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span lang="EN-GB"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">ponens</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">, τότε μπορεί να γίνει αποδεκτό και από την Επιστήμη – κοινή λογική. Βέβαια, μια Θεωρία που βασίζεται στην Τ.Λ. αλλά ταυτόχρονα αποδέχεται παραδοχές του στυλ «1+2 = 5» πάλι γίνεται αποδεκτή υπό την προυπόθεση ότι τα 1, 2, 5 δεν αντιπροσωπεύουν τους γνωστούς μας ακεραίους αλλά κάποιους άλλους «αριθμούς». Τέτοιες θεωρίες είναι για παράδειγμα οι θεωρίες των </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">modulae</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">(ισουπολοίπων) στα Μαθηματικά.</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<div class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Η Τέχνη προσφέρει </span></span><u><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">ελευθεριότητα</span></span></u><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">και αυτή είναι και η βασικότερη προϋπόθεση της</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">. Αν η Τέχνη υπακούει σε καλούπια τότε παύει να είναι Τέχνη; Ναι, διότι ίσως δεν προσφέρει στον δημιουργό της την απαραίτητη </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Λύτρωση</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">. Αν ένας άνθρωπος λυτρώνεται κάνοντας χρήση κανόνων τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, αν όμως απαιτεί και από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες να δουλεύουν με χρήση κανόνων, τότε απαιτεί από αυτούς να μην κάνουν Τέχνη αλλά κάτι άλλο (στρατευμένη Τέχνη, ίσως;…). Κατά συνέπεια ο άνθρωπος που λυτρώνεται μέσω της Επιστήμης είναι καλλιτέχνης. Έχει τη δική του </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">ελευθεριότητα</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">, άρα αμφότερες η </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Ελεύθερη Έκφραση</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> και η </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Λύτρωση</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> ικανοποιούνται. </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τι συμπεραίνουμε λοιπόν; Ότι </span></span><u><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Επιστήμη</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> σαν ένα υποσύνολο του ευρύτερου συνόλου που λέγεται </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Τέχνη</span></span></b></u><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">. (Παρά το γεγονός ότι η Τέχνη δεν είναι ένα «καλά ορισμένο σύνολο» εν τούτοις εμείς δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις διότι … Τέχνη κάνουμε στο κάτω – κάτω).</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<div class="MsoNormal"><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Υπάρχουν στιγμές που η ελευθεριότητα έγινε αποδεκτή από τη Επιστήμη</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">; Η απάντηση είναι κάπως διφορούμενη. Στα μέσα του 20</span></span><sup><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">ου</span></span></sup><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> αιώνα ο </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Kurt</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Godel</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> με το περίφημο «θεώρημα της μη πληρότητας» άφησε ένα παραθυράκι στο οικοδόμημα της Μαθηματικής Λογικής για να μπορεί να μπαίνει από εκεί το παράλογο και να «νομιμοποιείται» (όχι με το τέχνασμα «βαφτίζω το κρέας ψάρι» αλλά καθιστώντας ενδεχομένως αποδεκτές δύο αντιφατικές λογικές προτάσεις που υπακούουν στα ίδια αξιώματα). Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερό του εφεύρημα ήταν η επιστημονική αποδοχή των διαφορετικών επιπέδων ερμηνείας ήτοι της Γλώσσας και της Μεταγλώσσας. Αν φύγουμε τώρα από το πεδίο των Μαθηματικών και προσχωρήσουμε στο πεδίο της Φυσικής τότε θα διαπιστώσουμε ότι το παράλογο, το λογικά αντιφατικό, «νομιμοποιείται» μέσω της Κβαντικής Θεωρίας. Σήμερα πια είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι τα πιο ευφάνταστα σενάρια για τον κόσμο μας θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά ενώ η σύγχρονη Επιστήμη έχει ήδη αλλάξει (κατά </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Thomas</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Kuhn</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">) Επιστημονικό Παράδειγμα και όροι έρευνας καθώς και τα αντικείμενα αυτής έχουν μετατραπεί άρδην.</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<div class="MsoNormal"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Υπάρχει βέβαια ένα ζητούμενο: </span></span><b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">η κοινωνία είναι κοινωνός αυτών των προηγούμενων μεταβολών;</span></span></b><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> Η κοινωνία δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα ότι φαινόμενα που αγγίζουν το χώρο της Μεταφυσικής συνιστούν αντικείμενο μελέτης εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Οι πρώτοι επιστήμονες που έκαναν τέτοιες έρευνες τέθηκαν στην αρχή στο περιθώριο αλλά τώρα πια δημοσιεύσεις, ανακοινώσεις, </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">papers</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> φιγουράρουν σε επιστημονικά περιοδικά βιβλιοθήκης και σε πρακτικά συνεδρίων χωρίς να γίνονται αποδέκτες επιστημονικής αμφισβήτησης (ενώ επιδέχονται ίσως πολλαπλές ερμηνείες).</span></span> <span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Εν ολίγοις τα παράλληλα σύμπαντα δεν είναι τσαρλατανισμοί, τα φαινόμενα ψυχώ αντιμετωπίζονται πολύ πιο προσεκτικά και σοβαρά, ιδωμένα όλα στα πλαίσιο μιας ενιαίας θεωρίας που βλέπει το σύμπαν σαν ένα Όλον όπου οποιαδήποτε διαταραχή σε κάποια χωροχρονική γωνιά του επηρεάζει όλες τα χωροχρονικά σημεία ενός Σύμπαντος που έχει τις ιδιότητες ενός χώρου Μινκόφσκι. Το κάθε τι φαίνεται πως «καταγράφεται» σε κάτι σαν σκληρό δίσκο, κάτι σαν το Ακασικό Πεδίο. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τελικά το κάθε «γεγονός» στο Σύμπαν δεν είναι παρά ένα Μητρώο του οποίου οι συντεταγμένες είναι κι αυτές καταγεγραμμένες</span><span style="font-size: large;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span><span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span> <span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><a href="http://the-wind-at-four-oclock.blogspot.com/2011/07/2010.html"><span style="font-size: large;">στο Ακασικό Πεδίο.</span></a></span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><a href="http://the-wind-at-four-oclock.blogspot.com/2011/07/2010.html"><span style="font-size: large;"><br />
</span></a></span></div><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<div class="MsoNormal"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Είναι προφανές ότι τα όρια μεταξύ Επιστήμης και Τέχνης είναι, αν μη τι άλλο ευμετάβλητα. Ο </span></span><b><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Goethe</span></span></span></b><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">είναι από εκείνους τους ανθρώπους που είδαν αυτό από νωρίς και το κοινοποίησε στον κόσμο με το έργο του και με τον δικό του τρόπο. Μόνο που τότε δεν το έδωσε ακριβώς με τέτοιους όρους. Το διαπίστωσε όμως. Και όταν το κοινοποίησε ίσως αρκετοί να μην κατάλαβαν αυτό που ήθελε να πει. Αλλά ευτυχώς το έργο του παραμένει και εμπνέει ανθρώπους που μας κοινοποιούν μέσω της Τέχνης αυτήν τη διαπίστωση για τα ακριβοθώρητα σύνορα ανάμεσα στους δύο χώρους. Ένας τέτοιος σύγχρονος δημιουργός είναι ο </span></span><a href="http://www.crumey.toucansurf.com/"><b><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Andrew</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></b><b><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Crumey</span></span></span></b></a><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">. Ο </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Crumey</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">έχει το πλεονέκτημα να έχει τις βασικές του σπουδές, στα Μαθηματικά ενώ το διδακτορικό του είναι στη Θεωρητική Φυσική. Άρα είναι καλός γνώστης των επιστημονικών εξελίξεων και επειδή είναι Καλλιτέχνης μας τα κοινοποιεί όλα αυτά τα «παράξενα» που συμβαίνουν στο Σύμπαν μέσω της Τέχνης, μέσω της Λογοτεχνίας. Ιδού λοιπόν το τελευταίο του βιβλίο το </span></span><b><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Sputnik</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Caledonia</span></span></span></i></b><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">(εκδ. ΠΟΛΙΣ) βιβλίο που πρωτοεκδόθηκε στην Αγγλία πριν από 3 χρόνια. Πατάει στα χνάρια των προηγούμενων του έργων (</span></span><i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Πφιτς, Αρχή του </span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">D</span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">’ </span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Alembert</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">, κύριος Μι, Μόμπιους Ντικ</span></span></i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">) και δημιουργεί ένα Σύμπαν που χωρά τα Πάντα: ο,τι μπορεί και δεν μπορεί να λεχθεί, ο,τι μπορεί και δεν μπορεί να γίνει.</span></span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-2ADy8WuS2Cw/TlKtwssqEgI/AAAAAAAAAS4/b5YcgD4fCOY/s1600/sputnik+kaledonia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: left;"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Φυσικά για γα μπορέσουν να δοθούν με μαεστρία όλα αυτά χρειάζεται ένα όχημα που θα είναι άνετο τουλάχιστον για τους υποψιασμένους και μυημένους αναγνώστες. Αυτό είναι το όχημα της διήγησης, της μυθοπλασίας. Το στόρυ αποτελείται από 3 κεφάλαια που διαδραματίζονται σε παράλληλους κόσμους που όμως τέμνονται κάπου, κάτι </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">σαν τις ευθείες του Λομπατσέφσκι. Όπως είναι φυσικό υπάρχουν κοινά πρόσωπα και κυρίως ο κεντρικός ήρωας ο Ρόμπιν Κόιλ που γεννιέται σε μια Σκωτία «αληθινή», ανδρώνεται σε μια Σκωτία κομμουνιστική και «τελειώνει» σαν μια «δυαδικότητα» σε μια Σκωτία «αληθινή». Χιούμορ, Ευρηματικότητα, Ποίηση, Φιλοσοφία, Μαθηματικά, Φυσική, Πολιτική, Ψυχοφυσική επιστρατεύονται σε ένα εκρηκτικό μείγμα που αν το πιάσεις στα χέρια σου απλά βουλιάζεις μέσα του σαν να μπαίνεις σε μια Μαύρη Τρύπα (παρεμπιπτόντως εκπληκτικοί οι υπαινικτικοί παραλληλισμοί της Μαύρης Τρύπας με τον Γυναικείο Κόλπο) και βεβαίως δεν θα βγεις από αυτήν αν δεν … τελειώσεις με γέλιο και με κλάμα μαζί! Τελικά για αυτόν τον μεγαλοφυή δημιουργό που ακούει στο όνομα </span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Andrew</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Crumey</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">πρέπει να ισχύει η αγαπημένη στον Μαρξ ρήση του Τερέντιου </span></span><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">nihil</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">humani</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">a</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">me</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">alienum</span></span></span><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span></span></i><i><span lang="EN-US"><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">puto</span></span></span></i><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> (τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο). Ένα βιβλίο για τους αληθινά ανήσυχους γραμμένο από έναν πανάξιο μεταμοντέρνο ταραξία - επιστήμονα της Λογοτεχνίας. </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;"> </span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS", sans-serif;"><span style="font-size: large;">Υποκλινόμαστε!</span></span></div><br />
</div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-90953192788974950572011-07-25T02:30:00.000+03:002011-07-25T02:30:00.388+03:00Μία, δύο, τρείς, πολλές ελλάδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-eRQPXNuaVJk/TiyqvqswMSI/AAAAAAAAAS0/O7H8h5BSxd4/s1600/IMG_3795.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://3.bp.blogspot.com/-eRQPXNuaVJk/TiyqvqswMSI/AAAAAAAAAS0/O7H8h5BSxd4/s320/IMG_3795.JPG" width="320" /></a></div><div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="MsoNormal">Μέσα στο καλοκαίρι επέστρεψα για μια ακόμα φορά στην πατρώα γή των Χανίων για να περάσω τις διακοπές μου. Είμαι από εκείνους τους τυχερούς κατοίκους της πρωτεύουσας που έχουν τη δυνατότητα να έχουν μια βάση και στην επαρχία, μια βάση όχι μόνο για διακοπές αλλά ίσως και για ένα πρόσθετο εισόδημα, αγροτικό ή μη. Επειδή είναι γνωστός σε όλους μας ο αναβρασμός της κοινωνίας λόγω ΔΝΤ, Μνημονίου κ.λ.π. δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι ταξιδεύοντας από τη πρωτεύουσα προς τα Χανιά διαπιστώνω την ύπαρξη διαφορετικών προσλαμβανουσών. Ο κόσμος της Αθήνας βιώνει την κρίση με ένα τρόπο που η Κρήτη δεν μπορεί να τον κατανοήσει. Είναι απολύτως λογικό και κατανοητό ότι οι Χανιώτες έχουν ένα απάγκιο για την κρίση σε όσο δύσκολη οικονομική κατάσταση και αν βρεθούν. Υπάρχει ακόμα το χωριό που είναι κοντά, υπάρχει το περιβολάκι, υπάρχουν οι ελιές, υπάρχει ο κήπος… Ακόμα και στο δρόμο να βρεθείς επαγγελματικά, πάλι «σώνεσαι», θα τη βγάλεις. Αυτό επ ουδενί δεν συμβαίνει στην πρωτεύουσα. ΟΙ ρυθμοί, οι εντάσεις, ο φόβος, η απελπισία, ο ζόφος βρίσκονται σε ερυθρούς βαθμούς συναγερμού. Προφανώς η επαρχία δεν μπορεί να χωνέψει και πολλά από τον «πόλεμο» που βίωσε η πρωτεύουσα την 29<sup>η</sup> Ιουνίου, μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Οι συζητήσεις δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου το εξέλαβε ως μεγάλης έκτασης επεισόδια, χωρίς να κατανοεί ούτε το πρακτικό αλλά κυρίως ούτε το πολιτικό βάθος. Για να μην μιλήσουμε για την άγνοια που έχει ο περισσότερος κόσμος για το τι εστί «Εφαρμοστικός Νόμος». Οι περισσότεροι ψυχανεμίζονται ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά πόσοι γνωρίζουν συνειδητά ότι η χώρα μας που έχει περάσει κι άλλες πτωχεύσεις και πολέμους με αποκορύφωμα τη Γερμανική Κατοχή ουδέποτε καταδέχτηκε εδώ και διακόσια σχεδόν χρόνια να παραχωρήσει Γη και Υδωρ στους ξένους, κάτι που το κάνει για πρώτη φορά μέσω του Μεσοπρόθεσμου και του Εφαρμοστικού Νόμου; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι το μέλλον δύο γενιών υποθηκεύτηκε για τα επόμενα 30 χρόνια; </div><div class="MsoNormal">Κι ενώ διαπιστώνουμε αυτές τις αντιφάσεις που συμβαίνουν στην ίδια χώρα κι ενώ αρκετοί από τους ανθρώπους εκείνους που βρίσκονται σε θέσεις υπουργικές, βουλευτικές, γραμματειακές, θέσεις αυτοδιοίκησης δεν χαμπαριάζουν ακόμα ότι το παραμύθι με τους «ημέτερους» θα πάρει ένα τέλος (και μάλιστα με βίαιο τρόπο, αλλά, καλύτερα έτσι) υπάρχουν και μια σειρά νέοι άνθρωποι που φέρνουν τη χώρα μπροστά. Δουλεύουν σιωπηλά αλλά επίμονα και καθώς θα αναφερθούμε μόνο στη φετινή χρονιά, επισημαίνουμε: για πρώτη φορά η χώρα μας έλαβε χρυσό μετάλλιο στο διαγωνισμό της Διεθνούς Μαθηματικής Ολυμπιάδας Σχολείων. Επίσης για πρώτη φορά έλαβε χρυσό μετάλλιο στο Διεθνή Μαθηματικό διαγωνισμό για φοιτητές. Ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης έλαβε το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό ασφάλειας και οικονομίας οχημάτων. Δυο νεαροί «αλανιάρηδες» κομπιουτεράδες έλαβαν το πρώτο βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Microsoft</span><span lang="EN-US"> </span>προτείνοντας ένα πρόγραμμα περιήγησης σε πολιτιστικούς και αρχαιολογικούς χώρους μετά από 350 χιλιάδες υποψηφίους. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η Ελλάδα έθεσε φέτος υποψηφιότητα στα Όσκαρ και για πρώτη φορά στην ιστορία της συμμετείχαμε στην τελική πεντάδα των υποψηφίων για τα μουσικά βραβεία Γκράμμυ. Αυτές είναι οι πολλές Ελλάδες: άλλοι στη νιρβάνα τους, άλλοι στη ζωντάνια τους, άλλοι στο κέφι τους, άλλοι στη κατάθλιψή τους, άλλοι στη απογοήτευσή τους, άλλοι στους προσωπικούς ή πολιτικούς αγώνες τους μα πάνω απ΄ όλα ένας τόπος που μπορεί να βγάζει ανθρώπους που δημιουργούν. Για όλους αυτούς τους πολυβραβευμένους νέους αλλά και τους ανώνυμους άλλους που δεν διακρίνονται αλλά παράγουν, οι αυτοκράτορες των Διεθνών Τραπεζών ετοιμάζουν ένα ζοφερό μέλλον. Θα τους αφήσουμε; <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div><br />
</div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-14452172585805716502011-07-11T02:31:00.000+03:002011-07-11T02:31:29.605+03:00Το γάλα και η στάχτη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-1RgKuuJQKb4/Tho2GAosjxI/AAAAAAAAASk/S88jkhhqGXo/s1600/vagina+005.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-1RgKuuJQKb4/Tho2GAosjxI/AAAAAAAAASk/S88jkhhqGXo/s320/vagina+005.jpg" width="263" /></a></div><br />
Εισπνέουμε το ετεροβαρές<br />
Ανομοιόμορφη κατανομή των ηθών<br />
Χτίζουμε σε κόμβους, σε κοιλάδες και σε κορυφές<br />
Σε κενά και σε τείχη<br />
Οι χούφτες των χεριών μας μυρίζουν γάλα ή στάχτη από τα μαλιά<br />
Κι αποκαμωμένοι γυρίζουμε στο μέλλον<br />
Να πλαγια΄σουμε με την Ιδέα μας πάνω σε Πλατείες<br />
να καπνίσουμε χαρμάνι από Κυάνιο και από Vagina<br />
Στέργουμε ο ένας τον άλλο<br />
εν με΄σω μικρών μηνυμάτων και νευμάτων<br />
Η επόμενη στιγμή εκρήγνυται στον κόρφο μαςcogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-39935959763930707992011-07-10T20:34:00.001+03:002011-07-10T20:35:03.429+03:00Αφυλο<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-Sd7Og5Ekw-E/ThnibLNuAOI/AAAAAAAAASY/2e0T1SA--a0/s1600/The_flowers_of_passion_by_everestelle.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="220" src="http://2.bp.blogspot.com/-Sd7Og5Ekw-E/ThnibLNuAOI/AAAAAAAAASY/2e0T1SA--a0/s320/The_flowers_of_passion_by_everestelle.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/--d8R8av4zwU/ThniHWOEMtI/AAAAAAAAASU/jWob9fTqiac/s1600/%252Bd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div>Δυο αντικριστοί Καθρέπτες<br />
Και στη μέση Αυτή<br />
Στον έναν βλέπει τους εραστές του παρελθόντος<br />
Αποστρέφεται την κάμερα<br />
Μακρινό στον άλλον Καθρέπτη<br />
Οι εραστές του Μέλλοντος<br />
Ορμάει<br />
Είναι άφυλοι, Άντρες - είδωλα του παρελθόντος<br />
Χρωστούν Ηδονή<br />
Βγαίνει από το Κάτοπτρο ο Νάρκισσος. Άφυλος<br />
Την κοιτά με ορμή αλλά χωρίς ορμές<br />
Τα δάχτυλά του σχεδιάζουν κινήσεις<br />
Κατεβάζει σπέρμα από το Συμπαντικό Ιστό<br />
και το αποθηκεύει στη Μητρική της.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-70832821904806094722011-07-10T20:21:00.000+03:002011-07-10T20:21:25.661+03:00Εξετέθην<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-8KsAVfNb3P0/ThnfHSoMfPI/AAAAAAAAASI/DmY2AOtC99A/s1600/dark_2Barte_2Bfotos_2B14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-8KsAVfNb3P0/ThnfHSoMfPI/AAAAAAAAASI/DmY2AOtC99A/s320/dark_2Barte_2Bfotos_2B14.jpg" width="240" /></a></div>Άπλωσα τα δίχτυα μου σε τέσσερις Πυλώνες<br />
Το μέλλον μού φώτισε τις ρίζες<br />
Ροζιασμένες φωνές του επέκεινα<br />
Ξάφνου, διάρρηξη στο σύμπλεγμα<br />
Πλήθη του Έναστρου σε τύρβη<br />
Α! ο Γκαριμπάλντι σε ενδοσκόπηση<br />
Οι σπουδαίες χώρες!<br />
Οι Μεγάλες Αυτοκρατορίες! Τα Χερουβείμ!<br />
Τα Δώρα του Θεού είναι τρύπια<br />
Κάποιος στο φανάρι Σπέρνει την "Κενή Διαθήκη"<br />
Προσέχω το διάκενο ανάμεσα στην "Κενή" και στο "Διαθήκη"<br />
Τι τα ενώνει; Ένα άλμα στο κενό. Τόσο απλό<br />
Και εξετέθηνcogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-66788515997049143442011-07-08T01:52:00.013+03:002011-07-12T12:59:41.950+03:00Θανάσης Παπακωνσταντίνου – μια απόπειρα ακρόασης και ανάγνωσης του έργου του- δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Μετρονόμος", τεύχος 39- Δεκέμβρης 2010<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oa2sEJZDoBA/ThY6FxS0GdI/AAAAAAAAARY/13SQ3c__HSA/s1600/thanassis_se_ekmystireysi.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626748655252019666" src="http://4.bp.blogspot.com/-oa2sEJZDoBA/ThY6FxS0GdI/AAAAAAAAARY/13SQ3c__HSA/s400/thanassis_se_ekmystireysi.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 347px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<a href="http://metronomos.blogspot.com/2010/12/blog-post_21.html">Του Αντώνη Περιβολάκη</a><br />
<br />
Υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι μια ανώτερη δύναμη έχει δώσει απλόχερα σε μερικούς ανθρώπους κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι όταν νιώθεις ότι η φύση επιτηδευμένα έχει πετάξει στα σκουπίδια κάθε τσιγκουνιά της και προσφέρει - αφειδώλευτα - χαρίσματα σε μερικά δημιουργήματά της. Αλλά και από την άλλη, ακόμα κι αν βγάλουμε τα γυαλιά του ορθολογιστή κι αντί για «φύση» δούμε με ένα απόλυτα προσωπικό τηλεσκόπιο τις ψυχές που σουλατσάρουν ατέρμονα στο σύμπαν περιμένοντας μια ολοκλήρωση, μια … «ένωση» με το Εν, και ταυτόχρονα προικίζουν απνευστί κάποια επιλεγμένα αλητάκια του σιναφιού της ύλης ε, τότε σίγουρα σε αυτά τα αλητάκια που από κάπου εκεί αλλού «τα παίρνουν χοντρά» ναι, σε αυτά τα αλητάκια ανήκει ο <span style="font-weight: bold;">Θανάσης Παπακωνσταντίνου</span> (Θ. Π. στο εξής). Και σε όσους φαίνονται περίεργα και συνάμα υπερβολικά όλα τα παραπάνω σαν εισαγωγή για αυτόν τον τραγουδοποιό μάλλον δεν έχουν ακόμα ανοίξει αρκετά τα αυτιά τους για να δουν αυτά που μπορούν να δουν μέσα από τα δημιουργήματα αυτού του ανθρώπου.<br />
Ίσως για τους πολλούς να μην είναι δόκιμο να μιλάμε με τέτοια λόγια σε ένα μουσικό περιοδικό, όταν αντί για παρουσίαση του έργου ενός καλλιτέχνη φαντάζει σα να προσπαθούμε να κάνουμε προσηλυτισμό στα κελεύσματα ενός μύστη ή ενός αερικού. Όχι, δεν έχουμε τέτοιες προθέσεις, αν και οι αδυναμίες δεν κρύβονται. Εν τούτοις, όσο και αν είμαστε οπαδοί ενός ορθολογισμού, έχει κι αυτός τα όριά του, η ζωή το έχει αποδείξει, και τα εργαλεία του ορθού λόγου είναι επαρκή μέχρις ενός σημείου. Προς επίρρωση μιας τέτοιας «μεθόδου» θα επικαλεστώ τον πρόσφατα χαμένο υπερρεαλιστή ποιητή μας Έκτωρα Κακναβάτο που συνηγορώντας για τέτοιες «μεθοδολογίες» υποστήριξε σε ένα ποίημα του πως <br />
<br />
<span style="font-style: italic;">«Όταν η γλώσσα δεν κάνει άλλο παρά να υπηρετεί τον Λόγο καταστρέφει την πάμφωτη αταξία των πραγμάτων• Κι αυτά την εκδικούνται θάβοντάς την στην αιθάλη τους.» </span><br />
<br />
Κάπου εκεί σταματά η λογική και αρχίζει … όχι ο στρατός αλλά η Τέχνη, και μάλιστα η εμπνευσμένα ανεπιτήδευτα Τέχνη, αυτή που ανακατεύει τη Λογική με το Παράλογο, αυτή που αναδεύει τις Μνήμες με τα Όνειρα και με τις Εικόνες της πρόσκαιρης ζωής μας. Αυτή που φωτίζει τα αιώνια αινίγματα της ύπαρξής μας, μας υπενθυμίζει το πρόσκαιρο του πράγματος και , πάνω απ΄ όλα, μάς δίνει την χρειαζούμενη παρηγοριά. Η Τέχνη είναι χωρίς όρια, φτάνει να μην είναι τέχνη για την τέχνη, να μην υπόκειται σε κανόνες, νόρμες και φορμαλισμούς. Είναι αλήθεια πως μια μικρή μόνο μειοψηφία αλλοπαρμένων, αλαφροΐσκιωτων ή πονεμένων ανθρώπων καταφέρνει να ξεφύγει από αυτά τα στεγανά, και το βέβαιο είναι πως τέτοιοι δημιουργοί δεν είχαν και ποτέ στη ζωή τους τέτοιου είδους στεγανά. Είναι Αναρχικοί από γεννησιμιού τους, Αναρχικοί με την πιο υψηλή, ειλικρινή και ευγενή έννοια του όρου, και όσοι τους καταλαβαίνουν και τους αγαπούν κινούνται στις ίδιες έναστρες αλέες. Ο Θ.Π. με την σχεδόν 20ετή διακριτική παρουσία του επιβεβαιώνει την ιδιότητα αυτή: την ιδιότητα του «ανήκειν» σε εγκόσμια και υπερκόσμια χαοτικά σύνολα που ταλαντεύονται ανάμεσα στον πρωτογονισμό και την άπιαστη ομορφιά.<br />
<br />
<span style="font-weight: bold;"><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=0daJ3PsOI2I">«…Όσες κι αν χτίσουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, <br />
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει…»</a></span><br />
Όπως σε κάθε τραγουδοποιό τα γεννήματά του αποτελούνται από 2 μέρη: τη μουσική και το στίχο. Αξίζει να παραθέσουμε τη θέση του Θ.Π. σε αυτό το θέμα όπως τη διατύπωσε σε ραδιοφωνική συνέντευξή του πριν από μερικά χρόνια:<br />
«<span style="font-style: italic;">Η μουσική επειδή στηρίζεται στο συναισθηματικό χάος που έχει ο καθένας μέσα του, είναι και πιο απύθμενη, ενώ ο λόγος, κατά την γνώμη μου, έρχεται κάποια στιγμή που στερεύει. Ό,τι είναι να πεις, το λες κάποια στιγμή. Και έτσι μπορώ να πω ότι είμαι πιο κοντά στην μουσική. Από την άλλη μεριά βέβαια αναγνωρίζω ότι ο λόγος κάνει πολύ πιο ευθύβολο το τραγούδι, δηλαδή το στέλνει κατευθείαν στην καρδιά.</span>»<br />
Η μουσική του Θ.Π. δεν είναι εύκολο να ενταχθεί σε κάποιο από τα κυρίαρχα ρεύματα. Αντιθέτως είναι δύσκολο να αναζητήσει κανείς κάποιο είδος που να μην έχει επηρεάσει τον καλλιτέχνη (δημοτική μουσική, ανατολική, λαϊκά, ρεμπέτικα, ροκ, έντεχνα, κλασσική, ατονική, μινιμαλιστική κ.α.). Παρ΄ όλα αυτά, όπως δηλώνει και ο ίδιος αυτό που λατρεύει είναι η δημοτική μουσική με ιδιαίτερη προτίμηση στα Ηπειρώτικα. Σίγουρο είναι ότι ο Θ. Π. δεν είναι μεταμοντέρνος, δεν είναι avant garde. Και αναφέρω αυτόν τον αποκλεισμό επειδή μερικοί επαγγελματίες του είδους εύκολα θα ενέτασσαν τα τραγούδια του σε αυτές τις κατηγορίες. Οι κυριότεροι λόγοι γι΄ αυτήν την κατηγοριοποίηση που ήδη στο παρελθόν έχει πραγματοποιηθεί είναι δύο: πρώτον διότι είναι επαγγελματίες μουσικοκριτικοί και πρέπει να βάζουν δημοσίως ταμπέλες και κουτάκια και δεύτερον επειδή εκ πρώτης όψεως τα δημιουργήματα του Θ.Π. έχουν σαφή υβριδικό χαρακτήρα είτε μουσικά είτε θεματολογικά. Θεωρώ πως στον Θ.Π. (όπως και σε μια μικρή μειοψηφία άλλων δημιουργών) είναι λάθος να γίνονται τέτοιου είδους απόπειρες διότι ο οποιοσδήποτε κριτικός θα ξέφευγε από την ουσία των δημιουργημάτων. Ενώ λοιπόν είναι απολύτως θεμιτό να συζητάμε για ένα προϊόν καλλιτεχνικό, σε περιπτώσεις σαν του Θανάση <span style="font-style: italic;">καλό είναι να παίρνεις πρώτα μια βαθιά ανάσα πριν βυθιστείς στα ζωοφόρα σκοτάδια του</span>. Τηρουμένων των αναλογιών θα λέγαμε πως όσο οι θεωρίες της φυσικής εξηγούν τον κόσμο με την χρήση 3 διαστάσεων τα πράγματα είναι συμβατικά. Όταν όμως εισαχθεί και κάποια 4η ή 5η ή περισσότερες διαστάσεις τότε το παιχνίδι χοντραίνει και το σύνθημά μας για την ερμηνεία του κόσμου πρέπει να είναι ένα: σεβασμός στον στοχαστή που κάτι μας φέρνει! <br />
<br />
Η θεματολογία του είναι ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο. Είναι ξακάθαρο από την αποτίμηση του έργου του ότι ο Θ.Π. εν αντιθέσει με τους περισσότερους δημιουργούς, έχει έναν πολύ μικρό αριθμό καθαρά ερωτικών τραγουδιών. Ο ίδιος σε συνέντευξη του ομολογεί: <br />
<span style="font-style: italic;">«…περιγράφω πιο άφυλα συναισθήματα, χωρίς να το επιδιώκω διανοητικά. Εγώ νομίζω πως ο πυρήνας του ανθρώπου δεν είναι το φύλο γιατί άμα το ανοίξεις κι αυτό, είναι όπως ανοίγεις τα φύλλα ενός κρεμμυδιού, το φύλο είναι το πρώτο που συναντάς. Δηλαδή, αυτά που βιώνει κανείς σαν ον και όχι σαν άντρας ή σαν γυναίκα, είναι ακόμα πιο βαθιά τραβηγμένα. Και αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον δεν έχω και πολλά ερωτικά τραγούδια». </span><br />
Πρόκειται για μια ομολογία – κλειδί στην ακρόαση του έργου του. Ενδιαφέρεται για θέματα που θα μπορούσαν να απασχολήσουν ή να ερεθίσουν τον καθένα μας. Η βροχή, τα άστρα, οι πέτρες, τα δάκρυα, ο άνεμος, τα λουλούδια, τα ζώα, τα ζουζούνια και οι ικανότητές τους, το ξύπνημα, ο έρωτας, το ερωτιάρικο παιχνίδι, η παρέα των φίλων, η δουλειά, τα μωρά, οι γιορτές, το ψέμα, οι γέροι, οι καλόγεροι, ο ύπνος, οι ψυχές των ζώντων και των νεκρών, τα όνειρα, οι υπεραισθητηριακές εμπειρίες. Μέχρι και «αυτό που δεν μπόρεσε να υπάρξει» έχει θέση στη θεματική βεντάλια του Θ.Π. Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότεροι στίχοι δεν είναι στιχάκια, δεν γράφτηκαν για να γίνουν ακριβώς τραγούδια. Είναι ποιήματα. Δηλαδή,ενώ αρκετά από αυτά έχουν εικόνες που δεν είναι αφηρημένες εντούτοις αυτά χαρακτηρίζονται από πυκνότητα νοημάτων. Για παράδειγμα η «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=BhbKUviYciA">Βέρα</a>» (CD «<span style="font-weight: bold;">Στην Ανδρομέδα και στη Γη</span>») είναι απλές καθημερινές εικόνες και σκέψεις δοσμένες μέσα από ένα γνωστό παραμύθι που σε προβληματίζουν και γελάς, θες δε θες, για τη φύση σου, ενώ το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=HaCxXN2m9-w">Σαν αστραπή</a>» (CD «Ο Σαμάνος») εμπεριέχει βαθιά φιλοσοφική σκέψη που δίνεται μέσω της ποίησης. Ο Θ.Π. αγαπά ιδιαίτερα την ποίηση, το λέει και το ξαναλέει και μάλιστα παραδέχεται την αδυναμία του σε έναν ποιητή – φορέα νοηματικής πυκνότητας και Παπαδιαμαντικού θάλπους: το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=YJH8ycW0hVY">Νίκο Καρούζο</a>. Έναν ορισμό – αφορισμό της ποίησης μας τον έδινε ο Θ.Π. παλιά μέσα από τις συναυλίες του όταν τραγουδώντας το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=v5a7K0HVkAw">Άλφα τελεία Μάνθος</a>» (CD «<span style="font-weight: bold;">Βραχνός προφήτης</span>», το τραγούδι είναι διασκευή ποιήματος του Χρήστου Μπράβου) δημιουργούσε μια διελκυστίνδα ανάμεσα στον δικό του στίχο «<span style="font-style: italic;">στα δόντια το μαχαίρι</span>» και στην πρωτότυπη ποιητική εκδοχή «<span style="font-style: italic;">τα δόντια στο μαχαίρι</span>». <br />
<br />
Ελάχιστες είναι οι φορές που έβαλε στους δίσκους του στιχουργικές δημιουργίες κάποιων άλλων τις οποίες θα δούμε παρακάτω στην παρουσίαση της δισκογραφίας του ενώ δεν δίστασε να «κλέψει» (με την Χατζιδακική έννοια του όρου) φράσεις από άλλα τραγούδια και να τα ενσωματώσει στα δικά του. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις: «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=lhNUUCCLQZ4&feature=related">η βάρκα μας η κουρελού</a>», ο «Άγγελος -Εξάγγελος» (- προάγγελος της μεταγενέστερης συνεργασίας του με τον Σαββόπουλο;), η ιδιότυπη μουσική διασκευή στα «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=5VSkpx_s3WI">Κάλαντα</a>»… <br />
Πώς γεννιούνται όλα αυτά; Ποια είναι τα θέματα και ποιες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εμπνέεται ο Θ.Π.; Χρειάζεται, άραγε, «φύση και ηρεμία» όπως αρκετοί επαγγελματίες του είδους, προκειμένου να εμπνευστεί; Κατηγορηματικά : Όχι! Μας το έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις του αρκετές φορές. Μπορεί να εμπνέεται ακόμη και στους 4 τοίχους, εξάλλου «δεν έκανε ταξίδια μακρινά» στη ζωή του. Τι είναι αυτά που κάνει ο Θ.Π.; Πώς δημιουργεί; Ο διάσημος γλύπτης της Αναγέννησης Μιχαήλ Άγγελος έλεγε πως δεν έκανε γλυπτά απλά σκάλιζε τα μάρμαρα για να αποκαλύψει τις μορφές που ήδη υπήρχαν και ήταν κρυμμένες εκεί μέσα. Ο Θ.Π. αποκαλύπτει τις εικόνες και τα μηνύματα που του έρχονται δίνοντάς τους στίχους και μουσική. Πάλι από παλιότερη συνέντευξή του αντιγράφουμε:<br />
«Τ<span style="font-style: italic;">ι διαμορφώνει αυτές τις καταστάσεις; Θα ξαναπώ πάλι το ίδιο, το χάος. Δηλαδή σκέφτομαι ότι μια ασήμαντη στιγμή στην ζωή ενός δημιουργού, δηλαδή το να κάθεται κάποια στιγμή στα σκαλοπάτια, σε κάποια σκαλοπάτια, και να κοιτάζει τον ήλιο ας πούμε, να κοιτάξει για μια στιγμή στον ήλιο, αυτή η στιγμή μπορεί δημιουργικά να είναι πολύ πιο σημαντική από μια επανάσταση που θα συμβεί στα χρόνια του ή από οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή είναι τόσοι οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την πορεία σου που είναι ανεξέλεγκτο, χαοτικό.</span>»<br />
Σε παλιότερη επίσης κουβέντα μας και ενώ συζητούσαμε για την κατά καιρούς παράθεση διαφορετικών και ίσως άσχετων σε πρώτο επίπεδο εικόνων στο ίδιο τραγούδι, μιλάει για ένα είδος «αυτόματης γραφής» που είχαν και οι σουρεαλιστές ποιητές. Έτσι, μιλώντας για την έλευση διαφορετικών εικόνων διαπίστωνε :<br />
«<span style="font-style: italic;">Ήρθαν και μάλιστα προβληματίστηκα και έλεγα μέσα μου: μα πώς μπορεί να έρχονται έτσι όλα αυτά, τα οποία, φαινομενικά, είναι και ασύνδετα; κι όμως τελικά κάθεται καλά, το ακούει και ο άλλος το τραγούδι, το τραγουδάει, δεν παραξενεύει κανέναν αυτή η παράθεση εικόνων. Έχω την εντύπωση, λοιπόν, κι εγώ σαν δέκτης ότι αυτό που τις δένει όλες αυτές τις στροφές και τις μουσικές είναι το πάθος, αυτό περιγράφουνε. Πολλές φορές έχω προβληματιστεί, στη μουσική πιο πολλές φορές, αλλά και στο στίχο, για το πώς «ήρθανε» πράγματα, λες και υπάρχουνε. Πώς έλεγε ας πούμε ο Πλάτωνας ότι το μόνο που υπάρχει είναι τα Αρχέτυπα, κάτι σαν μια Τράπεζα Εικόνων και Ήχων και μετά έρχεται και αναβλύζει μέσα από μένα. Κι εγώ, ξέρεις, είμαι κατά βάση ορθολογιστής. Θέλω να κατανοώ, κυρίως. Έχω καμιά δεκαετία που άνοιξα την πόρτα στο παράδοξο και το ακατανόητο και θεωρώ πως είναι και το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να μας συμβεί στη ζωή. Και μου 'χει κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση, δηλαδή δεν το περίμενα παλιά το ότι μπορεί να είσαι αυτό που λέμε «ενδιάμεσος». Και για αυτό δεν νιώθω και σπουδαίος, ότι εγώ κάνω τάχα κάτι. Απλά, όλα αυτά υπάρχουν κι εγώ είμαι ο «ενδιάμεσος» το «φίλτρο» για να βγουν προς τα έξω...</span>». <br />
<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=lhNUUCCLQZ4&feature=related">«…<span style="font-weight: bold;">Κι εγώ από τη Λάρισα σου στέλνω τραγουδάκια…<span style="font-style: italic;"></span></span>»</a><br />
Χιούμορ, θυμοσοφία, τραγικότητα, αυτοσαρκασμός, παραθέτουμε μερικά από τα χτυπητά χαρακτηριστικά που διακρίνει κανείς στο σύνολο του έργου του. Κι αν θα έπρεπε να διαλέξουμε μία από τις φράσεις που συμπυκνώνουν την εικόνα του και τη στάση του θα τη βρίσκαμε στο τραγούδι «Το κάλεσμα» (CD «Ο Σαμάνος») όπου με ψυχαναλυτικό μένος ομολογεί τι λαχταρά η ψυχή του: <br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=fX5A6wQ4hQE">«Αχ, να 'μουνα καλύτερος, αχ, να μην ήμουν ψεύτης <br />
και το Μεγάλο Κάλεσμα να μη φοβούμουνα»</a><br />
ερχόμενος στα ίσα του και πιο όρθιος από την φαινόμενη στάση προσκυνήματος που έχει πάρει τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας μιας κύφωσης που προέκυψε από το γεγονός ότι <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ggbrxS9D7e0">τα «σκουπίδια» που θέλει να βγάλει προς τα έξω «αντί να βγουν στα χείλη του σφηνώνουν στον αυχένα»</a>. Προφανώς το «Μεγάλο Κάλεσμα» είναι το κάλεσμα για το Μεγάλο … Πέρασμα που κάποια στιγμή θα κάνουμε όλοι μας. <br />
<br />
<br />
Είχα τη χαρά σαν φοιτητής να ακούσω τον Θ.Π. πριν από 18 χρόνια περίπου σε μια συναυλία στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν εκδώσει τον πρώτο του δίσκο. Είχε έρθει από την γενέτειρά του την - κοντινή στην συμπρωτεύουσα – Λάρισα, για να υποστηρίξει τραγουδιστικά τις καταλήψεις μας, μαζί με τον Σωκράτη Μάλαμα και άλλους καλλιτέχνες. Από τότε ήταν και εξακολουθεί να είναι ντροπαλός με ένα τρόπο που αμφιβάλλω ακόμα αν πείθει, τελικά μάλλον πρόκειται για μια εσώτερη φυσική συστολή που προέρχεται από ένα δημιουργικό στρες … ανεπάρκειας. Αυτοί που είχαμε εκστασιασθεί από αυτό το ελάχιστο που ακούσαμε ανταμειφτήκαμε πλουσιοπάροχα μερικούς μήνες αργότερα όταν ακουγόταν από τα ραδιόφωνα της πόλης μια ξυλουρέικη φωνή να ρίχνει μουσικές «ζαχαρωτές ντουφεκιές» στα αυτιά μας μέσα από έναν σχετικά πρωτόγνωρου τύπου δίσκο: την «<span style="font-weight: bold;">Αγία Νοσταλγία</span>». Ο δίσκος ήταν ό,τι και ο δημιουργός του: δίσκος Ο.Κ. («Ο,τι Κάτσει»). Ήχοι πρωτόλειοι, ανεπιτήδευτοι, εκ πρώτης όψεως χωρίς μελέτη μα και χωρίς σπουδή, - νομίζεις στην αρχή πως θα μπορούσαν να είχαν συμβάλλει στη δημιουργία τους οι «Χειμερινοί Κολυμβητές» -φωνές ακαλλιέργητες μουσικά (ήταν οι φωνές του Θ.Π. και του φίλου του <a href="http://www.youtube.com/watch?v=laybNC0-oVU">Γιώργου Μιχαήλ</a> που ακουγόντουσαν στον πρώτο δίσκο) που ανέδιδαν την ομορφιά και το κιμπαριλίκι του πρωτογονισμού. Κυριαρχούσε ο ήχος της μπουζουκομάνας ένας ad hoc τύπος μπουζουκιού που του το είχε δωρίσει ο Ισίδωρος Παπαδάμου των Χειμερινών Κολυμβητών. Ακόμα και σήμερα, ακούγοντάς τα, μού μοιάζουν σαν τα αγριοκάτσικα που πετάγονται από το ένα απόκρημνο σημείο του βράχου στο άλλο αψηφώντας το άγριο και το κάθετο του βράχου. Έτσι βγήκαν τα πρώτα τραγούδια του, αγρίμια - τραγιά που θα μπορούσαν να γκρεμοτσακιστούν, καθώς ριψοκινδύνευαν να παρουσιαστούν σε μια χώρα που ετοίμαζε το κλίμα της δήθεν γκλαμουριάς. Μα πέφτουν ποτέ τα αγριοκάτσικα; Γι αυτά δεν υπάρχει το πάνω και το κάτω, έτσι και στους πρώτους στίχους του ο Θ.Π. μάς εισήγαγε στην φαινομενική αναρχία της θεματολογίας του που ανέδιδε την αταξία - ανυπαρξία του χρόνου και το μάγμα της ψυχής. Ήταν το 1993. Ο δίσκος περιείχε τραγούδια με θεματολογία πρωτότυπη και ετερόκλητη. Παρελαύνουν οι <a href="http://www.youtube.com/watch?v=teW7A64YP2Q">«Διάφανες Αυλαίες»</a> του Εμπειρίκου, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ySE8x7Azsww">ένα πέρασμα αυτογνωσίας δίπλα στον Πηνειό με εισαγωγή των δίδυμων πιτσιρίκων του τότε Κωνσταντή και Αριστοτέλη</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=svZqOwoQsaQ">ο αυτοσαρκασμός για το ερωτιάρικο βλέμμα προς τα κορίτσια</a> , <a href="http://www.youtube.com/watch?v=3qmq3yLw6jE">ένα αφιέρωμα στον Κομήτη του Χάλεϋ</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=diesREkeNgM">μια μελοποίηση στον Ομάρ Καγιάμ</a>, και ανάμεσα στα άλλα το τραγούδι – προσευχή «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=RIvGIQp1n88">Αγία Νοσταλγία</a>». Έτσι ο Θ.Π. έδωσε το στίγμα του κλείνοντάς μας το μάτι με νόημα «παιδιά, εδώ είμαι, θα πούμε πολλά…»<br />
<br />
Το φθινόπωρο του 1995 βρισκόμουν στην πατρίδα μου στα Χανιά και ετοιμαζόμουν να πάω φαντάρος το χειμώνα. Μπήκα σε ένα ολοκαίνουριο δισκοπωλείο της πόλης και καθώς χάζευα γύρω μου με πλησίασε ο άγνωστος σε μένα υπεύθυνος του καταστήματος (αργότερα έμαθα πως λεγόταν Ζοζέφ) και με ρώτησε τι ψάχνω. Του είπα πως χαζεύω γενικά για να ενημερωθώ, με κοίταξε για μια στιγμή, με «έκοψε», και παίρνοντάς με από τον αγκώνα μού λέει «έλα να σου δείξω κάτι που είναι σίγουρα για σένα». Με οδήγησε γραμμή στις καινούριες εκδόσεις και διαλέγοντας ένα CD μού είπε επιτακτικά: «αυτό θα πάρεις!». Και το πήρα… Ήταν το δεύτερο CD του Θ.Π. «<span style="font-weight: bold;">Στην Ανδρομέδα και στη Γη</span>». Επρόκειτο για ένα δίσκο αρκετά πιο «σουλουπωμένο» στον ήχο σε σχέση με τον προηγούμενο. Τα τραγούδια όμως κάλυπταν μια ευρύτερη γκάμα και σε έκαιγαν χτυπώντας το κέντρο της ψυχής με ένα απόλυτα λαϊκό τρόπο. Ο φίλος του ο Μάλαμας έμπαινε στο παιχνίδι της συνεργασίας μαζί του στην ερμηνεία και η Μελίνα Κανά είναι η απαραίτητη γυναικεία παρουσία της παρέας. Χαρακτηριστικά τραγούδια αναφέρουμε την «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=5QMq5Hkr6BI">Ανδρομέδα</a>» που έτυχε και μεταγενέστερης συναισθηματικής φόρτισης αφού ο δημιουργός του αναφέρει πως γνώρισε άνθρωπο που ζήτησε σαν πεθάνει να του το τραγουδήσουν πάνω από τον τάφο… Το τραγούδι «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=aAmcJUNPfHQ">κάτω απ΄ το μαξιλάρι</a>» αναφέρεται σε εκείνες τις καταστάσεις που βιώνουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια του ύπνου τους όταν έρχονται σε επαφή με τις ψυχές που τους αγαπούν. Τραγούδι παρηγοριάς και τόλμης για όσα δεν τολμάμε να πούμε πως μας συμβαίνουν. Η αναρχική «Τράτα» περιδιαβαίνει το Σύμπαν με επιβάτες όλη την μεγάλη, πολύ μεγάλη παρέα του δημιουργού. Από μια ντουζίνα διαμάντια που έχει ο δίσκος είναι αλήθεια δύσκολο να μην ξεχωρίσουμε το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=l-Ux-I6gAT0">Άστρο του Πρωινού</a>» το οποίο δεν έχει στίχους του Θ.Π. αλλά είναι διασκευή ενός ινδιάνικου ποιήματος. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του.<br />
<br />
Αυτήν την περίοδο ο Θ. Π. είναι, κυριολεκτικά, ένα «ηφαίστειο» δημιουργικότητας. Το 1996 εκδίδει το CD «<span style="font-weight: bold;">Της Αγάπης Γερακάρης</span>» όπου καθιερώνει και τυπικά για το επόμενο διάστημα ως «μούσα» του την Μελίνα Κανά. Κατά κάποιο τρόπο έχει ένα ύφος μεταξύ μπαλάντας και λαϊκού. Είναι όλοι οι στίχοι δικοί του έχει απαλή μελαγχολική φιλοσοφική διάθεση και η θεματολογία του κινείται πάνω – κάτω στα ίδια μοτίβα με τα προηγούμενα αλλά σε πιο χαμηλούς και μελαγχολικούς δρόμους. Η «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=Gy278wjh1Qg">Φεϊρούζ</a>» είναι ένα τραγούδι που αναφέρεται στη γνωστή ερμηνεύτρια του Λιβάνου ενώ το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=H94Ow9pzQ48">Έρημα Κορμιά</a>» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια βαθιά εσωτερική αναζήτηση για τον εξωτερικό τύραννο που ντύνει την ψυχή μας. Στον ίδιο δίσκο υπάρχει ένα ακόμη τραγούδι – έμβλημα του Θ.Π., είναι ο «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=3Ai1iXvFqig">Αποσπερίτης</a>» τραγουδισμένος από τον ίδιο, ένα τραγούδι που για χάρη του έχουν ανάψει … εκατομμύρια αναπτήρες στα live του ενώ πολλοί παρευρισκόμενοι δύσκολα συγκρατούν τα δάκρυα από την ένταση.<br />
Η Μελίνα Κανά εμφανίζεται ως η βασική ερμηνεύτρια και του επόμενου δίσκου. Είμαστε το 1998 και κυκλοφορούν τα «Λάφυρα» με τη συμμετοχή του συγκροτήματος Ashkhabad στις μουσικές εκτελέσεις στα 10 από τα 12 τραγούδια του δίσκου. Ο δίσκος φαίνεται πως συνιστά ένα, κατά κάποιο τρόπο, παραγνωρισμένο έργο του καλλιτέχνη. Πρόκειται για μια υψηλού επιπέδου λαϊκή έως και «πανηγυρτζίδικη» δουλειά στην οποία ο δημιουργός ικανοποιεί με κόπο, και με τη βοήθεια συνεργατών της LYRA, το μεράκι του να συνεργαστεί με το συγκεκριμένο συγκρότημα που έρχεται από το Τουρκμενιστάν. Εν τούτοις είναι στο μεγαλύτερο μέρος της Διονυσιακό προϊόν ικανό να λυτρώσει εκστατικά με το σώμα τον ακροατή. Τα τραγούδια που έγιναν κατά κάποιο τρόπο … σουξέ είναι το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=wrsMayMaruw">Βάλε κρασί</a>» και το «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=TrsRIvPZMQk">Μιλώ για σένα</a>». Εκτός των άλλων υπάρχουν δύο οργανικά, και τα ερωτικού χαρακτήρα «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=MDYpLPDlY0E">Απόψε</a>» και «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=HHa3g0qOeFM">Όποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πει</a>». Αξίζει όμως σε αυτό σημείο να σταθούμε στο τραγούδι «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=wSTvDT20SbI">Λάθος μοιρασιά</a>» που οι στίχοι του ανήκουν στην Αδριανή Διαγουμά. Ουσιαστικά είναι ένα δύσκολο τραγούδι με πολύ λίγες ακροάσεις ίσως επειδή χαρακτηρίζεται από σπάνιο συνδυασμό ποιητικότητας, πόνου, τραγικότητας και σπαραγμού. Θα έλεγε κανείς πως γράφτηκε σε κατάσταση απόγνωσης και πιστεύω πως ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να το αναδείξει περισσότερο, τραγουδώντας το στις συναυλίες του αφού σπάνια βλέπουμε ο πόνος σε όποιο επίπεδο κι αν βρίσκεται να μπορεί να παράξει τόσο φευγαλέες δημιουργίες. <br />
<br />
Περνάνε 3 ολόκληρα χρόνια και έρχεται μια Μεγάλη Στιγμή και για τον Θ.Π. αλλά και για την ελληνική δισκογραφία. Το 2000 βγαίνει ο «<span style="font-weight: bold;">Βραχνός Προφήτης</span>», δίσκος κατ΄ εξοχήν πρωτοποριακός, απαύγασμα ωριμότητας, υπομονής, θάρρους, γνώσης, εσωστρέφειας, εξωστρέφειας και … λαϊκού ερίσματος. Δεν θα μπορέσω να ξεχάσω ποτέ το σφάλμα που έκανα τότε: ζώντας στη Λάρισα εκείνα τα χρόνια και μόλις έχοντας ακούσει τον «Βραχνό Προφήτη», όντας παραξενεμένος και αρνητικός στην αρχή, συνάντησα τυχαία στον δρόμο τον Θ.Π. και σε μια κουβέντα μαζί του τού είπα: «μα είναι πράματα αυτά που έγραψες; Τι είδους πειραματισμοί είναι αυτοί;». Ομολογώ πως όχι μόνο δεν παρεξηγήθηκε αλλά το θεώρησε και δεδομένο μιας και η πρότασή του ήταν πολύ ριζοσπαστική και ταυτόχρονα εσωτερική. Ήταν δίσκος … «του θανάτου» κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αλλά όπως τα καλό κρασί θέλει το χρόνο του για να ωριμάσει, όπως τα ποιήματα συχνά δεν γίνονται κατανοητά με τις πρώτες αναγνώσεις έτσι και ο «Βραχνός Προφήτης» ωρίμασε μέσα μας καθώς έσκαβε μέσα στο συλλογικό μας ασυνείδητο και μας ξεγύμνωνε. Σε τι να πρωτοσταθεί κανείς; Στον Μπάμπη Παπαδόπουλο με τις κιθάρες του, στον Γιάννη Αγγελάκα με την μπαλάντα - κραυγή <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ii8pDdC8AiQ">«Όταν χαράζει»</a>, στο τραγούδι σήμα κατατεθέν «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=vmcPDi_W0BU">Πεχλιβάνης</a>» που μας δημιούργησε στην αρχή την εντύπωσε ότι … χάλασε το στερεοφωνικό μας καθώς η μουσική αναλύεται σε δύο εκρηκτικές ηχητικές συνιστώσες: αυτήν της ηλεκτρικής κιθάρας στο ένα ηχείο και αυτής του τζουρά στο άλλο; Στο σπαρακτικό διπλό τραγούδι «Γριές» που σε περνά <a href="http://www.youtube.com/watch?v=nMHxABRWzwY">από τα λιβάδια της Ελασσόνας </a>με μια στροφή σ<a href="http://www.youtube.com/watch?v=YpAjVj09GAo">τα Λιβάδια των Ηλύσιων Πεδίων του Άλλου Κόσμου</a>; Σταματάμε την παρουσίασή του εδώ. Αρκεί να αναφερθεί ότι σε φετινό δημοψήφισμα των αναγνωστών του περιοδικού «<span style="font-style: italic;">Δίφωνο</span>» ο «<span style="font-weight: bold;">Βραχνός Προφήτης</span>» αναδεικνύεται ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του 2000… <br />
Στο ίδιο δημοψήφισμα οι αναγνώστες του περιοδικού αναδεικνύουν την «Αγρύπνια» ως τον 3ο καλύτερο δίσκο της δεκαετίας (μετά το «Ένα» του Σωκράτη Μάλαμα). Η «<span style="font-weight: bold;">Αγρύπνια</span>» κυκλοφόρησε το 2002 και ουσιαστικά συνεχίζει τον δρόμο που άνοιξε ο «Βραχνός Προφήτης». Είναι αρκετά πιο εσωτερικός με ατμόσφαιρα κάπως ομιχλώδη και σκοτεινή. Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος παίζει κυρίαρχο ρόλο στο έργο αυτό ενώ οι ποιητές Tristan Corbiere και Γιάννης Ζαρκάδης δίνουν το παρόν με τα τραγούδια «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=1Uz8g2AVRYg">Αγρύπνια</a>» και «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=kDafVa9Jt4Q">Να βγαίνεις απ΄ το όνειρο</a>». Το ένα σχετίζεται με την κατάσταση του μη – ύπνου ενώ το άλλο αναφέρεται στις γνωστές «εξωσωματικές εμπειρίες» στην κατάσταση του ύπνου. Το ορχηστρικό «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=NzTzqDo2juo">Ενύπνιο</a>» έχει επίσης σαν εφαλτήριο την οραματική κατάσταση μεταξύ ονείρου, ύπνου και πραγματικότητας (ο αρχαιοελληνικός όρος είναι η σπανιότατη λέξη «ύπαρ» και τον αναφέρει μεταξύ άλλων και η Ζυράννα Ζατέλη στο «φως του Λύκου») Οι «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=uMepGcU9hnY">Άδειοι Τόποι</a>» κινούνται σε παράλληλη τροχιά με τα προηγούμενα αφού κι αυτοί μιλάνε για τον κόσμο του Μορφέα, τον κόσμο των ονείρων όπου «γευόμαστε την αύρα των ψυχών». Σε αυτό το σημείο θα σταθούμε και στον τέταρτο ποιητή που κάνει την εμφάνισή του τον «πολυώνυμο» Καβαφικό Πορτογάλο Φερνάντο Πεσσόα στον οποίο είναι αφιερωμένο το “<a href="http://www.youtube.com/watch?v=8qSJclH-9ws">Rua da Bella Vista</a>” με τον φωτεινό μεταφυσικό στίχο «Γλυκά θα ανοίξει η κλειδαριά της Πόρτας για το Σύμπαν» <br />
Ουσιαστικά η «<span style="font-weight: bold;">Αγρύπνια</span>» εγκαινιάζει και μια νέα περίοδο πρωτόφαντης δημιουργικής συνεργασίας του Θ.Π. στις ζωντανές του εμφανίσεις με τους «Λαϊκεδέλικα» ήτοι: Μπάμπη Παπαδόπουλο στις κιθάρες, Αλέξη Αποστολάκη στα τύμπανα, Γιώργο Μπαντούκ – Αποστολάκη σε κιθάρες – πλήκτρα – μπάσο - φυσαρμόνικα, Δημήτρη Μπασλάμ στο ακουστικό μπάσο, Δημήτρη Μυστακίδη στην ακουστική κιθάρα και το λαούτο, Φώτη Σιώτα σε βιολί - πλήκτρα και Παντελή Στόικο σε τρομπέτα και μελόντικα. Εδώ ακριβώς έρχεται ένα άλλο Διονυσιακό αερικό, η Μάρθα Φριντζήλα που γίνεται η νέα «μούσα» του Θ.Π. Η σκηνική της παρουσία αλλά και η φωνή της έγιναν, όπως είναι φυσικό , αντικείμενο συζητήσεων με θετικά και αρνητικά σχόλια από τους οπαδούς του αλλά γρήγορα το σχήμα ωρίμασε και η μαγιά έδεσε καλά, όπως απέδειξε το πέρασμα των χρόνων. Οι συναυλίες τους μεταβλήθηκαν σε ιεροτελεστίες – εξιλέωση της ψυχής και του σώματος και άφησαν τη δική τους σφραγίδα στα συναυλιακά χρονικά της χώρας καθώς αν λάβει κανείς υπόψη του τη θεματολογία και τα μουσικά είδη του Θ.Π. που παρελαύνουν σε μία - τουλάχιστον 4ωρη - συναυλία του, δεν σου αφήνουν περιθώρια να μην νιώσεις αισθήματα εξαγνισμού. Έτσι, Το 2004 εκδίδονται τα «<span style="font-weight: bold;">Ζωντανά</span>» που η χιουμοριστική πλευρά του τίτλου παραπέμπει στο επαρχιακό συνώνυμο των «ζώων» της αγροτικής ζωής. Μάλλον δεν ήταν και τόσο πετυχημένη δισκογραφικά πρόταση αλλά κατά το μάλλον ήττον η έκδοση του δίσκου ήταν αποτέλεσμα μιας συνεχούς απαίτησης των φαν του δημιουργού. Εκφράζοντας προσωπικό παράπονο θα έλεγα ότι κακώς δεν συμπεριλήφθηκε στον δίσκο η παραδοσιακή «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=yej3ImjadmU">Μηλιά</a>» σε εκτέλεση της Φριντζήλα. <br />
Κανένας άλλος δίσκος δεν με έχει ταξιδέψει τόσο πολύ στις πιο βαθιές μου ανησυχίες όσο «Η Βροχή από κάτω» (2006). Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο δίσκος δεν μαστορεύτηκε σε αυτόν τον κόσμο αλλά μάλλον κάπου αλλού και μάλιστα ένιωσα παραλληλισμούς με έργα που κινούνται σε επάλληλους κόσμους όπως αυτά τα έργα του συνθέτη Γιάννη Χρήστου. Η «<span style="font-weight: bold;">Βροχή από Κάτω</span>» είναι αντικειμενικά ένας «δύσκολος δίσκος» και υπερβαίνει κάθε συμβατικότητα. Βυθίζεται υπαρξιακά, αγγίζει το μη υπαρκτό, φέρνει μπροστά στα μάτια μας τις πιο σκοτεινές και ανεξερεύνητες πλευρές μας. Είναι δίσκος ερεβώδης και σκοτεινός αλλά σε αυτά τα ερέβη υπάρχουν σπαράγματα από πεταλούδες, βαριαναστενάγματα, ραδιοπαράσιτα, αυτοσχεδιασμοί με σταφύλια (Διονυσιακό), ο Καρούζος, οι στίχοι του Λόρκα... Η περίφημη «αναγωγή της κυματοδέσμης» που λένε στην Κβαντική Φυσική όταν θέλουν να μιλήσουν για την αποκάλυψη μέρους μιας, υπερβατικής για τα λογικά δεδομένα, κατάστασης ενός σωματιδίου, αυτό ίσως είναι η «Βροχή από κάτω», κι ένα φιλί ζωής μέσα από το Θάνατο. Το σίγουρο όμως είναι πως πρόκειται για μια προσωπική λύτρωση του Θ.Π., μια «κατάσταση» που την αποτύπωσε και την επεξεργάστηκε εν πολλοίς στο στούντιο του σπιτιού του. Τα κέρδη του από το δίσκο; Προφανώς η υπέρβαση και ο εξαγνισμός (ο δικός του και όσων πιστών…). «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=A0Zv5FECZ_w">Κι όποιος θάνατο φοβάται θα τον κουβαλάει στους ώμους…</a>»<br />
Άραγε, άγχος κατέλαβε τον Θ.Π. μετά την δημιουργία στρατοπέδων αποδοχής και απόρριψης της «Βροχής από κάτω»;. Δύσκολο να το πει κανείς, πάντως την ίδια χρονιά και μερικούς μήνες αργότερα κυκλοφορεί τον δεύτερο μέσα σε ένα χρόνο δίσκο του με τον τίτλο «<span style="font-weight: bold;">Ο Διάφανος</span>». Δουλειά που φάνηκε να πατά σε πολλές βάρκες μαζί και κατά τη γνώμη μας λιγότερο εμπνευσμένη από προηγούμενες. Πιστεύω πως δεν χαρακτηρίζεται από συνοχή και ενιαίο πνεύμα όπως οι προηγούμενοί του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αλλά σίγουρα δεν μπορεί να καταταχθεί στις πιο καλές στιγμές του. Δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την εκστατική ατμόσφαιρα που παράγουν τα προηγούμενα έργα του, με εξαίρεση το ομότιτλο τραγούδι «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=fvCzVy2EoTA">Διάφανος</a>» και την «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=dWNhaww1xNA">Περσεφόνη</a>» του Κάτω Κόσμου αμφότερα σε ερμηνεία της Φριντζήλα. Στα 13 κομμάτια συναλλάσσονται το προηγούμενο πλαίσιο με τη σκωπτική προς το Χάρο διάθεση στα « <a href="http://www.youtube.com/watch?v=a88XQYOOxnI">Παξιμάδια</a>», με την ερωτηματική μη βιωθείσα μεταναστευτική νοσταλγία προς την «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=ksPyRL6iUF0">Αμερική</a>» και με την πλακατζίδικη παρεϊστικη συχγορωδιακή διάθεση της «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=9S6EwT8jSDw">μοσχαροκεφαλής</a>» των πατσατζίδικων της Λάρισας. Τα περισσότερα αποτελούν ένα συμμάζεμα αδημοσίευτων τραγουδιών που ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές παρουσιάσεις με τους Λαϊκεδέλικα. Επίσης δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο «Διάφανος» σηματοδοτεί και τη διακοπή της συνύπαρξής του με την παρέα των Λαϊκεδέλικα. Αυτή η διακοπή προφανώς δεν ήλθε καθόλου αβίαστα για τον ίδιο τον Θ.Π. και κατά κάποιο τρόπο αυτό εκφράζεται και στο εξώφυλλο του δίσκου, συνεπώς, πρόκειται για ένα τέλος, κατά το μάλλον ήττον, προσωρινό… <br />
<br />
<br />
Ίσως δεν έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια τόσα πολλά αντικρουόμενα πράγματα για δίσκο της εγχώρια παραγωγής όσο για την συνεργασία του Θ.Π. με τον Διονύση Σαββόπουλο στον «<span style="font-weight: bold;">Σαμάνο</span>» του 2008. Η συνεργασία τους προήλθε μετά από επιθυμία του Θ.Π. να τραγουδήσει τραγούδια του ο sui generis δημιουργός Νιόνιος. Ήταν ένα όνειρο πολλών χρόνων που πήγαζε από το θαυμασμό που έτρεφε ο ίδιος προς το πρόσωπο το Σαββόπουλου από τα παιδικά του χρόνια λόγω της ιδιαίτερης επιρροής που είχε ασκήσει επάνω του το έργο του τελευταίου. Αυτή η συνεργασία περπάτησε και δισκογραφικά και σε επίπεδο πωλήσεων αλλά και σε επίπεδο ζωντανών παραστάσεων. Η πλειοψηφία των φίλων του Θ.Π. τον στήριξε με την παρουσία της, εν τούτοις υπήρχε σε όλη τη διάρκεια των live καθώς και των δημόσιων και ιδιωτικών συζητήσεων ένα κούμπωμα, ένα αίσθημα πικρίας και μια στυφή επίγευση. Και αυτά λόγω της δημόσιας εικόνας και των δημόσιων θέσεων του Σαββόπουλου τα τελευταία χρόνια σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Ο «Σαμάνος» είναι ένας δίσκος με θεματική, συνθετική και πνευματική συμπάγεια. Ξεφεύγει από τα καθ΄ ημάς και ταξιδεύει στην <a href="http://www.youtube.com/watch?v=JEi4ZicNaNw">Κάτω Ελλάδα της Ιταλίας</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=R3fiwpmZyBM">στο τελευταίο τσιγάρο που κάνει ένας γελαστός (και μη γελασμένος) Σαμάνος δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του</a>, στα σκοτεινά «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=CFHvW1EMd2w">Ορυχεία» του μέσα μας – σε επανεκτέλεση από τον Σαββόπουλο </a>μετά τη «Βροχή από Κάτω» - σε <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Evml9XZ4JDc">«Αυτό»</a> που κάνει τον Θ.Π. να φτιάχνει τραγούδια και μουσικές. Την ενορχήστρωση ανέλαβε και εδώ αλλά και στα live η εξαίρετη Βάσω Δημητρίου Ο «Σαμάνος» είναι ένας «ήλιος με δόντια» για την ελληνική δισκογραφία και κυρίως για τους θιασώτες των έργων του Θανάση.<br />
<br />
Η ιστορία συνεχίζεται. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, στις αρχές του 2011 έρχεται το νέο CD του με τον τίτλο «<span style="font-weight: bold;">Ελάχιστος Εαυτός</span>». <a href="http://mousikaproastia.blogspot.com/2011/03/blog-post_27.html">Για τη δουλειά αυτή όπως και για αρκετά θέματα θα βρείτε σε άλλες σελίδες του τεύχους σε μια μοναδική ανάκριση που του έκανε ο Ηρακλής Οικονόμου.</a> Πάντως δεν θα ήταν σωστό να μην αναφερθούν οι συνεργασίες του και συμμετοχές του σε δίσκους των Σωκράτη Μάλαμα, Σοφίας Παπάζογλου, Φένυας Παπαδόδημα, Δημήτρη Μπασλάμ, Λιζέτας Καλημέρη, Γιάννη Χαρούλη. Με τον τελευταίο ετοιμάζει ξεχωριστή δισκογραφική συνεργασία. Θα ήταν επίσης σοβαρή παράλειψη να μην αναφέρουμε το δίσκο <a href="http://the-wind-at-four-oclock.blogspot.com/2009/01/night-on-earth-second-hand.html">“Second Hand” του συγκροτήματος Night On Earth που διασκεύασαν πριν από 2 χρόνια κυρίως στα αγγλικά</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ntHHYL_ivjE">τραγούδια του Θ.Π. με έναν απρόσμενο τρόπο.</a> Κατά την άποψή μου η προσέγγισή τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί κινείται στην ατμόσφαιρα της σκέψης του Θ.Π. αλλά οι δρόμοι είναι πολύ διαφορετικοί. <br />
Και κάτι τελευταίο: Πριν από 3 χρόνια προβλήθηκε μια ταινία - απόπειρα του σκηνοθέτη Θανάση Παπακώστα (αναπάντεχη παρ΄ ολίγον συνωνυμία) προκειμένου να καταγράψει τον Θ.Π. κυρίως μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις του. Τίτλος της «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=dRpjP02hiBA">Στα κέρατα του ταύρου</a>». Ίσως θα της ταίριαζε και ο υπότιτλος: «Θ.Π. live – ήμουν κι εγώ εκεί»... Νομίζω πως είναι κουραστική οπτικά, διακρίνεται από υπερβολή και, κυρίως, δεν βοηθά να προσεγγίσουμε περισσότερο τη σκέψη και τον προβληματισμό του ανθρώπου για τον οποίο φτιάχτηκε. Μέσα σε αυτές τις λίγες σελίδες ίσως να μην το καταφέραμε ούτε εμείς, αλλά, αν μη τι άλλο, ελπίζουμε να δώσαμε το ερέθισμα να έρθουν κι άλλοι άνθρωποι πιο κοντά σε μοναδικά γεννήματα τόσο σπάνιων ανθρώπων όπως είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. <a href="http://www.youtube.com/watch?v=yuzLq4WXngw">«… για εκεί σας κλείνω ραντεβού…»</a><br />
<br />
σ.σ. για περισσότερες λεπτομέρειες μπείτε στην ιστοσελίδα «Κοιλάδα των Τεμπών» <a href="http://www.koiladatwntempwn.gr/">http://www.koiladatwntempwn.gr</a><br />
<br />
<br />
<br />
Σύντομο Βιογραφικό<br />
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στις 26 Απριλίου του 1959 στον Τύρναβο. Κρατά ως σημαντικότερη ανάμνηση σήμερα το «άρωμα απ' το βρεγμένο χώμα» και τα παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν στα χωράφια οι γονείς του. Στη Θεσσαλονίκη σπουδάζει μηχανολόγος-μηχανικός ενώ στη συνέχεια υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στην Κοζάνη κάνοντας «αγρύπνιες» στα ταβερνάκια της πόλης. Μετά το στρατό αρχίζει να ασχολείται με την κατασκευή μουσικών οργάνων όπως μπουζούκια, μπαγλαμάδες, τζουράδες και λαούτα. Σήμερα ζει σε ένα χωριό της Λάρισας και ασχολείται αποκλειστικά με τη μουσική αφού εργάστηκε για χρόνια «στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα», ως εργολάβος δημοσίων έργων. Είναι παντρεμένος και έχει δύο δίδυμα αγόρια, τον Κωνσταντή και τον Αριστοτέλη. Ξεκινά γράφοντας στιχάκια. Στα 19 του πλησιάζει το Μάνο Λοΐζο προτείνοντάς του έξι από αυτά, «αδόκιμα και καθόλου καλά», όπως τα χαρακτηρίζει σήμερα. Η δουλειά του συνθέτη πάνω στα τραγούδια αυτά χάνεται με το θάνατό του το 1982 και η επικείμενη συνεργασία σταματά πριν ολοκληρωθεί. Λίγα χρόνια αργότερα δίνει κάποια άλλα στιχάκια του στην Ελευθερία Αρβανιτάκη και στην Οπισθοδρομική Κομπανία, χωρίς όμως να δισκογραφηθούν. Η πρώτη του παρουσία στο χώρο γίνεται τελικά μέσα από το διαγωνισμό Μουσικοί Αγώνες Κέρκυρας που διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο διαγωνισμός ηχογραφήθηκε ζωντανά και κυκλοφόρησε ο δίσκος Κέρκυρα '82 - Αγώνες ελληνικού τραγουδιού - Τα 25 τραγούδια. Ο Θανάσης συμμετείχε με το τραγούδι <a href="http://www.youtube.com/watch?v=h9GDEjOEbv8">«Η χελώνα» -ένα «περίεργον λαϊκό» σύμφωνα με την παρατήρηση του Μάνου Χατζιδάκι- που ερμήνευσε ο Πάνος Τσαπάρας</a>. Δύο χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του 1984, θα κυκλοφορήσει ο δίσκος Διαίρεση του συνονόματού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο πασίγνωστος τώρα πια <a href="http://www.youtube.com/watch?v=hTFEIn2tPbI">«Μαύρος Γάτος»</a> και ο <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Rnu9VcGbDZs">«Λεγεωνάριος»</a> είναι τα δύο τραγούδια, τους στίχους των οποίων υπογράφει ο Θανάσης.<br />
<br />
Πηγή: <a href="http://www.koiladatwntempwn.gr/">«Κοιλάδα των Τεμπών» ο ιστότοπος των φίλων του Θανάση</a>.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-39792346974095458942011-07-08T01:44:00.004+03:002011-07-08T01:51:55.729+03:00Μάνος Δανέζης συνέντευξη στην εφημερίδα "Πυξίδα" Ιούλιος 2010<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-tL6q3lxdtzw/ThY3p-DLdTI/AAAAAAAAARQ/FPCytFqauMI/s1600/Manos%2BDanezis_2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 344px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-tL6q3lxdtzw/ThY3p-DLdTI/AAAAAAAAARQ/FPCytFqauMI/s400/Manos%2BDanezis_2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626745978616509746" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/-8vHrTlq229k/ThY3iuQ6ySI/AAAAAAAAARI/AjZD2VqZdUY/s1600/Manos%2BDanezis_1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 259px; height: 400px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-8vHrTlq229k/ThY3iuQ6ySI/AAAAAAAAARI/AjZD2VqZdUY/s400/Manos%2BDanezis_1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626745854120085794" /></a><br /><span style="font-style:italic;">Μάνος Δανέζης: ένα από τα πιο ανήσυχα πνεύματα της σύγχρονης Ελλάδας, της σύγχρονης Επιστήμης. Μαθηματικός, επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, γνώστης των νεότερων Επιστημών Εξελίξεων που μεταβάλλουν την εικόνα που έχουμε για το Σύμπαν. Έχει βάλει σαν στόχο την ενσωμάτωση αυτών των νεότερων επιστημονικών εξελίξεων μέσα στην κοινωνία. Ο στόχος του υλοποιήθηκε εν μέρει με τον φίλο του και συνάδελφό του Στράτο Θεοδοσίου με την εκπομπή «Το Σύμπαν που αγάπησα». Υλοποιείται επίσης και μέσω των δεκάδων βιβλίων τους και των εκατοντάδων άρθρων και διαλέξεών του. Ζωηρός, πληθωρικός και μόνιμα χαμογελαστός διαθέτει την ικανότητα να μετατρέπει τις επιστημονικές του γνώσεις σε λαϊκό αφήγημα ή σε … εξεγερτική ομιλία. Βασική θεματολογία μας, ο Πολιτισμός, η Νέα Επιστημονική Επανάσταση και οι επιπτώσεις της στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Δυσκολευτήκαμε πολύ να διαλέξουμε τα κυριότερα κομμάτια της 6ωρης συνάντησής μας στο φιλόξενό σπίτι του στον Πειραιά. Αν κάτι δεν μεταφέραμε σωστά στην απομαγνητοφώνηση, ε, τότε καλύτερα, για να μας το διορθώσει σε νεότερες και πιο … μαζικές συνευρέσεις. </span><br />του Αντώνη Περιβολάκη<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Κυρίες και κύριοι ο Μάνος Δανέζης, ο άνθρωπος που … τον Ρημάνειο χώρο τον κάνει Ευκλείδιο! <span style="font-style:italic;"></span></span><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Κύριε Δανέζη, έχετε προτείνει στα βιβλία σας και τις διαλέξεις σας ένα θεωρητικό σχήμα για το πώς δημιουργείται ένας Πολιτισμός. Δώστε μας τον ορισμό του Πολιτισμού συμπεριλαμβάνοντας τη Θεωρία των 3 Πυλώνων στους οποίους αυτός βασίζεται.</span><br />Ναι, νομίζω ότι είναι κάτι σχετικά απλό. Δεν ξυπνά ένα πρωί μια Κοινωνία λέγοντας … «ας φτιάξω ένα Πολιτισμό». Ο Πολιτισμός δημιουργείται προκειμένου να κατασιγάσει κάποιους ανθρώπινους φόβους. Υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπινοι φόβοι. Αν τους ταξινομήσουμε θα δούμε πρώτα ένα σύνολο φόβων που έχει να κάνει με τα Φυσικά Φαινόμενα τα οποία όχι μόνο φοβίζουν τον άνθρωπο αλλά πολλές φορές τον αφανίζουν κιόλας. Ξεκινάμε με την Φυσική Φιλοσοφία που βρήκε τις ρίζες της στους Προσωκρατικούς οι οποίοι προσπάθησαν όχι μόνο να εξηγήσουν αλλά και να βρουν τρόπους να τιθασεύσουν τα φαινόμενα. Έτσι λοιπόν αρχίζουν όλα από μια φιλοσοφία, που αργότερα με την παρατήρηση και το πείραμα εξελίσσεται σε Επιστήμη και αργότερα εξελίσσεται σε Τεχνολογία. Αυτός είναι ο Πρώτος Πυλώνας στον οποίον στηρίζεται ένας Πολιτισμός. <br />Μια δεύτερη γκάμα φόβων είναι ο φόβος που απέναντι στους άλλους ανθρώπους, απέναντι στη δύναμη των πιο ισχυρών που μπορεί να πλήξουν τους πιο αδύνατους σε όλα τα επίπεδα. Γι΄ αυτό φτιάχνω τον Δεύτερο Πυλώνα που είναι ο Πυλώνας τη Κοινωνικής Κοσμοθεωρίας. Αυτή η θεωρία μάς φτιάχνει κοινωνικά και πολιτικά συστήματα αλλά και οικονομικά συστήματα και νόμους που μας προστατεύουν από τις … επιθέσεις των δυνατότερων.<br />Μια τρίτη γκάμα φόβων είναι αυτή που αφορά τον φόβο του θανάτου και όλους τους σχετικούς φόβους όπως αυτόν της ασθένειας κλπ. Εγώ θέλω να τον λέω Πυλώνα της Εσωτερικής φιλοσοφίας που γεννάει την Θεολογία και αυτή με τη σειρά της γεννάει τη Θρησκεία. Πολλές φορές μάλιστα από τη ίδια Θεολογία μπορούν να προκύψουν πολλά διαφορετικά δόγματα. Για παράδειγμα γύρω από το πρόσωπο του Χριστού δεν υπάρχουν μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. <br />Συνεπώς, αυτοί οι τρεις Πυλώνες συνιστούν ένα πολιτισμικό ρεύμα. Για να γιγαντώνεται αυτό το Πολιτιστικό ρεύμα θα πρέπει αυτοί οι Πυλώνες να μη πολεμούν ο ένας τον άλλον αλλά να τους διακρίνει μια εσωτερική συνοχή. Αν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στους πυλώνες τότε ο Πολιτισμός καταρρέει.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Υπάρχει χρονική προτεραιότητα ανάπτυξης του ενός Πυλώνα απέναντι στους άλλους;</span><br />Γενικά, όχι. Παλιότερα όμως οι άνθρωποι το πρώτο πράγμα που ήθελαν να ξέρουν είναι το πότε θα σπείρουν τη γη τους, πότε θα θερίσουν, πότε θα μαζέψουν τα πρόβατά τους για να ξεχειμωνιάσουν, πότε θα φορέσουν βαριά ρούχα. Παρά τα σημάδια που είχαν από διάφορα μικρά γεγονότα που συνέβαιναν δίπλα τους κατάλαβαν ότι ο ακριβέστερος προσδιορισμός των εποχών γίνεται με τη βοήθεια της παρατήρησης των Άστρων. Απλώς, σε πιο αρχαίους πολιτισμούς οι ίδιοι άνθρωποι που μελετούσαν τις κινήσεις των άστρων ήταν και αρχιερείς, ήταν επικεφαλής και του Πυλώνα της Θρησκείας αλλά και της Επιστήμης. Αυτοί μάλιστα ήταν και υπεράνω του Βασιλιά διότι μπορούσαν, τρόπον τινά να απαιτήσουν από τον Βασιλιά συγκεκριμένα πράγματα υπό την απειλή, για παράδειγμα, ότι θα … σβήσουν τον Ήλιο. Δηλαδή ουσιαστικά ήταν και αρχηγοί, ηγούνταν και των τριών Πυλώνων. Αλλά και σε νεότερες κοινωνίες όπως ήταν στην πρώην Σοβιετική Ένωση υπήρχαν πολιτικές αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος που καθόριζαν τις κατευθύνσεις της Επιστήμης οι οποίες ήταν δήθεν στην υπηρεσία του λαού. Αυτά δεν γίνονται όμως, είναι απαράδεκτα, δεν μπορείς να υποχρεώσεις έναν ερευνητή να ερευνήσει ένα συγκεκριμένο αντικείμενο γιατί τότε δεν θα είναι πια ερευνητής, δεν θα δρα με μεράκι. <br /><span style="font-weight:bold;"><br />Τι είναι μια Επιστημονική Επανάσταση και πώς επηρεάζει τους υπόλοιπους Πυλώνες ;</span><br />Η πεμπτουσία μιας Επιστημονικής Επανάστασης δεν ενέχει μόνο τη μεγάλη αύξηση της γνώσης αλά είναι μια συγκεκριμένη ανατροπή των επιστημονικών γνώσεων που έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα τη ρήξη με την πολιτική και τη θεολογική κοινωνία του παρελθόντος. Αυτή η Επανάσταση αναγκάζει τους άλλους 2 Πυλώνες να ανακατατάξουν τη δομή τους και να μεταβληθούν. Κατά την άποψή μου η πρώτη Επιστημονική Επανάσταση έγινε με τους Προσωκρατικούς οι οποίοι απέκοψαν τη γνώση για τη Φύση από τα τότε ιερατεία. Άρα δημιουργήθηκε για πρώτη φορά ένας ξεχωριστός Πυλώνας που επιχειρούσε να ερμηνεύσει τη Φύση. Αυτό είχε και πολιτικές συνέπειες. Για να το πω απλά, δεν θα είχαμε σήμερα Δημοκρατία αν τη γνώση τη χειρίζονταν μόνο τα Ιερατεία.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η προτελευταία Επιστημονική Επανάσταση ήταν στον 17ο αιώνα με εξέχουσες προσωπικότητες τους Νεύτωνα, Γαλιλαίο που άλλαξαν την κοσμοεικόνα που είχαμε τότε για τον Κόσμο. Έβγαλαν τον Άνθρωπο και τη Γη από το κέντρο του Σύμπαντος. Σήμερα; Ζούμε μια άλλη Επιστημονική Επανάσταση; Και ποια τα χαρακτηριστικά της, σύμφωνα με το θεωρητικό σχήμα που προτείνετε;; </span><br />Περί τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα έχουμε την τελευταία Επιστημονική Επανάσταση που κρατάει μέχρι σήμερα. Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε ότι και τους 3 Πυλώνες μιας Επιστημονικής Επανάστασης τους διατρέχουν 3 βασικές έννοιες: η Ύλη, ο Χώρος και ο Χρόνος. Αυτές οι 3 έννοιες είναι και η κοινή συγκρότηση των 3 Πυλώνων. Οι Θετικές Επιστήμες στηρίζονται στο εννοιολογικό περιεχόμενο που η κάθε εποχή δίνει σε αυτές τις 3 έννοιες. Αν αλλάξει μία από αυτές τις έννοιες, θα αλλάξουν και οι άλλες άρα θα αλλάξει και ολόκληρη η Φυσική Θεωρία. Το ψέμα που λέμε οι Επιστήμονες είναι ότι τα επιστημονικά μας δεδομένα είναι δήθεν αναλλοίωτες αλήθειες διότι ενέχουν πείραμα, θεωρία, επαλήθευση κ.λπ. Δεν λέμε όμως σε κανέναν ότι αυτές οι Επιστήμες στηρίζονται μόνο σε αυτές τις έννοιες και ότι αν μεταβληθεί για κάποιο λόγο η εικόνα που έχουμε για το χρόνο π.χ. τότε αλλάζει όλη η Επιστήμη. Ενώ όμως, οι Πυλώνες και της Θεολογίας και της Πολιτικής Θεωρίας και της Επιστήμης έχουν κοινή αντίληψη για το τρίπτυχο Ύλη – Χώρος – Χρόνος, εντούτοις μόνο ο Πυλώνας της Επιστήμης είναι αυτός που μπορεί να μεταβάλλει το περιεχόμενο αυτών των εννοιών. Οι άλλοι 2 Πυλώνες αναγκαστικά αποδέχονται αυτό το περιεχόμενο. Όποιος δεν λαμβάνει υπόψη του αυτές τις μεταβολές και πιστεύει ότι η θεωρία μένει αναλλοίωτη τότε είναι βαθιά αναχρονιστικός. Για παράδειγμα, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα οπαδοί του ρεύματος του Διαλεκτικού Υλισμού που πιστεύουν ότι στον Μαρξισμό δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα γιατί είναι μια πλήρης Θεωρία. Ε, όταν δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις εξελίξεις της Επιστήμης τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Δεν αρνούμαι την αξιοπιστία του Μαρξισμού ως αντίληψη αλλά πρέπει αυτός όπως και ο κάθε «-ισμός» να ενσωματώσει τα νέα επιστημονικά δεδομένα και να μεταβληθεί, αλλιώς θα πεθάνει. Ας πάμε κάπου αλλού. Αν η Επιστήμη αποδείξει π.χ. ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον τότε τα κοινωνικά συστήματα δεν θα αλλάξουν αυτομάτως; Δεν θα πρέπει να αλλάξει και η Θεολογία; Συμπεραίνουμε λοιπόν με ασφάλεια ότι έχουμε Επιστημονική Επανάσταση κάθε φορά που μεταβάλλεται το εννοιολογικό περιεχόμενο των όρων Ύλη – Χώρος – Χρόνος. Εστιάζοντας στην τελευταία Επιστημονική Επανάσταση, αυτή του 2οου αιώνα έχουμε πάλι μια ριζική ανατροπή αυτών των εννοιών. Τα δεδομένα της νεότερης επιστημονικής Επανάστασης δεν έχουν περάσει ακόμα ούτε στα Πανεπιστήμια, είναι τρομερό, εξακολουθούμε να ζούμε μέσα σε μια μηχανοκρατική και υλιστική εκδοχή του Σύμπαντος εκδοχή που δεν συνάδει με τα τελευταία δεδομένα των Επιστημών. Δηλαδή, οι ηγετικές ομάδες του κόσμου εξακολουθούν να κινούνται πίσω από μια εκδοχή υλιστική και μηχανοκρατούμενη ενώ τα δεδομένα την έχουν ξεπεράσει. Εξακολουθούν δηλαδή να πιστεύουν ότι ο Κόσμος είναι όλος αντιληπτός από αισθήσεις και όργανα μέτρησης, και ότι είναι και ο μόνος πραγματικός, ότι η Φυσική είναι η Νευτώνεια Φυσική και ότι το Σύμπαν μας είναι Ευκλείδειο ότι στο Σύμπαν μας αντιλαμβανόμαστε μόνο εξατομικευμένα διαιρεμένα αντικείμενα κ.λπ. Δεν είναι όμως έτσι, έχουμε στα χέρια μας πλέον άλλη εικόνα για τον Κόσμο, αλλά αυτή η νέα εικόνα που μας δίνει η Επιστήμη δεν έχει λάβει δημοσιότητα δεν έχει περάσει ακόμα στην Κοινωνία. Υποστηρίζω όμως ότι ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας έχει αρχίσει αν όχι να καταλαβαίνει, τουλάχιστον να ψυχανεμίζεται αυτήν τη Νέα Επιστημονική Επανάσταση ως προς τα αποτελέσματα. Διαισθάνεται ότι κάτι καινούριο τρέχει που του λύνει δικά του προβλήματα. Όταν μιλά ένα βουλευτής, όταν μιλά ένας παπάς και όταν μιλά ένας Φυσικός ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αυτά που ακούει από τον Φυσικό είναι πιο ενδιαφέροντα, του αρέσουν περισσότερο, τον αγγίζουν άμεσα. Άρα η Νέα Διήγηση της Φυσικής έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στον κόσμο από την ιστορία που θα του πει ο βουλευτής ή ο παπάς. Και τέλος πάντων αυτά που λέει η Επιστήμη δεν είναι καλλιτεχνικά δημιουργήματα, μπορεί πλέον να τα αποδείξει. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Μα αν τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η Νέα Επιστήμη προκειμένου να αποδείξει την νέα εικόνα που έχει για τον κόσμο, στηρίζονται σε αυτά τα νέα δεδομένα, δεν θα γίνουν γρήγορα κατανοητά από τον κόσμο.</span><br />Λάθος! Εγώ σαν Δανέζης αλλά και η Νέα Επιστήμη μπορούμε να πείσουμε τους ανθρώπους ότι υπάρχει ένας άλλος Κόσμος που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας, αλλά αυτός ο κόσμος γίνεται αντιληπτός με τα αποδεικτικά εργαλεία της προηγούμενης Επιστημονικής Επανάστασης, δηλαδή αυτής του 17ου αιώνα. Άρα δεν χρειάζεται οι «αδαείς» να επιφορτιστούν με άπειρα επιστημονικά και αποδεικτικά εργαλεία και μεθόδους νέου τύπου προκειμένου να έχουν μια εικόνα για τα νέα επιστημονικά δεδομένα. Εγώ, ας πούμε θα ήθελα να απευθυνθώ στους εκπαιδευτικούς των σχολείων και να τους ζητήσω να κάνουν τέτοια πειράματα που θα αναδεικνύουν νέες και, άγνωστες γι΄ αυτούς πλευρές της πραγματικότητας. Να αναιρέσουν με εργαλεία της προηγούμενης Επιστημονικής Επανάστασης αυτήν ακριβώς την Επανάσταση που μας τέλειωσε και να ψυλλιαστούν τι παίζεται σήμερα, κι ας μην το γράφουν ακόμα τα σχολικά και τα Πανεπιστημιακά εγχειρίδια. Μπορώ ας πούμε να μιλήσω για τη καμπυλότητα του χώρου που προκαλούν οι Μαύρες Τρύπες και που γι΄ αυτό δεν τις βλέπουμε, ανάγοντάς την στην καμπυλότητα της πορείας ενός καραβιού στη θάλασσα όταν αυτό απομακρύνεται από εμάς και μετά δεν το βλέπουμε καθώς αυτό έχει χαθεί «πίσω από τον ορίζοντα» (άρα έχει αυξήσει την καμπυλότητα του χώρου). Μπορώ να τους πω για το γεγονός ότι «μικρά» τόξα συμπεριφέρονται ακριβώς σαν ευθύγραμμα τμήματα όταν δεν ξεπερνούν ένα όριο - ο δρόμος για να πάω σπίτι μου θεωρείται ευθεία παρά το ότι η Γη είναι καμπύλη… (Επιστημονικά αυτό το λέμε «ότι μια Ρημάνεια επιφάνεια όταν είναι αρκούντως μικρή συμπεριφέρεται σαν Ευκλείδια»). Επίσης, μια σημαντική έννοια που θα πρέπει ας πούμε να εκλαϊκεύσουμε είναι ο «χώρος του Minkowski», είναι ο «καθρέφτης» μέσα στον οποίον συμβαίνουν όλα τα γεγονότα του Σύμπαντος, είναι το ίδιο το Σύμπαν που βλέπουμε. Αν όμως δούμε το Σύμπαν σαν ένα καθρέφτη όπου απεικονίζονται γεγονότα τότε αυτός ο καθρέφτης δεν περιέχει εμάς αλλά εικόνες μας, δηλαδή τα Matrix μας, για να χρησιμοποιήσουμε έναν ευφυή όρο που μας τον έκανε ευρύτερα η γνωστό μια κινηματογραφική επιτυχία. Συνεπώς, και με βάση τα σύγχρονα δεδομένα δεν είμαστε εμείς τίποτα παραπάνω παρά εικόνες, σύνολα πληροφοριών, Matrix δηλαδή, ενός άλλου κόσμου που απεικονίζεται σε έναν ιδιόμορφο χώρο που λέγεται «χώρος Minkowski». Και πολλά – πολλά ακόμη. Άρα πιστεύω σε έναν νέο Διαφωτισμό που θα ενσωματώσει σε ανθρώπους της σημερινής και της προηγούμενης γενιάς το νέο Κοσμοείδωλο που έχουμε πλέον στα χέρια μας οι Επιστήμονες.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Μπορείτε αν μας δώσετε μια εικόνα για την έννοια της 4ης διάστασης;</span><br />Χοντρικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο κόσμος που ζούμε γίνεται αντιληπτός από εμάς μέσω των αισθήσεών μας. Ο τρόπος που λειτουργούν οι αισθήσεις μας καθορίζεται από το DNA μας. Το DNA μας επιτρέπει να αντιληφθούμε μέχρι 3 διαστάσεις του κόσμου. Έχει όμως αποδείξει η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν ότι υπάρχει και 4η διάσταση που δεν ταυτίζεται με το χρόνο. Όταν ένα σώμα στις 3 διαστάσεις αρχίζει και καμπυλώνεται προς την 4η διάσταση τότε η αυτή ακριβώς η καμπύλωση είναι που δημιουργεί την αιτία για να μπορέσω να το δω. Τα αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μας είναι 4διάστατα και για να μπορέσω να τα δω έχουν «καμπυλωθεί» προς την 4η διάσταση. Και βέβαια, ξέρουμε ότι δεν τα βλέπω ολόκληρα αλλά, όπως είπαμε και πιο πριν, βλέπω μια «προβολή» τους στον τρισδιάστατο χώρο. Στην πραγματικότητα οι έννοιες καμπυλότητα χώρου από τα Μαθηματικά, και «Πυκνότητα Υλοενέργειας» από τη Φυσική είναι το ίδιο πράγμα σύμφωνα και με τον Αϊνστάιν. Δείτε: ο άνθρωπος όταν γεννιέται αρχίζει από τη στιγμή που είναι γονιμοποιημένο σπέρμα να αυξάνει την υλοενέργειά του. Όταν βαίνει προς το θάνατο μειώνει την υλοενεργειά του. Αυτή την καμπύλωση του χώρου προς την τέταρτη διάσταση οι άνθρωποι τη μετράνε με τον χρόνο, με το πόσες φορές γυρίζει η Γη γύρω από τον Ήλιο, αλλά ο χρόνος δεν ταυτίζεται με την 4 η διάσταση. Όλα τα προηγούμενα δεν είναι πια ερμηνείες προτεινόμενες, δεν είναι εικασίες, έχουμε αποδείξεις έγκυρες κι αξιόπιστες, είναι κομμάτι της ανθρώπινης γνώσης το οποίο απλά δεν έχει λάβει δημοσιότητα ούτε καν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Στα Πανεπιστημιακά εγχειρίδια, ακόμη δεν έχουν περάσει σε μεγάλη έκταση οι νεότερες εξελίξεις και η ουσία τους, παρά μόνο ακροθιγώς. Εξακολουθούν να σκέφτονται πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες και ερευνητές με παλιούς όρους αλλά το πράγμα προχωράει σιγά - σιγά. Πάντως ο φιλόσοφος που ακούει για όλα αυτά, ο Θεολόγος, ο Μυστικιστής, ο Δωδεκαετής κ.λπ. αρχίζει να σχηματίζει νέες φιλοσοφικές αντιλήψεις και έτσι επηρεάζεται ό ένας Πυλώνας και μεταβάλλεται. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πάντως ένα από τα εντυπωσιακά που μας λέτε σήμερα είναι ότι όλα στο Σύμπαν, και εμείς ακόμα, είναι Matrix (Μητρώα Μαθηματικών Πληροφοριών τρόπον τινά) </span><br />Υπάρχει η απλοϊκή άποψη που λέει πως αν βγω μια βόλτα π.χ. στο Λιμάνι και κοιτάξω γύρω μου βλέπω τα αντικείμενα όπως βλέπω και τα σώματα του ουρανού, τον Ήλιο, τ’ αστέρια κ.λπ. Λάθος: τα αστέρια, οι γαλαξίες απέχουν εκατομμύρια, δισεκατομμύρια έτη φωτός άρα όταν τα κοιτάζω αντικρίζω μόνο μια εικόνα του παρελθόντος τους δεν αντικρίζω τα ίδια αυτά καθ΄ αυτά. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ήλιο που είναι πιο κοντά, απέχει από τη Γη 8 λεπτά άρα αυτό που βλέπω είναι μέρος της εικόνας του όπως ήταν πριν από 8 λεπτά. Αλλά και τον διπλανό μου όταν τον κοιτάζω βλέπω μια εικόνα του όπως ήταν πριν από ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά η ουσία είναι ότι βλέπω μια παλιά εικόνα του άρα ένα Matrix του, ένα είδος προβολής του αντικειμένου από το παρελθόν του. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Το Σύμπαν μας είναι διαιρετό, ή μήπως η «διαίρεση» είναι αποτέλεσμα των αισθήσεων;</span><br />Προφανώς και είναι αποτέλεσμα των αισθήσεων. Υλοενέργεια υπάρχει παντού. Μάλιστα όταν ένας άνθρωπος κοιτάζει έναν άλλον θεωρεί ότι ανάμεσά τους δεν υπάρχει τίποτα. Ξέρουμε πολύ καλά πως όχι μόνο δεν υπάρχει το κενό αλλά αν μπορούσαν τα μάτια μας να δουν τα πάντα θα βλέπαμε παντού γύρω μας μια … κοχλάζουσα υλοενέργεια. Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα ως ένα Όλον με διαφορετικές πυκνότητες υλοενέργειας σε διαφορετικά σημεία του Σύμπαντος. Η ουσία είναι ότι τα πάντα στο Σύμπαν «επικοινωνούν» .<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Κύριε Δανέζη δηλώνετε και δημοσίως ότι ανήκετε στην Αριστερά αλλα με μια σειρά παρεμβάσεών σας σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία έχετε διατυπώσει μια πρόταση γι΄ αυτόν το χώρο τον οποίο τον κατανοείτε ως ευρύτερο Πολιτισμικό Ρεύμα. Θα μας παρουσιάσετε εν συντομία την άποψή σας;</span><br />Δεν μιλάω ούτε για τους πολιτικούς ούτε για την εκχυδαϊσμένη Αριστερά. Ξέρετε, για ιστορικούς λόγους, η κοινωνική δομή αρνήθηκε στον Έλληνα πολίτη να έρθει σε επαφή με την Αριστερά της Ευρώπης από την εποχή του Διαφωτισμού και εντεύθεν. Οι αρχές του φιλελευθερισμού και του Ουμανισμού δεν έγιναν ποτέ γνωστές. Την Αριστερά την γνώρισαν οι Έλληνες ως Κομμουνιστική συνιστώσα σε σημείο που για την πλειοψηφία των Ελλήνων το να είσαι Αριστερός σημαίνει να είσαι Κομμουνιστής. Αυτό είναι γελοίο. Για μένα η ιδεολογία της Αριστεράς συνιστά Πολιτισμικό Ρεύμα. Είναι ένα σύνολο αρχών που διαποτίζουν την Επιστήμη, την Θεολογία, την κοινωνική συγκρότηση (τους 3 Πυλώνες δηλαδή). Εγώ διαφοροποιούμαι από τον «Κοινωνισμό» της Αριστεράς, από το sociale δηλαδή που θέλει την Αριστερά να εξυπηρετεί την κοινωνία ως σύνολο. Εγώ μιλάω για ένα Ουμανιστικό Σοσιαλισμό που η εξυπηρέτηση των αναγκών του κοινωνικού συνόλου δεν παραβλέπει τις προσωπικές ανάγκες του ατόμου. Είναι Ανθρωπισμός. Σαφέστατα σε κρίσιμες στιγμές το κοινωνικό θα πρέπει να υπερβεί το ατομικό αλλά πάντοτε δεν πρέπει να ξεστρατίζουν αυτά τα δύο μεταξύ τους. Μέσα σε αυτό το Πολιτισμικό Ρεύμα που προτείνω μπορεί να αντέξει οποιαδήποτε Νεα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις που εμφορούνται από αυτές τις Αρχές αλά διαφοροποιούνται ως προς το πώς θα υλοποιήσουμε αυτές τις αρχές. Και ξέρετε, η Αριστερά έτσι ακριβώς θεσμοθετήθηκε, δεν είναι ένα όραμά μου. Ουσιαστικά οι ιδεολογικοί πατέρες της Αριστεράς στην Ευρώπη έβαλαν σαν βάση αυτές τις ιδέες για να δημιουργήσουν ένα Πολιτισμικό Ρεύμα και όχι ένα Κόμμα, άλλο τι κάνει η Αριστερά σήμερα στην Ελλάδα, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Είμαστε όλοι άνθρωποι, Ελευθερία, Ισότητα ζητάμε. Εγώ διαπιστώνω ότι αυτή τη στιγμή διαμορφώνεται ένα τέτοιο Πολιτισμικό Ρεύμα και στην Ελλάδα ενάντια σε αυτήν την Δημοκρατικοφανή Ολιγαρχία που κυριαρχεί. Εγώ προτείνω σήμερα επειδή δεν μπορούμε 11 εκατομμύρια Έλληνες να παρατάμε τις δουλειές μας και να μαζευόμαστε για να παίρνουμε αποφάσεις από κοινού όπως στην Αρχαία Αθήνα να βάζουμε σύγχρονους βολικούς όρους (τους προτείνω σε σχετικό βιβλίο μου). Προτείνω για παράδειγμα οι ελέγχοντες από τους ελεγχόμενους να είναι διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Δεν μπορεί π.χ. ένα εκλεγμένος στη Βουλή δικηγόρος να υποστηρίζει και να συνεχίζει την ιδιότητά του και όταν έρχεται η στιγμή να διωχθεί να φοράει το καπέλο του βουλευτή που του παρέχει ασυλία… Μετά, η Εκκλησία πρέπει να επιστρέψει στις Θεολογικές αρχές του Χριστιανισμού. Επιμένω ότι η επικείμενη Μεγάλη Πολιτισμική Αλλαγή που θα συμβεί σε διεθνές επίπεδο θα αρχίσει από την Ελλάδα με την έννοια ότι θα αρχίσει από αυτούς που μετείχαν και μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας. Τέλος, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν έχω καμία εθνικοπατριωτική πρόθεση πιστεύω πως μόνο όσοι έχουν συντηρήσει αυτές τις αξίες ακόμα και τώρα στην μετά την φθορά εποχή πιστεύω ότι θα σταθούν μπροστάρηδες σε ένα τέτοιο Ρεύμα. Και σε αυτό το Ρεύμα θα ενταχθούν και όλοι εκείνοι οι Άνθρωποι στον πλανήτη που υιοθέτησαν τέτοιες ιδέες αρά μετείχαν της Ελληνικής Παιδείας .cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-72310891617629371182011-07-08T00:32:00.003+03:002011-07-08T00:39:21.898+03:00Συνέντευξη Παναγιώτη Καλαντζόπουλου (περιοδικό Δίφωνο - Απρίλιος 2009)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/-aoTqlz_3Twc/ThYnZmYNTzI/AAAAAAAAARA/eu--D_MsCq4/s1600/DSC_0296.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-aoTqlz_3Twc/ThYnZmYNTzI/AAAAAAAAARA/eu--D_MsCq4/s400/DSC_0296.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626728105198309170" /></a><br />Συνέντευξη στον Αντώνη Περιβολάκη<br /><br /><span style="font-style:italic;">Ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος είναι ένας από τους γνωστούς και αναγνωρισμένους συνθέτες στη χώρα μας. Μαζί με την Ευανθία Ρεμπούτσικα συνιστούν ένα από τα μακροβιότερα καλλιτεχνικά και – κυρίως – οικογενειακά ζευγάρια στον τόπο. Εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια μαζί, έχουν δύο παιδιά που σπουδάζουν και έχουν ακόμα μια σημαντική μουσική ιστορία πίσω τους. Ο Καλαντζόπουλος έχει περί τους14 δίσκους στο ενεργητικό του και μια δική του δισκογραφική εταιρία, το “Cantini” στην οποία εκδίδει δουλειές όχι μόνο δικές του και της Ευαναθίας αλλά και άλλων όπως της Γιώτας Νέγκα και του Βαγγέλη Κορακάκη, του Κωστή Μαραβέγια, των Palyria, των Film Noir… Συναντηθήκαμε ένα κρύο χειμωνιάτικο μεσημέρι στο φιλόξενο σπίτι του στην Αγία Παρασκευή. Ξεκινήσαμε την κουβέντα και … ξεχάσαμε να σταματήσουμε</span><br /><span style="font-weight:bold;"><br />Κύριε Καλαντζόπουλε μου φαίνεται πως το τελευταίο διάστημα μέσα από δημόσιες δηλώσεις σας έχετε έρθει σε ένα είδος αντιπαράθεσης και με κόσμο από το χώρο του έντεχνου τραγουδιού αλλά και με τις δισκογραφικές εταιρίες γενικότερα.</span><br />Δεν το νομίζω… ίσως κάποιοι να ενοχλήθηκαν από το εγχείρημα με το «Cantini», ίσως το θεώρησαν θράσος δύο ανθρώπων. ιδιαίτερα μετά την επιτυχία της αρχής. Ίσως ενόχλησε η ελευθερία που αποκτήσαμε. Πάντως τα λόγια που λέω τα πιστεύω κι όταν βλέπω κάτι στραβό δεν ξέρω τι άλλο να κάνω παρά να το δείξω. Τώρα αν αυτό κάποιους ενοχλεί τι να κάνουμε…<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ας προχωρήσουμε στην καινούρια σας δισκογραφική παραγωγή, το “Summertime in Prague”. Γιατί καταλήξατε να κάνετε αυτή τη δουλειά, και μάλιστα με μια ορχήστρα;</span><br /><br /><br />Η ορχήστρα είναι μέρος του εαυτού μου. Δεν υπάρχει πιο συγκινητικό πράγμα από την στιγμή που μια ορχήστρα σηκώνει το δοξάρι, ο ήχος που βγαίνει όταν αυτό κατεβαίνει είναι από τα πιο μαγευτικά πράγματα που μπορεί να γευτούν τα αυτιά. Επίσης, ανήκω στην σχολή της μελωδίας. Η τέχνη μου συνίσταται στο να βάζω δέκα - είκοσι νότες στη σειρά με ένα τρόπο που να έχει την δόνηση και την αξία ενός καλού ποιήματος. Στόχος είναι να προκαλέσω δονήσεις από εκείνες που μας κάνουν να αισθανόμαστε ευτυχείς που γεννηθήκαμε άνθρωποι ήτοι «άνω θρώσκοντες», κοινώς, να κοιτάμε ψηλά. Προηγείται λοιπόν η μελωδία. Το σινεμά βέβαια ήταν αυτό που με έφερε κοντά στην ορχήστρα εγχόρδων για το «Summertime in Prague». Προφανώς με επηρέασε και η κλασική μου παιδεία που πήρα κυρίως στην Αγγλία. Εκεί έπαιξα πολλές φορές κιθάρα και μαντολίνο με έγχορδα. Εκεί έζησα την ορχήστρα από μέσα, είναι μέρος της μουσικής ανατροφής μου η ορχήστρα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πιστεύετε ότι σήμερα στην Ελλάδα ένας τρόπος για να γράψει κανείς μόνο μουσική και όχι τραγούδια είναι κάνοντας soundtrack; Εννοώ ότι σε μια Ευρωπαϊκή χώρα, αν κάποιος θέλει να γράψει μόνο μουσική και να την εκδώσει, ξέρει ότι θα βρει κι ένα αξιόλογο ευρύ ακροατήριο. Στην Ελλάδα συνήθως αντιμετωπίζεται μ΄ ένα ύφος – σχόλιο της μορφής «Εντάξει, έκανε και μουσική αυτός και τι έγινε, δηλαδή;»</span><br /><br /> Οι πολιτικοί διατείνονται ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν». Από αυτό δόγμα εμείς οι Έλληνες έχουμε δύο ζωτικές διαφορές με την Δύση: η πρώτη είναι το Αλφάβητο και δεύτερη είναι η Ορθοδοξία. Αν το προεκτείνεις αυτό στη μουσική, η ποιητική μας παράδοση λόγω της Γλώσσας, και η μουσική μας παράδοση λόγω της Ορθοδοξίας, έρχονται από διαφορετική γωνία. Η Ευρώπη λέει «ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο» και η Ελλάδα λέει «πα βου γα δη κε ζω νη». Η Ευρώπη μιλάει για τέταρτο, ήμισυ κλπ ενώ η Ελλάδα μιλά για πεταστή, για ίσον, γιά ατζέμ… Συνεπώς ως Έλληνας, είτε λόγιος είσαι είτε αυτοδίδακτος, έρχεσαι από αλλού. Οι Βαυβαροί και κάποιοι Έλληνες φιλοδοξήσανε, υπερπηδώντας τον Ελληνικό μεσαίωνα, να μας κάνουν συνέχεια της αρχαιότητας αλλά με Γερμανικό μανδύα. Οι ίδιοι πιστέψανε ότι μπορεί να υπάρξει κλασσική ορχηστρική Ελληνική μουσική. Και με λύσσα προσπάθησαν αυτό να το επιβάλλουν είτε μέσα από τα ωδεία, είτε μέσα από τις ορχήστρες είτε προωθώντας ονόματα όπως ο Σκαλκώτας, ο Καλομοίρης, κλπ. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό κοινό γι΄ αυτού του είδους τη μουσική. Κοινό σαν αυτό της Γερμανίας της Αγγλίας της Ρωσίας… Η Ελλάδα είναι μιας άλλης παράδοσης. Η Ελλάδα έχει το Τραγούδι σαν Θεό της, δηλαδή την Ποίηση με την Μουσική. Θεωρεί σπουδαιότερη τέχνη τα τρία λεπτά ατόφιας ποίησης και μελωδίας σε σύζευξη παρά ένα οποιοδήποτε άλλο μουσικό είδος. Ο Έλληνας στο γενετικό του κώδικα έχε το Τραγούδι, δεν έχει τη φόρμα της σονάτας. Γι΄ αυτό, τα δικά μου ορχηστρικά κομμάτια είναι ορχηστρικά τραγούδια, είναι κουπλέ -ρεφρέν. Δεν επεδίωξα να κάνω φόρμες σονάτας, ή παραλλαγές. Θέλησα να απευθυνθώ στα οικεία ώτα των Ελλήνων.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πιστεύετε ότι αυτό είναι το χαρακτηριστικό των Μεσογειακών λαών γενικότερα;</span><br /><br />Η Μεσόγειος έχει το αδυσώπητο φως του ήλιου που δεν επιτρέπει πόζες. Το καλοκαίρι, άμα δεις τα σώματα είτε στην άμμο είτε στη Σταδίου, πώς τα φωτίζει αυτός ο ήλιος, θα δεις την Βυζαντινή Ζωγραφική, αντιθέσεις - φως και σκιά. Δεν βλέπεις διαβαθμίσεις όπως στις ομιχλώδεις φωτογραφίες του David Hamilton ή στους Γάλλους ιμπρεσιονιστές. Δεν υπάρχει η διαβάθμιση από τη σκιά στο φως όπως υπάρχει στο βορρά. Αυτό το φως της Μεσογείου παράγει μία μουσική που έχει στον πυρήνα της την αντίθεση , το κοντράστ. Η μουσική μας περνάει από το φως στην σκιά από το γλυκό στο πικρό. Ο Τσιτσάνης ήταν μάστορας στις κόντρες μουσικά από κουπλέ σε ρεφρέν. Πως και ο Χατζιδάκις στο «Χαμόγελο της Τζοκόντας». Αυτό είναι το φως της Μεσογείου. Στην περιοχή της Μεσογείου, πολιτισμικά – μουσικά είμαστε ένας ενιαίος κόσμος όπως υπήρξαμε πολιτικά από τον Αλέξανδρο μέχρι τους Οθωμανούς. Οι μουσικές όλων των Μεσογειακών χωρών είναι πρώτα ξαδέλφια.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Έχετε κάνει μουσικές σπουδές στη Δύση. Η μουσική που κάνετε όλα αυτά τα χρόνια ανήκει στο Μεσογειακό κλίμα που μόλις περιγράψατε;</span><br />Έχω κάνει κιθάρα με τον Γεράσιμο Μηλιαρέση, μπουζούκι με τον Γεράσιμο Κλουβάτο που έγραψε το «Άναψε το τσιγάρο, δώσ΄ μου φωτιά», … Κατόπιν, πήγα στο Λονδίνο κλασσική κιθάρα με πολλούς καθηγητές αλλά κυρίως γνώρισα και με γοήτεψε ο Julian Bream. Πήγα στο Παρίσι και έκανα κι εκεί κάποια πράγματα στην Ecole Normale de Musique de Paris. Πάντως πέρασα κι εγώ την κρίση μου. Γύρω στον δεύτερο με τρίτο χρόνο άρχισε κάτι να με σπρώχνει να τα παρατήσω και να γίνω μπουζουκτσής (κάτι σαν καθυστερημένος εφηβικός καυγάς με τον πατέρα στον οποίο ανακοινώνεις ότι θες να τα παρατήσεις όλα για χάρη του μπουζουκιού). Εκεί βέβαια, ο πατέρας μου σοφά μου είπε «κάνε ό,τι θέλεις, αλλά μην γυρίσεις μετά από δέκα είκοσι χρόνια και μου ζητήσεις τα ρέστα γιατί δεν σε σταμάτησα…». Έβαλα την ουρά κάτω απ΄ τα σκέλια, πήρα το αεροπλάνο και γύρισα στην Αγγλία να τελειώσω αυτό που άρχισα. Έτσι πλησίασα τον Γεράσιμο Κλουβάτο στην συνοικία της Λαμπρινής κοντά στο Γαλάτσι. Βέβαια, δεν υπήρξα ποτέ καλός μπουζουκτσής και εγκατέλειψα το … σπορ γυρίζοντας στη κιθάρα στην οποία νομίζω πως τα καταφέρνω μάλλον καλά. Έτσι λοιπόν ήμουν ένα υβρίδιο ανατροφής από «Κονσερβατουάρ» και από Λαικοδημοτικά. Πάντα είχα μια τεράστια εκτίμηση σε αυτοδίδακτους μουσικούς, Τσιτσάνη, Λέννον και Μακ Κάρτνευ. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι ήταν το «Ευ ζην» για μένα. Σήμερα πια είμαι ένας μουσικός που γράφω μουσική σχεδόν για όποιον μου το ζητήσει γιατί κατάλαβα εγκαίρως ότι η παραγγελία ήταν δυνατότερη από την έμπνευση. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Με ρίξατε τώρα με αυτό που είπατε…</span><br />Θα καταλάβεις: η παραγγελία γέννησε για μένα τα ωραιότερά μου τραγούδια. Για παράδειγμα, το μεν “Summertime in Prague” γράφτηκε για μια διαφήμιση που δεν παίχτηκε ποτέ και έτσι αργότερα βρέθηκε στα «Φτηνά Τσιγάρα». Το δε τραγούδι «Με τα Μάτια Κλειστά» γράφτηκε σε ένα βράδυ για μιά τηλεοπτική σειρά το «Εσύ αποφασίζεις». Μάλιστα το έγραψα μέσα σε μεγάλο θυμό γιατί προηγήθηκε ένα δυσάρεστο τηλεφώνημα. Εν τούτοις προέκυψε το τραγούδι ακριβώς όπως το ακούτε σήμερα και μέσα σε μία μόνο ώρα. Ή, ας πούμε για το τραγούδι «Λευκό μου Γιασεμί», το έγραψα σε διακοπές στη Μυτιλήνη, καθώς έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν παραγωγό που ήθελε επειγόντως ένα τραγούδι για τη σειρά «Μια ζωή για την Έλσα». Όντας 20 Αυγούστου σε διακοπές το μόνο που κατάφερα ήταν να αγοράσω μια παιδική κιθάρα των 30 ευρώ που την έχω ακόμη για γούρι. Έτσι μέσα σε δύο πρωινά Αυγουστιάτικων διακοπών έγραψα δύο από τα ωραιότερα μου τραγούδια που προέκυψαν από πιεστικές παραγγελίες .<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πάντως στις μουσικές σας υπάρχουν επιρροές από την μουσική των ταινιών του Ιταλικού νεορεαλισμού. Αντίστοιχη επιρροή βλέπουμε και στις ταινίες αυτές καθ΄ αυτές σε θεματικό και σκηνοθετικό επίπεδο, Και η ταινία και η μουσική λειτουργούν υπό τη σκέπη της μελαγχολίας, της αναπόλησης και της ανάμνησης των παιδικών χρόνων και με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί και η δική σας μουσική π.χ. στο “Peppermint” ή στο “Uranya”, έτσι δεν είναι;</span><br />Και βέβαια, έχω επηρεαστεί πολύ από την Ιταλική μουσική και ομολογώ ότι εμπνεύστηκα από τις μουσικές του Ιταλικού Μπαρόκ, από τον Ρότα. Παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν. Ούτε στη μουσική ούτε στο σινεμά, ούτε στην αρχιτεκτονική ούτε στην επιστήμη. Υπάρχουν τραγούδια ας πούμε που νομίζουν ότι τα χει γράψει ο Τσιτσάνης και όμως δεν είναι έτσι. Ας μιλήσουμε για ένα από τα αριστουργήματα, κατά τη γνώμη μου, της Ελληνικής μουσικής, το τραγούδι «καρδιά μου καημένη» του Μπάμπη Μπακάλη. Όμως η μελωδία αυτή είναι Ινδική. Παρ΄ όλα αυτά ο τρόπος που κόλλησαν αυτά τα λόγια σε αυτή την Ινδική μελωδία κάνουν τον Μπακάλη ιδιοφυή. Δεν θα αποκαλέσω τον Μπάμπη Μπακάλη «κλέφτη», αντίθετα δοξάζω το Θεό που βρέθηκε αυτός να κάνει ένα τέτοιο αριστούργημα. Αν είχε βάλει άλλα λόγια ίσως το τραγούδι να φάνταζε μέχρι και γελοίο.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πρόσφατα η φίλη σας Έλλη Πασπαλά εξέφρασε την επιθυμία να φύγει στο εξωτερικό σκεπτόμενη πως αν γυρίσει πίσω στην Αμερική βρει τα πράγματα να είναι καλύτερα. Συμμερίζεστε την επιθυμία της και την ανησυχία της;</span><br /><br />Κατ΄ αρχάς οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους. Αλλά ο,τι ανεβαίνει κατεβαίνει και αντιστρόφως. Τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν συνέχεια προς το σκούρο. Το πώς διαχειρίζεται κανείς το ταξίδι του σε αυτό το θείο δώρο που λέγεται «Ζωή» είναι ένα πολύ λεπτό θέμα και συνήθως μπαίνει κανείς σε μια λογική μετανάστευσης είτε υπό το κράτος μια απογοήτευσης είτε υπό το κράτος ενός φόβου για την επιβίωση του όταν αισθάνεται ότι εκλείπουν οι λόγοι για τον οποίους ζεις σε ένα μέρος και ότι θα πρέπει να μετοικήσεις αλλού. Από τη άλλη μεριά η Ελλάδα ήταν πάντα ένα μέρος άνυδρο, άγονο, στέρφο που έχει την ατυχία να κυβερνάται, νε εξαίρεση κάτι μικρά διαλείμματα από πειρατές, τα κόμματα μας έχουν κομματιάσει, και εμείς οι Έλληνες είμαστε πρόθυμοι μετά από κάθε επιτυχία να στήσουμε έναν εμφύλιο, από τον καιρό του Αχιλλέα ακόμα. Συνεπώς, είναι ένας επιπλέον λόγος αυτός για να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Την Έλλη την καταλαβαίνω για τον επιπλέον λόγο ότι γεννήθηκε στην Αμερική, μας τραβάνε πάντα πίσω τα μέρη που ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Θα λυπηθώ αν φύγει, αλλά θα χαρώ γιατί θα έχω έναν λόγο για να πάω μία βόλτα ως την Αμερική. Από την άλλη, ομολογώ πως η Ελλάδα με διώχνει όσον αφορά τον χαμηλού επιπέδου δημόσιο βίο της, τις κακές δημόσιες υπηρεσίες της, τα κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, την έλλειψη οργάνωσης και κοινού νου... Αυτά τα πράγματα σε καταβάλλουν κι όταν είσαι ένα ενεργητικό κύτταρο με ορμές και χυμούς να δώσεις, ίσως πρέπει να φεύγεις, δεν ξέρω…. Δεν μετανιώνω που δεν υποχώρησα στις παροτρύνσεις της Ευανθίας να φύγουμε για Αγγλία πριν μερικά χρόνια αλλά έχω και την απορία πώς θα ήμασταν τώρα αν το είχαμε τολμήσει.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πιστεύετε πως μέχρι τώρα καταφέρατε να ζήσετε με αξιοπρέπεια; Η δουλειά σας αναγνωρίστηκε;</span><br /><br />Εγώ υπήρξα πάρα πολύ τυχερός. Κάνω μια δουλειά που δεν είναι δουλεία, το παιχνίδι μου το έκανα τρόπο επιβίωσης. Μεγαλώσαμε με την Ευανθία τα παιδιά μας, ζήσαμε μια καλή ζωή, και ζούμε ακόμα μια καλή ζωή, με τις τεθλασμένες της πάντοτε αλλά θεωρώ ότι ζήσαμε μια ευλογημένη έως τώρα διαδρομή. Πριν δέκα χρόνια αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι με ένοιαζε η αποδοχή του κόσμου. Τώρα από λίγο έως καθόλου…Σκέφτομαι πως το σημαντικό είναι να γευτώ και να καταλάβω ένα μέρος από το δώρο της ζωής. Να πλησιάσω την Αλήθεια. Η αναγνώριση, οι απολαύσεις, οι ηδονές είναι ωραία πράγματα αλλά δεν πρέπει να τους δίνουμε μεγαλύτερη αξία από αυτό που τους αναλογεί.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Υπάρχει στον ορίζοντα καινούργια κυκλοφορία με δικά σας τραγούδια;</span><br /><br />Έχω κάποια έτοιμα που παίζουμε με την «Ορχήστρα του Δρόμου» όπως το «Τι Σπατάλη» και το «Ψέμμα μου» και ένα ξαδερφάκι του «Summertime in Prague» το « I can’t fall in love anymore» και πολλά που είναι με τις σκαλωσιές ακόμα και τα παιδεύω. Θα βγουν, θα βγούν, θα έρθει ή ώρα τους.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-27476789601052730882011-07-07T22:08:00.003+03:002011-07-08T00:27:21.578+03:00Συνε΄ντευξη του Οδυσσέα Ιωάννου (εφημερίδα "Πυξίδα" - Μάιος 2008)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-LlzgXoBzB1k/ThYkY4EvrLI/AAAAAAAAAQ4/w9GZzzDBlKE/s1600/ioannou.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 226px; height: 340px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-LlzgXoBzB1k/ThYkY4EvrLI/AAAAAAAAAQ4/w9GZzzDBlKE/s400/ioannou.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626724794233760946" /></a><br />Συνέντευξη στον Αντώνη Περιβολάκη<br /><br />(Η συνέντευξη πάρθηκε όταν ο Οδυσσέας Ιωάννου ήταν ακόμα διευθυντής του Μελωδία FM. Έφυγε από αυτή τη θέση τον Αύγουστο του 2010.)<br /><br />Πυξίδα: Π<span style="font-weight:bold;">ες μας λίγο την ιστορία σου στο χωρο του τραγουδιου</span><br /><br />Οδυσσέας Ιωάννου Η ιστορία ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια που , ειδικά τη νύχτα. Άκουγα φανατικά πάρα πολλές ώρες το Δεύτερο Πρόγραμμα. Μάλιστα άκουγα στο κρεββάτι κρυφά κάτω από τις κουβέρτες με ένα μικρό ραδιοφωνάκι. Δεν είχα σκοπό να κάνω ποτέ ραδιόφωνο, ούτε είχα σκοπό να γράψω ποτέ τραγούδια. Αγαπούσα το ελληνικό τραγούδι πάρα πολύ αλλά εξίσου αγαπούσα και το ραδιόφωνο. Είναι κάτι που συνηθίζω να λέω ότι για να κάνεις μουσική εκπομπή δεν αρκεί να αγαπάς το τραγούδι, πρέπει εξίσου να αγαπάς και το μέσο που λέγεται ραδιόφωνο. Το μέσο αυτό έχει κάποιους πολύ συγκεκριμένους κώδικες που οφείλεις να τους σεβαστείς και να κοιτάξεις να εξελίξεις ο,τι μπορείς. Έγιναν λοιπόν , όλα, εντελώς τυχαία. Έκανε ένα διαγωνισμό για νέους υποψήφιους συντάκτες το περιοδικό Μουσική το 1986, ήμουνα πρωτοετής τότε στην ΑΣΟΕΕ, μόλις 18 χρονών. Ο διαγωνισμός αφορούσε πολλές κατηγορίες όπως ξένο τραγούδι, ελληνικό τραγούδι κλπ. Έστειλα ένα κείμενο τότε για το ελληνικό τραγούδι και το κείμενο βγήκε πρώτο. Το βραβείο ήταν να ξεκινήσω να γράφω στο περιοδικό, συνεντεύξεις, κριτικές και τέτοια. Ξεκίνησα να γράφω λοιπόν το ’86 και μια χρονιά αργότερα μπήκα στο Ριζοσπάστη όπου ανέλαβα τη σελίδα του ελληνικού τραγουδιού. Παράλληλα σε συνεργασία με τον Στάθη Σταυρόπουλο (τον γνωστό δημοσιογράφο και σκιτσογράφο Στάθη) αναλάβαμε μια σελίδα στον Κυριακάτικο Ριζασπάστη όπου εγώ έγραφα ένα κείμενο για το ελληνικό τραγούδι και ο Στάθης το εικονογραφούσε. Το 1989 έγινε ο 90,2 Αριστερά στα FM ο οποίος στελεχώθηκε από 15 ανθρώπους του Ριζοσπάστη όπως ο Δημήτρης ο Δανίκας, ο Νίκος ο Χουλιάρας και διάφοροι άλλοι. Μου ζητήθηκε, λοιπόν ,να δοκιμάσω να κάνω μις εκπομπή ενώ συνέχισα παράλληλα στο Ριζοσπάστη για 2-3 ακόμα χρόνια. Μου πρότειναν μια εκπομπή για το ελληνικό τραγούδι, κάθε μέρα στις 8. Μάλιστα την εκπομπή μου την πρότεινε ο Δημήτρης ο Δανίκας στον οποίο χρωστάω την ένταξή μου και στον Ριζοσπάστη αλλά και στον 902. Δεν θα ξεχάσω πως ο Δανίκας μου είπε τότε «θα σου δώσω, μικρέ, μια εκπομπή επειδή σε γουστάρω. Αλλά επειδή εσύ δεν θα κάνεις ποτέ σου ραδιόφωνο (!) μιας και είσαι … ταχύγλωσσος, μην στενοχωρηθείς όταν μετά από 2 εβδομάδες σε σταματήσω. Απλά σου ανοίγω μια πόρτα για να μη λες ότι δεν σου ανοίχτηκαν οι πόρτες…» Του είπα «εντάξει, άνοιξέ μου εσύ την πόρτα και βλέπουμε». Και από τότε μέχρι σήμερα έχω κλείσει ακριβώς 19 χρόνια κάθε μέρα την ίδια ώρα. Στον 902 έμεινα μέχρι το καλοκαίρι του ’91 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ. Τον Σεπτέμβρη του 1991 ξεκινάει ο Μελώδία που δημιουργήθηκε από αποχωρήσαντες παραγωγούς του 902 και από παραγωγούς του ΣΚΑΪ. Τέλος, το ’91 ή το ’92, γράφω το πρώτο μου τραγούδι, πάλι με προτροπή άλλου, δηλαδή του Διονύση του Τσακνή. Ήταν το "Ζεϊμπέκικο της Πατησίων", ένα τραγούδι για ένα δρόμο αναφοράς στη ζωή μου. Εκεί μεγάλωσα, εκεί κοντά ήταν το σχολείο μου, εκεί ήταν και το Πανεπιστήμιό μου. Όλα γινόντουσαν μεταξύ Πατησίων και Αχαρνών. Ήταν ένα τραγούδι που το τραγούδησε η Βούλα Σαβίδη. Είχα δώσει άλλα δύο τραγούδια στον Διονύση για εκείνον το δίσκο. Αυτό ήταν: είχε γίνει η αρχή. Έτσι γράφω και σήμερα τα τραγούδια. Ποτέ δεν γράφω πολλά. Δεν έχω δισκογραφήσει ποτέ πάνω από 5 μέσα σε ένα χρόνο με εξαίρεση το 1999 στο δίσκο με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που κάναμε τη «Θάλασσα στη Σκάλα». Γενικά, δεν γράφω τραγούδια παρά μόνο μετά από παραγγελία. Δεν έχω τίποτα στο συρτάρι μου. Μαζεύω πράγματα από γύρω μου αλλά ποτέ δεν γράφω ένα τραγούδι για να το γράψω και μόνο, δηλαδή για πάρτη μου. Αντιθέτως, γράφω πολλά πεζά, πολλά κείμενα. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πότε έγινες διευθυντής του Μελωδία;</span><br />Διευθυντής έγινα στο τέλος του 2000. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ποια θεωρείς ότι είναι η πιο σημαντική σου συνέντευξη;</span><br />Ναι, δεν έχω μία, αλλά σαφώς έχω στο μυαλό μου ότι έχω κάτσει αρκετά 5ωρα στο πάνω δωματιάκι στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη απέναντι από την Ακρόπολη και έχουμε κάνει πάρα πολλές συζητήσεις – συνεντεύξεις είτε για τον 902 είτε για τον Μελωδία. Δηλαδή θυμάμαι πως είχαμε καθίσει 5-6 απογεύματα και μου μιλούσε, σηκωνόταν έπαιζε κάτι στο πιάνο, μετά συνεχίζαμε την κουβέντα… Και άφηνα όλες αυτές τις ώρες το μαγνητοφωνάκι ανοιχτό και μετά μοντάραμε στο στούντιο για να μεταδώσουμε ένα μέρος του υλικού. Αυτές λοιπόν τις συζητήσεις τις θεωρώ πολύ σημαντικές γιατί ανάμεσα στα άλλα τον λατρεύω, ως δημιουργό, τον Μίκη. Από εκεί και πέρα έκανα συνεντεύξεις με όλους όσους από τους ζώντες, θα ήθελα να κάνω. Δεν έχω κανένα απωθημένο. Σαφώς θα ήθελα να είχα κάνει με τον Λοΐζο και τον Χατζιδάκι αλλά δεν τους πρόλαβα… Μοναδικό απωθημένο έχω δύο ηθοποιούς: τον Θανάση Βέγγο και τον Ντίνο Ηλιόπουλο. Για τον πρώτο έχω περιθώριο ακόμα για τον Ηλιόπουλο προφανώς όχι. Ήθελα πάρα πολύ με αυτούς τους δύο ηθοποιούς και δεν κατάλαβα γιατί τόσα χρόνια δεν το έκανα. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Εγώ, για να πω την αλήθεια, περίμενα να μου αναφέρεις στις σημαντικότερες συνεντεύξεις και αυτήν με τον Νικόλα Άσιμο. Μια συνέντευξη που και ο ίδιος ο Άσιμος την θεωρούσε ως την πιο ολοκληρωμένη συνέντευξη που έχει δώσει.</span><br />Α, ναι! Την είχα ξεχάσει αυτή. Κοίταξε να δεις, αυτή η συνέντευξη ήταν η τελευταία της ζωής του. Τη θεωρούσε σημαντική και ο ίδιος επειδή δεν του έκοψα τίποτα. Μάλιστα, είχε βγει στην πλατεία Εξαρχείων και καλούσε τον κόσμο να αγοράσει το περιοδικό Μουσική επειδή σε αυτήν δεν του είχαμε λογοκρίνει ούτε λέξη. Τώρα για να πούμε την αλήθεια, ο λόγος για τον οποίο δεν σου την ανέφερα από την αρχή την συνέντευξη αυτή, είναι επειδή θεωρώ πως ο Άσιμος είναι λίγο … υπερτιμημένος. Ας μην γελιόμαστε, μιλάμε για έναν πολύ ευαίσθητο άνθρωπο ο οποίος έχει γράψει πέντε, στην κυριολεξία τραγουδάρες, δέκα σημαντικά τραγούδια και πολλά αδιάφορα. Δηλαδή ο Νικόλας απέκτησε και έχει ακόμα μια φήμη που δεν έχει να κάνει τόσο με τη δουλειά του αυτή.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Νομίζω ότι είναι περισσότερο η συνολική του στάση, σωστά;</span><br />Ναι, σωστά. Για μένα, πάντως αυτή η συνέντευξη ήταν κάτι τυχαίο. Μόλις είχε βγει ο δίσκος «Χαιρετίσματα» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ήμουνα πιτσιρικάς, και το περιοδικό με είχε στείλει να πάρω μια συνέντευξη από τον Άσιμο μιας και ο δίσκος περιείχε και δικά του τραγούδια. Σαφώς θυμάμαι, επίσης, πολύ ωραίες στιγμές με τον Παύλο Σιδηρόπουλο που τον ήξερα από τα 18 μου χρόνια και πηγαίναμε μαζί στο Rodeo και κουβεντιάζαμε. Θυμάμαι, λοιπόν την μέρα που πέθανε ο Σιδηρόπουλος 6 Νοέμβρη του 1990 και εγώ ήμουνα στον 902 και έκανα εκπομπή αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο. Θυμάμαι πως έκανα την εκπομπή και με παίρνουν στο τηλέφωνο από τη γραμματεία του σταθμού και μου λένε πως με ζητάνε από το σπίτι του Σιδηρόπουλου. Εκείνη την ώρα μου κόβονται τα πόδια γιατί νόμισα πως έχω κάνει κάτι κακό. Αναρωτήθηκα εκείνη την ώρα μήπως είπα κάτι άκομψο, μήπως είπα κάτι κακό, κάτι που τους ενόχλησε… Ήταν λοιπόν στο τηλέφωνο η αδελφή του Παύλου και μου λέει «είμαστε εδώ … δίπλα στη σωρό του Παύλου … και ακούμε την εκπομπή…» Καταλαβαίνεις … ότι με πολύ ζόρι συνέχισα την εκπομπή μετά από αυτό, μου είχαν κοπεί τα πόδια από την ταραχή και τη συγκίνηση. Δεν θα ξεχάσω επίσης ότι την ώρα που έκανα εγώ εκπομπή μαθαίνω για το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Κι εκείνη τη ώρα μπορεί να σε πιάνει μια επαγγελματική διαστροφή να το διασταυρώσεις, μην τυχόν και γίνει κανένα λάθος και … πεθάνεις τον Χατζιδάκι πριν την ώρα του και μετά πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να πεις πέντε πράγματα που να μην είναι ούτε μπαρούφες, είσαι στον αέρα, εξάλλου ούτε να είναι ανακριβή. Θυμάσια πολλά πράγματα για αυτόν, πότε γεννήθκε, που γεννήθηκε κ.λ.π. που όμως είναι πράγματα βιογραφικά. Στα 15 λεπτά που απομένουν για τη εκπομπή πρέπει να πεις κάτι για τον Χατζιδάκι που μόλις πέθανε. Και είσαι μόνος σου στον αέρα, κανείς άλλος. Καταλαβαίνεις ότι αυτές είναι δύσκολες στιγμές. Νομίζω ότι είναι από τις δυσκολότερες στιγμές που έχω ζήσει «στον αέρα».<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πες μου μερικές πολύ ωραίες στιγμές που έχεις ζήσει «στον αέρα» .</span><br />Κοίτα είναι εκπομπές που δεν έχουν να κάνουν άμεσα με το ελληνικό τραγούδι. Θυμάμαι, ας πούμε, εκπομπές με καλεσμένους από ομάδες απεξάρτησης. Πολύ ωραίες εκπομπές. Δηλαδή περισσότερο θυμάμαι εκπομπές που κατά κάποιο τρόπο τις θεωρώ «προίκα» μου και που δεν περίμενα ότι θα τις έκανα εγώ. Το αν φέρεις κάποιον του ελληνικού τραγουδιού είναι προβλέψιμο, αλλά το να φέρνεις, ας πούμε, σαράντα άτομα από μια τάξη του Μουσικού Γυμνασίου Παλλήνης είναι εμπειρία και γεγονός μαζί. Έμπαιναν ανά τρεις μέσα, με τα ούτια τους, με τους τζουράδες τους παίζανε τραγούδια και φεύγανε. Μια άλλη σημαντική εκπομπή ήτανε με τον Θάνο Μοκρούτσικο που ψάχναμε 40 ακροατές του Μελωδία για να φτιάξουμε ένα CD με απαγγελίες ποιημάτων του Καρυωτάκη. Και παρέλασαν τότε διακόσια άτομα περίπου και καταλήξαμε σε σαράντα που έκαναν τελικά αυτές τις απαγγελίες σε μουσικές συνθέσεις που έκαναν γνωστοί φίλοι μουσικοί.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Οι στίχοι σου είναι βιωματικοί;</span><br />Κοίτα, σε αυτήν την ερώτηση, την οποία παρεμπιπτόντως, την κάνω συχνά κι εγω σε καλλιτέχνες, δεν μπορώ να απαντήσω διότι νομίζω ότι δεν έχει νόημα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Θυμάμαι το στίχο «μετράει το ύψος του που πόντο – πόντο χάνει» στο τραγούδι «μικρές νοθείες».. Αυτό δεν είναι βιωματικό;</span><br />Κοίτα, αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο για τον Άλκη Αλκαίο που έχει μια ασθένεια σαν αυτή που ταλαιπωρεί τον αστροφυσικό Stephen Hawking. Μαζεύει χρόνο με το χρόνο, μαζεύει, μαζεύει… Το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκίνησε να γράφεται χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου αλλά συνειδητοποίησα ότι ταιριάζει απόλυτα στον Άλκη Αλκαίο και του το χάρισα. Και αυτό ήρθε ως αντίδωρο σε ένα τραγούδι που είχε γράψει αυτός για μένα το 1996 στο δίσκο «Στου αιώνα την Παράγκα», ήταν το τραγούδι «για μια Ντολόρες». Θυμάμαι ότι μου το ανακοίνωσαν αυτό όσο ήμουν φαντάρος στη Λάρισα στη σκοπιά, μάλιστα σε μια περίοδο που δεν ήμουν και στα καλύτερα μου. Αυτή του η κίνησε με έκανε να αναθαρρήσω. Έγραψα, λοιπόν, αυτόν το στίχο για έναν άνθρωπο που στην ουσία, ό,τι έχει γράψει, το έχει ονειρευτεί, και λίγα πράγματα έχει ζήσει. Αλλά τα έχει ονειρευτεί με έναν τέτοιο τρόπο σαν να τα έχει ζήσει, δηλαδή δεν είναι ψεύτικα.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Νομίζω πως τα περισσότερα τραγούδια σου έχουν μια κοινή θεματική. Μοιάζουν σαν να λες πως ζεις σε ένα όνειρο που σβήνει. Είναι έτσι;</span><br />Θα μπορούσε να είναι έτσι μιας και δεν είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος. Θεωρώ πως ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος βλέπουν ο καθένας και λένε τη μισή αλήθεια. Και οι δύο έχουν δίκιο, κανείς δεν είναι ψεύτης. Δηλαδή αν αναλογιστείς ότι η κοινή μοίρα όλων μας είναι να μεγαλώσουμε, να πονέσουμε, να αρρωστήσουμε, να κηδέψουμε τους γονείς μας, να κηδέψουμε φίλους να γεράσουμε και να πεθάνουμε, δεν καταλαβαίνω τη φράση «για το μέλλον είμαι αισιόδοξος». Το κλειδί είναι να κάνουμε τώρα ο,τι μπορούμε κι ας ξέρουμε όλοι οι άνθρωποι το προδιαγεγραμμένο (μαύρο) μέλλον μας. Με αυτήν την έννοια, αφού δημιουργώ καθημερινά και κάνω πράγματα θα μπορούσε κάποιος να με πει αισιόδοξο. Για το μέλλον, σαφώς και δεν είμαι. Πάντως η λύπη, η μελαγχολία είναι πηγή δημιουργίας και αυτή. Ξέρω πολύ κόσμο που φωνάζει στο μικρόφωνο πόσο καλά περνάει και προσπαθεί να μας πείσει γι΄ αυτό και μετά πάει στον ψυχαναλυτή.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Υπήρξαν φορές που είπες «θε μου ας μην ήμουν πια εδώ μέσα», και εννοώ στη θέση που έχεις σαν διευθυντής του Μελωδία;</span><br /><br />Ναι,. Υπήρξαν φορές. ¨Ένιωθα το βάρος ενός ανθρώπου που έχει στα χέρια του τις τύχες σαράντα ανθρώπων όσον αφορά τη δουλειά τους και τις οικγένειές τους Και μόνο αυτό είναι αρκετό για να έχεις στο μυαλό σου ότι το μαγαζί πρέπει να πηγαίνει καλά. Υπήρξαν φορές που ένιωσα ότι Έχω δώσει πάρα πολύ σε αυτόν το σταθμό, και έχω πάρει βέβαια, αλλά ένιωσα κάποιες φορές ότι ψυχολογικά δεν μπορώ άλλο, έχω φτάσει στα όριά μου, ότι θέλω να είμαι λίγο πιο χαλαρός να κάνω πράγματα για μένα και να μην μου ζητάνε όλοι ένα θαύμα… Είμαι και από τη φύση μου άνθρωπος που όταν πω ότι αναλαμβάνω μια ευθύνη την αναλαμβάνω στο ακέραιο και δεν τη βλέπω απλά ως μια δουλειά…<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Προετοιμάζεις τις εκπομπές σου; </span><br />Παλιά ναι, όχι τώρα πια. Θεωρώ πως όταν κάνω κάθε μέρα μια δίωρη εκπομπή πρέπει ο λόγος σου να μη είναι ετοιμασμένος, πρόζα. Πρέπει να είναι και λίγο «τι ακούσαμε τώρα…» <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πόσο επηρεάζουν οι ακροατές την εκπομπή σου;</span><br />Πολύ λίγο. Αν σκεφτείς ότι μ ε βάση τις μετρήσεις την εκπομπή την ακούν στην Αθήνα περίπου 40 χιλιάδες άνθρωποι, και αν δεν έχεις δώσει προσκλήσεις ή δώρα ή διαγωνισμό ο μέσος όρος των SΜS που καταφθάνουν είναι γύρω στα σαράντα σε κάθε εκπομπή σημαίνει ότι 39960 δεν σε παίρνουν τηλέφωνο, συνεπώς δεν πρέπει να επηρεάζεσαι από 40 μηνύματα για να κάνεις εκπομπή. Πρέπει να βγεις και να παίξεις με την αλήθεια σου και η αλήθεια σου να βγει και να βρει συνοδοιπόρους εκεί έξω.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ποιο το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού;</span><br />Δεν με απασχολεί. Με απασχολεί το μέλλον το δικό μας. Θεωρώ ότι το ελληνικό τραγούδι θα εκφράσει την πορεία τη δική μας. Αν το δικό μας μέλλον δεν είναι καλό λίγο με νοιάζει το μέλλον του τραγουδιού. Θεωρώ πως αν δεν βγεις στο δρόμο εκφράζοντας έτσι νέες συλλογικότητες που θα διεκδικούν κάτι καλύτερο, τότε το τραγούδι δεν πρόκειται να αλλάξει. Το τραγούδι λέει πάντα αυτό που είμαστε, αυτό που έχουμε. Κανένα καλλιτεχνικό ρεύμα δεν δημιούργησε ποτέ επαναστάσεις. Το τραγούδι πάντα ακολουθεί τις καταστάσεις.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ποια είναι τα επόμενα βήματά σου;</span><br />Α! δεν ξέρω, δεν μου αρέσει να σχεδιάζω, έχω … αναπηρία ενστίκτου. Με νοιάζει μόνο να έχω ένα βήμα να εκφράζομαι. Και αυτή είναι μια βασική ανάγκη και πολλών νέων ανθρώπων που περιμένουν να τους ανοίξει μια πόρτα για να δώσουν αυτό που έχουν. Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που μου δόθηκαν από τη ζωή τόσες ευκαιρίες για να κάνω ο,τι μπορούσα, έκανα τιςκαλύτερες εκπομπές που θα μπορούσα, έγραψα ο,τι καλύτερο θα μπορούσα στο χώρο του τραγουδιού, στο χώρο του βιβλίου, καμία πόρτα δεν μου έκλεισε. Άρα το μόνο που με νοιάζει για το προσωπικό μου μέλλον είναι το να είμαι υγιής και να μπορώ πάντα να έχω ένα βήμα είτε στο μικρόφωνό, είτε στο στίχο είτε στο χαρτί. Αυτό μετρά ει για μένα και μακάρι αυτήν την τύχη να την έχουν όλοι οι νέοι που έχουν κάτι να δώσουν παραέξω. Το να μην έχεις μια πόρτα να σου ανοίγει, αυτή είναι η μεγάλη αδικία.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-26611869534049269832011-07-07T21:47:00.006+03:002011-07-07T21:57:25.944+03:00Συνέντευξη του Γιώργου Φακανά (περιοδικό "Μετρονόμος" - τεύχος 35, 2009)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/-WmICN-qUmwc/ThYA_KtqKjI/AAAAAAAAAQw/FgAY3utMYS0/s1600/Y.Fakanas5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-WmICN-qUmwc/ThYA_KtqKjI/AAAAAAAAAQw/FgAY3utMYS0/s400/Y.Fakanas5.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626685869653633586" /></a><br />Συνέντευξη στον Αντώνη Περιβολάκη<br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-style:italic;"><br />Ο Γιώργος Φακανάς είναι κατ΄ αρχήν ένας χαρούμενος δημιουργός, ένας άνθρωπος που παίρνει χαρά από την ίδια του τη δημιουργία. Αυτοδίδακτος μπασίστας, από τους σημαντικότερους του διεθνούς ρεπερτορίου, αφιερωμένος στον ευρύτερο χώρο της τζαζ, συνθέτης, δάσκαλος και δημιουργός και ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου Ωδείου στην Ελλάδα, του «Ωδείου Τέχνης Γιώργος Φακανάς». <br /><br />Γεννημένος το 1961, στο Μοσχάτο, άρχισε από μικρός να παίζει κιθάρα. Όταν του έγινε στα 13 μια πρόταση να παίξει μπάσο στο ροκ γκρουπ της γειτονιάς του αυτός παρά το ότι δεν ήξερε μπάσο αποφάσισε να το μάθει. Σύντομα ήρθε σε επαφή με το χώρο της τζαζ μουσικής, ένα χώρο που δεν μπορούσε κανείς εύκολα εκείνα τα χρόνια να τον γνωρίσει στην Ελλάδα. Έτσι αναγκάστηκε να γίνει αυτοδίδακτος σε αυτό το όργανο γιατί δεν υπήρχαν όχι μόνο σχολές αλλά ούτε καν δάσκαλοι που θα τον οδηγούσαν στη εκμάθηση αυτού του οργάνου. Επιχείρησε να γνωρίσει το μπάσο μέσα από τις γραμμές της τζαζ, πηγαίνοντας στο μοναδικό εν Ελλάδι αυθεντικό τζαζ κλαμπ που υπήρξε ποτέ, το κλαμπ του Μπαράκου στην Πλάκα, αλά και μέσα από δυσεύρετους στην Ελλάδα δίσκους τζαζ όπως αυτούς των των Stanley Clarke και Herbie Hancock. Όπως λέει και ο ίδιος αγάπησε το μπάσο γιατί ταίριαζε ιδιαιτέρως στη ιδιοσυγκρασία του αφού «είναι άνθρωπος που θέλει να έχει γνώση και έλεγχο των καταστάσεων και να βοηθάει σε κάθε πρόβλημα. Αυτό το ρόλο επιτελεί το μπάσο σε μια ορχήστρα. Συνδέει την αρμονία με τη μελωδία, δεν ενοχλεί τη μελωδία και πρέπει να είναι και άρρηκτα δεμένο με το ρυθμό. Συνεπώς αν ένα κομμάτι θεωρήσουμε ότι είναι αρμονία, μελωδία και ρυθμός, το μπάσο βρίσκεται ανάμεσα και στα τρία κοντρολάρει και τα τρία τα ενώνει για να καταλήξουμε σε αυτό που λέμε Μουσική. Άρα παίζει το ρόλο του οργανωτή, αναλαμβάνει να επιλύσει τα προβλήματα σε οποιοδήποτε μουσικό γίγνεσθαι».<br />Γύρω στα 20 του χρόνια βρέθηκε να είναι ο μοναδικός στην ιστορία Έλληνας, μέλος της Ευρωπαϊκής Ορχήστρας τζαζ νέων, στην οποία συμμετείχε για 3 περίπου χρόνια και μέσα από αυτή του τη συμμετοχή κέρδισε το 1980 το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου μπασίστα κάτω των 23 χρόνων. Σημειωτέον ότι ο Γιώργος Φακανάς ήταν αυτοδίδακτος και είχε να αντιμετωπίσει συναδέλφους του που σπούδαζαν στις καλύτερες μουσικές ακαδημίες της Ευρώπης. Αυτό δεν έγινε ποτέ γνωστό στην Ελλάδα και όταν επέστρεψε στη πατρίδα του υποδέχτηκαν μόνο … οι γονείς του ενώ το Ελληνικό υπουργείο δεν του έδωσε ποτέ ούτε μια δραχμή κατά τη διάρκεια της συμμετοχής του στη Ευρωπαϊκή Ορχήστρα Τζαζ, εν αντιθέσει με τους μουσικούς των άλλων χωρών που τους χρηματοδοτούσαν τα υπουργεία των χωρών τους… <br /><br />Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αρχίζει να δουλεύει σαν μουσικός, δάσκαλος και συνθέτης πάντα σο χώρο της τζαζ. Δημιουργεί με τους Τρανταλίδη, Lynch, Φαραζή το ιστορικό συγκρότημα ISKRA την πρώτη σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας Ελληνικής τζαζ. Το συγκρότημα έχει μια 4ετή ιστορία η οποία έλαβε τέλος με μια ιστορική συναυλία στο Λυκαβηττό. Σήμερα, ο Γιώργος Φακανάς έχει δημιουργήσει το δικό του γκρουπ, έχει συγγράψει πολλά βιβλία που αφορούν όλο το χώρο της μουσικής, έχει συμμετάσχει σε πάνω από 300 δίσκους – διεθνείς παραγωγές και έχει δημιουργήσει στο Νέο Φάληρο το «Ωδείο Τέχνης» που ανάμεσα στα άλλα στεγάζει όλα τα είδη και τα όργανα μουσικής αλλά και τον εξαιρετική σκηνή «Αθηνά – Live» που φιλοξενεί μερικά από τα κορυφαία ονόματα του εγχώριου αλλά και του διεθνούς ρεπερτορίου. Τα περισσότερα Σαββατοκύριακα του φετινού χειμώνα αλλά και της άνοιξης, μέχρι και το Μάη του 2010 είναι γεμάτα μουσική για τους εραστές του χώρου αλλά και για όσους αναζητούν κάτι άλλο και έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά… <br /><br />Τελευταία του δισκογραφική δουλειά είναι το “Interspirit” που κυκλοφορεί λίγο πριν το τέλος toy 2009, με συμμετοχή του διεθνούς μπασίστα Anthony Jackson. Είναι ουσιαστικά το πρώτο προσωπικό CD του Anthony Jackson στη μακρόχρονη ιστορία του και αποτελεί εξαιρετική τιμή το γεγονός ότι διάλεξε έναν Έλληνα συνάδελφό του να γράψει τη μουσική γι’ αυτό.<br /></span><br /><br /><br /><br /><span style="font-weight:bold;">Κύριε Φακανά πείτε μας πρώτα μερικά λόγια για το δημιούργημά σας, το «Ωδείο Τέχνης».</span><br /><br />Όταν άρχισα να γράφω τα βιβλία αυτό το πράγμα με οδήγησε σιγά στην εκπαίδευση και τελικά οδηγήθηκα στο να φτιάξω τον δικό μου χώρο που ήταν ένα όνειρο ζωής. Στην αρχή ξεκίνησα από μια αποθήκη που ήταν πίσω από το μαγαζί ηλεκτρικών του πατέρα μου, μετά κάναμε ένα υπόγειο στούντιο στο σπίτι μου και κατόπιν πέρασα σε αυτό το κτίριο, το Ωδείο Τέχνης που σήμερα θεωρείται από το Υπουργείο Πολιτισμού το μεγαλύτερο Ωδείο στην Ελλάδα. Το αποφάσισα διότι σκέφτηκα ότι αφού δεν θέλω να πάω να εγκατασταθώ στο εξωτερικό να ζήσω μιας και λατρεύω τη χώρα μου θα κάνω αυτό πράγμα εδώ για να φέρω το εξωτερικό στην Ελλάδα. Και αυτόν το στόχο τον έχω πετύχει στο απόλυτο. Ο,τι κάνει οποιοσδήποτε μουσικός στο εξωτερικό το κάνουμε κι εμείς εδώ στο Ωδείο Τέχνης αυτή τη στιγμή χωρίς να έχω να ζηλέψω τίποτα χωρίς να αισθάνομαι καθόλου μειονεκτικά και μίζερα. Το Ωδείο φιλοξενεί όλα τα είδη της μουσικής ακόμα και τις ειδικές μουσικές για θέατρο και σινεμά, έχει στούντιο ηχογραφήσεων και φιλοξενεί επίσης την Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Θα ήθελα μια συνηγορία υπέρ της τζαζ στην Ελλάδα και πως αυτή η μουσική ταιριάζει με το Ελληνικό ηχόχρωμα;<br /></span><br />Υπάρχουν παγκόσμια μουσικά ιδιώματα και υπάρχουν και τοπολαλιές. Οι τελευταίες γεννήθηκαν και εκπροσωπούν τους κατοίκους ενός συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου και τίποτα παραπάνω. Είναι οι λαϊκές – φολκλορικές μουσικές κάθε τόπου. Όμως, τα παγκόσμια μουσικά ιδιώματα είναι είδη που γεννήθηκαν για να εκπροσωπήσουν τον πλανήτη. Δεν έχουν όριο, δεν έχουν σύνορά δεν έχουν τίποτα. Τέτοια παγκόσμια είδη είναι η κλασσική, το συμφωνικό ιδίωμα, η ροκ μουσική, το μπλουζ σαν συστατικό δημιουργίας άλλων μουσικών. Παγκόσμια μουσική γλώσσα είναι η τζαζ. Μέσα στη τζαζ ενυπάρχει το fusion που σημαίνει «πρόσμιξη». Το Fusion είναι πολύ υψηλή τέχνη διότι κατόρθωσε να παντρέψει τοπολαλιές με τη τζαζ. Εν γένει η τζαζ είναι μια διεθνής μουσική, ένα διεθνές γλωσσάριο. Μόνο αν εμείς θέσουμε παρωπίδες θα διαπιστώσουμε ύπαρξη προβλημάτων στη σχέση της τζαζ με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ναι, αλλά πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ελληνική μουσική δεν συνάδει άμεσα με το χώρο της τζαζ γιατί η πρώτη εκφράζει τα χαρακτηριστικά φωτός και σκιας που υπάρχουν έντονα στο Ελλαδικό τοπίο εν αντιθέσει με τη τζαζ που ως πιο Ευρωπαϊκή δεν εκφράζει αντιθέσεις.<br /></span><br />Και τι είναι αυτό το τελευταίο; Δηλαδή, εν τέλει, τι είναι Ελληνική μουσική; Είμαι ελεύθερος άνθρωπος, πολίτης του κόσμου, με ενδιαφέρει να παίρνω και αν συλλέγω πράγματα και ιδέες από ο,τι έχει δημιουργήσει το ανθρώπινο πνεύμα. Και εδώ θέλω να ανοίξω δύο ζητήματα: πρώτον το τι είναι Ελληνική μουσική και δεύτερον ποιος κρίνει την κάθε μουσική παραγωγή το κάθε μουσικό έργο. Όσον αφορά το πρώτο κι αν θέλω να είμαι τίμιος, εντάξει, Ελληνική μουσική είναι η Βίσση και ο Ρουβάς, τα σκυλάδικα αλλά Ελληνική μουσική είναι και Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Σκαλκώτας, ο Χατζιδάκις, Ο Χρήστου, η Κάλλας, τα Κρητικά, τα νησιώτικα, η Ελληνική τζαζ… Επί της ουσίας, ο δημιουργός είναι ελεύθερος να πάρει από οπουδήποτε… Δεν έχει περισσότερο φως η Ελληνική μουσική ούτε λιγότερο φως η τζαζ. Ο μουσικός είναι εκείνος που θα έχει υψηλή κατάρτιση από τον οποίο θα έχω την απαίτηση να μου παράγει φως. Η μουσική δημιουργία δεν μπορεί να έχει σύνορα. Επίσης, μιλώντας για αυτούς που κάνουν κριτική στα μουσικά έργα, θεωρώ ότι δικαίωμα κριτικής έχει μόνον αυτός που γνωρίζει μουσική. Όλοι έχουν την άποψή τους βεβαίως για κάθε δημιούργημα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πιο βαρύνουσας σημασίας η άποψη ενός μουσικού δημοσιογράφου από την άποψη των ανθρώπων που περνάνε εδώ απ΄ έξω…. Οι παγκόσμιες μουσικές γλώσσες είναι αυτές που μπορούν να εκφράσουν τους πάντες και τα πάντα. Ένας αυτοσχεδιασμός υπάρχει σε ένα ηπειρώτικο αλλά η τζαζ προτείνει τον αυτοσχεδιασμό να τον κάνουμε παγκόσμιο μουσικό μήνυμα. <br /><span style="font-weight:bold;"><br />Υπάρχει επίσης μια παρεξήγηση στην Ελλάδα που αφορά την καταγωγή της τζαζ, είναι διάχυτη η αίσθηση ότι είναι Αμερικάνικη μουσική…</span><br /><br />Η τζαζ δεν είναι Αμερικάνικο μουσικό είδος. Μια Ευρωπαία και ένας Αφρικανός πήγαν και γέννησαν το παιδί τους στην Αμερική . Ρυθμοί Αφρικάνικοι, αρμονία Ευρωπαϊκή και τόπος ανάπτυξης στην Αμερική που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Για να μην πω και το άλλο: οι περισσότερες κλίμακες της τζαζ λέγονται Dorian, Frygian, Lydian, Aeolian, Locrian, δηλαδή ελληνικά ονόματα… Το πρόβλημα είναι άλλο: τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εμποδίζουν την προβολή αυτών των είδών διότι παίρνουν κάποιες εντολές από μια κεντρική διοίκηση που λέει: εγώ θέλω να παράγω για τον κόσμο φτηνά προϊόντα, διότι αν ο κόσμος ζητήσει ακριβά προϊόντα εγώ θα έχω ένα πολύ υψηλό κόστος παραγωγής και δεν περισσεύουν λεφτά για κότερα κ.λ.π…. Ξέρετε το κόστος παραγωγής της τζαζ είναι πολύ υψηλό διότι είναι μουσική διαμάντι. Όλοι αυτοί οι δήθεν μουσικοί και παραγωγοί τύπου Φοίβος κ.λ.π. δεν είναι μουσικοί, είναι έμποροι που εκπορνεύουν τη μουσική. Η Μουσική είναι μια μεγάλη θεά που εμείς την υπηρετούμε ενώ αυτοί την εμπορεύονται, την εκμεταλλεύονται. Οι ίδιοι δεν ξέρουν μουσική. Συνηθίζω να λέω ότι κάθε έρημος έχει και οάσεις. Η άμμος είναι για τους πολλούς, η οάσεις είναι λίγες και είναι για τους λίγους. Όποιος ψάχνει τις βρίσκει και αντί να καταναλώσει άμμο, εκεί θα πιεί νερό.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Μου άρεσε που είχες πει στο παρελθόν πως συνεργάζεσαι με ανοιχτά μυαλά που ονειρεύονται ένα χαρούμενο και σκεπτόμενο κόσμο. </span><br /><br />Πάντα, προπαντός χαρούμενο κόσμο. Η ζωή είναι μικρή και μεγάλη μαζί. Το βασικό συναίσθημα είναι η χαρμολύπη. Τα άλλα είναι ακραίες καταστάσεις. Και εγώ είμαι μέσα στην καλή χαρά παρά το γεγονός ότι μέσα σε όλες αυτές τις υποχρεώσεις που έχω είμαι απόλυτα μόνος μου, χωρίς κρατικές επιχορηγήσεις, χωρίς δάνεια, χωρίς ούτε καν συμπαραστάτες επιπέδου χορηγών, μόνο ψήγματα από κάποιους ανθρώπους. Εγώ όμως είμαι μες στην καλή χαρά γιατί κάνω αυτό που μου αρέσει. Έκανα το χόμπι μου δουλιεά μου και ζω καλά από αυτό. Είναι μοναχικός ο δρόμος βέβαια, είναι λίγοι αυτοί που μένουν πιστοί στις αξίες τους και τις αρχές τους. Η δική μου η αρχή είναι να αντισταθώ στην αρχή των φθινουσών αποδόσεων μια αρχή που διέπει όλους τους ανθρώπους κυρίως με την πάροδο του χρόνου. Δεν μιζεριάζω, νιώθω ευτυχής που κατάφερα και έκανα και κάνω ακόμα όλα αυτά τα πράγματα και που ενθαρρύνω τους νεότερους όχι μόνο να μαθαίνουν εδώ αλλά να παίζουν συνεχώς μόνοι τους για να ανακαλύπτουν…cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-24971413508984332612011-07-07T21:39:00.003+03:002011-07-07T21:46:34.534+03:00Συνέντευξη του Αργύρη Μπακιρτζή (εφημερίδα "Πυξίδα", Μάρτης 2008)<a href="http://1.bp.blogspot.com/-JR7dcCF2AnA/ThX-_BAhycI/AAAAAAAAAQg/N3pbG-wP5sQ/s1600/image1270209184.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 228px; height: 350px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-JR7dcCF2AnA/ThX-_BAhycI/AAAAAAAAAQg/N3pbG-wP5sQ/s400/image1270209184.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626683668025166274" /></a><br /><p class="MsoNormal" align="right"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><em>Συνέντευξη στον Αντώνη Περιβολάκη</em></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Με τίτλο «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Το πέρασμά σου</i>» είχαμε μια απολαυστικότατη συζήτηση με τον πληθωρικό ερμηνευτή, και ψυχή του συγκροτήματος, Αργύρη Μπακιρτζή. Υπερτασικός Αρχιτέκτονας της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με ειδίκευση στην αναστήλωση μνημείων, χειμαρρώδης συνομιλητής και λαϊκός περφόρμερ στις εμφανίσεις του. Αρχαιολογία και μουσική μερικά από τα θέματα της υπερδίωρης κουβέντας μας. Πάντως, μας έπεισε με θυμοσοφία, πως όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα, ίσως τελικά αυτό να μην είναι κατ΄ ανάγκη αρνητικό… </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Πυξίδα</span></i></b><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">:</span></i><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"> <b style="mso-bidi-font-weight:normal">Λοιπόν, κύριε Μπακιρτζή, οι Χειμερινοί Κολυμβητές είστε από τα μακροβιότερα συγκροτήματα διεθνώς;</b></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Αργύρης Μπακιρτζής</span></i></b><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">. Έτσι φαίνεται, αφού έχουμε ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’60.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Δεν είστε όμως όλοι μουσικοί, έτσι;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Κάποιοι είναι μουσικοί και ζουν από αυτό.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Εσείς ο ίδιος είστε μουσικός;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Κατά κάποιο τρόπο ναι. Αφού ασχολούμαι με τη μουσική και έχω συνεργάτες μουσικούς.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Γνωρίζω όμως ότι και ως αρχιτέκτονας που είστε στην Αρχαιολογική υπηρεσία έχτε μεγάλες ευθύνες διαχείρισης πακέτων Ευρωπαϊκών, έτσι δεν είναι; Ποιο είναι όμως το πρώτο επάγγελμα;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι, το πρώτο μου επάγγελμα δεν είναι μουσικός. Είναι όμως και αυτό ένα επάγγελμα από τη στιγμή που έχω έσοδα από αυτό…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι αλλά στα τελευταία κυρίως χρόνια οι εμφανίσεις σας είναι περιορισμένες.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Περιορισμένες αλλά σταθερές. Δεν μειώθηκαν.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Πριν εισαχθείτε στην Αρχιτεκτονική είχατε περάσει και στην Ιατρική – εκείνα τα χρόνια μπορούσες να δώσεις εξετάσεις σε διαφορετικές σχολές. Γιατί δεν μπήκατε στην Ιατρική;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Είχα προεπιλέξει την Αρχιτεκτονική εξαιτίας ενός καθηγητή <i style="mso-bidi-font-style: normal">Σάββα</i> που ήταν γνωστό ότι «έκοβε» τους φοιτητές. Έτσι σπούδασα Αρχιτεκτονική στην Θεσσαλονίκη και μετά έκανα ειδικότητα στην Ιταλία, στη Ρώμη.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Πείτε για μια από τις πρώτες σας επαφές που θυμάστε με τη μουσική…</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ήταν γύρω στο 63 με 64. Κατηφόριζα στα παλιατζίδικα της Θεσσαλονίκης κοντά στην Ολύμπου και ξαφνικά άκουσα μια μουσική που με μάγεψε. Δεν το είχα ξανακούσει αυτό. Άκουγα μια Ελλάδα που δεν υποπτευόμουν ότι υπήρχε. Ήταν το γνωστό τραγούδι του Μάρκου «χαράματα η ώρα τρεις» από ένα γραμμόφωνο. Και το αγόρασα. Είχαμε τότε στο σπίτι ένα πικάπ που έπαιζε και 78 στροφών και μάλιστα ο πατέρας μου το τραγουδούσε στη μάνα μου, της έκανε καντάδες. Από αυτό το τυχαίο περιστατικό ξεκίνησε η όλη ενασχόλησή μου με αυτά τα τραγούδια. Έχω μια συλλογή πολύ μεγάλη από ρεμπέτικα, σε δίσκους. Και μάλιστα θυμάμαι ότι ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι τη στιγμή που τους αγοράζαμε, με μια δραχμή τον έναν γιατί αισθανόμασταν σαν να ανοίγαμε ένα μπαούλο ξεχασμένο και βρίσκαμε θησαυρούς. Θυμάμαι με τι τρέλα ανακαλύπταμε και ακούγαμε το κάθε τραγούδι. Φανταστείτε, υπήρχαν δισκάκια που είχαν να ακουστούν τριάντα ή σαράντα χρόνια.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Και πότε αποκτήσατε κάποιο μουσικό όργανο;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Είχα πάει στα 19 μου στο<span style="mso-spacerun:yes"> </span>πάρτι κάποιας παλιάς συμμαθήτριάς μου από το δημοτικό με την οποία αργότερα ξαναβρεθήκαμε συμφοιτητές στο Πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η αδελφή του Ισίδωρου Παπαδάμου (πρώην μέλους των «Χειμερινών Κολυμβητών»). Εκεί ο Ισίδωρος μου έκανε δώρο ένα μπουζούκι. Έτσι ξεκίνησα. Έκτοτε κάναμε κάποιες «συνεργασίες», όπως ας πούμε με το Σιδέρη. Το ΄74 κάναμε κάτι καλές ηχογραφήσεις, σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα δίσκο. Ήδη από το ΄69 είχαμε βγάλει το πρώτο τραγούδι, ακόμα αδημοσίευτο. Αναφέρεται στο Οκτάγωνο των Φιλίππων, μια παλαιοχριστιανική εκκλησία στην οποία έκανα μια εργασία επί ένα οκτάμηνο. Πήγαινα λοιπόν και δούλευα εκεί τα βράδια που είχε φεγγάρι. Είχα ένα βράδυ μια παραίσθηση ότι κάπως ζωντάνεψε και έγραψα ένα τραγουδάκι. Κάναμε λοιπόν, όπως σας έλεγα, κάτι ηχογραφήσεις το ’74. Μάλιστα θυμάμαι ότι πήγα στη </span><span lang="EN-US" style="'font-family:;font-size:16.0pt;">LYRA</span><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">, τότε ήταν ο Πατσιφάς. Με δέχτηκε, τα είχε ακούσει, ή τα άκουσε εκείνη την ώρα … δεν θυμάμαι ακριβώς… και μού είπε «εσείς θέλετε να ασχοληθείτε με τη μουσική τώρα; Μα η Αρχιτεκτονική είναι τέχνη μείζων, ενώ η μουσική τέχνη μινόρε. Θέλετε λοιπόν να ασχοληθείτε με τη μουσική;». Εγώ δεν είχα καμιά απάντηση γι΄ αυτό σηκώθηκα κι έφυγα. Θυμάμαι πως σχολίασε ότι τραγούδια μας ήταν ωραία αλλά είχαν ένα <i style="mso-bidi-font-style:normal">στοιχείο κανταδόρικο</i> το οποίο δεν είναι της<span style="mso-spacerun:yes"> </span>εποχής μας.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Είστε από τα λίγα συγκροτήματα, από τους λίγους τραγουδοποιούς που έχουν μια ιδιομορφία στη θεματολογία. Πώς σας κόλλησε αυτή η ιδέα ενώ γνωρίζατε ότι στατιστικά υπάρχει μια στάνταρ θεματολογία;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Τα τραγούδια μου όλα είναι βιωματικά. Όλα. Δεν μπορώ να γράψω ένα τραγούδι αν δεν το βιώνω σαν δικό μου.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Δεν σκεφτήκατε ποτέ ότι θα δημιουργηθούν παράξενα συναισθήματα στον ακροατή; Υπάρχουν τραγούδια σας για το ποία ο ακροατής σκέφτεται «τώρα αυτός τραγουδάει ο,τι τον φωτίσει ο θεός». Αργότερα βέβαια, και ειδικά στις συναυλίες σας, τα εξηγείτε. Όμως δεν είναι λίγο περίεργο αυτό; Δεν νομίζω ότι είμαστε τόσο χαμηλού </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="';font-size:16.0pt;">I</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">.</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Q</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">. ώστε να δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να καταλάβουμε κάποια τραγούδια σας, έτσι;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Έτσι λειτουργείτε όλοι;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Μήπως όμως κύριε Μπακιρτζή, εσείς προσωπικά, ως βασικός ερμηνευτής των Χειμερινών Κολυμβητών επιβάλλατε μια τέτοια νοοτροπία στο συγκρότημα</span></b><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">;</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Α.Μ. Κοίταξε, οι περισσότεροι από τους Χειμερινούς Κολύμβητές έχουν το συγκρότημα αυτό ως δεύτερη ή ως τρίτη μουσική τους ασχολία. Οπότε, εγώ, τι να επηρεάσω; Ο κάθε μουσικός έχει τη δική του μουσική ασχολία, τους δικούς του δίσκους , τις δικές του παραγωγές κλπ. Εμείς βρισκόμαστε κατά καιρούς και κάνουμε αυτό που κάνουμε. Αυτό που γίνεται είναι κάτι πολύ προσωπικό, και κατά μια ευτυχή συγκυρία υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους αγγίζει. Πιθανότατα για πολύ διαφορετικούς λόγους. Μου είπαν λόγους για τους οποίους άγγιξε κάποιους ένα τραγούδι οι οποίοι λόγοι δεν είχαν καμία σχέση με τους λόγους για τους οποίους το είχα γράψει…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Με το σινεμά γιατί ασχολείστε; Επειδή σας θέλει ο κύριος Σταύρος Τσιώλης;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι. Είμαι ηθοποιός του Τσιώλη, μόνο του Τσιώλη. Έχουμε κάνει μαζί τις ταινίες «Έρωτας στη χουρμαδιά», «Σας παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε», «Ας περιμένουν οι γυναίκες», «Ο θησαυρός του Χουρσίτ Πασά». Μάλιστα σχετικά πρόσφατα με πήραν τηλέφωνο από ένα γραφείο κάστινγκ για να μου προτείνουν ένα δοκιμαστικό για να παίξω ένα ρόλο. Αρνήθηκα ευγενικά, τους είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι για τι εγώ έχω μόνο έναν σκηνοθέτη, τον Τσιώλη. Θα πρέπει, συνεπώς, κάποιος να με πείσει ότι αξίζει τον κόπο να συμμετάσχω σε κάτι άλλο και αυτό είναι δύσκολο.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Στον τελευταίο σας δίσκο, «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Το πέρασμά σου</i>» έχετε μόνο ποίηση. Γιατί;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Αποφάσισα να συγεντρώσω όλες τις μελοποιήσεις που έχω υπάρχουν. Υπάρχουν κι άλλα βέβαια που έχω μελοποιήσει . Αλλά προς το παρόν δεν χωρούσαν περισσότερα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Πρόκειται λοιπόν για ένα δίσκο με ποιήματα που ξεκινούν από τον 1<sup>ο</sup> αιώνα και φτάνουν μέχρι σήμερα. Περιέχει πολλούς ποιητές όπως Σεφέρης, Ελύτης, Αζίζ Νεσίν, Σαίξπηρ, Βαρβέρης, Βάρναλης και άλλοι. </span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Αξίζει να σας πώ για το κομμάτι «Τρελή Ροδιά» του Σεφέρη, το οποίο υπάρχει στο </span><span lang="EN-US" style="'font-family:;font-size:16.0pt;">CD</span><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">, ότι το έγραψα σε μια περίοδο που με πλημμύρισε μουσική και ταυτόχρονα ζήλεψα το γεγονός ότι δεν γνώριζα, δεν κατείχα τα εκφραστικά μέσα για τη μουσική. Αισθάνθηκα ότι με έπνιγε η μουσική τότε. Ήταν μόλις είχα πρωτοπάει στην Ιταλία στη Ρώμη.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Τι ρόλο παίζει η ποίηση σήμερα; Εσείς πήρατε κομμάτια κλασσικά και τα μελοποιήσατε</span></b><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι, δεν είναι όλα κλασικά, υπάρχουν και κομμάτια που δεν είναι τόσο γνωστά, ίσως και εντελώς άγνωστα θα έλεγα. Τέλος πάντως, θα έλεγα ότι στο μέτρο που διαβάζουμε ποίηση η ποίηση παίζει πολύ μικρότερο ρόλο, υπάρχει η τηλεόραση. Είναι αλήθεια επίσης ότι η ποίηση δεν προβάλλεται καθόλου σήμερα από τα μέσα ενημέρωσης. Μόνο σε εφημερίδες ή περιοδικά και αυτό πολύ σπάνια.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ετοιμάζετε κάτι άλλο μετά από το </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:;font-size:16.0pt;">CD</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"> «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Το πέρασμά σου</i>»;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Υπάρχει υλικό για τουλάχιστον 2 </span><span lang="EN-US" style="';font-size:16.0pt;">CD</span><span lang="EN-US" style="'font-family:;font-size:16.0pt;"> </span><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">ακόμα. Ο ένας δίσκος θα είναι με τραγούδια δικά μου και ορισμένα του Χάρη Παπαδόπουλου και ο άλλος θα είναι ένας δίσκος με τις συμμετοχές μου ο οποίος είναι έτοιμος. Έχω πάρα πολλές συμμετοχές και θέλω να μαζευτούν σε ένα δίσκο.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Περνάω σε μια γενικότερη ερώτηση: Τι είναι ο Πολιτισμός σήμερα στην Ελλάδα; Τι έχει κάνει ο επίσημος φορέας του πολιτισμού στην Ελλάδα που είναι το υπουργείο;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Αλίμονο αν περιμέναμε από το υπουργείο να αναπτύξει πολιτισμό στην Ελλάδα. Το υπουργείο είναι ένας φορέας εξουσίας, είναι οι εκάστοτε κυβερνώντες.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Υπάρχει ενδιαφέρον από μεριάς υπουργείου για τα θέματα πολιτισμού, χωρίς να απομονώνουμε την συγκεκριμένη κυβέρνηση; Εσείς εργάζεστε χρόνια σε αυτό. Ευτελίζεται σήμερα ο Ελληνικός πολιτισμός μέσω των γραφειοκρατικών του μηχανισμών;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Α.Μ. Κοιτάξτε, από μεριάς του υπουργείου, η ανάδειξη του πολιτισμού περιορίζονται σε ένα ελάχιστο κομμάτι αυτού που λέμε <i style="mso-bidi-font-style:normal">πολιτισμός</i>. Υπάρχουν άπειρα μνημεία με φοβερό ενδιαφέρον για τα οποία δεν ενδιαφέρεται κανένας και τα οποία ρημάζουν. Το υπουργείο ασχολείται με ελάχιστα πράγματα. Ακόμα και στη Βουλγαρία στις αρχές του ’70 υπήρχαν για παράδειγμα γύρω στους 70 αναστηλωτές όταν η Ελλάδα είχε μόνο τέσσερις. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σήμερα. Προφανώς είμαστε και βλάκες. Θα μπορούσαμε να έχουμε και οικονομική απόδοση από την ανάδειξη του πολιτισμού.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Πώς βλέπετε τα πράγματα γενικότερα;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Α.Μ. Μου βάζετε δύσκολη ερώτηση. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι δραματική. Υπάρχει μια καταλήστευση των πάντων. Το βλέπεις, το νιώθεις. Στην επαρχία ο κόσμος φεύγει γιατί υπάρχει μια ένοχη σιωπή. Στην μεγαλούπολη μπορείς να φτιάξεις μικρές οάσεις. Στην επαρχία ξεπουλιούνται τα πάντα. Τα Χανιά απ΄ όσο ξέρω είναι ακόμα, ευτυχώς, από τις πολύ καλές περιπτώσεις. Πάντως, οι περισσότεροι μπαίνουν στα μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας, διότι είναι αποτυχημένοι στη δουλειά τους, διότι θέλουν να βγάλουν λεφτά, να κάνουν κομπίνες… Αυτό το βλέπουμε σε «επιφανείς» ανθρώπους που βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις. Και είναι δύσκολο και επικίνδυνο να αντιστέκεσαι σε αυτό. Πιστεύω πως <i style="mso-bidi-font-style:normal">όποιος στην Ελλάδα κάνει στοιχειωδώς καλά τη δουλειά του κινδυνεύει</i>. <i style="mso-bidi-font-style:normal">Ζει με ένα φόβο</i>. Ζούμε ένα μεσαίωνα βάρβαρο. Πάντως φιλοσοφώντας το λιγάκι, ίσως όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα, αυτό να μην είναι κατ΄ ανάγκη αρνητικό…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Στα τραγούδια σας βγάζετε μια αναρχίζουσα διάθεση. Έχοντας σαν δεδομένο ότι τραγούδια αυτά είναι βιωματικά, σήμερα πια είστε υπέρ ή κατά της οικογένειας;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Α.Μ. Είναι ένα αναγκαίο καταφύγιο. Εμείς στην οικογένειά μου είμαστε πάρα πολύ δεμένοι αν και είμαστε 14 χρόνια παντρεμένοι με τη γυναίκα μου. Παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να προκύψουν είμαστε πολύ δεμένοι. Και όταν έρχομαι για 3-4 μέρες στην Αθήνα πάντα έχω το νου μου στα παιδιά. Καμιά φορά σκέφτομαι πως όταν είσαι πιο μικρός έχεις μεγαλύτερη έγνοια να κάνεις κάποια πράγματα. Αν περάσουν τα<span style="mso-spacerun:yes"> </span>χρόνια και δεν τα κάνεις λες, δεν πειράζει. Αμβλύνεσαι κάπως. Από τα πράγματα που ήθελα πολύ να κάνω ήταν να βγάλω αυτόν το δίσκο με τις μελοποιήσεις. Εγώ, που είμαι και εναντίον των μελοποιήσεων, γενικά, θεωρώντας ότι υφίστανται τα ποιήματα ένα είδος προδοσίας με τη μελοποίηση. Παρ΄ όλα αυτά εγώ το τόλμησα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι , ίσως να υπάρχει ένα είδος προδοσίας αλλά ταυτόχρονα έχει και παιδευτικό χαρακτήρα. Σου δίνει ένα κίνητρο για να ασχοληθείς περισσότερο με την ποίηση να τη γνωρίσεις, έτσι δεν είναι;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ναι, βέβαια, και ισχύει αυτό για πολύ κόσμο.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ισχύει ότι η σημαντικότερη προσωπικότητα που έχετε γνωρίσει ήταν ο ρεμπέτης της Αμερικής Γιώργος Κατσαρός;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Ήταν σαν να συναντήσαμε τον Καραϊσκάκη ή τον Κολοκοτρώνη. Λοιπόν τα παλιότερα χρόνια με το φίλο μου τον Φίλιππα που είναι ψάλτης και φιλόλογος όταν καθόμασταν αργά το βράδυ βάζαμε Κατσαρό και ακούγαμε. Νομίζαμε ότι ήταν κάποιος που θα είχε πεθάνει κάπου στο ’60. Και ξαφνικά μάθαμε στα της δεκαετίας του ’80 ότι ήρθε. Έκτοτε τον πήραμε στη Θεσσαλονίκη, μετά από τις συναυλίες στον Πειραιά και τραγουδήσαμε μαζί. Πέθανε σε ηλικία σχεδόν 110. Δεν θα πέθαινε αν δεν το είχε ρίξει κατά λάθος μια Πορτορικάνα και χτύπησε αυτός το κεφάλι του. Από το χτύπημα δεν συνήλθε. Φοβερός τύπος. Τραγούδαγε χασικλίδικα ένας άνθρωπος που δεν κάπνισε ποτέ στη ζωή του. Αλλά η ζωή του είναι απερίγραπτη. Άπειρα περιστατικά που είχα την τύχη ορισμένα από αυτά να τα καταγράψω σε κασέτες. Ελπίζω κάποτε να δημοσιευτεί αυτό το υλικό.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;">Χάρηκα πολύ που τα είπαμε και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Πέρασμά σου</i>»</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:;font-size:16.0pt;"><o:p> </o:p></span></p><a href="http://www.earthhour.org/signup/gr:el" target="_blank"></a>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-38772623669383129452011-06-30T02:18:00.003+03:002012-04-29T02:20:55.829+03:00Το Αστέρι της Μεγάλης Πλατείας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-e7gzYoHSqoc/Tgu1w69SzrI/AAAAAAAAAQM/CWKz4aUZsLc/s1600/FireCircle.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5623788411766886066" src="http://3.bp.blogspot.com/-e7gzYoHSqoc/Tgu1w69SzrI/AAAAAAAAAQM/CWKz4aUZsLc/s400/FireCircle.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 236px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<div class="MsoNormal">
Πώς πάνε δίπλα – δίπλα;…</div>
<div class="MsoNormal">
Ελπίδα κι απόγνωση μαζί! Λες, εδώ σε αυτά χώματα, ή πάνω σε τούτα τα τσιμέντα γεννιέται ξανά βλέμμα καθάριο, υγιές, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα και για τη σκέψη των περισσότερων που έμαθαν αλλιώς, που έμαθαν ελληνικά, που έμαθαν πασοκικά, που κοιμήθηκαν τον Μεγάλο Ύπνο. Ένα Ύπνο νεκρό, χωρίς όνειρα, χωρίς σχέδια, χωρίς παιδιά. Έναν ύπνο όπου δεν χώρεσε ούτε ένας, έστω, εφιάλτης. Κι όμως όταν ξύπνησαν, ξύπνησαν στον Μεγάλο Εφιάλτη και είδαν τον άλλον Εφιάλτη, τον καταδότη, τον δωσίλογο, τον είδαν κατακαλόκαιρο στα τέλη ενός ανισόρροπου Ιούνη του 2011 να τζογάρει με ζάρια από τα κόκκαλα της μάνας του.</div>
<div class="MsoNormal">
Και λίγοι από αυτούς είπαν πως δεν έχει μόνο Εφιάλτες η ιστορία, έχει και Μεγάλα Όνειρα που γεννιούνται σε Μεγάλες Πλατείες ή σε ηλιόλουστα καφέ όνειρα - δημιουργίες από ένα κολάζ από τις σελίδες των παλιών μας βιβλίων. </div>
<div class="MsoNormal">
Ό,τι κι αν έρθει αύριο, η ζωοδότρα δύναμη της Μεγάλης Πλατείας θα ποτίσει τα βλέμματα. Κι όταν βλέπω τη ζωντάνια της Πλατείας λέω πως όταν ήμουν έφηβος και πέταξα μια δραχμή στο συντριβάνι της κάνοντας μια ευχή, βλέπω τώρα πια την ευχή μου να βγαίνει αληθινή σε όλες τις Μεγάλες Πλατείες, στις ανείδωτες φωτιές του Μεγάλου Πλήθους.</div>
</div>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-82613442203595711102010-11-13T19:08:00.003+02:002011-07-07T21:32:18.296+03:00Στον Κακναβάτο . . .<a href="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/TN7G2u3kEFI/AAAAAAAAAPo/p8iXOZ3DNGM/s1600/kaknavatos-thumb-large.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 304px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/TN7G2u3kEFI/AAAAAAAAAPo/p8iXOZ3DNGM/s400/kaknavatos-thumb-large.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5539083235308605522" /></a><br /><span style="font-size:130%;">Oταν η γλώσσα δεν κάνει άλλο παρά να υπηρετεί τον<br /></span><p><span style="font-size:130%;">Λόγο καταστρέφει την πάμφωτη αταξία των πραγμάτων·<br /></span></p><p><span style="font-size:130%;">Κι αυτά την εκδικούνται θάβοντάς την στην αιθάλη τους</span>.</p><p>Έκτωρ Κακναβάτος</p><p><br /></p>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-89713955469669667532009-10-08T22:18:00.008+03:002009-10-08T22:36:14.999+03:00Η Λένα Πλάτωνος στο "Μετρονόμο" - Η Λένα Πλάτωνος, επιτέλεους, στο Παλλάς<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss4-8dOco1I/AAAAAAAAAPY/3BMIVfrSZr0/s1600-h/lena+apo+antoni+defteri.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 344px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss4-8dOco1I/AAAAAAAAAPY/3BMIVfrSZr0/s400/lena+apo+antoni+defteri.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390315012367360850" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss4-ien5V_I/AAAAAAAAAPQ/MrJz7hEoo_w/s1600-h/lena+apo+antoni+tetarti.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 297px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss4-ien5V_I/AAAAAAAAAPQ/MrJz7hEoo_w/s400/lena+apo+antoni+tetarti.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390314566065936370" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss496mD98dI/AAAAAAAAAPI/sULESY-mbUM/s1600-h/lena+apo+antoni+prwti.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 263px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss496mD98dI/AAAAAAAAAPI/sULESY-mbUM/s400/lena+apo+antoni+prwti.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390313880867959250" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss49nN6aF2I/AAAAAAAAAPA/Ytr5cktTIIk/s1600-h/lena+platonos+apo+ta+logia+mou.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 396px; height: 400px;" src="http://3.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss49nN6aF2I/AAAAAAAAAPA/Ytr5cktTIIk/s400/lena+platonos+apo+ta+logia+mou.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390313547967895394" /></a><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss49Y2DCEYI/AAAAAAAAAO4/MlOwmSrI3As/s1600-h/lena+apo+antoni+dekati.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 258px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Ss49Y2DCEYI/AAAAAAAAAO4/MlOwmSrI3As/s400/lena+apo+antoni+dekati.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5390313301043450242" /></a><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Η Λένα Πλάτωνος, σαν αερικό του αντικομφορμισμού, για τους έρωτες χωρίς θυμικό αλλά γεμάτους ζωή, δίνει συναυλία στις 20 του Οκτώβρη στο Παλλάς. Με την ευκαιρία δημοσιεύουμε πρόσφατή συνέντευξή της στο μουσικό περιοδικό "<em><span style="color:#cc0000;"><a href="http://www.metronomos.gr/">Μετρονόμος</a></span></em>" στον <em>Αντώνη Περιβολάκη</em></span></p><p><br /></p><p> <p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt">Ένα από τα παιδιά – θαύματα της Ελληνικής τραγουδοποιίας: η <span style="color:#cc33cc;">Λένα Πλάτωνος</span>. Μια ιδιοφυής δημιουργός που μεσουράνησε στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 προσφέροντας μουσικές ηλεκτρονικής αβαντ-γκαρντ και <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">cyber</span><span lang="EN-US"> </span>ερωτικής θεματολογίας. </p> <p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt">Η Λένα Πλάτωνος ύμνησε τον έρωτα σε όλους του τις μορφές αλλά όχι στο κλασσικό πλαίσιο που τον εγκλωβίζει στο πεδίο της σχέσης και της πράξης αλλά στο ευρύ πεδίο που αντικρύζει τον κόσμο μέσα από το ερωτικά φίλτρα. Για τη Λένα Πλάτωνος ο έρωτας και η ολοκλήρωση μπορεί να βρίσκονται σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα αλλά και σε έναν ήχο από ένα μουσικό όργανο ή απλά να βρίσκεται παντού. Για την Πλάτωνος ο έρωτας υπάρχει από τη στιγμή που γεννιέσαι και υλοποιείται με όλους τους τρόπους ακόμα και στα ολογράμματα των σύγχρονων <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US">laser</span>, των σύγχρονων ηλεκτρονικών ή βιολογικών εργαστηρίων. Η Λένα Πλάτωνος έθεσε τον σουρεαλισμό σε βάση ηλεκτρονική και τον είτε όσον αφορά τον ήχο είτε τους όρους προσέγγισης. Αφιερώθηκε σε αυτό προκειμένου να μας εκθέσει και, προπαντός, να εκτεθεί μπροστά μας αφήνοντας όλες τις αισθήσεις μας σε εγγρήγορση. </p> <p class="MsoNormal"><span style="mso-tab-count:1"> </span>Ενέδυσε τους σουρεαλιστικούς ποιητικούς ερωτικούς στίχους με ένα μανδύα παιδικοφανούς μουσικής, δήθεν αθώας στα αυτιά των ακροατών. Στην πραγματικότητα ενδύει τις όποιες «πρωτόγονες» και «ανώριμες» επιλογές των ανθρώπων με ρούχα αθωότητας και τρυφερότητας αποενοχοποιώντας τα πάθη μας. Ακόμα και σε αυτό στηρίζεται η ιδιοφυΐα της. Το ταξίδι της μεγάλο, με ατραπούς αλλά κυρίς πρωτοποριακές επιλογές, κάτι που την έφερνε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 να φαντάζει πολύ πιο μπροστά από την εποχή της.</p> <p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt">Η Πλάτωνος μας δέχθηκε ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στο διαμέρισμά της στον Χολαργό. Την πόρτα του διαμερίσματος μας άνοιξε η ευγενέστατη πανέξυπνη και καλλίφωνη Βικτώρια, η γυναίκα που τυπικά παίζει το ρόλο της οικιακής βοηθού αλλά ταυτόχρονα στηρίζει ακόμα και στις επαγγελματικές εμφανίσεις της τη συνθέτρια αφού όχι μόνο έχει τραγουδήσει στα «Ημερολόγια», αλλά εμφανίζεται και στις παραστάσεις της τραγουδώντας δύο τραγούδια. Η Λένα Πλάτωνος μας ανταπέδωσε μια θερμή χειραψία και αφού καθίσαμε στο αναπαυτικότατο σαλόνι της, μας άνοιξε την καρδιά της ενώ η Βικτώρια ετοίμαζε μέσα ένα υπέροχο τσάι..</p><p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-indent:36.0pt"><br /></p><p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Μιλήστε μας λίγο για τα πρώτα χρόνια της ζωής σας.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης ,<span style="mso-spacerun:yes"> </span>απ΄ όπου κατάγεται η μητέρα μου.<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Κατέβηκε επίτηδες εκεί<span style="mso-spacerun:yes"> </span>η μάν μου όταν ήταν έγκυος για να γεννηθώ στον τόπο καταγωγής της. Έκανα μερικών μηνών το πρώτο μου ταξίδι με το αεροπλάνο εκείνης της εποχής – πού να το΄ξερα εγώ που φοβάμαι τα αεροπλάνα; Μέχρι 5 χρονών έζησα στην Καλλιθέα και μετά ανεβήκαμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Όταν ήρθατε και ξεκινήσατε στην Καλλιθέα ανακαλύψατε γρήγορα το ταλέντο σας.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Εγώ το είχα σαν παιχνίδι. Θυμάμαι να πατάω νότες και να παίζω μελωδίες με το αυτί. Ή ακόμα να μου παίζουν ένα διάστημα και να με ρωτάνε «αυτό το διάστημα τι είναι;» κι εγώ να το αναγνωρίζω αμέσως και να το παίζω το ίδιο… Τρεισήμισι<span style="mso-spacerun:yes"> </span>χρονών έπαιξα τα κάλαντα. Θυμάμαι ακόμη όλο τα περιστατικό. Ήταν Χριστούγεννα, μας χτύπησαν τα παιδιά να μας πουν τα Κάλαντα, ο πατέρας μου τα έβαλε μέσα, τους έπαιξε τα Κάλαντα κι αυτά τραγουδούσαν. Μετά όλοι μαζί έφυγαν από το χώρο. Η μητέρα μου ήταν σε άλλο δωμάτιο με μία φίλη της. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, μάλιστα είχα πυρετό, πετάχτηκα λοιπόν στην καρέκλα κι έπαιξα τα Κάλαντα </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ακούγεται απίστευτο…</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, ήταν λίγο απίστευτο. Εγώ, βέβαια δεν καταλάβαινα τότε τη σημασία αυτού του γεγονότος.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Μεγαλώνετε, λοιπόν και μέχρι τα δώδεκά σας χρόνια δεν έχετε κάνει μαθήματα πιάνου, στη θεωρία, σωστά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, ο πατέρας μου, που ήταν μουσικός, μού είχε μάθει λίγο τις νότες, αλλά εγώ δεν τις συμπαθούσα επειδή έπαιζα με το αυτί. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Την ίδια περίοδο κάνατε και δικά σας κομμάτια;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Έχετε χρησιμοποιήσει κάτι από εκείνη την περίοδο στα τραγούδια σας; </span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Όχι. Ο πατέρας μου είχε κρατήσει δυο – τρία σε παρτιτούρα.</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Δεν είχε χαραχθεί κάτι σε εσάς;</span></b><span style="'font-family:"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ένα μου έχει χαραχθεί. Ήμουν οκτώ ετών. Έπαιξα τότε και σε μια συναυλία των μαθητριών του πατέρα μου στο Ωδείο που δίδασκε. Εκεί έπαιξα και έργα Σούμαν, Μπαχ, Μότσαρτ δεν ήταν και όλα εύκολα κομμάτια. Εκεί έπαιξα και το δικό μου. Συνεπώς, ο πατέρας μου μού έπαιζε τα κομμάτια, εγώ τα μάθαινα κι έτσι μπήκα και στο Ωδείο Αθηνών, στο διαγωνισμό της Καίτης Παπαϊωάννου, το πρόγραμμα το έμαθα με το αφτί. Ελάχιστα κοίταξα τις νότες. Εκεί, μάλιστα, θεώρησαν ότι ο πατέρας μου δεν είχε πράξει σωστά που εγώ είχα φτάσει σε ηλικία 12 ετών και δεν είχα ακόμα διδαχθεί ακόμα τις θεωρίες της μουσικής. Μετά ο πατέρας μου κάθισε και μου τα έμαθε όλα μέσα σε ένα καλοκαίρι . Μου έμαθε θεωρίες και πέντε σολφέζ μέσα σε εκείνο το καλοκαίρι κι εγώ ενώ τα έκαν όλα αυτά με μεγάλη χαρά στο τέλος απέκτησα έντονους πονοκεφάλους που για ένα διάστημα νόμισα πως είχα αποκτήσει κάποιο … όγκο στον εγκέφαλο. Και η κούραση μου ήταν <span style="mso-spacerun:yes"> </span>πολλαπλή γιατί θα έδινα εξετάσεις να μπω και στο Γυμνάσιο. Έπαθα και μια νευρική υπερκόπωση…</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Υπήρξατε καλή μαθήτρια;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Όσο διάβαζα, ήμουν πολύ καλή, άριστη. Αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ασχολιόμουν. Ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική. Μελετούσα πάρα πολλές ώρες πιάνο κι έτσι καθώς ήμουν αφοσιωμένη σε αυτό δεν προλάβαινα στις τελευταίες τάξεις του σχολείου να διαβάσω. Ήμουν άριστη στα Μαθηματικά και ειδικά στη Γεωμετρία.</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ε, δεν είναι τυχαίος και ο τίτλος του έργου σας «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Μη μου τους κύκλους τάρατε</i>». Έχετε χρησιμοποιήσει πολλούς όρους σε αυτό το δίσκο σας από το χώρο των Μαθηματικών.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, αν και έχω και μια σκωπτική διάθεση απέναντι σε όλα αυτά. Με τον πατέρα μου μιλούσαμε πολύ γι΄ αυτά τα θέματα των Μαθηματικών που υπερέβαιναν το τεχνικό κομμάτι και που μιλούσαν για το άπειρο κ.λ.π.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Στο σημείο αυτό να υποψιαστώ ότι υπάρχει μια επιρροή από τη </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Laurie</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Anderson</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">; Δεν είναι τυχαίο ότι σας αποκάλεσαν μερικοί «</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Laurie</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Anderson</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span style="'font-family:"> της Ελλαδας</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">». Κι αυτή έχει χρησιμοποιήσει στα τραγούδια της όρους των Μαθηματικών όπως στο τραγούδι της “</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Let</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">x</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span style="'font-family:"> = </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">x</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">”. </span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ειλικρινά, δεν το ήξερα και τώρα που το ακούω από εσάς σκέφτομαι πως ίσως πρόκειται για … εκλεκτικές συγγένειες (γέλια)</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Παρεμπιπτόντως τι θα λέγατε για το τραγούδι της “</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">O</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Superman</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">”;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Νομίζω πως είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στον κόσμο. Και με αφορμή την αναφορά σε αυτό το τραγούδι θυμάμαι πως όταν παίζαμε το παιχνίδι </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Master</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Mind</span></i><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span style="'font-family:">με μια φίλη μου και τύχαινε να ακούμε το τραγούδι “</span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">O</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Superman</span></i><span style="'font-family:">” την κέρδιζα πάντα από την αρχή. Είχα έναν πνευματικό οργασμό. Δεν χρειαζόταν να κάνω δεύτερη προσπάθεια. Ξέρετε, καμιά φορά πιστεύω πως δεν είναι τυχαία όλα αυτά…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Έχετε μιλήσει παλιότερα και για την αγάπη σας στον </span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Mike</span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Oldfield</span></i></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι τον θεωρώ κι αυτόν πάρα πολύ καλό και επηρεάστηκα κι από αυτόν όπως κι από άλλους…</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Όταν τελειώσατε το σχολείο πήγατε στο εξωτερικό για σπουδές;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, πήρα μια υποτροφία για τη Αυστρία και σπούδασα εκεί τρία χρόνια, αλλά πιο πολύ σπούδαζα τη ροκ. Πέτυχα σε πλήρη άνθηση το κίνημα των χίπις, το ’70 – ’71 – ’72 – ’73.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Και υπήρχε στην κλασσική Βιέννη της επιστήμης, της μουσικής και της φιλοσοφίας, κίνημα των χίπις εκείνα τα χρόνια;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><span style="mso-spacerun:yes"> </span>Κι όμως, είδα κοντσέρτα καταπληκτικά. Ας πούμε, κα΄τι που με καθόρισε ήταν όταν είδα τους </span><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Jethro</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Tull</span></i><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span style="'font-family:">και την επόμενη χρονιά ερωτεύθηκα ένα αγόρι που είχε ζήσει στο Λονδίνο, ήξερε καλά τα Αγγλικά κι έγραφε ποίηση στα Αγγλικά. Σε μια συνάντησή μας έξω από το σπίτι του <i style="mso-bidi-font-style:normal">Μότσαρτ</i> μου πρότεινε συνεργασία, μιας που αυτός έγραφε ποιήματα στα Αγγλικά. Σε λίγο καθίσαμε σε ένα καφέ του Σάλτζμπουργκ <span style="mso-spacerun:yes"> </span>και εγώ δέχθηκα. Ξέχασα να σας πω πως όταν σπούδαζα στο Ωδείο Αθηνών οι δάσκαλοί μου με είχαν προσηλώσει πάρα πολύ στην πιανιστική τεχνική του παιξίματος και όχι τόσο στη σύνθεση. Έτσι έχοντας και αυτό το θεωρητικό όπλο δέχτηκα αμέσως τη συνεργασία που μου πρότεινε ο Χάιντς με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, γίναμε και ζευγάρι. Ενώ κάναμε μια πολύ καλή δουλειά, δηλαδή προχωρήσαμε σε ένα ολοκληρωμένο δίσκο με συνθέσεις πάνω σε ποιήματά του, εν τούτοις αυτό δεν είχε καλό τέλος. Στη Βιέννη δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Μετά εγώ ήρθα στη </span><span lang="EN-US" style="'font-family:">MINOS</span><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span style="'font-family:">στην Ελλάδα αλλά καταλαβαίνετε, χούντα είχαμε, Αγγλικός ήταν ο στίχος, δύσκολα τα πράγματα… εδώ, ακόμα και σήμερα όταν έχεις Αγγλικό στίχο δεν είναι εύκολο να δισκογραφήσεις, αν είσαι και πρωτάρης…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ωραία, μετά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Μετά από δύο τρία χρόνια παντρεύτηκα τον Δημήτρη το Μαραγκόπουλο. Τότε του έπαιξα δύο τραγούδια, του αρέσανε και όταν αργότερα τον καλέσανε στην Λιλιπούπολη του Τρίτου προγράμματος μού πρότεινε να πάω κι εγώ. </span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Αυτά γύρω στο ’76. Μέχρι τότε, αν επιτρέπεται, τι κάνατε;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ήμουν πιανίστα. Έπαιζα σε ορχήστρες, είχα δώσει ρεσιτάλ, είχα παίξει στην τηλεόραση , είχα κάνει αρκετές εμφανίσεις. Λοιπόν, μπήκα στη Λιλιπούπολη το ’78. Τα τραγούδια μου είχαν μεγάλη επιτυχία… «<i style="mso-bidi-font-style:normal">η Μαγιονέζα</i>», «<i style="mso-bidi-font-style:normal">το χοντρό Μπιζέλι</i>»… Επέλεξα με μεγάλη χαρά να κάνω αυτές τις συνθέσεις.<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Θεωρώ ότι τα λόγια της Μαριανίνας Κριεζή ήταν μεγαλοφυή. Ξέρετε εγώ μέχρι τότε δεν είχα έρθει σε επαφή με Ελληνικό στίχο πέρα από το χώρο του λαϊκού τραγουδιού και το χώρο της ποίησης.<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Υπήρχαν αυτά, υπήρχε κι ο <i style="mso-bidi-font-style:normal">Σαββόπουλος</i>, θυμάμαι στο «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Κύτταρο</i>» καλή ώρα, με το «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Βρώμικο Ψωμί</i>». </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Είδατε τι κύκλους κάνει η ζωή; Να βρίσκεστε εσείς αυτό το διάστημα στο «Κύτταρο» μετά από τόσα χρόνια και να δίνετε τις δικές σας παραστάσεις. Και μετά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Λοιπόν, όπως έλεγα, βρήκα ότι η Μαριανίνα ήταν τρομαχτικά μπροστά για την εποχή της και τρομαχτικά ευαίσθητη με το σουρεαλισμό που με εξέφραζε απόλυτα. Έτσι αυτά τα τραγούδια τα έφτιαξα με όλη μου την ψυχή. Η Λιλιπούπολη ήταν μεγάλο σχολείο. Σκεφθείτε ότι υπήρχαν φορές που μας έλεγαν ποια όργανα θα διαθέτουμε κάθε φορά προκειμένου να γράψουμε τραγούδι. Ήμασταν, επομένως, αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε κάθε φορά στα όργανα που είχαμε. Αυτό ήταν σπουδαίο μάθημα, διότι από τη μια σου έλεγαν τι δουλειά έχεις να κάνεις κι από τη άλλη σου έλεγαν ότι έχεις μόνο τα συγκεκριμένα εργαλεία για να την κάνεις. Ο περιορισμός αυτός μας έκανε να μεγαλουργούμε. Ο περιορισμός είναι αυτός που φέρνει το μεγαλείο. Μέσα από τον περιορισμό κάνεις την υπέρβαση.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ωραία, έχουμε, σαν πρώτη σας δουλειά, τον Καρυωτάκη, δηλαδή τον δίσκο με τα 13 μελοποιημένα ποιήματα του ποιητή, τη χρονιά 1979, πριν τριάντα χρόνια ακριβώς.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι και ήταν κι αυτό μια ανάθεση. Διότι μου ανέθεσαν να κάνω αυτές τις μελοποιήσεις. Δεν το επέλεξα μόνη μου. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ναι αλλά βρέθηκε μάλλον ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση σωστά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Κοιτάξτε, θα σας πω τι έγινε. Απευθύνθηκα τότε στην ποιήτρια Τούλα Τόλια που είχε την ευθύνη για τα «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Ειδικά Πεντάλεπτα</i>» του Τρίτου Προγράμματος και που αφορούσαν διάφορους ποιητές. Τότε, όπως είπαμε,<span style="mso-spacerun:yes"> </span>υπήρξε η απόφαση να γίνει αφιέρωμα στον Καρυωτάκη. Απευθυνόμενη λοιπόν στην Τόλια, τον Μάιο του ’79 της είπα ότι δεν μπορώ να τον μελοποιήσω, ότι μπορώ να κάνω μόνο μουσικές. Αυτή μου είπε ότι θα ενημέρωνε τον Μάνο το Χατζιδάκι. Εγώ της είπα ότι θα ξανακοίταζα το βιβλίο με τα ποιήματα του Καρυωτάκη, αλλά δεν της έδωσα ελπίδες ότι θα μπορούσα να φέρω σε πέρας το έργο. Ο λόγος ήταν πως θεωρούσα τον εαυτό μου μικρή γι΄ αυτόν. Και μια μέρα του Μαΐου που ήταν απόγευμα και μόλις είχα γυρίσει στο σπίτι από ένα καταπιεστικό ραντεβού κάθομαι στο πιάνο και ανοίγω το βιβλίο με τα ποιήματα του Καρυωτάκη και κατά μία εξαίρετη σύμπτωση, ήταν απόγευμα του Μαΐου, έξω ακουγόντουσαν οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν μπάλα και εγώ πέφτω αμέσως στο ποιήμα με τα λόγια «<i style="mso-bidi-font-style:normal">τα παιδάκια που παίζουν στ΄ ανοιξιάτικο δείλι, μια ιαχή μακρυσμένη…</i>» κ.λ.π.. Αυτή η τραγικά ωραία σύμπτωση των δύο εικόνων που τις ζούσα σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα με έκανε να φτιάξω αμέσως το τραγούδι και μετά … έκλαψα πάρα πολύ… Πήρα τηλέφωνο δύο πολύ καλούς φίλους και τους έβαλα ν΄ ακούσουν τι είχα γράψει. Και εννοείται μετά πως μελοποίησα άλλα τρία τραγούδια για την εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος. Ε, αυτή η ιστορία με τον Καρυωτάκη αποδείχθηκε πολύ βαθιά σχέση και τη συνέχισα και μετά που έκλεισα με το Τρίτο Πρόγραμμα. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Σήμερα, αν κάποιος θα μιλήσει για τα δουλειά σας θα μπορούσε να πει ότι υπάρχει ο Καρυωτάκης και μετά υπάρχουν και τα άλλα έργα. Τελειώνει όμως η δουλειά με τον Καρυωτάκη κι εσείς ήδη έχετε τη δική σας «μούσα» τη Σαβίνα Γιαννάτου. </span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι τη Σαβίνα την είχα βρει από το σχολείο. Ήταν 7 χρόνια πιο μικρή από εμένα. Ήμαστε πολύ καλές φίλες με την αδερφή της τη Σοφία Γιαννάτου. Η Σαβίνα είχε εκπληκτική φωνή και τις βρήκα στη χορωδία του Νούσια. Είχε φτιάξει μια χορωδία τότε ο Νούσιας και την άκουγα τότε τη Σαβίνα να τραγουδά και στη χορωδία και στο σπίτι (την είχαμ ε σαν κουκλάκι και παίζαμε πολύ μαζί της). Έκτοτε το μυαλό μου πήγαινε μόνο σε μία φωνή, άσχετα που δεν είχα ακόμη φτιάξει τραγούδια. Σε μια νέα Ελληνική φωνή. Ακόμα κι όταν πήγα στην Βιέννη και συνέθεσα τα τραγούδια που σας είπα με τον Χάιντς, στο μυαλό μου είχα τη φωνή της Σαβίνας που τότε ακόμη πήγαινε σχολείο. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Νομίζω, πως αυτό είναι εξαιρετικό. Κατά συνέπεια, ,μερικά χρόνια αργότερα, εσείς η ίδια την αναζητήσατε και είπε τα τραγούδια σας, σωστά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Μα αφού ακόμα και οι ηχογραφήσεις με το πρώτο υλικό από τη Βιέννη που το πήγα στη <span style="mso-spacerun:yes"> </span></span><span lang="EN-US" style="'font-family:">MINOS</span><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span style="'font-family:">ήταν με τη Σαβίνα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Η δική σας αυτή καθ΄ αυτή δουλειά ξεκινά από τη στιγμή που βάζετε δικούς σας στίχους και αυτό γίνεται το 1984 με τις «Μάσκες Ηλίου». Γιατί επιλέξατε αυτόν τον ήχο ενώ είχατε διαφορετικές σπουδές; </span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Εκεί οδηγήθηκα από τα ακούσματα ροκ, τζαζ, λαϊκά, φολκ, αβαντ – γκαρντ, <i style="mso-bidi-font-style: normal">Χρήστου</i>, <i style="mso-bidi-font-style:normal">Ξενάκης</i>… </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ναι, αλλά μιας που το΄ φερε η κουβέντα, ο Ξενάκης βάσισε τα ηχητικά του αποτελέσματα σε Μαθηματικές δομές ενώ ο <i style="mso-bidi-font-style:normal">Χρήστου</i> έκανε μουσική ας πούμε συναισθηματικής λύτρωσης. Μπορεί κάποιες φορές τα ηχητικά αποτελέσματα να είναι συγγενή αλλά έχουν εντελώς διαφορετική βάση</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Παρ΄ όλα αυτά επειδή εμένα με ενδιαφέρει το ηχητικό αποτέλεσμα, είχα βρει κα΄ποια έγρα <i style="mso-bidi-font-style:normal">του Ξενάκη</i> ενδιαφέροντα και πολύ πρωτοποριακά για την εποχή τους καθώς η ηλεκτρονική μουσική ήταν στα σπάργανα. Δεν μου άρεσε όμως αυτό που έκανε ο Ξενάκης στην Ελλάδα, μια παράσταση στην Πελοπόννησο. Νομίζω ότι αυτό πράγμα δεν είχε συνοχή, το θεώρησα κουραστικό και χωρίς συναίσθημα. Θυμάμαι πως ήμαστε στην συναυλία εγώ, το ζεύγος <i style="mso-bidi-font-style:normal">Σεμιτέκολο</i>, ο άντρας μου και η <b style="mso-bidi-font-weight:normal">Καραΐνδρου</b>. Καθόλου δεν ευχαριστηθήκαμε. Αντιθέτως ο <i style="mso-bidi-font-style:normal">Γιάννης Χρήστου</i> είχε άλλο περιεχόμενο. Είναι άλλη ιστορία και εξακολουθεί να μου αρέσει, να με αναστατώνει, να με φέρνει βόλτα… ο <i style="mso-bidi-font-style:normal">Χρήστου</i> με κάνει ο,τι θέλει. Είναι κεφάλαιο. Ξέρει να ανακατεύεται με την ψυχή του ανθρώπου</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ας ξαναγυρίσουμε στα δικά σας. Γιατί θεωρείτε την μεγάλη σας τομή τις «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Μάσκες Ηλίου</i>»;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Διότι ήταν απελευθερωτικό. Δεν έκανα σκόντο σε τίποτα. Το εβγαλα όπως ακριβώς μου ήρθε ενώ αργότερα σε άλλα έργα έκανα σκόντο . Σε αυτό καθόλου. Στα μεταγενέστερα έκανα και υποχωρήσεις γιατί έχασα την «πελατεία» μου, τους ακροατές μου. Μειώθηκαν σημαντικά οι πωλήσεις με τις «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Μάσκες Ηλίου</i>». Έτσι αποφάσισα οι επόμενες δουλειές μου να συνεχίσουν βέβαια, να έχουν το θεατρικό στοιχεί καθώς και το στοιχείο του «ταχυδράματος». Ξέρετε τα δικά μου τραγούδια είναι όλα ολοκληρωμένες ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Είναι όλα ιστορίες που έχουν συμβεί.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Όλα;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, όλα. Είναι εμπειρίες που έγιναν μικροδράματα, ποιήματα, τραγούδια…</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Με τις «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Μάσκες Ηλίου</i>» αισθάνθηκα ότι λυτρώθηκα αλλά ένιωθα ότι βουτάω σε πολύ βαθιά και φουρτουνιασμένη θάλασσα. Παρ΄ όλα αυτά το έργο αυτό με λύτρωσε.</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Οικονομικά, πώς τα καταφέρνατε;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ευτυχώς έκανα μαθήματα, δεν περίμενα να ζήσω από τους δίσκους. Έκανα το βήμα αυτό βοηθούμενη από το έργο “</span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">The</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Wall</span></i><span style="'font-family:">” των </span><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Pink</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Floyd</span></i><span style="'font-family:"> καθώς και με την κάπως τυχαία επαφή μου με τον συγγραφέα <i style="mso-bidi-font-style:normal">Χούλιο Κορτάσαρ</i>, Αργεντινής καταγωγής. Ήταν μεταμοντέρνος και ένιωσα ότι το στυλ του, το ύφος του με αφορά άμεσα. Έχει παραληρηματική γραφή. Βάζοντας δίπλα και τη </span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Laurie</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Anderson</span></i><span style="'font-family:">, κυρίως το κομμάτι “</span><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">O</span></i><i style="mso-bidi-font-style:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></i><i style="mso-bidi-font-style: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">Superman</span></i><span style="'font-family:">”. Συμπερασματικά, οι «<i style="mso-bidi-font-style:normal">Μάσκες Ηλίου</i>» είναι εκείνες ο δίσκος τον οποίο δεν θα μπορέσω να τον επεξηγήσω ποτέ σε άλλους, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Για τους άλλους δίσκους, που έβαλα νερό στο κρασί μου, μπορώ να εξηγήσω πράγματα.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Πιστεύετε στο Θεό;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, πιστεύω πως είμαστε δημιουργήματα μιας ανώτερης δύναμης στην οποία μετέχουμε. Ενώ έχω περάσει στη ζωή μου από διάφορα στάδιο, από ούλτρα αθεϊσμό κλπ, σήμερα δέχομαι ότι είμαστε μέρος μιας ανώτερης θεϊκής δύναμης και είμαστε εν μέρει κι εμείς κάτοχοι αυτής της δύναμης. Έχω γνωρίσει ανθρώπους «οσίους», έχω πετύχει πάρα πολλά πράγματα με προσευχές, αληθινές προσευχές και όχι προσευχές του στυλ «βοήθησέ με να γίνει αυτό». Μιλάω για προσευχές που ένιωθα τον εαυτό μου να ενοποιείται με το Όλον. Να μετέχει στη συγκρότηση του σύμπαντος καθώς και στην εξέλιξη του όλου πλέγματος.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ναι, εξάλλου υπάρχει και τελευταία χρόνια μια «μόδα», ας την πούμε καταχρηστικά στο χώρο της επιστήμης προκειμένου οι ερμηνείες της Φυσικής να συνάδουν περισσότερο με τις ενοποιητικές αντιλήψεις της Ανατολικής Φιλοσοφίας. Είναι φανερό από τα τραγούδια σας ότι παρακολουθείτε τις εξελίξεις στο χώρο των επιστημών αφού κάνετε και μια ευρεία χρήση του λεξιλογίου τους.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι με είχε επηρεάσει ένας θείος μου βιολόγος που είχε γράψει και ένα σύγγραμμα για τη δυαδική φύση του φωτός που διδασκόταν και στην Ιταλία. Αυτό το σύγγραμμα εμένα με επηρέασε πολύ κι έτσι τα σχετικά θάματα μού παρακινούσαν πάντα το ενδιαφέρον και με έκαναν να προβληματίζομαι και να εκφράζομαι και στα τραγούδια.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Κυρία Πλάτωνος, είστε ένας ευφυέστατος άνθρωπος και αυτό το δείξατε από τα πρώτα βήματα της παιδικής σας ηλικίας. Συχνά οι ευφυείς άνθρωποι πληρώνουν ένα φόρο για τη διάνοιά τους. Εσείς έχετε πληρώσει φόρο;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Πλήρωσα και πληρώνω αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτό το θέμα. Θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό κομμάτι του Σύμπαντος, έχω την Αχίλλειο πτέρνα μου και αυτή με κάνει να υποφέρω.</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Για εσάς λύτρωση είναι μόνο η δημιουργία;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι, γιατί η δημιουργία είναι αυτή που με κάνει να αισθάνομαι ένα με το Σύμπαν.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ξεπεράστηκε ο ανταγωνισμός που υπήρχε ανάμεσα σε εσάς και τη μητέρα σας;. Θέλω να πει η συμβίωση μαζί της μετά το θάνατο του πατέρα σας, το 1993, κατάφερε να αμβλύνει τις όποιες ανταγωνιστικές πλευρές της σχέσης σας;</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Κοιτάξτε επιμένω ότι η μητέρα μου ήταν ανταγωνιστική απέναντί μου. Όχι απέναντι στις μουσικές μου, εκεί σεβόταν όλες μου τις μετατροπίες μου και με παραδεχόταν. Αλλά νιώθω πως, σαν μάνα μου, ήθελε να ελέγξει την προσωπική μου ζωή.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ξέρετε, θεωρώ πως στις τελευταίες σας παραστάσεις που δώσατε στο Κύτταρο, όλα τα </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">video</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal"><span lang="EN-US" style="'font-family:">clips</span></b><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"> είναι εξαιρετικά, ταιριάζουν απόλυτα με τα τραγούδια.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ναι είναι δουλειά της Τζίνας και του Πέτρου Παπαδόπουλου, δύο αδέρφια που συνεργάζονται στη </span><span lang="EN-US" style="'font-family:">video</span><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span lang="EN-US" style="'font-family:">art</span><span lang="EN-US" style="'font-family:"> </span><span style="'font-family:">. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Πώς βλέπετε την κατάσταση στην Ελληνική μουσική και στο τραγούδι;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα στιχογραφία, αλλά υπάρχει μια υπανάπτυξη στη μουσική . Θα έλεγα ότι η μουσική είναι πολύ πίσω, ακόμα και σε μεγάλους συνθέτες και τραγουδοποιούς. Η μουσική τους είναι φολκ και δεν έχει περιπέτεια. Απ΄ όσο μπορώ να παρακολουθήσω, εξαιρείται η μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου που έχει και αυτονομία αλλά και περιπέτεια. Τον ξεχωρίζω και για το γεγονός ότι συνδιαλέγεται απευθείας με το θάνατο.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ποια είναι η γνώμη σας για τον κόσμο σήμερα;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Δεν είμαι απαισιόδοξη. Η κλιματική αλλαγή με έχει ανησυχήσει για το κατά πόσον είναι αναστρέψιμη ή όχι. Δεν έχω καταλάβει ακόμη. Οι πλούσιοι και οι πολιτικοί μου φαίνεται ότι σκέφτονται μόνο το παρόν. Αν ο κόσμος δει ότι η Γη βρίσκεται σε τραγική κατάσταση κάτι μπορεί να γίνει.</span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Ετοιμάζετε κάτι καινούριο καλλιτεχνικά;</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:">Ετοιμάζω ένα νέο δίσκο. Πρόκειται για μεγάλο σχέδιο. Δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι άλλο προς το παρόν. Πιστεύω πως θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="'font-family:">Περιμένουμε με ανυπομονησία. Σας ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα και για τη φιλοξενία.</span></b></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><span style="mso-spacerun:yes"> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="'font-family:"><o:p> </o:p></span></p>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-28981769414250524772009-04-21T03:01:00.002+03:002009-04-21T03:04:30.675+03:00Ιδανικοί Αυτόχειρες; Μόλις μάς ... τελείωσαν... (κι οπως το πάρετε)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Se0NYYR9FrI/AAAAAAAAAOg/pk5orVVxyq0/s1600-h/elephant+(1).jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Se0NYYR9FrI/AAAAAAAAAOg/pk5orVVxyq0/s400/elephant+(1).jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5326928646734943922" /></a><br />Πριν από λίγα χρόνια και σαν πρωτοδιοριζόμενος καθηγητής, είχα την υποχρέωση να παρακολουθήσω κάποια επιμορφωτικά σεμινάρια που παρακολουθούν όλοι οι νεοδιοριζόμενοι καθηγητές. Στόχος αυτών των σεμιναρίων είναι , θεωρητικά, να επιμορφωθεί ο καθηγητής για διάφορα θέματα που αφορούν την υπηρεσία του, τα δικαιώματα του, τις υποχρεώσεις του, τις μεθόδους διδασκαλίας του αλλά και θέματα παιδαγωγικά. Θυμάμαι ότι σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα και που το ανέλαβε κάποιος ηλικιωμένος συνάδελφος φιλόλογος με σπινθηροβόλο βλέμμα, αεικίνητος, γελαστός και ομιλητικότατος μας μίλησε για μια εμπειρία που είχε πριν από πολλά χρόνια σε ένα Ναυτικό Λύκειο. Μας ανέφερε πως ένας από τους τρόφιμους της σχολής παρουσίαζε μονίμως μια ιδιόμορφη αντικοινωνική συμπεριφορά. Μας ομολόγησε πως όταν τα πράγματα έφτασαν στο «απροχώρητο», και χωρίς να αποφασίσει κάποιος από τους καθηγητές να τον πλησιάσει ιδιαιτέρως και να μιλήσει μαζί του για τα ενδεχόμενα προβλήματά του, η σχολή αποφάσισε να του δώσει «τα παπούτσια στο χέρι», με τη δικαιολογία πως επρόκειτο για ένα παιδί με «παραβατική συμπεριφορά». Οι τύψεις που ένιωσε αυτός ο καθηγητής για την ευκολία με την οποία λήφθηκε η απόφαση βρήκαν τη μοιραία δικαίωση τους μερικά χρόνια αργότερα αφού το όνομα του αποβληθέντα μαθητή φιγουράριζε σε όλα τα σήματα της Ιντερπόλ και στους τίτλους των δελτίων: «Πάσσαρης». Στερνή μου γνώση να σ΄ είχα πρώτα…<br /> Δεν ξέρω κατά πόσο μπόρεσα να αφομοιώσω αυτό το μάθημα του συνταξιούχου πια συναδέλφου και δασκάλου μου αλλά στο παρελθόν προσπάθησα, μάλλον ανεπιτυχώς να αποτρέψω την – ελαφρά τη καρδία - αποβολή μαθητών μας από τα σχολεία που εργάσθηκα και που παρουσίασαν και αυτοί (– ές) παραβατική συμπεριφορά. Τα θυμήθηκα όλα αυτά με την αυτοχειρία του 19χρονου Δημήτρη, μια αυτοχειρία που ακολούθησε μετά από μια τριπλή χωρίς προσωποποιημένο στόχο δολοφονική απόπειρα στο χώρο της σχολής του στον ΟΑΕΔ του Ρέντη. Μια εκ πρώτης όψεως απρόσωπη στοχοθεσία που έθετε στο στόχαστρο του όπλου του μια ολόκληρη κοινωνία και του ιδίου συμπεριλαμβανομένου. Φρόντισε να βρει μια λογικά στοιχειοθετημένη δικαιολογία για να αποδείξει ότι ενώ κι ο ίδιος είναι στόχος του όπλου του, αυτός ξεχωρίζει και θα πάει από άλλο δρόμο: θα «φύγει» από την οδό που διαλέγει αυτός και όταν θέλει αυτός, ενώ οι άλλοι θα φύγουν από ένα δρόμο που δεν έχουν διαλέξει….<br /> Προβληματίσθηκα για δύο πράγματα: το ένα είναι το αν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε μια τέτοια έκβαση και μια τέτοια επιλογή από μεριάς του όχι χτυπώντας ντε και καλά το κακό στη ρίζα του (αυτά είναι αποτελέσματα μιας κοινωνίας σε παθογένεια) αλλά αν κάποιος από τους καθηγητές του είχε επιχειρήσει να τον προσεγγίσει με έναν διαφορετικό τρόπο. Ίσως και να έγινε κάποια απόπειρα, ποιος ξέρει τώρα πια; Το σίγουρο είναι πως ο Δημήτρης παρουσίασε και στο παρελθόν … «παραβατική συμπεριφορά» και έτυχε παρόμοιας αντιμετώπισης με τον μαθητή Πάσσαρη. Χα! «Εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα;» σκέφτηκαν σίγουρα κάποιοι … (κι ίσως από αύριο κι εγώ…)<br /> Το δεύτερο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως ο Δημήτρης μαζί με άλλους τρεις τραυματίες βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Ο Δημήτρης, θύμα πρώτα κι αυτός σαν κι εμάς, και μετά θύτης κι αυτός (αλλά όχι ακριβώς σαν κι εμάς) ήταν ο πρώτος που μετέφερε στην Ελλάδα τον «Ελέφαντα» του Γκας Βαν Σαντ. Πρόκειται για μια ταινία στα όρια του σουρεαλισμού και του ωμού ρεαλισμού που αναφέρεται στο φαινόμενο που ενδημεί στη Δύση να «καθαρίζουν» κάποιοι μαθητές στο χώρο του σχολείου τους. Πριν από πολλές δεκαετίες ο εξαιρετικός Κώστας Καρυωτάκης μίλησε για τους «Ιδανικούς Αυτόχειρες». Και τέτοιοι άνθρωποι υπήρξαν πολλοί. Άνθρωποι που δεν άντεξαν το βάρος της ζωής τους, της μοίρας τους, των επιλογών τους και αποφάσισαν να μας χαιρετήσουν ή να μας φτύσουν αλλά χωρίς να μας πειράξουν. Τώρα που η ευθύνη είναι συνολική δεν υπάρχουν πια ιδανικοί αυτόχειρες, μας τελείωσαν αυτοί. Τώρα κι αν υπάρχουν τέτοιοι θα είναι απλά «δανεικοί» από το παρελθόν ίσα για να μας υπενθυμίσουν πως δύσκολα θα βρεις αξιοπρεπή τρόπο για να φύγεις από τη ζωή…cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-22946058649768844792009-02-26T16:59:00.007+02:002009-02-26T23:31:28.469+02:00Ενθύμιο από Λισαβόνα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Saa1uCFM1UI/AAAAAAAAAOQ/poCXfD5H6FA/s1600-h/ΛΙΣΑΒΟΝΑ.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/Saa1uCFM1UI/AAAAAAAAAOQ/poCXfD5H6FA/s400/ΛΙΣΑΒΟΝΑ.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5307129013340001602" /></a><br /><p>Ένιωσε χνούδια να του γαργαλάνε τα δάχτυλα</p><p>Έσταζε σιωπή ο χώρος</p><p>Έτσι όπως άπλωσε την ανάσα του εκτεταμένη στο φως</p><p>νόμιζε πως η ζωή κέρδιζε σε μήκος</p><p>Οι σκιές του δωματίου ανίχνευαν το ζωηρό σώμα του </p><p>καθώς η ανάμνησή τους συνέλεγε σαν μέλισσα</p><p>το φως που έμπαινε από το πλινθόχτιστο χαγιάτι</p><p>Του ΄ρθε να κλειδώσει μέσα του όλες τις σκέψεις </p><p>και τα πράγματα του κόσμου κι άρχισε</p><p>ο δεξιός δείκτης να κάνει αναπαίσθητες διπλές κινήσεις</p><p>λες και τα μάζευε στο είναι του με "αντιγραφή - επικόλληση"</p><p>τα οικεία και ανοίκεια βλέμματα.</p><p>Ένιωσε έτοιμος και ασφαλής</p><p>Έστρεψε το πρόσωπο ενενήντα μοίρες προς τα πάνω</p><p>Η στέγη του ανασηκώθηκε, τον χαιρέτησε </p><p>και πέταξε για πάντα στο Βορρά.</p>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-48652943277329779462009-02-17T01:07:00.013+02:002011-07-07T22:07:13.168+03:00"Dust of Time" - "Η Σκόνη του Χρόνου" (ή "το Τρίτο Φτερό") του Θόδωρου Αγγελόπουλου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SZnybMkMlFI/AAAAAAAAAOI/5UQYu3v9pCY/s1600-h/skoni+tou+xronou.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 226px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SZnybMkMlFI/AAAAAAAAAOI/5UQYu3v9pCY/s400/skoni+tou+xronou.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5303536585248904274" /></a><br /><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SZnx4XQoIFI/AAAAAAAAAOA/skiZgyr-4uI/s1600-h/to+trito+ftero.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 223px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SZnx4XQoIFI/AAAAAAAAAOA/skiZgyr-4uI/s400/to+trito+ftero.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5303535986824192082" /></a>Έχουν περάσει λίγες ώρες και προσπαθώ ακόμα να συνέλθω από την ανατριχίλα που πέρασα βλέποντας τη «<strong><em>Σκόνη του Χρόνου</em></strong>». Είναι αλήθεια πως ακόμη δεν θέλω αυτό το συναίσθημα να πάρει τέλος επειδή κατάλαβα πως, επιτέλους, δώδεκα περίπου χρόνια μετά από «<strong><em>το Βλέμμα του Οδυσσέα</em></strong>» ο <strong>Αγγελόπουλος</strong> μας χάρισε ένα νέο <strong>ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ</strong>. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ο σκηνοθέτης κατάφερε να επαναλάβει και να εκθέσει τον εαυτό του με πρωτόγνωρο τρόπο, <em>φέρνοντάς μας μπροστά στα πιο ομιχλώδη και ζωογόνα αρχέτυπά μας</em>.</p><p> Αν η ανθρώπινη ιστορία είναι τραγική τότε ο Αγγελόπουλος μας το δείχνει με τον πιο δραματικό και επώδυνο συναιασθηματικά τρόπο. Η Ιστορία ταυτίζεται με την Τραγικότητα του Ανθρώπου γιατί ο Έρωτας είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο Σύμπαν. Είναι αυτή που απαλύνει κάθε πόνο, αυτή που μπορεί να σε οδηγήσει στις πιο ακραίες πράξεις, αλλά και στις πιο ευγενικές. Ο Έρωτας είναι ανυπέρβλητος όταν είναι αληθινός και κρατά μέχρι το ΤΕΛΟΣ. Αλλά η εδώ ζωή μας είναι η ιστορία μας και η «ΙΣΤΟΡΙΑ» μας. Χωρίς τον Έρωτα δεν θα είχαμε ούτε την ιστορία ούτε την «ΙΣΤΟΡΙΑ».<br /></p><p> Έχω, επίσης, την εντύπωση πως ο Αγγελόπουλος δίνει για πρώτη φορά ένα σαφές, καθαρό, αισιόδοξο μήνυμα. Όμως, για να το λάβεις πρέπει να μπεις σε αυτό «<strong>Ομιχλώδες Τοπίο της Ιστορίας</strong>» και να ρουφήξεις από το μεδούλι του, όπως ρούφηξαν οι εξεγερμένοι του τελευταίου Δεκέμβρη. Να ερωτευτείς τον εαυτό σου και τους άλλους μέσα από την <strong>Ιστορία</strong>. Αν βγεις εκτός, μάλλον θα νιώσεις και θα καταλάβεις λιγότερα (αλλά κρατώ και μια επιφύλαξη γι΄ αυτό το τελευταίο). Η ισχυρότερη πηγή ζωής του ανθρώπου, ο <strong>Έρωτας</strong> που μετουσιώνεται σε <strong>Αγάπη</strong>, από αυτήν έρχεσαι, και με αυτήν φεύγεις από το πεδίο μάχης της επίγειας προσωρινότητας, αφού πρώτα έχεις απλωθεί, αφού έχεις διαχυθεί παντού. </p><p>Δεν μπόρεσα (και δεν ήθελα) να ελέγξω τους δακρυϊκούς μου αδένες κατά τη διάρκεια της ταινίας. Εύχομαι από καρδιάς να μην τους ελέγξετε ούτε εσείς…<br /></p><p><a href="http://www.dustoftime.com/">http://www.dustoftime.com.</a></p><p><a href="http://www.pyxida.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2838">Συνέντευξη Θόδωρου Αγγελόπουλου στον Αντώνη Περιβολάκη για την εφημερίδα "Πυξίδα"</a></p><br /><br /><br />Στις αρχές Του Φεβρουαρίου αυτής της χρονιάς προβλήθηκε η νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το Τρίτο Φτερό». Η ταινία είναι η δεύτερη στη σειρά από την τριλογία του «Η Σκόνη του Χρόνου». Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία που εκτυλίσσεται στα πλαίσια σημαντικών ιστορικών γεγονότων του 20ου αιώνα. Στην «Πυξίδα» πήραμε σαν αφορμή αυτήν την ταινία για να συζητήσουμε μαζί του όχι μόνο για την ταινία ή για την τριλογία αλλά και για πολύ σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν ανήσυχους, ευαίσθητους και υποψιασμένους πολίτες. <br />Έτσι, ένα μουντό, βροχερό απόγευμα μας υποδέχτηκε στο γραφείο του στα Εξάρχεια. Δυστυχώς, την προηγούμενη μέρα ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε την ώρα που αυτός περπατούσε με αποτέλεσμα να σπάσει το χέρι του. Ομολογώ πως ενώ το αρχικό σχέδιο ήταν να καθίσουμε μισή ώρα για να μην ταλαιπωρηθεί περισσότερο από τον τραυματισμό του, εν τούτοις καθίσαμε στο μισοσκότεινο ατμοσφαιρικό γραφείο του για μιάμιση ώρα μιας που ο ίδιος επέμενε να συνεχίσουμε την κουβέντα. <br />Εφαλτήριο της συνέντευξης ήταν μια ατάκα του Θανάση Βέγγου από την ταινία του Αγγελόπουλου «Το Βλέμμα του Οδυσσέα» (πριν από περίπου 14 χρόνια). Η ατάκα είχε ως εξής «… η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σαν λαός!. Κάναμε τον κύκλο μας… τρεις χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σπασμένες πέτρες κι αγάλματα … και πεθαίνουμε… Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, ας πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο»<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πριν από μερικά χρόνια <a href="http://www.youtube.com/watch?v=pjlJh0zA2pE">εκφωνήσατε διά στόματος Βέγγου τον επικήδειο των Ελλήνων.</a> Ισχύει αυτός ο επικήδειος, ήταν απλά μία υπόθεση, ή δεν έχετε αλλάξει γνώμη;</span><br /><br />Όχι, δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το αισθάνομαι πολύ έντονα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Γιατί οι Έλληνες δεν έχουμε πια καλή εικόνα προς τα έξω;</span><br />Γιατί πάψαμε να πιστεύουμε σε κάτι. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Δηλαδή, οι Ευρωπαίοι πιστεύουν σε κάτι;</span><br /><br />Ξέρετε οι Ευρωπαίοι έχουν μια υποδομή. Εμείς περάσαμε και τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας που τσαλάκωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού. Σκεφτείτε ότι τότε η Ευρωπαίοι είχαν Αναγέννηση κι εμείς τίποτα… Η Ελλάδα ξαναγεννήθηκε κάτω από την επίβλεψη διαφόρων «νονών» οι οποίοι μπήκαν στην Ελληνική ζωή διαμορφώνοντάς την με τον τρόπο που ήξερε ο καθένας. Στην πραγματικότητα εδώ τίποτα το σπουδαίο δεν έχει γίνει. Πετάχτηκε εδώ ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, μετά πέρασε η χώρα αυτά που πέρασε… Συνεχείς, συνεχείς, συνεχείς αναστατώσεις, η χώρα δεν πρόλαβε να ηρεμήσει και να δημιουργήσει. Είμαστε ένα μικρός αριθμητικά λαός που έχει εξαιρετικές ικανότητες αλλά δεν πιστεύει σε τίποτα. Ο Ελληνικός λαός έκανε τον πόλεμο του ’40 και αυτήν την ζηλευτή αντίσταση στο φασισμό και ο Ελληνικός λαός έγινε ξαφνικά το τίποτα όταν δεν είχε πια να πιστέψει σε κάτι. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Είχατε πει ότι ο θάνατός μας κάνει θόρυβο. Είναι θόρυβος για εμάς τους Έλληνες ή είναι διεθνής;</span><br />Κοιτάξτε είναι πια ένας κόσμος μη αναγνωρίσιμος. Δεν υπάρχει σημείο αναφοράς πουθενά πια.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Δεν είναι αναγνωρίσιμος με μοντερνιστικούς όρους.</span><br />Όχι, δεν είναι αναγνωρίσιμος πουθενά πια. Δεν είναι αναγνωρίσιμος με όρους ανθρώπινους. Έχω την εντύπωση ότι υπάρχει μια καλπάζουσα βαρβαρότητα. Εγώ αυτό βλέπω.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Πιστεύετε πως είναι σύμφυτο της ανθρώπινης φύσης;</span><br />Δεν ξέρω. Ίσως είναι μια ιστορία που έχει σχέση με τη σημερινή εποχή, με τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται ο κόσμος, με τον τρόπο που πορεύεται αυτή τη στιγμή. Και χωρίς να έχει και κάποιο διακριτό σημείο ανάκαμψης, επιστροφής σε κάτι ή προχωρήματος σε κάτι που να ανοίγει προοπτικές.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Αυτά που λέτε όμως δεν συμφωνούν με τα μηνύματα που δίνετε στις ταινίες σας. Πάντα υπάρχει στο τέλος μια νότα αισιοδοξίας ακόμα κι αν είναι χαώδης ή μη ευδιάκριτη. Αυτό είναι ψυχολογικό ή έχει ρεαλιστική βάση;</span><br />Όχι δεν έχει ρεαλιστική βάση. Είναι ανάγκη αναζήτησης ενός ανοίγματος. Δεν μπορώ να παραδώσω κάτι το οποίο θα είναι κλειστό ή τελεσίδικο. Αφήνω πάντα ένα παράθυρο, παρά το ότι αισθάνομαι έτσι όπως είπα προηγουμένως, γιατί απέναντι σε μια νέα γενιά. δεν έχω το δικαίωμα να κλείσω το θέμα<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Σε αυτό το κλίμα που συζητάμε κινήθηκαν και εξακολουθούν να κινούνται αρκετοί άνθρωποι, είτε από το χώρο της τέχνης είτε της πολιτικής. Άλλοι μιλάνε ακόμα και για την αποτυχία του ανθρώπινου είδους. Αν το εξετάσουμε σε μια τέτοια βάση, θα λέγαμε ότι δεν έχει πια νόημα να συζητάμε για τίποτα, είναι κλειστό. Εσείς ποτέ δεν αφήσατε κάτι τέτοιο. Εσείς σαν ένας άνθρωπος του ποιητικού κινηματογράφου, στρέφεστε στη ζωογόνα πηγή του έρωτα. Το βάλατε το θέμα και σε παλιότερες ταινίες σας, το βάλατε και στην τελευταία<br /></span><br />Νομίζω πως είναι ό, τι πιο σημαντικό μπορεί κανείς να πάρει από αυτή τη ζωή. Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό που το ένιωσα πρόσφατα αποκτώντας εγγόνι, ότι παρ’ όλα αυτά, το γεγονός της ύπαρξης αυτών των μικρών παιδιών με υποχρεώνει εν ονόματί τους να μην τους κλείσω όλα τα παράθυρα ακόμα κι αν ξέρω ότι μπορεί να περάσουν όλη αυτήν τη διαδρομή που πέρασα εγώ. Ξέρετε, όταν γεννιέσαι και γίνεται μια δικτατορία μόλις γεννηθείς, και μετά ένας πόλεμος στην Αλβανία και διαλύεται η οικογένεια, μετά ο εμφύλιος, οι συλλήψεις, οι αναστατώσεις γα την Κύπρο (τα φοιτητικά μου δηλαδή) και μετά όλες οι ιστορίες με την Αριστερά μετά το ένα μετά το άλλο…. Εγώ ήμουν στο Παρίσι και νόμιζα ότι άνοιξε ο κόσμος.. ξαναγυρίζω στην Ελλάδα και πέφτω στα Ιουλιανά. Και μετά η δικτατορία. Παρ΄ όλα αυτά, ξέρετε, υπάρχει μια τρομακτική ιστορία που λέγεται «νεότητα». Η νεότητα όλα αυτά τα μασάει, τα κάνει αναζήτηση του νέου, αναζήτηση διεξόδου, πόρτας, πολιτικής προοπτικής. Όταν όμως μεγαλώνεις πολύ και μεγαλώνουμε όλοι και αυτά τα πράματα συνεχίζονται, αυτό το ρεύμα αρχίζει και κουράζει. Κι βλέπεις ότι αυτά στα οποία κάποτε πίστεψες όλα ξοδεύτηκαν έγιναν σκουπίδια στην άκρη του πεζοδρομίου. Άρα έχεις μια αίσθηση ότι όλα πήγαν χαμένα. Πήγαν όμως; όχι δεν πήγαν. Γι΄ αυτό και είμαι ανάμεσα σε αυτό που θα λέγαμε ελπίδα και πένθος. Ξαφνικά συμβαίνει κάτι. Ένας άνθρωπος σε σταματάει στο δρόμο και σου λέει «ευτυχώς που υπάρχετε» (με σταμάτησε ένας νεαρός τον Δεκέμβρη εδώ απ΄ έξω και μου το είπε) Άρα κάτι μπορεί να έχει γίνει ή κάτι να μπορεί να γίνει. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και ειδική ετούτη η εποχή γιατί η μελαγχολία φαίνεται πως έχει περισσέψει. Τα πράματα συγκεντρώνονται έτσι αυτόν τον καιρό που νομίζω ότι κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Όλοι μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε… αλλά έχεις την εντύπωση πως πρόκειται απλά για μια λογόρροια.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Θα ήθελα να επικεντρωθούμε λίγο στην ταινία, να μας πείτε τι είναι αυτή η ταινία, τι είναι η τριλογία σας</span><br /><br />Άλλο τι αισθάνεται ο καθένας κι άλλο το πόσο μακριά μπορεί να πάει εμένα. Η ιστορία ξεκίνησε όταν επέστρεφα από τις Κάννες όταν είχα πάρει το βραβείο για την ταινία «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα». Είχε γίνει ντόρος, πρώτη φορά η Ελλάδα έπαιρνε το μεγαλύτερο κινηματογραφικό βραβείο. Με ρωτάγανε «τι θα κάνω», εγώ δεν είχα τίποτα στα σκαριά. Ήταν το 1998, πλησίαζε να τελειώσει ο αιώνας και σκεφτόμουν πως όλη μου η ζωή, όλο μου το έργο βρισκόταν μέσα σε αυτόν τον αιώνα και αυτός τελείωνε. Ό,τι σημαντικότερο μου είχε συμβεί, εκεί έγινε. Θυμήθηκα την αποστροφή από ένα ποίημα του Ελύτη που λέει «εξόριστε Ποιητή, στον Αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις ;» και δεν απάντησα σαν ποιητής, προσπάθησα να μιλήσω προσωπικά και να πω τι είδα, έστω και ο τρόπος γραφής μου να είναι μέσα από έναν «ποιητικό», κατά Παζολίνι κινηματογράφο. Κι εγώ, τι μπορώ να πω γι αυτά τα δύο τρία πράγματα που ξέρω γι΄ αυτόν τον αιώνα; Κι έτσι αποφασίστηκε η τριλογία. Δεν ξέρω για ποιον λόγο. Και ξαναπιάνοντας για κεντρικό ήρωα μια γυναίκα που λέγεται Ελένη, γιατί έτσι λεγότανε και η γυναίκα της «Αναπαράστασης», έγραψα μια ιστορία. Υπάρχει και το συμβολικό της «Ελλάδας – Ελένης» και η κόρη μου η Ελένη και όλα αυτά τέλος πάντων που μπορεί να περιστρέφονται γύρω από αυτό το όνομα. Κι άρχισα να γράφω. Κι η ιστορία είναι αυτή που ξέρετε, δηλαδή τα δύο πρώτα μέρη της τριλογίας με τις ταινίες «Το Λιβάδι που δακρύζει» και «το Τρίτο Φτερό» και μένει ακόμα μια ιστορία – ταινία που δεν είμαι σίγουρος αν θα είναι αυτή που θα κάνω αμέσως, γιατί έχω μια περίεργη διάθεση να κάνω μια μικρή ταινία – μικρή παραγωγή, ίσως ασπρόμαυρη και θα είναι σαν να ξαναγυρίζω στην αρχή μου. Πιστεύω ότι το έχω ανάγκη, προσωπικά πια. Το τρίτο μέρος της τριλογίας θα βλέπει το παρόν και το αύριο.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Κάνοντας μια παρένθεση, θα έλεγα ότι βρίσκω όλο αυτό πολύ ενδιαφέρον από άποψη ψυχολογικής ερμηνείας.</span><br />Μα έτσι κι αλλιώς όλο αυτό έχει πολύ μεγάλη σχέση πολύ με εμένα. Λέω αυτό που λέει και ο Σεφέρης: «τα τελευταία Λόγια προτού η Ψυχή μου κάνει Πανιά» που είναι δικά μου όμως. Δεν αφηγούμαι αντικειμενικές ιστορίες. Δεν είμαι προς τα εκεί. Δεν ισχυρίζομαι πως όσοι κάνουν αυτό δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον ο κινηματογράφος τους, το αντίθετο. Νομίζω πως κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που θα πρέπει να μιλήσεις για εκείνα τα πράγματα που σου είναι πολύ οικεία.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Να υποθέσω πως όταν γυρίζετε τις ταινίες σας δεν έχετε το νου σας στο θεατή, ε;</span><br /><br />Όχι, ποτέ δεν το έκανα αυτό. Αυτό που κάνω το κάνω για μένα, για τους φίλους μου που μπορεί να είναι όσοι θέλετε. Έχω κάνει ταινίες που πουλήθηκαν σε 45 χώρες, έχω κάνει και ταινίες που δεν πουλήθηκαν ούτε σε 10. Η έννοια του φίλου έχει να κάνει με αυτόν με τον οποίο συναντάται η ματιά σου και ο οποίος αισθάνεσαι ότι έχει το ίδιο βλέμμα μ΄ εσένα, που μπορεί να είναι ένα Γιαπωνέζος στην Ιαπωνία, ένα Κορεάτης στην Κορέα, ένας Λατινοαμερικάνος.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου θα ήθελα να σας ρωτήσω: κάνετε ταινίες για λίγους; Είναι γνωστό πως έχετε καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια να δημιουργήσετε ένα δίκτυο διανομής στα καλά σινεμά της υφηλίου. Παρ΄ όλα αυτά είναι γνωστό ότι λίγοι έρχονται να δουν τις ταινίες σας. Μήπως τηρουμένων των αναλογιών είναι λίγοι οι θεατές σας και στο εξωτερικό και επιλέγετε, ίσως και από ελιτισμό, να κάνετε σινεμά για λίγους;</span><br /><br />Εντάξει ποτέ δεν είχα στις ταινίες μου μεγάλο κοινό. Μιλάμε, βέβαια, για την λεγόμενη «Πρώτη Προβολή» δηλαδή την πρώτη περίοδο προβολής μιας ταινίας, γιατί ακολουθούν κι άλλες, σε λέσχες, αφιερώματα, τηλεοράσεις, και τέλος πάντων αυτό το κοινό που έπεται δεν μπορεί να το μετρήσει κανείς, γιατί είναι πολύ μεγάλο. Εντάξει, το κοινό μου δεν είναι τεράστιο αλλά ποικίλλει ανάλογα με την ταινία, ανάλογα με την χώρα… Στην Κολομβία, ας πούμε, ποιος θα το φανταζόταν, υπάρχει «έδρα Αγγελόπουλου» άρα υπάρχει κι εκεί ένα κοινό. Στην Νέα Υόρκη διδάσκεται το έργο μου… Το κοινό μου, λοιπόν, δεν είναι και δεν ήταν ποτέ μεγάλο. Στις καλύτερες των περιπτώσεων έφτασαν τις εκατό χιλιάδες στην Ελλάδα. Εδώ για μια πολύ σπουδαία, κατά τη γνώμη μου, ταινία «το Βλέμμα του Οδυσσέα» με βραβεία στο φεστιβάλ Καννών, με διθυράμβους κλπ, έκοψε στην Ελλάδα μόνο εξήντα χιλιάδες εισιτήρια. Το «μια Αιωνιότητα και μια Μέρα», με χρυσό Φοίνικα στις Κάννες έκανε μόνο ογδόντα χιλιάδες στη χώρα μας. Αυτό ήταν… Ο «Μελισσοκόμος» έκανε κάπου εβδομήντα χιλιάδες εισιτήρια στην Ελλάδα, ενώ την ίδια περίοδο στην μικρή Ελβετία έκανε πενήντα χιλιάδες. Αν μαζέψετε αυτά ανά τον κόσμο μαζεύεται ένας σημαντικός αριθμός. Αν σκεφτείς ότι μετά περνάνε και στις τηλεοράσεις των χωρών γίνεται ένα άλλο κοινό. <br /><br />Ά<span style="font-weight:bold;">ρα προσυπογράφετε γι άλλη μια φορά την άποψη του Μπόρχες που προαναφέρατε ότι κάνετε ταινίες για εσάς και για πέντε φίλους (ή για πέντε εκατομμύρια φίλους)<br /></span><br />Ναι, και κάνω ταινίες και για άλλον έναν λόγο: για να απαλύνω το χρόνο που περνάει, πάλι σύμφωνα με τον Μπόρχες…<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πιστεύετε ότι ο έρωτας περνάει μέσα από την Ιστορία όπως έχετε δείξει πολλές φορές μέσα από τις ταινίες σας; </span><br />Όχι, εγώ με τον τρόπο που προσέγγισε ο Μπρεχτ την ιστορία ήμουν μέχρι και τον «Μεγαλέξανδρο». Από εκεί κι έπειτα η ιστορία γίνεται τοιχογραφία του βάθους. Παλιά νόμιζα πως εμείς κάνουμε την ιστορία, όπως το πίστευε και όλη η Αριστερά. Από ένα σημείο και μετά δεν ξέρω πια. Είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα; Δεν ξέρω αν κινούμε εμείς τα νήματα ή αν υφιστάμεθα την ιστορία. Δεν μπορώ να απαντήσω. Γιατί, αν σκεφτώ, ας πούμε την οικογενειακή μου ιστορία, λέω πως με κανέναν τρόπο δεν έπρεπε να έχουν συμβεί αυτά τα πράγματα. Η Ιστορία έτρεχε έξω από εμάς και έμπαινε στη ζωή μας χωρίς εμείς να το αναζητήσουμε. Μιλάω τώρα για τον οικογενειακό ιστό που διαλυόταν όχι επειδή ήθελε αλλά επειδή τα πολιτικά γεγονότα τον διέλυαν. Ο μαρξισμός έλεγε ότι η ιστορία γράφεται από τις μάζες. Εγώ λέω πως δε ξεκινά ποτέ από τις μάζες η Ιστορία. Ξεκινά από κάπου άλλού. Όταν γράφεται όμως η Ιστορία, δεν φτιάχνεται από τις μάζες . Γενικότερα, δεν ξέρω πια για το πόσο αντικειμενικό είναι να λες αν η ιστορία κινείται μέσα ή έξω από εμάς. Δεν μπορεί βέβαια, να είναι τελείως έξω. Εμείς είμαστε η ιστορία.. «όσο είναι ο Χρόνος εμείς, τόσο είναι και η Ιστορία Εμείς.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Έχετε καθόλου μεταφυσική διάθεση, και απαντήστε όπως θέλετε…</span><br />(γέλια) έχω πάντα τα ερωτήματα που, νομίζω, έχει ο καθένας: το «από πού» και «για πού;»<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πιστεύετε ότι με το θάνατο τελειώνουν όλα;</span><br />Δεν ξέρω. Επαναλαμβάνω τη φράση ενός χριστιανού που έλεγε ο Ταρκόφσκι όταν συζητάγαμε το ίδιο πράγμα. Ο ίδιος απαντούσε «είμαι αγνωστικιστής» όμως είχε έναν σταυρό στο λαιμό. Και το θεωρούσα και λίγο παιχνίδι. Εγώ δεν ξέρω και δεν ξέρω κι αν μπορεί κανείς να ξέρει. Το ότι μπορεί να πιστεύει ναι, αλλά να ξέρει…; Είναι ένα μελαγχολικό ερώτημα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά τα ερωτήματα που απαλύνουν τη ζωή από το καθημερινό και το σκληρό. Μου φαίνονται μια παρηγοριά και ένα εφαλτήριο για να κάνουμε οι άνθρωποι όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα όπως είναι η Τέχνη.</span><br />Η Τέχνη είναι η αναζήτηση του ανείπωτου, στην καλή της μορφή. Με αυτήν την έννοια μπορεί να είναι αναζήτηση του αιώνιου.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Παλιότερα είχατε μιλήσει για καλούς και για κακούς κριτικούς και όχι για καλές ή για κακές κριτικές. Υπάρχουν φορές που έχω διαβάσει πράγματα και έχω αναρωτηθεί «έχεις το δικαίωμα στην κριτική;» Μπορεί να έχεις σπουδάσει μια τέχνη αλλά έχεις το δικαίωμα να αποδεχτείς ή να απορρίψεις ένα έργο μόνο και μόνο επειδή συνάδει ή δεν συνάδει με κάποιους προκαθορισμένους κανόνες τέχνης;</span><br />Είναι μεγάλο το θέμα της κριτικής. Στην περίοδο που ήμουν εγώ στο Παρίσι έκανα κι εγώ κριτική . Τότε, κάνοντας κριτική εννοώντας την αναζήτηση του καλού. Δεν είχαμε πρόθεση να γκρεμίσουμε αλλά να χτίσουμε. Γι΄ αυτό και οι κριτικοί γινόντουσαν κινηματογραφιστές και δημιούργησαν ένα ολόκληρο κίνημα. Τότε που ήμουν στο Παρίσι ερχόντουσαν ταινίες από όλα τα μέρη του κόσμου. Ήταν η μαγική εποχή του κινηματογράφου. Και είμαι κάθετος σε αυτό: υπάρχουν καλές και κακές ταινίες, όπως υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Υπάρχει μια εκτίμηση. Το θέμα είναι αλλού: πρώτον, πώς γράφει κανείς και δεύτερον, όταν έχεις μια στήλη υπάρχει ένα αίσθημα ευθύνης για το τι γράφεις, πώς γράφεις, σε ποιον απευθύνεσαι και τέλος ποιος είσαι εσύ που κάνεις κριτική. Εκεί είναι το δικαίωμα: Απ όλους αυτούς που κάνουν κριτική πόσοι ξέρουν να κάνουν; Και τέτοια προβλήματα δεν έχουμε μόνο εδώ αλλά και σε άλλες χώρες. Τέτοιες κριτικές δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στον κινηματογράφο. Λειτουργούν με τη μόδα με τα συμφέροντα., κλπ. Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 ήρθαν σε ρήξη με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο άνοιξαν το δρόμο για τον «Νέο ελληνικό Κινηματογράφο». Έτσι έγινε και με την Νουβέλ Βαγκ. Σήμερα το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε πια κριτική κινηματογράφου. Είναι τρόπος ή άκριτου θαυμασμού ή απαξίωσης. Τι σημασία έχει πια η κριτική για το σινεμά; Το πολύ πολύ να βοηθήσουν μια ταινία να κάνει μερικά παραπάνω εισιτήρια. Τα έργα τέχνης αναμετριούνται με το χρόνο, αναμετριούνται με τις γενιές και ό,τι μείνει θα είναι αυτό που αξίζει. Αυτή η τάση σήμερα της ανύπαρκτης κριτικής δεν θα βοηθήσει στη γένεση ενός νέου κινηματογραφικού κύματος. <br /><span style="font-weight:bold;"><br />Η περίοδος στην οποία αναφερθήκατε πριν στην Γαλλία χαρακτηρίστηκε από τις μεγάλες αναζητήσεις και τις μεγάλες αλλαγές. Βέβαια συνέπιπτε και με την αρχή του τέλους της «Μεγάλης Αφήγησης» σύμφωνα με τον Λυοτάρ. Πάντως, ο χώρος της δημιουργίας, ο χώρο των τεχνών, των επιστημών βρήκε πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης στο Παρίσι στη δεκαετία του ’60 και του ’70, σωστά;</span><br />Βέβαια. Εγώ πήγαινα τότε από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο. Έφευγα από το δικό μου και γύριζα. Ήταν πολύς κόσμος εκεί: ο Λεβί Στρως, ο Ξενάκης, ποιους να πρωτοθυμηθώ… ήταν οι πάντες στο Παρίσι. Ένιωθες ότι οι δρόμοι τραγουδούσαν, ένιωθες πως η περίοδος εκείνη έδινε νόημα στη ζωή σου , ένιωθες πως άξιζε να ζεις… Και… δεν ξέρω πια, τριγυρίζοντας με τις ταινίες μου, όταν βλέπω παλιούς μου Γάλλους συμφοιτητές, άλλους παρατημένους … αρκετοί έχουν φύγει… τι να πω; Είναι λίγο μελαγχολικά τα πράγματα. Ζήσαμε εκείνο το πράγμα, το ζήσαμε και δεν ανανεώθηκε, δεν ξαναγεννήθηκε … να, έτσι, να βγαίνουν και καινούριες γενιές.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Αυτό που σκέφτεστε να κάνετε για το αύριο, σαν τρίτο μέρος της Τριλογίας, περιέχει κάποια πρόταση;</span><br />Δεν το ξέρω ακόμα. Είμαι σε μια περίοδο που επισκέπτομαι πάρα πολύ τον εαυτό μου και δεν ξέρω τι θα προκύψει. Δεν θέλω όμως να μπω πολύ μέσα, πράγμα που ενδεχομένως με φέρει σε μια απόσταση με τα πράγματα. Θέλω να είμαι συνεχώς μέσα κι έξω. Υπάρχουν πράγματα περίεργα που μου ξυπνούν το ενδιαφέρον. Θα σας περιγράψω μια πρόσφατη εμπειρία μου. Περνώντας από τη Πάτρα ένα βράδυ είδα σκιές και φωτιές πίσω από κάτι δέντρα. Είναι κάποιοι που περιμένουν στο λιμάνι για να φύγουν. Ήταν μια εικόνα που μου δημιούργησε έναν πολύ περίεργο ερεθισμό. Και σκεφτόμουν…. ήταν βράδυ και ερχόντουσαν κάποιοι … κάποιες … και φωτιζόντουσαν από αυτοκίνητο που πέρναγε… το φως τους κάλυπτε και μετά χανότανε… και μετά, κάπου ένας άνθρωπος έτρεχε, κι ύστερα κάποιος τραγουδούσε κάπου εκεί σε μια άγνωστη γλώσσα και βέβαια, ένα γέλιο ή μια σιωπή που κράταγε πολύ. Εγώ έκανα τη διαδρομή. Όταν το είδα ζήτησα από τον οδηγό να με πάει μέσα …ήταν μια σιωπή πραγματική, δεν ξέρει κανείς αν ήταν γέλιο, λέω «γέλιο», αλλά ήταν ένα γέλιο που έμοιαζε περισσότερο με κλάμα παρά με γέλιο, αλλά αντικειμενικά θα έλεγε κανείς ότι κάποιος γελάει αυτή τη στιγμή. Να, αυτή ήταν η εικόνα που είδα. Στη Λάρισα, πάλι, μια φορά ήταν κάτι άλλο: επρόκειτο να μιλήσω στην παρουσίαση μιας ταινίας μου και ο αιθουσάρχης με παρακάλεσε να μην μιλήσω πολύ για να μην … χαθεί όλος αυτός ο κόσμος, να μην φύγει, ώστε να μείνει να δει την ταινία. Μου λέει μήπως μπορείτε να κάνετε αυτή τη συζήτηση έξω αντί για μέσα; Ε, και λέω κι εγώ πού έξω; Λέει, να εδώ απ΄ έξω, στο καφενείο. Κοίταξα, ήταν κάτι σαν ένα Χολ μεγάλο, σκέφτηκα ποιος θα κάτσει τώρα εδώ να κουβεντιάσει, πέστε μου του λέω που θέλετε; Σε λίγο με φωνάζει μου δείχνει, να εδώ, και βλέπω έναν κόσμο, τετρακόσα περίπου άτομα, να έχουν κάνει έναν κύκλο και να περιμένουν. Και κάνουμε μια συζήτηση με ανθρώπους όλων των ηλικιών. Και γύριζε από δω κι από εκεί ένα μικρόφωνο και αισθανόμουν περίεργα αν και το έχω ξανακάνει αυτό, αλλά το να υπάρχει ένας κύκλος γύρω από εμένα και να κουβεντιάζουμε για τα πάντα έτσι στο όρθιο δεν μου είχε ξανασυμβεί. Ή, θυμάμαι μια άλλη φορά στο Μουσικό Λύκειο των Σερρών κάνανε μια γιορτή για μένα. Κι ένας πιτσιρικάς είχε γράψει μουσική και έπαιζε στο πιάνο. Ήταν μια καθηγήτρια που είπε μερικά λόγια, και μετά, τα παιδιά με ρωτούσαν ποια είναι η γνώμη μου για την εξέγερση του Δεκέμβρη. Και κάτσαμε και μιλάγαμε με τα παιδιά, και κάτσανε κι οι δάσκαλοι και ούτε μικρόφωνα ούτε τίποτα και κουβεντιάζαμε έτσι… Αυτά είναι τα κερδισμένα πράγματα και που δείχνουν μια ανάγκη για κάτι άλλο. <br /><br /><span style="font-weight:bold;">Μιλήσατε για σχολείο, θα ήθελα μια γνώμη για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, για την εξέγερση της νεολαίας <br /></span><br />Κατ΄ αρχήν να δηλώσω ότι είμαι εναντίον της βίας. Και αυτό επειδή η βία γεννάει βία. Όμως, δεν κάνει τίποτα άλλο η εποχή μας από το να ενισχύει την καταστολή. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Κάνει συντηρητικότερη την κοινωνία μας. Όμως έχει ένα πολύ μεγάλο καλό και μιλάω για την εξέγερση καθαρά. Το κατέβασμα στους δρόμους. Αυτό θεωρώ πολύ θετικό. Δείχνει ότι αυτοί οι μικροί άνθρωποι αισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούν εκατό τοις εκατό, αλλά αισθάνονται αυτό το λάθος. Κάτι νιώθουν. Εγώ τουλάχιστον έτσι το εκτίμησα.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Νομίζω ότι τα παιδιά, παρακολουθώντας με τον δικό τους τρόπο τον δημόσιο βίο νιώθουν ένα έντονο κενό στο αίσθημα δικαίου με τη γενικότερη έννοια του όρου: πολιτική και κοινωνική διαφθορά. Στα παιδιά αυτά έχουμε στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύονται, το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορούμε να δώσουμε σε μια νέα γενιά.</span><br /><br />Ο ποιητής Λαπαθιώτης λέει «χωρίς πίστη, χωρίς έρμα, εγίναμε το λάφυρο του ανέμου». Και αυτό είμαστε σε τελική ανάλυση. Πού να πιστέψουν σε τι να πιστέψουν αυτά τα παιδιά όταν ανοίγοντας την τηλεόραση βλέπουν αυτά που βλέπουν; Η τηλεόραση είναι η επαφή τους με το καθημερινό γίγνεσθαι.<br />Εγώ βλέπω περπατώντας τα καλοκαίρια έξω από τα σπίτια, να υπάρχουν ανοιχτές πόρτες, ανοιχτά παράθυρα και ανοιχτές τηλεοράσεις. Όλη τη ζωή μας την διατρέχει η τηλεόραση. Αλλά μέσα από αυτό το μέσο περνάει και όλη η ασχήμια. Έχουμε γονείς που εργάζονται όλη μέρα, λείπουν από το σπίτι, τα παιδιά κάθονται μέσα, βλέπουν ο,τι βλέπουν, είναι φυσικό να εξεγερθούν. Παρατηρούμε ότι στην Αμερική, στην Ευρώπη παίρνει ένα μαθητής ένα όπλο και ξεπαστρεύει μερικούς συμμαθητές του στο σχολείο (σημείωση: το περιστατικό στην Ελλάδα δεν είχε ακόμα συμβεί). Εδώ ακόμα δεν συνέβη αλλά συμβαίνουν άλλα. Και μετά βγαίνουν και λένε, ο ένας ήταν άρρωστος, ο άλλος ήταν πολύ ευαίσθητος, ο άλλος ήταν βλαμμένος… δεν ξέρω, εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι συμβαίνει και αυτά είναι μορφές παθογένειας ή μάλλον το αποτέλεσμα μιας παθογένειας.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Είστε ένας άνθρωπος που έχετε φορτωθεί με βραβεία. Πολλοί καλλιτέχνες ακόμα και βραβευμένοι έχουν υποστηρίξει δημοσίως ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών των βραβείων είναι προαποφασισμένα. Είναι έτσι;</span><br /><br />Κοιτάξτε υπάρχουν βραβεία που είναι δίκαια και άλλα που δεν είναι. Εκείνο που έχει σημασία είναι να το αισθάνεσαι κι εσύ ο ίδιος. Να ξέρεις πως εκείνοι που σε βράβευσαν αγάπησαν το έργο σου κι ότι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας συναλλαγής. Εγώ έχω κάνει μέλος κριτικών επιτροπών στις Κάννες, στη Βενετία, στο Βερολίνο, συνεπώς γνωρίζω πως γίνεται ή όλη διαδικασία. Εκείνη την χρονιά με το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στις Κάννες που δεν πήραμε το πρώτο βραβείο, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ήταν τόσο φτηνή αυτή η διαδικασία. <br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πιστεύετε ότι χρειάζεται ένα δημιουργός να είναι μακριά από τις όποιες οικογενειακές του υποχρεώσεις; Εσείς έχετε τρεις κόρες και έχετε ομολογήσει ότι δεν τις ζήσατε., Είναι ανάγκη για έναν δημιουργό αυτό, πιστεύετε ότι προκειμένου να δημιουργήσει δεν μπορεί να κάνει αλλιώς;</span><br /><br />Κοιτάξτε βλέπω τώρα τον εγγονό μου να μεγαλώνει και ομολογώ ότι αυτά δεν μπόρεσα να τα ζήσω με τα παιδιά μου. Υπήρξε πριν χρόνια περίπτωση που χρειάστηκε να παρατήσω τα πάντα καιν ασχοληθώ για έναν ολόκληρο χρόνο μόνο με την μικρή μου κόρη που ένιωθα ότι μπορούσα να τη χάσω. Ευτυχώς την κέρδισα.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-75527828786760329342009-01-23T23:52:00.001+02:002011-07-07T21:38:17.686+03:00"μην πιάσαν τον Αλδεβαράν, μην κλέψανε τα άστρα;..."<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ZKI_tRzPHLE/ThX821PQlhI/AAAAAAAAAQY/7yG_ycrCjGM/s1600/DSC_0001.JPG" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-ZKI_tRzPHLE/ThX821PQlhI/AAAAAAAAAQY/7yG_ycrCjGM/s400/DSC_0001.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5626681328403518994" /></a><br />Είναι πολύς ο θόρυβος της πόλης και συνάμα βαρύς ο θόρυβος της ζωής όταν αυτή εισχωρεί σε «υπεύθυνα» ενήλικα άτομα. Βιώνουμε ως ενήλικες και τα δύο είδη θορύβων μαζί με άλλους γλυκύτατους θορύβους της ζωής ή, καλύτερα, ήχους που λέγονται έρωτας, αγάπη, παιδιά, νόστος, φιλία, ιδέες… Τους θορύβους τους ακούμε. Τους ήχους τους αφουγκραζόμαστε. Να, λοιπόν, που θαυμάσια εδέσματα από ήχους των παιδικών μου χρόνων έρχονται συχνά πυκνά στην μνήμη μου. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο χωριό μου να έρχεται απαλά η Νύχτα με Νι Κεφαλαίο και να είναι στολισμένη σαν Νύφη με Νι Κεφαλαίο. Το Νυφικό ήταν τα αστέρια του ουρανού και η ουρά του Νυφικού ήταν ο Ιορδάνης Ποταμός, ο Γαλαξίας μας. Και ήταν εκείνες οι νυχτερινές Ουράνιες εξερευνήσεις μου που ξεπερνούσαν κάθε Λουντεμικό συνειρμό, που έκαναν τις έννοιες του «θαυμάζειν» και του «απορείν» να διεισδύουν σχεδόν ερωτικά η μία στην άλλη, που έκαναν τον νου να αναθαρρεύει και να σαλεύει σε αέναους διαδρόμους της Ύλης, του Πνεύματος, του Σώματος, του Αίματος, της Ιστορίας, του Όλου, του Χάους, της Θεογονίας. Αργότερα, διδάχθηκα Αστρονομία, Μαθηματικά, Φυσική, έγινα και Μαθηματικός, και έκτοτε εξακολούθησα να ενημερώνομαι για τα τεκταινόμενα στο χώρου της Επιστήμης του Μεγάκοσμου. Παρ΄ όλα αυτά, κάθε φορά που θα κοιτάξω τ΄ αστέρια λέω, ως άλλος Σωκράτης, «τι είναι Αυτό;»…<br />Περίμενα, λοιπόν, με λαχτάρα, εκείνα τα τρυφερά χρόνια, να καθίσω την νύχτα έξω στην αυλή του σπιτιού στο χωριό, να γυρίσω τα μάτια σαν ιερόσυλος Εκεί Ψηλά και να αναρωτιέμαι την ίδια στιγμή για χίλια πράγματα και να δίνω μέσα από το αστέρινο βλέμμα σε κάθε ερώτηση μυριάδες απαντήσεις. Όμως, ένα βράδυ του Ιούλη, θα ‘μουν δεν θα ‘μουν 14 χρονών, ανακάλυψα ότι τα αστέρια χάθηκαν. Όχι γιατί κρύφτηκαν πίσω από σύννεφα, αλλά επειδή το κοινοτικό συμβούλιο αποφάσισε να βάλει έξω ακριβώς από την αυλή του σπιτιού μου ένα στύλο με λάμπα που, ναι μεν εξυπηρετούσε τους ανθρώπους, αλλά καθώς αυτή έριχνε το τεχνητό της φως στα παιδικά μου μάτια, μού έκοβε το φυσικό φως των αστεριών. Θύμωσα!… Μα γρήγορα το μυαλό μου πήρε στροφές και βρήκα τη λύση: πήρα πέτρες … Κι αντί να πετραδίσω το φεγγάρι, ως άλλος Ψαραντώνης, άρχισα να πετραδίζω τη λάμπα του στύλου, εκείνη τη λάμπα που με το φως της έσβηνε το φως των αστεριών, το φως των ονείρων μου. Παρά την αδεξιοσύνη μου στο σημάδι, δεν χρειάστηκαν αρκετές προσπάθειες. Ένα θαυμάσιο «ΠΑΦ!!…» ακούστηκε, και ο κήπος και η αυλή λούστηκαν και πάλι στο φως των αστεριών!<br />Σήμερα, όσοι ζούμε στις πόλεις ξεχάσαμε τι θα πει «έναστρος ουρανός». Είτε γιατί τον σκεπάζει η φωτεινή αχλύ από τα πολλά φώτα, είτε επειδή κάποιου είδους μυστήριο βλαβερό νέφος θα έχει επικαθίσει πάνω από το κάθε «κλειστόν άστυ». Το παράδοξο είναι ότι αν κάποια γωνιά της πόλης δεν φωτίζεται, ζητάμε να φωτιστεί και αυτή, δήθεν για «λόγους ασφαλείας». Έτσι, δεν μας απομένει πια, παρά να περιμένουμε το καλοκαίρι, να βρεθούμε νύχτα σε κάποια παραλία για να δούμε το θαύμα της ζωής να υπερίπταται πάνω από τα ματαιόδοξα κεφάλια μας. Μάλλον θα πρέπει πλέον να θεωρήσουμε τον έναστρο ουρανό ως στοιχείο της παγκόσμιας πολιτιστικής μας κληρονομιάς και να θεωρηθεί είδος «υπό προστασία» για να μην το δούμε κάποια μέρα και αυτό είδος «υπό εξαφάνιση». Πότε επιτέλους θα σβήσουμε τα ψεύτικά μας φώτα, να πέσει το σκοτάδι και να καταλάβουμε ότι αρκεί ένα βλέμμα εκεί ψηλά για να δούμε τα όνειρα όλων των ανθρώπων να γίνονται αληθινά;cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-9019782318888434272009-01-09T01:07:00.007+02:002011-07-08T00:48:15.192+03:00Night On Earth - "Second Hand" και συνέντευξη στο περιοδικό Δίφωνο - Φλεβάρης 2009<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SbRZWnqVxkI/AAAAAAAAAOY/O8ojkA5_zwM/s1600-h/l_84f9e95cecc048cf9dff3fdab995d517.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 281px; height: 400px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SbRZWnqVxkI/AAAAAAAAAOY/O8ojkA5_zwM/s400/l_84f9e95cecc048cf9dff3fdab995d517.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310968105715222082" /></a><br /><p></p><p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SWaHZywYlmI/AAAAAAAAANw/q3TMGCKiKgE/s1600-h/cover6+copy_new.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 319px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SWaHZywYlmI/AAAAAAAAANw/q3TMGCKiKgE/s320/cover6+copy_new.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5289063689584416354" /></a><br /></p><p>Το συγκρότημα <strong>Night On Earth</strong> παρουσιάζει τη δεύτερη δουλειά του, δύο χρόνια μετά από τη κυκλοφορία του πρώτου τους διπλού CD. Πριν από 3 περίπου χρόνια προσέγγισαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (Θ. Π.) και τον έφεραν σε επαφή με τα πειράγματα που είχαν κάνει οι ίδιοι σε δικά του τραγούδια. Δεν άργησε να προκύψει μια συνεργασία και μια στήριξη του συνθέτη προς το συγκρότημα που καρπό της είχε αυτήν την παραγωγή: το νέο τους έργο είναι το “<strong>Second Hand</strong>”, μια πρόταση διασκευών πάνω σε τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Μέχρι τώρα ο Θ.Π. μάς είχε συνηθίσει, ως επί το πλείστον, σε live διονυσιασμούς, για να μας «γλυκάνει» τα αιώνια ερωτήματα του <em>Χρόνου, του Θανάτου, του Υπερπέραν</em>. Αυτή η θεματολογική βάση στάθηκε το εφαλτήριο για τους <strong>Night On Earth</strong> ώστε να ξαναδουλέψουν ένα ερωτικό (τα «<em>Λάφυρα</em>») και άλλα οκτώ τραγούδια μεταφυσικού περιεχομένου του Λαρισαίου τραγουδοποιού συν ένα ορχηστρικό του που εδώ παρουσιάζεται με στίχους. Η <em>Σοφία Σαρρή</em> κρατά τα σκήπτρα στη φωνή διατηρώντας την σε ένα τεντωμένο σχοινί μεταξύ πραγματικού και φανταστικού. Το βιολί του <em>Γιάννη Κρητικού</em> απαλύνει - χωρίς να μας διώχνει - το αίσθημα του φοβικού δέους που προκαλεί αυτή η θεματική. Το πιάνο του <em>Κωστή Ζουλιάτη</em> φαντάζει να κρατά τις ισορροπίες σε ένα δύσκολο, ομολογουμένως, εγχείρημα. Όλα τα κομμάτια κατασκευάζουν ένα περιβάλλον με χαμηλό έως ανύπαρκτο φωτισμό, είναι υποβλητικά, σπαρακτικά και εκτείνονται στο χώρο και στο χρόνο. Το πρώτο κομμάτι («<em>Γλώσσες του Κάμπου</em>») συνιστά από μεριάς τους την καλύτερη δυνατή εισαγωγή στο θέμα και αξίζει η εισαγωγή να γίνει "μάθημα" σε έργα του είδους. Επηρεασμένο από το έργο “<em>Tongues of Fire</em>” του <strong>Γιάννη Χρήστου</strong>, πρόκειται για μια έντεχνη «βαβέλ» ήχων και στίχων που έχουν άμεση παραπομπή στο μέχρι τώρα έργο του Θ.Π. Τα τραγούδια «<em>Λάφυρα</em>» και «<em>του Ασώτου</em>» διατηρούν τον ελληνικό στίχο ενώ τα υπόλοιπα οκτώ παρουσιάζονται με ελεύθερη απόδοση στα Αγγλικά. Το “<em>Atman</em>” μοιάζει με ένα αγωνιώδες τριπ αναζήτησης εξόδου από κινούμενες σκιερές λούπες του φωτός μας έρχονται στο νου παραπομπές του τύπου «Κραυγή» του Μουνκ. Νομίζω πως ακούγοντάς το και κλείνοντας τα μάτια δύσκολα θα αποφύγεις εκτινάξεις φόβου από τον ίδιο σου τον εαυτό. Κατά την άποψή μου μια από τις κορυφαίες στιγμές του έργου είναι η δύναμη, η ένταση και η συγκίνηση του τραγουδιού «<em>Τρεις Ανθοί</em>», εδώ με τον τίτλο "<em>Crocus</em>". Η Σοφία δίνει για άλλη μια φορά τα ρέστα της. Όμως, τέλος καλό όλα καλά. Κάθε ταξίδι με το τρενάκι του τρόμου τελειώνει με ένα ... χαμόγελο. Η παρέα φροντίζει να μας … γλυκάνει στο τέλος υπενθυμίζοντάς μας πως «<strong><em>τα βήματά μας, άθελά μας , είναι δώρα ακριβά…</em></strong>» μέσω του δικού τους <em>Vesper</em> (<em>Αποσπερίτη</em>). Πρόκειται, εν τέλει, για έναν δίσκο που μας παίρνει από το χέρι για να κινηθούμε σε επικίνδυνες και γοητευτικές ατραπούς…. Και, αλήθεια,τι θα ήταν η γοητεία χωρίς τον κίνδυνο; Ας παίξουμε το παιχνίδι...</p><p><br /></p><p>Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου <a href="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SWaHZywYlmI/AAAAAAAAANw/q3TMGCKiKgE/s1600-h/cover6+copy_new.jpg">"Second Hand</a>" θα γίνει από άπασα την κολλεκτίβα των <a href="http://www.myspace.com/nightonearth">Night On Earth</a> την Πέμπτη 19 του Μάρτη 2009 (γιορτάζουν ο Χρύσανθος και η Χρυσάνθη ... άσχετο...) στο <a href="http://www.gagarin205.gr/">Gagarin 205</a> . Πιστοί και άπιστοι (προπαντός οι τελευταίοι) ακυρώστε κάθε ραντεβού σας για εκείνη τη μέρα προκειμένου να έχετε την εμπειρία μιας ... <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/">Νύχτας στη Γη</a>. <br /></p><br /><br /><br />Συνέντευξη στον Αντώνη Περιβολάκη <br /><br />Οι Night On Earth δούλεψαν πάνω στους δρόμους του Θανάση Παπακωνσταντίνου και μας παραδίδουν στη δική τους γλώσσα τα …«μεταχειρισμένα» τραγούδια του στο δεύτερο τους CD με τον τίτλο «Second Hand».<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Τι είναι το σχήμα των Night On Earth και πως λειτουργεί;</span><br />Σοφία Σαρρή (φωνή): Υπάρχει ένας βασικός πυρήνας -που αποτελείται από εμάς τους τρεις και τον κιθαρίστα Βασίλη Λαγό- και γύρω από αυτόν προστίθενται κι άλλα μέλη, ανάλογα με τις περιστάσεις.<br />Κωστής Ζουλιάτης (πιάνο): Είμαστε μια παρέα μουσικών που δεν έχουν κανένα –μα κανένα- στεγανό στο πώς ακούνε μουσική. Όταν όμως, μαζευόμαστε και παίζουμε, προσπαθούμε να δούμε τη μουσική από μια συγκεκριμένη οπτική, κάτω από κάποια ιδέα. Δεν είναι αναγκαστικά συγκεκριμένο ύφος ή στυλ, αλλά παίζουμε σύμφωνα με το που συναντιόμαστε.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ο πρώτος σας δίσκος που βασίστηκε στο trip hop έκλεισε κιόλας δύο χρόνια. Πείτε μας λίγα πράγματα για το πώς υιοθετήσατε ή πώς πειράξατε εσείς αυτό το είδος.</span><br />Κ.Ζ : Το trip hop είναι ένα ξεπερασμένο πλέον μουσικό ιδίωμα το οποίο με περίσσιο θράσος θεωρήσαμε ότι μπορούμε να εξελίξουμε, αλλά στη βάση ενός ζωντανού παιξίματος, αφού ως κίνημα ξεκίνησε και εξαντλήθηκε πάνω σε μια ηλεκτρονική βάση (Tricky, Massive Attack κ.α.) –το οποίο ήδη ήταν μια πιο ραδιοφωνική, ατμοσφαιρική και σκοτεινή εξέλιξη του hip hop. Κάναμε μια απόπειρα να κρατήσουμε τα αργά tempo και αυτές τις διαθέσεις, τις πιο μελαγχολικές μελωδίες, την κινηματογραφική ατμόσφαιρα… Το δοκιμάσαμε ζωντανά και με μια «αίσθηση απλώματος στο χρόνο», θέλοντας να δώσουμε στις ιδέες χώρο να αναπτυχθούν και να τριπάρουν. Επίσης επιδιώκουμε στις συνθέσεις μας να υπάρχει μια αφήγηση και όχι η κλασσική δομή κουπλέ – ρεφρέν. Έτσι ξεκινήσαμε, αλλά τώρα στον καινούριο μας δίσκο το στοίχημα είναι εντελώς διαφορετικό. Τα πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια τυχαίνει να διαρκούν λιγότερο από 3 λεπτά. <br />Γιάννης Κρητικός (βιολί): Προσαρμοστήκαμε στο νέο μας υλικό που ήταν τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και ήταν ένα στοίχημα για μας το να «πέσουμε» από τα 15 λεπτά της πρώτης μας δουλειάς στα 3 με 5 λεπτά. Στις ζωντανές εμφανίσεις μας, τα ίδια κομμάτια ίσως εκτείνονται σε διάρκεια, αλλά ένα live έχει διαφορετική αίσθηση του χρόνου απ’ότι ένας δίσκος.<br />Σ.Σ.: Θέλαμε να διατηρήσουμε ένα ύφος συγκεκριμένο, αναγνωρίσιμο. Αυτός που θα ακούσει και τον παλιό και τον καινούριο δίσκο θα καταλάβει ίσως ότι πρόκειται για τους ίδιους μουσικούς. Ηχητικά, δηλαδή, κατευθυνόμαστε από μια συγκεκριμένη αισθητική προσέγγιση. Μπορεί οι συνθέσεις και οι φόρμες να έχουν αρκετά μεγάλη διαφορά σε σχέση με τον πρώτο δίσκο, αλλά ο ήχος του γκρουπ είναι διακριτός και στις δύο δουλειές μας.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Η μουσική σας προκαλεί μια μεταφυσική διάθεση για ένα ταξίδι ονειρικό και χαμηλού φωτισμού. Το επιδιώκετε ή είναι μια καθαρά τεχνική διαδικασία που προκαλεί τέτοια συναισθήματα στον ακροατή;</span><br />Σ.Σ.: Νομίζω ότι η μουσική που προκύπτει σχετίζεται με την ιδιοσυγκρασία του κάθε μουσικού. Εγώ νιώθω πως είναι μια μουσική που μας προκύπτει όταν κλείνουμε τα μάτια μας και …παίζουμε.<br />Γ.Κ.: Είναι ένα κομμάτι που έχουμε όλοι μέσα μας και που μας προκύπτει όταν παίζουμε όλοι μαζί. Μπορεί να έχουμε διαφορετικά πράγματα που κάνουμε και ακούμε ο καθένας, αλλά βρισκόμαστε για να τα ενώσουμε. Νομίζω πως μας βγαίνει αυθόρμητα. <br />Κ.Ζ.: Συμπληρώνοντας πάνω σε αυτό, υιοθετώ κι εγώ την αντίληψη που έχει διατυπωθεί από άλλους ότι η μεγάλη Τέχνη καλείται να αντιμετωπίσει την έννοια του Θανάτου. Δεν αξιώνομαι, σε καμία περίπτωση, για τη δουλειά μας τη σφραγίδα της «μεγάλης Τέχνης», αλλά μπορώ να το πω, ας πούμε, για τη μουσική του Παπακωνσταντίνου με την οποία ασχολούμαστε σε αυτόν το δίσκο. Εννοώ ότι ενώ οι συναυλίες του Θανάση και των Λαϊκεδέλικα χαρακτηρίζονταν από ένα διονυσιασμό, στην πραγματικότητα τα τραγούδια του αντιμετωπίζουν το θάνατο «αντρίκεια», χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές. Έχει γράψει στίχους «ξυράφια». Τώρα, το ότι στη μουσική μας –πρωτότυπη ή ακόμα και στις διασκευές- κυριαρχεί μια μινόρε «μελαγχολική» κατάσταση δεν νομίζω ότι σχετίζεται με κάποια δική μας απόλυτα συνειδητή απόφαση ή με το αν είμαστε μίζεροι και καταθλιπτικοί τύποι. Πάντως, συχνά από τον κόσμο που έρχεται στα live παίρνουμε το μήνυμα πως έφυγαν με μια αίσθηση πληρότητας, δηλαδή συναισθημάτων περισσότερων του ενός. Έτσι κι αλλιώς, όμως, το συναίσθημα δεν μπορεί να είναι κάτι που επιδιώκεις.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Γιατί επιλέξατε να εργαστείτε πάνω στη δουλειά του Θανάση;</span><br />Γ.Κ. Για κάποιους από εμάς ίσως ήταν και ένα απωθημένο κάπως «παιδικό», αλλά τελικά ...έτυχε. Κάποτε είπαμε στο Θανάση ότι σε πολλές παραστάσεις του σχήματος, παίζαμε «πειραγμένα» κάποια τραγούδια του και τότε αυτός μας πρότεινε να βάλουμε κι άλλα και να τα κάνουμε δίσκο.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Ο Θανάσης υπήρξε ίσως και πιο προσιτός σε σχέση με άλλους; Σας άφηνε πιο χαλαρούς;</span><br />Σ.Σ.: Ήταν αυστηρός στις κρίσεις του, αν και κυρίως επέβλεπε χωρίς να παρεμβαίνει συνέχεια. Έλεγε τη γνώμη του και καθοδηγούσε χωρίς να γίνεται ποτέ εκβιαστικός.<br />Κ.Ζ.: Μπορεί ο Θανάσης, ως αυτοδίδακτος μουσικός, να μην έχει τη «λόγια εκπαίδευση» που έχουν οι περισσότεροι από εμάς, ξέρει όμως πολύ καλά τι να ζητήσει. Όποτε φαινόταν ότι βολευόμαστε με μια ιδέα, εκείνος μας «ξυπνούσε», προσπαθώντας να βρει, δηλαδή να βρούμε, κάτι διαφορετικό. Και έδειχνε επιμονή –και υπομονή- όταν φαινόταν ότι κάτι πραγματικά μας έλειπε.<br />Σ.Σ.: Μια παρένθεση: εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε και το ρόλο του Χρήστου Μέγα που ως ηχολήπτης και, σχεδόν ως συμπαραγωγός, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο.<br />Γ.Κ.: Λειτούργησαν και οι δύο σαν το φίλο που προσπαθεί να σε συνεφέρει από ένα τρελό ενθουσιασμό. Ο Θανάσης, όντας παραγωγός, όποτε υπήρχε διαφωνία στο αποτέλεσμα, ήθελε να σιγουρευτεί ότι ήμασταν απόλυτα σίγουροι γι αυτό που προτείναμε. Τότε, το δεχόταν.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Οι ηχογραφήσεις του δίσκου πώς έγιναν;</span><br />Σ.Σ.: Ένα μέρος τους έγινε στο studio Sierra στην Αθήνα και τα υπόλοιπα έγιναν στο studio του Θανάση στο Μεταξοχώρι της Λάρισας. Φιλοξενηθήκαμε, ζήσαμε στο μαγευτικό περιβάλλον του χωριού, δουλέψαμε στις ηχογραφήσεις -μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν πάνω από μισό χρόνο με πολλά ταξίδια.<br />Κ.Ζ.: Δουλεύαμε τη μουσική μας, κάναμε βόλτες, χαζεύαμε το μέρος, την πρωινή ομίχλη… Ήταν όλα σημαντική πηγή έμπνευσης.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Στη διασκευή του – κλασσικού πλέον – ‘Όταν χαράζει’ ακούγεται η μητέρα του Θανάση να διαβάζει τα λόγια που τραγούδησε πριν από 10 περίπου χρόνια ο Αγγελάκας. Τίνος ιδέα ήταν;</span><br /> Κ.Ζ.: Ήταν ιδέα του Θανάση να δοκιμάσουμε τη φωνή της μητέρας του, τη μόνη ίσως μη δισκογραφημένη μέχρι τώρα φωνή της οικογένειας… <br />Σ.Σ.: Νομίζω πως η φωνή της ήταν πολύ υποβλητική. Εμένα με συνεπήρε, σε σημείο που θα μπορούσα να πω ότι …με τρόμαξε.<br />Κ.Ζ.: Μοιάζει με την κλασική συνταγή στα θρίλερ, όπου ο πιο αθώος και απλός χαρακτήρας κορυφώνει και την ένταση.<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Και το τελευταίο κομμάτι του δίσκου; Κάτι κρύβει…</span><br />Κ.Ζ.: Αναφέρεσαι στην πειραγμένη ορχηστρική εκδοχή του ‘Αποσπερίτη’, την οποία ακολουθεί μια μικρή «κρυφή» έκπληξη, μια μουσική αποφώνηση... Αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε για να διατηρηθεί το στοιχείο της έκπληξης είναι να μην πούμε τίποτα παραπάνω...<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Πιστεύετε ότι αυτά τα κομμάτια θα τα γράφατε όπως τα γράφετε αν δεν είχατε κάνει τις σπουδές μουσικολογίας στο πανεπιστήμιο πέρα από τις σπουδές στο ωδείο;</span><br />Κ.Ζ.: Ανάμεσα σε άλλα, στο πανεπιστήμιο μάθαμε ότι η γνώση μας για κάτι δεν αναιρεί το συναίσθημα που αυτό παράγει. Η μουσική οφείλει να γεννά στον ακροατή τη μαγεία, είτε αυτός κατέχει τα μυστικά της μουσικής δημιουργίας είτε όχι. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι έχουμε πολύ συγκεκριμένες «λόγιες» επιδράσεις και αντίστοιχες αφετηρίες. Αλλά, από την άλλη, βαδίζοντας αυτόν το δρόμο κι όχι άλλο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε που θα μας έβγαζε ο ...άλλος και πως θα παίζαμε.<br /><span style="font-weight:bold;"><br />Σας επηρεάζουν οι δημοσιευμένες κριτικές;</span><br />Σ.Σ.: Παλιότερα, λόγω ανωριμότητας, απειρίας, ηλικίας και …φύλου, ήμουν πιο ευαίσθητη στις κριτικές και επηρεαζόμουν. Σήμερα δεν με πολυαφορούν. Με αφορά περισσότερο τι παίρνει ο κόσμος από τα live και τι σχέση δημιουργώ με τους άλλους μουσικούς. Ανεξάρτητα, όμως, από το χαρακτήρα της κριτικής, θυμάμαι αυτό που μου’χε πει κάποτε η δασκάλα μου: δεν χρειάζεται για κάθε αρνητικό σχόλιο που θα ακούσω να ζητάω σαν αντίβαρο ένα καλό.<br />Κ.Ζ.: Θα υιοθετήσω τον αφορισμό του μεγάλου αθλητή Μάικλ Τζόρνταν που είχε πει «ο κόσμος βλέπει και κρίνει, εγώ παίζω και νιώθω», ορίζοντας ίσως όλους τους ρόλους και τα όρια αυτών, ακόμα και στην τέχνη.<br />Γ.Κ.: Κάθε κριτική είναι μόνο μια γνώμη μέσα στις άλλες, απλώς έχει δημοσιευτεί. Έχει σημασία να ξέρεις τι είναι αυτός που γράφει την άποψή του, τι γνώσεις έχει, τι αισθητική… Τότε αποκτά το δικό της ειδικό βάρος η εκάστοτε κριτική.cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-5947972391174961572009-01-05T00:53:00.005+02:002009-01-06T19:10:52.734+02:00Από το Τείχος των Δακρύων στο "Ράλλυ των Δακρύων"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SWFEgDChp1I/AAAAAAAAANo/9b_Ay-klzH4/s1600-h/151207_marcvallee_end_gaza_siege_protest_blog.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 211px;" src="http://1.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SWFEgDChp1I/AAAAAAAAANo/9b_Ay-klzH4/s320/151207_marcvallee_end_gaza_siege_protest_blog.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287582754872076114" /></a><br /><p>Παλαιστίνη!</p><p>Σαν μια Πελοπόννησος, τόση δα είναι...</p><p>κι όμως είναι εδώ και τρεις χιλιάδες τριακόσια χρόνια μια γη που ολοι την ποθούν αλλά δεν θα πάρει ποτέ κανείς...</p><p>τόπος που γένησε τρεις θρησκείες: Ιουδαϊσμό, Ισλαμισμό, Χριστιανισμό. </p><p>Υπάρχουν εκεί και οι τρεις, ανευλαβείς και λεηλατημένες...</p><p>Και η Γάζα, η πρώτη των πρώτων, αποικια κάποιων "Φιλισταίων" (Πελασγών) που αργότερα μετονομάστηκαν σε "Παλαιστίνιους". (Μια λωρίδα με μόλις ... 64 χιλιόμετρα μήλος και 12 πλάτος). Κι ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλα φύλλα, Αχαιών, Σικελών και Δαναών. Να γιατί νιώθουμε αδέρφια με αυτόν το λαό. Και αυτοί μας νιώθουν ακόμα περισσότερο απ΄ ο,τι εμείς. Και περιμένουν από εμάς... Περιμένουν...</p><p>Ίσως... λέω... ίσως, αν δεν είχαμε γίνει αρκετά αναίσθητοι και εθισμένοι στους "πολέμους του καναπέ", ίσως και να κάναμε κάτι παραπάνω. Ίσως ακόμα - ακόμα και να είχε τα κότσια κάποιος από αυτούς που βρίσκεται στους γνωστούς θώκους της χώρας μας να καταδικάσει το Ισραήλ πριν από τον συντηρητικό Σαρκοζί και την ομογάλακτή του Αγγέλα Μέρκελ.</p><p>Πόσο ξεφτιλισμένοι πρέπει να έχουμε βρεθεί στα μάτια τους; </p><p>Μακάρι, μακάρι να υπάρχει (που αμφιβάλλω) ένας Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των Παλαιστινίων που "φεύγουν". Μόνο γι΄ αυτό το λόγο θα ήθελα να υπάρχει ένας Θεός... μόνο γι αυτό. </p><p>Κι αν υπάρχει, ας μην είναι ... νεοέλληνας.</p><p>Σήμερα Ο Γ. Κακουλίδης όταν του ζητήθηκε να κάνει μια ευχή για τη νέα χρονιά είπε "τώρα δεν μπορώ πια να εύχομαι ... μπορώ μόνο να προσεύχομαι"</p>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124160859585915066.post-36113832075794357812008-12-19T01:01:00.004+02:002008-12-20T21:30:23.573+02:00"...δάκρυα, με θλίψη αυθεντική, στους βλεννογόνους..." - σκέψεις με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SUrYiJ7vwHI/AAAAAAAAANg/aPsU3JTJkEg/s1600-h/tears_vortex.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="http://4.bp.blogspot.com/_BLVsAAS2les/SUrYiJ7vwHI/AAAAAAAAANg/aPsU3JTJkEg/s320/tears_vortex.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5281271594338992242" /></a><br />Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πρέπει να γράψεις μερικά πράγματα για το πιο σημαντικό κοινωνικό γεγονός των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα , ένα γεγονός που σε χρόνο «ντε τε» ξεπέρασε τα σύνορα και άγγιξε ευαίσθητες συναισθηματικές και κυρίως πολιτικές χορδές στη νεολαία του Δυτικού κόσμου. Και πώς μπορείς να πεις πράγματα που δεν θα έχουν ήδη ειπωθεί από άλλους; Η ουσιωδέστερη άρθρωση λόγου γι΄ αυτά γίνεται από τον άναρθρο λόγο των κινημάτων που αναδύουν οργή, αγανάκτηση… <br />Όντας στο χώρο της εκπαίδευσης έχω το πλεονέκτημα να ακούω από πρώτο χέρι όλα αυτά που κάνουν τα παιδιά να εξοργίζονται. Και τα ακούω χρόνια τώρα. Τόσο τα λόγια τους, όσο και οι πρακτικές τους είναι ογκώδες βαρίδι, αφού ένα σημαντικό μέρος των παιδιών που διδάσκω ανήκουν σε «απόκληρα» τμήματα της κοινωνίας μας. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν αυτά τα λόγια τα ακούμε όλοι οι εκπαιδευτικοί ή τα βάζουμε απλώς κάτω από το χαλί, σε καιρούς εξαπλωμένης αφασίας. Βέβαια, αναρωτήθηκα, επίσης πολλές φορές, αν τα ακούν οι γονείς αυτών των παιδιών, αν η «ενήλικη» βολεμένη ( και καλά… ) κοινωνία μας ακούει τους νέους αυτής της χώρας. Μα πάνω απ΄ όλα αναρωτιέμαι καθημερινά για το αν αποκωδικοποιώ σωστά τα μηνύματα των παιδιών μου, τα μηνύματα των μαθητών μου, τα μηνύματα όλων αυτών που το βλέμμα τους απευθύνεται προς το βλέμμα μου εκπέμποντας σήματα αδημονίας, προσμονής, οργής, με παράσιτα ελπίδας και απελπισίας. Και ο ενήλικος κόσμος γύρω μου προσπαθεί, του κάκου, να ζεσταθεί τυλιγμένος σε γάζες εμποτισμένες στον νεποτισμό, τον ατομισμό, την ιδιώτευση.<br /> Ας είναι… Εγώ θα επιχειρήσω την ερμηνεία μου για τα γεγονότα, κι ας με προλάβουν αυτά, κι ας έχει μεταφερθεί η εξέγερση σε άλλες χώρες. Ευτυχώς, στην ιδιόμορφη δικτατορική δημοκρατία που ζούμε μπορούμε ακόμα να συζητάμε και να σκεφτόμαστε, έτσι λένε ακόμα οι διατάξεις του Συντάγματος. Προφανώς η ανθρώπινη σκέψη και κρίση θεωρείται σήμερα προσοδοφόρος παράγοντας του συστήματος Εξουσίας. Απλώς, πρώτο μου μέλημα κάθε πρωινό, είναι να ελέγξω αν πάνω απ΄ όλα στη χώρα μου είναι το Σύνταγμα, η Κυβέρνηση, η Αστυνομία, ο Κούγιας ή ο Πρετεντέρης.<br /> Έχω την άποψη ότι η έννοια της «Εξουσίας» είναι μια έννοια εντελώς παρεξηγημένη από τον περισσότερο κόσμο. Και μάλιστα η παρεξήγηση αυτή βολεύει πολλές φορές αυτούς που στην συγκεκριμένη ιστορική στιγμή βρίσκονται σε μικρούς ή μεγαλύτερους θώκους. Οι περισσότερες θεωρίες που προέρχονται από το μεγαλύτερο μέρος του ιδεολογικού φάσματος υιοθετούν την άποψη πως υπάρχει ο εξουσιαστής και ο εξουσιαζόμενος σε αυτήν τον κόσμο, πως πάντα έτσι ήταν, δε γίνεται αλλιώς. Μάλιστα ένα μεγάλο μέρος πιστεύει πως η συντήρηση αυτού του πράγματος είναι που κρατά ζωντανό και σε εγγρήγορση έναν κοινωνικό οργανισμό, άσχετα αν αυτός ο οργανισμός θα έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Οι οπαδοί των ιδεών της Αριστεράς πιστεύουν ότι την εξουσία θα πρέπει να την πάρει είτε η «εργατική τάξη» είτε αυτή να περιέλθει, εν πάση περιπτώσει, σε χέρια ανθρώπων άμεμπτων και ευαίσθητων που προέρχονται, κυρίως, από τα «κατώτερα» και τα λιγότερο ευνοημένα στρώματα της κοινωνίας. <br />Στο παρελθόν προσπάθησα αλλού να διατυπώσω μια διαφορετική και πιο ολιστική προσέγγιση της έννοιας της Εξουσίας. Εν ολίγοις, πιστεύω πως η «Εξουσία» είναι ένα δίχτυ. Στους κόμπους του και στα νήματά του βρίσκονται όλα τα πρόσωπα και όλοι οι θεσμοί μιας κοινωνίας. Οι άνθρωποι, οι αντιλήψεις τους, τα ήθη τους, οι νόμοι τους, η επιστήμη τους, ο τρόπος που κατασκευάζουν τις αλήθειες τους, η ιστορία τους, όλα αυτά μαζί είναι η Εξουσία. Και η σημερινή Εξουσία για να λειτουργεί ως τέτοια, απαιτεί «εξουσιαστές» και «εξουσιαζόμενους». Θεμιτό θα ήταν να αποτολμήσει κανείς και τη σκέψη ότι σε ένα τέτοιο πλαίσιο ακόμα και η πράξη αντίστασης στην Εξουσία είναι μέρος αυτής της Εξουσίας…<br /> Η Ελλάδα είναι έχει ένα χιλιομανταρισμένο δίχτυ Εξουσίας. Έχει νήματα αρχαιοελληνικά, βυζαντινά, γύφτικα, βλάχικα, ευρωπαϊκά, αμερικάνικα, δημοκρατικά, βασιλικά, κομμουνιστικά, αυταρχικά, ανθρώπινα, ζωώδη, παρτάκικα, διογένικα, κολοκοτρωνέικα, φιλελεύθερα, επαρχιακά, μικροαστικά, Αριστοτελικά, χριστοδουλικά, κιμπάρικα, πούστικα, ανατολικά και δυτικά… Απαραίτητη προϋπόθεση της ύπαρξης αυτού του εξουσιαστικού μορφώματος είναι η έλλειψη σεβασμού της ύπαρξής του σε όλα τα επίπεδα, γι΄ αυτό και το ιδιότυπο αυτό μοντέλο μοιάζει να οδεύει προς την απόλυτη κατάρρευση. Εξάλλου, η Ελλάδα ήταν πάντα για όλους τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς ένα δυσερμήνευτο μόρφωμα που θύμιζε περισσότερο έναν μεγαλόκαρδο αλήτη που προσπαθεί να ντυθεί σαν ευγενής, αλλά φορώντας πάντα κλεμμένα ρούχα. Θέλει να μένει στην καλύβα που ο ίδιος καταστρέφει, αλλά η καταστροφή του εαυτού του είναι όρος ύπαρξης. Αυτός ο τρόπος ύπαρξης είναι η Εξουσία του ή καλύτερα, η Αυτεξουσία του. <br />Και καλά, αυτό το θεωρητικό σχήμα που αδρά σκιαγραφήσαμε, μπορεί να λειτουργεί με όρους κοινωνιολογικούς ή μπορεί και με όρους … ποιητικούς. Όμως αυτός ο χώρος αποτελείται από ζωντανούς οργανισμούς και δη ανθρώπους που πρέπει όπως - όπως να επιβιώσουν. Και αυτό το «όπως – όπως» μεταφράζεται στα μάτια μας άλλοτε σε ληστεία και άλλοτε σε επαιτεία. Στα χρόνια που πέρασαν πριμοδοτήθηκε η ληστεία που έλαβε διάφορες εκφάνσεις (νεποτισμός, διαφθορά, χρηματισμός, συναλλαγή, καταστροφή και ιδιοποίηση δημόσιας περιουσίας…) Οι πολίτες αυτής της χώρας έμαθαν να δέχονται ως αναγκαίο κακό την ύπαρξη ενός «δικού τους ανθρώπου» που θα τους κάνει τη «δουλειά». Βεβαίως, δέχθηκαν ακόμη ότι ο θεσμός της Δικαιοσύνης δεν θα λειτουργεί, με την έννοια ότι θα λειτουργεί κυρίως για την εξυπηρέτηση ιδίου οφέλους σε σημαντικές υποθέσεις (με το αζημίωτο). Και το Μέγα Γρανάζι που θα κρατά γερά τον μηχανισμό της ανυπαρξίας θα είναι το γρανάζι της Αστυνομίας. <br />Όπως είναι φυσικό, αφού όλοι είναι ταχτοποιημένοι με αυτόν τον μηχανισμό Εξουσίας που για να υπάρχεις πρέπει να τον συντηρείς και να μετέχεις σε αυτόν, δεν μένει τίποτα πια για τη νεολαία. Ούτε Παιδεία, ούτε φαΐ. Αλλά για πρώτη φορά μετά από πολλά - πολλά χρόνια βρίσκεται στα σπάργανα μια γενιά μέχρι την ηλικία των 35 που φαίνεται πως θα ζήσει μέρες χειρότερες από αυτές των πατεράδων της. Και δεν είναι υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν νέο από το να βλέπει κατασκότεινο το μέλλον του. Από την Ληστεία τώρα πια περνάμε στην Επαιτεία. Και την ευθύνη γι΄ αυτό την γκρίζα προοπτική δεν την έχουν ούτε οι μεγαλοαστοί μόνο, ούτε τα Μονοπώλια και οι Πολυεθνικές μόνο, ούτε το σκοτεινό παρακράτος μόνο, ούτε το Χρηματιστήριο και η ΟΝΕ μόνο … <br />Φταίμε και όλοι εμείς οι νεότεροι και οι παλιότεροι που με την υιοθέτηση ενός ιδιόμορφου ελληνικού πολιτικού ατομισμού συντηρήσαμε έναν καρκίνο στα σπλάχνα μας και τον παραδίδουμε στη νέα γενιά που φυσικά μάς τον πετά στη μούρη. Προκειμένου να αποτινάξουμε το καρκίνωμα και να δώσουμε στους νέους ένα δώρο πιστεύω πως θα πρέπει να στηρίξουμε οποιαδήποτε ανιδιοτελή κίνηση υποστήριξης της αξιοπρέπειάς τους. Τέτοιες ανιδιοτελείς πρωτοβουλίες δίνουν πνοή σε ολόκληρο τον άρρωστο οργανισμό μας που κυοφορεί κάτι καινούριο. Το ερώτημα είναι: ευελπιστώντας πως αυτή η εγκυμοσύνη δεν τήκτει εκτόπλασμα, θα γεννηθεί κάτι που απλώς θα διαμορφώσει καινούριους όρους Εξουσίας ή που θα οδηγήσει στην έλλειψη μορφών Εξουσίας; Το τελευταίο μοιάζει ιδανικό και μακρινό αλλά τολμώ να πω ότι με σαγηνεύει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο εξουσιαστικό σχήμα. <br /><p>Ελπίζω, αν μη τι άλλο, με τους (απολίτικους;) αγώνες αυτής της περιόδου, να δώσουν οι νεότεροι σ΄ εμάς και στους ίδιους εκείνο το μάθημα αξιοπρέπειας που εμείς και οι προηγούμενοι δεν τους δώσαμε. Για τα υπόλοιπα μαθήματα, υπάρχουν τα φροντιστήρια… Ναι … εντάξει…. υπάρχουν και τα σχολεία… Αλλά τα καλύτερα σχολεία είναι τα σχολεία των δρόμων, - εξάλλου, η αποδοτικότερη διδασκαλία είναι η ... βιωματική.</p><p><em>σ.σ. ο τίτλος είναι κλεμένος από τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη στο τραγούδι "Χαίρε φτώχεια"</em></p>cogitohttp://www.blogger.com/profile/12452380191989284061noreply@blogger.com0