Ρωγμές στον Μεγάλο Ήλιο

Σαν να τον κοιτούσαν μέσα από ρωγμές
Νόμιζε πως χρωστούσε γάλα στη μάνα του
Πίσω στο ομφάλιο λουρί θα γύριζε
Για να γίνονταν οι ρωγμές απλές αστραπές
Η υποδοχή σπουδαία στην προκυμαία του Κόσμου
Παράπονο δεν είχε
Οι γλάροι τον ενοχλήσαν μόνο
Κι όχι τίποτε άλλο, κάποτε τους λάτρευε σαν τον Ιωνάθαν
Μα σαν έμαθε πως αγαπάνε τα σκουπίδια
Άνοιξε άλλη μια ρωγμή και για αυτούς

Στείλε, Φέγγος, το επιούσιο Φως
Να σκίσει κάθετα τις ρωγμές
Κάνε το Νυχτέρι σου μια Νύχτα
Που οι Λύκοι θα έχουν δύο μάτια και οι άνθρωποι ακόμα κανένα
Να πάρω ευχή απ΄ το κυματόφωτο
Να εξαγνιστώ από το συρμό των διαδοχών
Να μεταλάβω από τον Αιώνιο Λαβομάνο που απαλλάσει από τις αθώες σκέψεις
Να αναπνεύσω την αχλύ της Μεγάλης Ζέστης

Τα σέβη μου

Στο Γέρμα της Μεγάλης Ζέστης

Ήθελα να .γραφα αυτά τα λόγια μέσα σε καταιγίδα
Να πάρει όλη τη σκόνη του ουρανού σαν αυτός ξερνά τη βροχή από τα σωθικά του
Να πάρω τούτο το μήνυμα να το δώσω σε ένα σκυλί.
Να αλυχτάει οχτώ μερόνυχτα
Κι ύστερα να τρέχει παγώνοντας στην καυτή καυτή άκρη του βράχου
Να το δώσω σε ποντίκια που ορμάνε απο του καραβιού την αποθήκη
Έπειτα από ταξίδι στο Σφαξ για να μη ντα πιάσει η μαλάρια
Να το λαμπαδιάσω μπρος σε ένα πρεζόνι που θα χει χύσει το μυαλό σ΄ ενα κουτάλι
Να το περάσω μέσα από τα κόκκαλα ενός διάφανου Καίσαρα
Καθώς θα βλέπει το κοινό να στρέφει κάτω τον αντίχειρα
'Ηθελα τούτα τα λόγια να τα δει ένας μίζερος γρουσούζης Λυκειάρχης
Που θα χαστουκίζει κάθε όνειρο και κάθε παράγραφο
Να τα διαβάσαει η νυφίτσα που καρβουνιάζει τα μάτια της
Για να γίνει μεσονύχτι το καταμεσήμερο

Μα πιότερο καλά να τα διαβάσουν αναίμακτα
Τα ματωμένα μάτια ανθρώπων απ΄το γένος των Λύκων
Να δούν τη ζωή τους να χορεύει ταγκό
Και να βυθίζεται στην άβυσσο του Ουρανού
Βγάζοντας με αναίδεια τη γλώσσα στην κατάθλιψη του τέρατος
Σε εκείνη τη γενιά των Λύκων που μπορούν αλλά δεν θέλουν να 'ναι μόνοι
Και να μην ξέρουν πόσο Άνθρωποι είναι
Κάθε που φυσά ο αέρας στις τέσσερις η ώρα
Και θα τους παίρνει το φεγγάρι πριν το θηλάσουν
Οι Λύκοι και οι Λύκαινες...

Τα σέβη μου