Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Η Λένα Πλάτωνος στο "Μετρονόμο" - Η Λένα Πλάτωνος, επιτέλεους, στο Παλλάς












Η Λένα Πλάτωνος, σαν αερικό του αντικομφορμισμού, για τους έρωτες χωρίς θυμικό αλλά γεμάτους ζωή, δίνει συναυλία στις 20 του Οκτώβρη στο Παλλάς. Με την ευκαιρία δημοσιεύουμε πρόσφατή συνέντευξή της στο μουσικό περιοδικό "Μετρονόμος" στον Αντώνη Περιβολάκη


Ένα από τα παιδιά – θαύματα της Ελληνικής τραγουδοποιίας: η Λένα Πλάτωνος. Μια ιδιοφυής δημιουργός που μεσουράνησε στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 προσφέροντας μουσικές ηλεκτρονικής αβαντ-γκαρντ και cyber ερωτικής θεματολογίας.

Η Λένα Πλάτωνος ύμνησε τον έρωτα σε όλους του τις μορφές αλλά όχι στο κλασσικό πλαίσιο που τον εγκλωβίζει στο πεδίο της σχέσης και της πράξης αλλά στο ευρύ πεδίο που αντικρύζει τον κόσμο μέσα από το ερωτικά φίλτρα. Για τη Λένα Πλάτωνος ο έρωτας και η ολοκλήρωση μπορεί να βρίσκονται σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα αλλά και σε έναν ήχο από ένα μουσικό όργανο ή απλά να βρίσκεται παντού. Για την Πλάτωνος ο έρωτας υπάρχει από τη στιγμή που γεννιέσαι και υλοποιείται με όλους τους τρόπους ακόμα και στα ολογράμματα των σύγχρονων laser, των σύγχρονων ηλεκτρονικών ή βιολογικών εργαστηρίων. Η Λένα Πλάτωνος έθεσε τον σουρεαλισμό σε βάση ηλεκτρονική και τον είτε όσον αφορά τον ήχο είτε τους όρους προσέγγισης. Αφιερώθηκε σε αυτό προκειμένου να μας εκθέσει και, προπαντός, να εκτεθεί μπροστά μας αφήνοντας όλες τις αισθήσεις μας σε εγγρήγορση.

            Ενέδυσε τους σουρεαλιστικούς ποιητικούς ερωτικούς στίχους με ένα μανδύα παιδικοφανούς μουσικής, δήθεν αθώας στα αυτιά των ακροατών. Στην πραγματικότητα ενδύει τις όποιες «πρωτόγονες» και «ανώριμες» επιλογές των ανθρώπων με ρούχα αθωότητας και τρυφερότητας αποενοχοποιώντας τα πάθη μας. Ακόμα και σε αυτό στηρίζεται η ιδιοφυΐα της. Το ταξίδι της μεγάλο, με ατραπούς αλλά κυρίς πρωτοποριακές επιλογές, κάτι που την έφερνε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 να φαντάζει πολύ πιο μπροστά από την εποχή της.

Η Πλάτωνος μας δέχθηκε ένα βροχερό ανοιξιάτικο απόγευμα στο διαμέρισμά της στον Χολαργό. Την πόρτα του διαμερίσματος μας άνοιξε η ευγενέστατη πανέξυπνη και καλλίφωνη Βικτώρια, η γυναίκα που τυπικά παίζει το ρόλο της οικιακής βοηθού αλλά ταυτόχρονα στηρίζει ακόμα και στις επαγγελματικές εμφανίσεις της τη συνθέτρια αφού όχι μόνο έχει τραγουδήσει στα «Ημερολόγια», αλλά εμφανίζεται και στις παραστάσεις της τραγουδώντας δύο τραγούδια. Η Λένα Πλάτωνος μας ανταπέδωσε μια θερμή χειραψία και αφού καθίσαμε στο αναπαυτικότατο σαλόνι της, μας άνοιξε την καρδιά της ενώ η Βικτώρια ετοίμαζε μέσα ένα υπέροχο τσάι..




Μιλήστε μας λίγο για τα πρώτα χρόνια της ζωής σας.

 

Γεννήθηκα στο Ηράκλειο της Κρήτης ,  απ΄ όπου κατάγεται η μητέρα μου.  Κατέβηκε επίτηδες εκεί  η μάν μου όταν ήταν έγκυος για να γεννηθώ στον τόπο καταγωγής της. Έκανα μερικών μηνών το πρώτο μου ταξίδι με το αεροπλάνο εκείνης της εποχής – πού να το΄ξερα εγώ που φοβάμαι τα αεροπλάνα; Μέχρι 5 χρονών έζησα στην Καλλιθέα και μετά ανεβήκαμε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

 

Όταν ήρθατε και ξεκινήσατε στην Καλλιθέα ανακαλύψατε γρήγορα το ταλέντο σας.

 

Εγώ το είχα σαν παιχνίδι. Θυμάμαι να πατάω νότες και να παίζω μελωδίες με το αυτί. Ή ακόμα να μου παίζουν ένα διάστημα και να με ρωτάνε «αυτό το διάστημα τι είναι;» κι εγώ να το αναγνωρίζω αμέσως και να το παίζω το ίδιο… Τρεισήμισι  χρονών έπαιξα τα κάλαντα. Θυμάμαι ακόμη όλο τα περιστατικό. Ήταν Χριστούγεννα, μας χτύπησαν τα παιδιά να μας πουν τα Κάλαντα, ο πατέρας μου τα έβαλε μέσα, τους έπαιξε τα Κάλαντα κι αυτά τραγουδούσαν. Μετά όλοι μαζί έφυγαν από το χώρο. Η μητέρα μου ήταν σε άλλο δωμάτιο με μία φίλη της. Πετάχτηκα από το κρεβάτι, μάλιστα είχα πυρετό, πετάχτηκα λοιπόν στην καρέκλα κι έπαιξα τα Κάλαντα

 

Ακούγεται απίστευτο…

 

Ναι, ήταν λίγο απίστευτο. Εγώ, βέβαια δεν καταλάβαινα τότε τη σημασία αυτού του γεγονότος.

 

Μεγαλώνετε, λοιπόν και μέχρι τα δώδεκά σας χρόνια δεν έχετε κάνει μαθήματα πιάνου, στη θεωρία, σωστά;

 

Ναι, ο πατέρας μου, που ήταν μουσικός, μού είχε μάθει λίγο τις νότες, αλλά εγώ δεν τις συμπαθούσα επειδή έπαιζα με το αυτί.

 

Την ίδια περίοδο κάνατε και δικά σας κομμάτια;

 

Ναι

 

Έχετε χρησιμοποιήσει κάτι από εκείνη την περίοδο στα τραγούδια σας;

 

Όχι. Ο πατέρας μου είχε κρατήσει δυο – τρία σε παρτιτούρα.

 

Δεν είχε χαραχθεί κάτι σε εσάς;

 

Ένα μου έχει χαραχθεί. Ήμουν οκτώ ετών. Έπαιξα τότε και σε μια συναυλία των μαθητριών του πατέρα μου στο Ωδείο που δίδασκε. Εκεί έπαιξα και έργα Σούμαν, Μπαχ, Μότσαρτ δεν ήταν και όλα εύκολα κομμάτια. Εκεί έπαιξα και το δικό μου. Συνεπώς, ο πατέρας μου μού έπαιζε τα κομμάτια, εγώ τα μάθαινα κι έτσι μπήκα και στο Ωδείο Αθηνών, στο διαγωνισμό της Καίτης Παπαϊωάννου, το πρόγραμμα το έμαθα με το αφτί. Ελάχιστα κοίταξα τις νότες. Εκεί, μάλιστα, θεώρησαν ότι ο πατέρας μου δεν είχε πράξει σωστά που εγώ είχα φτάσει σε ηλικία 12 ετών και δεν είχα ακόμα διδαχθεί ακόμα τις θεωρίες της μουσικής. Μετά ο πατέρας μου κάθισε και μου τα έμαθε όλα μέσα σε ένα καλοκαίρι . Μου έμαθε θεωρίες και πέντε σολφέζ μέσα σε εκείνο το καλοκαίρι κι εγώ ενώ τα έκαν όλα αυτά με μεγάλη χαρά στο τέλος απέκτησα έντονους πονοκεφάλους που για ένα διάστημα νόμισα πως είχα αποκτήσει κάποιο … όγκο στον εγκέφαλο. Και η κούραση μου ήταν  πολλαπλή γιατί θα έδινα εξετάσεις να μπω και στο Γυμνάσιο. Έπαθα και μια νευρική υπερκόπωση…

 

Υπήρξατε καλή μαθήτρια;

 

Όσο διάβαζα, ήμουν πολύ καλή, άριστη. Αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ασχολιόμουν. Ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική. Μελετούσα πάρα πολλές ώρες πιάνο κι έτσι καθώς ήμουν αφοσιωμένη σε αυτό δεν προλάβαινα στις τελευταίες τάξεις του σχολείου να διαβάσω. Ήμουν άριστη στα Μαθηματικά και ειδικά στη Γεωμετρία.

 

Ε, δεν είναι τυχαίος και ο τίτλος του έργου σας «Μη μου τους κύκλους τάρατε». Έχετε χρησιμοποιήσει πολλούς όρους σε αυτό το δίσκο σας από το χώρο των Μαθηματικών.

 

Ναι, αν και έχω και μια σκωπτική διάθεση απέναντι σε όλα αυτά. Με τον πατέρα μου μιλούσαμε πολύ γι΄ αυτά τα θέματα των Μαθηματικών που υπερέβαιναν το τεχνικό κομμάτι και που μιλούσαν για το άπειρο κ.λ.π.

 

Στο σημείο αυτό να υποψιαστώ ότι υπάρχει μια επιρροή από τη Laurie Anderson; Δεν είναι τυχαίο ότι σας αποκάλεσαν μερικοί «Laurie Anderson της Ελλαδας». Κι αυτή έχει χρησιμοποιήσει στα τραγούδια της όρους των Μαθηματικών όπως στο τραγούδι της “Let x = x”.

 

Ειλικρινά, δεν το ήξερα και τώρα που το ακούω από εσάς σκέφτομαι πως ίσως πρόκειται για … εκλεκτικές συγγένειες (γέλια)

 

Παρεμπιπτόντως τι θα λέγατε για το τραγούδι της “O Superman”;

 

Νομίζω πως είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ στον κόσμο. Και με αφορμή την αναφορά σε αυτό το τραγούδι θυμάμαι πως όταν παίζαμε το παιχνίδι Master Mind με μια φίλη μου και τύχαινε να ακούμε το τραγούδι “O Superman” την κέρδιζα πάντα από την αρχή. Είχα έναν πνευματικό οργασμό. Δεν χρειαζόταν να κάνω δεύτερη προσπάθεια. Ξέρετε, καμιά φορά πιστεύω πως δεν είναι τυχαία όλα αυτά…

 

Έχετε μιλήσει παλιότερα και για την αγάπη σας στον Mike Oldfield

 

Ναι τον θεωρώ κι αυτόν πάρα πολύ καλό και επηρεάστηκα κι από αυτόν όπως κι από άλλους…

 

Όταν τελειώσατε το σχολείο πήγατε στο εξωτερικό για σπουδές;

 

Ναι, πήρα μια υποτροφία για τη Αυστρία και σπούδασα εκεί τρία χρόνια, αλλά πιο πολύ σπούδαζα τη ροκ. Πέτυχα σε πλήρη άνθηση το κίνημα των χίπις, το ’70 – ’71 – ’72 – ’73.

 

Και υπήρχε στην κλασσική Βιέννη της επιστήμης, της μουσικής και της φιλοσοφίας, κίνημα των χίπις εκείνα τα χρόνια;

 

 Κι όμως, είδα κοντσέρτα καταπληκτικά. Ας πούμε, κα΄τι που με καθόρισε ήταν όταν είδα τους Jethro Tull και την επόμενη χρονιά ερωτεύθηκα ένα αγόρι που είχε ζήσει στο Λονδίνο, ήξερε καλά τα Αγγλικά κι έγραφε ποίηση στα Αγγλικά. Σε μια συνάντησή μας έξω από το σπίτι του Μότσαρτ μου πρότεινε συνεργασία, μιας που αυτός έγραφε ποιήματα στα Αγγλικά. Σε λίγο καθίσαμε σε ένα καφέ του Σάλτζμπουργκ  και εγώ δέχθηκα. Ξέχασα να σας πω πως όταν σπούδαζα στο Ωδείο Αθηνών οι δάσκαλοί μου με είχαν προσηλώσει πάρα πολύ στην πιανιστική τεχνική του παιξίματος και όχι τόσο στη σύνθεση. Έτσι έχοντας και αυτό το θεωρητικό όπλο δέχτηκα αμέσως τη συνεργασία που μου πρότεινε ο Χάιντς με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, γίναμε και ζευγάρι. Ενώ κάναμε μια πολύ καλή δουλειά, δηλαδή προχωρήσαμε σε ένα ολοκληρωμένο δίσκο με συνθέσεις πάνω σε ποιήματά του, εν τούτοις αυτό δεν είχε καλό τέλος. Στη Βιέννη δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Μετά εγώ ήρθα στη MINOS στην Ελλάδα αλλά καταλαβαίνετε, χούντα είχαμε, Αγγλικός ήταν ο στίχος, δύσκολα τα πράγματα… εδώ, ακόμα και σήμερα όταν έχεις Αγγλικό στίχο δεν είναι εύκολο να δισκογραφήσεις, αν είσαι και πρωτάρης…

 

Ωραία, μετά;

 

Μετά από δύο τρία χρόνια παντρεύτηκα τον Δημήτρη το Μαραγκόπουλο. Τότε του έπαιξα δύο τραγούδια, του αρέσανε και όταν αργότερα τον καλέσανε στην Λιλιπούπολη του Τρίτου προγράμματος μού πρότεινε να πάω κι εγώ.

 

Αυτά γύρω στο ’76. Μέχρι τότε, αν επιτρέπεται, τι κάνατε;

 

Ήμουν πιανίστα. Έπαιζα σε ορχήστρες, είχα δώσει ρεσιτάλ, είχα παίξει στην τηλεόραση , είχα κάνει αρκετές εμφανίσεις. Λοιπόν, μπήκα στη Λιλιπούπολη το ’78. Τα τραγούδια μου είχαν μεγάλη επιτυχία… «η Μαγιονέζα», «το χοντρό Μπιζέλι»… Επέλεξα με μεγάλη χαρά να κάνω αυτές τις συνθέσεις.  Θεωρώ ότι τα λόγια της Μαριανίνας Κριεζή ήταν μεγαλοφυή. Ξέρετε εγώ μέχρι τότε δεν είχα έρθει σε επαφή με Ελληνικό στίχο πέρα από το χώρο του λαϊκού τραγουδιού και το χώρο της ποίησης.  Υπήρχαν αυτά, υπήρχε κι ο Σαββόπουλος, θυμάμαι στο «Κύτταρο» καλή ώρα, με το «Βρώμικο Ψωμί».

 

Είδατε τι κύκλους κάνει η ζωή; Να βρίσκεστε εσείς αυτό το διάστημα στο «Κύτταρο» μετά από τόσα χρόνια και να δίνετε τις δικές σας παραστάσεις. Και μετά;

 

Λοιπόν, όπως έλεγα, βρήκα ότι η Μαριανίνα ήταν τρομαχτικά μπροστά για την εποχή της και τρομαχτικά ευαίσθητη με το σουρεαλισμό που με εξέφραζε απόλυτα. Έτσι αυτά τα τραγούδια τα έφτιαξα με όλη μου την ψυχή. Η Λιλιπούπολη ήταν μεγάλο σχολείο. Σκεφθείτε ότι υπήρχαν φορές που μας έλεγαν ποια όργανα θα διαθέτουμε κάθε φορά προκειμένου να γράψουμε τραγούδι. Ήμασταν, επομένως, αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε κάθε φορά στα όργανα που είχαμε. Αυτό ήταν σπουδαίο μάθημα, διότι από τη μια σου έλεγαν τι δουλειά έχεις να κάνεις κι από τη άλλη σου έλεγαν ότι έχεις μόνο τα συγκεκριμένα εργαλεία για να την κάνεις. Ο περιορισμός αυτός μας έκανε να μεγαλουργούμε. Ο περιορισμός είναι αυτός που φέρνει το μεγαλείο. Μέσα από τον περιορισμό κάνεις την υπέρβαση.

 

Ωραία, έχουμε, σαν πρώτη σας δουλειά, τον Καρυωτάκη, δηλαδή τον δίσκο με τα 13 μελοποιημένα ποιήματα του ποιητή, τη χρονιά 1979, πριν τριάντα χρόνια ακριβώς.

 

Ναι και ήταν κι αυτό μια ανάθεση. Διότι μου ανέθεσαν να κάνω αυτές τις μελοποιήσεις. Δεν το επέλεξα μόνη μου.

 

Ναι αλλά βρέθηκε μάλλον ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση σωστά;

 

Κοιτάξτε, θα σας πω τι έγινε. Απευθύνθηκα τότε στην ποιήτρια Τούλα Τόλια που είχε την ευθύνη για τα «Ειδικά Πεντάλεπτα» του Τρίτου Προγράμματος και που αφορούσαν διάφορους ποιητές. Τότε, όπως είπαμε,  υπήρξε η απόφαση να γίνει αφιέρωμα στον Καρυωτάκη. Απευθυνόμενη λοιπόν στην Τόλια, τον Μάιο του ’79 της είπα ότι δεν μπορώ να τον μελοποιήσω, ότι μπορώ να κάνω μόνο μουσικές. Αυτή μου είπε ότι θα ενημέρωνε τον Μάνο το Χατζιδάκι. Εγώ της είπα ότι θα ξανακοίταζα το βιβλίο με τα ποιήματα του Καρυωτάκη, αλλά δεν της έδωσα ελπίδες ότι θα μπορούσα να φέρω σε πέρας το έργο. Ο λόγος ήταν πως θεωρούσα τον εαυτό μου μικρή γι΄ αυτόν. Και μια μέρα του Μαΐου που ήταν απόγευμα και μόλις είχα γυρίσει στο σπίτι από ένα καταπιεστικό ραντεβού κάθομαι στο πιάνο και ανοίγω το βιβλίο με τα ποιήματα του Καρυωτάκη και κατά μία εξαίρετη σύμπτωση, ήταν απόγευμα του Μαΐου, έξω ακουγόντουσαν οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν μπάλα και εγώ πέφτω αμέσως στο ποιήμα με τα λόγια «τα παιδάκια που παίζουν στ΄ ανοιξιάτικο δείλι, μια ιαχή μακρυσμένη…» κ.λ.π.. Αυτή η τραγικά ωραία σύμπτωση των δύο εικόνων που τις ζούσα σε δύο επίπεδα ταυτόχρονα με έκανε να φτιάξω αμέσως το τραγούδι και μετά … έκλαψα πάρα πολύ… Πήρα τηλέφωνο δύο πολύ καλούς φίλους και τους έβαλα ν΄ ακούσουν τι είχα γράψει. Και εννοείται μετά πως μελοποίησα άλλα τρία τραγούδια για την εκπομπή του Τρίτου Προγράμματος. Ε, αυτή η ιστορία με τον Καρυωτάκη αποδείχθηκε πολύ βαθιά σχέση και τη συνέχισα και μετά που έκλεισα με το Τρίτο Πρόγραμμα.

 

Σήμερα, αν κάποιος θα μιλήσει για τα δουλειά σας θα μπορούσε να πει ότι υπάρχει ο Καρυωτάκης και μετά υπάρχουν και τα άλλα έργα. Τελειώνει όμως η δουλειά με τον Καρυωτάκη κι εσείς ήδη έχετε τη δική σας «μούσα» τη Σαβίνα Γιαννάτου.

 

Ναι τη Σαβίνα την είχα βρει από το σχολείο. Ήταν 7 χρόνια πιο μικρή από εμένα. Ήμαστε πολύ καλές φίλες με την αδερφή της τη Σοφία Γιαννάτου. Η Σαβίνα είχε εκπληκτική φωνή και τις βρήκα στη χορωδία του Νούσια. Είχε φτιάξει μια χορωδία τότε ο Νούσιας και την άκουγα τότε τη Σαβίνα να τραγουδά και στη χορωδία και στο σπίτι (την είχαμ ε σαν κουκλάκι και παίζαμε πολύ μαζί της). Έκτοτε το μυαλό μου πήγαινε μόνο σε μία φωνή, άσχετα που δεν είχα ακόμη φτιάξει τραγούδια. Σε μια νέα Ελληνική φωνή. Ακόμα κι όταν πήγα στην Βιέννη και συνέθεσα τα τραγούδια που σας είπα με τον Χάιντς, στο μυαλό μου είχα τη φωνή της Σαβίνας που τότε ακόμη πήγαινε σχολείο.

 

 

Νομίζω, πως αυτό είναι εξαιρετικό. Κατά συνέπεια, ,μερικά χρόνια αργότερα, εσείς η ίδια την αναζητήσατε και είπε τα τραγούδια σας, σωστά;

 

Μα αφού ακόμα και οι ηχογραφήσεις με το πρώτο υλικό από τη Βιέννη που το πήγα στη  MINOS ήταν με τη Σαβίνα.

 

Η δική σας αυτή καθ΄ αυτή δουλειά ξεκινά από τη στιγμή που βάζετε δικούς σας στίχους και αυτό γίνεται το 1984 με τις «Μάσκες Ηλίου». Γιατί επιλέξατε αυτόν τον ήχο ενώ είχατε διαφορετικές σπουδές;

 

Εκεί οδηγήθηκα από τα ακούσματα ροκ, τζαζ, λαϊκά, φολκ, αβαντ – γκαρντ, Χρήστου, Ξενάκης

 

Ναι, αλλά μιας που το΄ φερε η κουβέντα, ο Ξενάκης βάσισε τα ηχητικά του αποτελέσματα σε Μαθηματικές δομές ενώ ο Χρήστου έκανε μουσική ας πούμε συναισθηματικής λύτρωσης. Μπορεί κάποιες φορές τα ηχητικά αποτελέσματα να είναι συγγενή αλλά έχουν εντελώς διαφορετική βάση

 

Παρ΄ όλα αυτά επειδή εμένα με ενδιαφέρει το ηχητικό αποτέλεσμα, είχα βρει κα΄ποια έγρα του Ξενάκη ενδιαφέροντα και πολύ πρωτοποριακά για την εποχή τους καθώς η ηλεκτρονική μουσική ήταν στα σπάργανα. Δεν μου άρεσε όμως αυτό που έκανε ο Ξενάκης στην Ελλάδα, μια παράσταση στην Πελοπόννησο. Νομίζω ότι αυτό πράγμα δεν είχε συνοχή, το θεώρησα κουραστικό και χωρίς συναίσθημα. Θυμάμαι πως ήμαστε στην συναυλία εγώ, το ζεύγος Σεμιτέκολο, ο άντρας μου και η Καραΐνδρου. Καθόλου δεν ευχαριστηθήκαμε. Αντιθέτως ο Γιάννης Χρήστου είχε άλλο περιεχόμενο. Είναι άλλη ιστορία και εξακολουθεί να μου αρέσει, να με αναστατώνει, να με φέρνει βόλτα… ο Χρήστου με κάνει ο,τι θέλει. Είναι κεφάλαιο. Ξέρει να ανακατεύεται με την ψυχή του ανθρώπου

 

Ας ξαναγυρίσουμε στα δικά σας. Γιατί θεωρείτε την μεγάλη σας τομή τις «Μάσκες Ηλίου»;

 

Διότι ήταν απελευθερωτικό. Δεν έκανα σκόντο σε τίποτα. Το εβγαλα όπως ακριβώς μου ήρθε ενώ αργότερα σε άλλα έργα έκανα σκόντο . Σε αυτό καθόλου. Στα μεταγενέστερα έκανα και υποχωρήσεις γιατί έχασα την «πελατεία» μου, τους ακροατές μου. Μειώθηκαν σημαντικά οι πωλήσεις με τις «Μάσκες Ηλίου». Έτσι αποφάσισα οι επόμενες δουλειές μου να συνεχίσουν βέβαια, να έχουν το θεατρικό στοιχεί καθώς και το στοιχείο του «ταχυδράματος». Ξέρετε τα δικά μου τραγούδια είναι όλα ολοκληρωμένες ιστορίες με αρχή, μέση και τέλος. Είναι όλα ιστορίες που έχουν συμβεί.

 

Όλα;

 

Ναι, όλα. Είναι εμπειρίες που έγιναν μικροδράματα, ποιήματα, τραγούδια…

Με τις «Μάσκες Ηλίου» αισθάνθηκα ότι λυτρώθηκα αλλά ένιωθα ότι βουτάω σε πολύ βαθιά και φουρτουνιασμένη θάλασσα. Παρ΄ όλα αυτά το έργο αυτό με λύτρωσε.

 

Οικονομικά, πώς τα καταφέρνατε;

 

Ευτυχώς έκανα μαθήματα, δεν περίμενα να ζήσω από τους δίσκους. Έκανα το βήμα αυτό βοηθούμενη από το έργο “The Wall” των Pink Floyd καθώς και με την κάπως τυχαία επαφή μου με τον συγγραφέα Χούλιο Κορτάσαρ, Αργεντινής καταγωγής. Ήταν μεταμοντέρνος και ένιωσα ότι το στυλ του, το ύφος του με αφορά άμεσα. Έχει παραληρηματική γραφή. Βάζοντας δίπλα και τη Laurie Anderson, κυρίως το κομμάτι “O Superman”. Συμπερασματικά, οι «Μάσκες Ηλίου» είναι εκείνες ο δίσκος τον οποίο δεν θα μπορέσω να τον επεξηγήσω ποτέ σε άλλους, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Για τους άλλους δίσκους, που έβαλα νερό στο κρασί μου, μπορώ να εξηγήσω πράγματα.

 

Πιστεύετε στο Θεό;

 

Ναι, πιστεύω πως είμαστε δημιουργήματα μιας ανώτερης δύναμης στην οποία μετέχουμε. Ενώ έχω περάσει στη ζωή μου από διάφορα στάδιο, από ούλτρα αθεϊσμό κλπ, σήμερα δέχομαι ότι είμαστε μέρος μιας ανώτερης θεϊκής δύναμης και είμαστε εν μέρει κι εμείς κάτοχοι αυτής της δύναμης. Έχω γνωρίσει ανθρώπους «οσίους», έχω πετύχει πάρα πολλά πράγματα με προσευχές, αληθινές προσευχές και όχι προσευχές του στυλ «βοήθησέ με να γίνει αυτό». Μιλάω για προσευχές που ένιωθα τον εαυτό μου να ενοποιείται με το Όλον. Να μετέχει στη συγκρότηση του σύμπαντος καθώς και στην εξέλιξη του όλου πλέγματος.

 

Ναι, εξάλλου υπάρχει και τελευταία χρόνια μια «μόδα», ας την πούμε καταχρηστικά στο χώρο της επιστήμης προκειμένου οι ερμηνείες της Φυσικής να συνάδουν περισσότερο με τις ενοποιητικές αντιλήψεις της Ανατολικής Φιλοσοφίας. Είναι φανερό από τα τραγούδια σας ότι παρακολουθείτε τις εξελίξεις στο χώρο των επιστημών αφού κάνετε και μια ευρεία χρήση του λεξιλογίου τους.

 

Ναι με είχε επηρεάσει ένας θείος μου βιολόγος που είχε γράψει και ένα σύγγραμμα για τη δυαδική φύση του φωτός που διδασκόταν και στην Ιταλία. Αυτό το σύγγραμμα εμένα με επηρέασε πολύ κι έτσι τα σχετικά θάματα μού παρακινούσαν πάντα το ενδιαφέρον και με έκαναν να προβληματίζομαι και να εκφράζομαι και στα τραγούδια.

 

Κυρία Πλάτωνος, είστε ένας ευφυέστατος άνθρωπος και αυτό το δείξατε από τα πρώτα βήματα της παιδικής σας ηλικίας. Συχνά οι ευφυείς άνθρωποι πληρώνουν ένα φόρο για τη διάνοιά τους. Εσείς έχετε πληρώσει φόρο;

 

Πλήρωσα και πληρώνω αλλά δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτό το θέμα. Θεωρώ τον εαυτό μου ενεργό κομμάτι του Σύμπαντος, έχω την Αχίλλειο πτέρνα μου και αυτή με κάνει να υποφέρω.

 

Για εσάς λύτρωση είναι μόνο η δημιουργία;

 

Ναι, γιατί η δημιουργία είναι αυτή που με κάνει να αισθάνομαι ένα με το Σύμπαν.

 

Ξεπεράστηκε ο ανταγωνισμός που υπήρχε ανάμεσα σε εσάς και τη μητέρα σας;. Θέλω να πει η συμβίωση μαζί της μετά το θάνατο του πατέρα σας, το 1993, κατάφερε να αμβλύνει τις όποιες ανταγωνιστικές πλευρές της σχέσης σας;

 

Κοιτάξτε επιμένω ότι η μητέρα μου ήταν ανταγωνιστική απέναντί μου. Όχι απέναντι στις μουσικές μου, εκεί σεβόταν όλες μου τις μετατροπίες μου και με παραδεχόταν. Αλλά νιώθω πως, σαν μάνα μου, ήθελε να ελέγξει την προσωπική μου ζωή.

 

Ξέρετε, θεωρώ πως στις τελευταίες σας παραστάσεις που δώσατε στο Κύτταρο, όλα τα video clips είναι εξαιρετικά, ταιριάζουν απόλυτα με τα τραγούδια.

 

Ναι είναι δουλειά της Τζίνας και του Πέτρου Παπαδόπουλου, δύο αδέρφια που συνεργάζονται στη video art .

 

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην Ελληνική μουσική και στο τραγούδι;

 

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα στιχογραφία, αλλά υπάρχει μια υπανάπτυξη στη μουσική . Θα έλεγα ότι η μουσική είναι πολύ πίσω, ακόμα και σε μεγάλους συνθέτες και τραγουδοποιούς. Η μουσική τους είναι φολκ και δεν έχει περιπέτεια. Απ΄ όσο μπορώ να παρακολουθήσω, εξαιρείται η μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου που έχει και αυτονομία αλλά και περιπέτεια. Τον ξεχωρίζω και για το γεγονός ότι συνδιαλέγεται απευθείας με το θάνατο.

 

Ποια είναι η γνώμη σας για τον κόσμο σήμερα;

 

Δεν είμαι απαισιόδοξη. Η κλιματική αλλαγή με έχει ανησυχήσει για το κατά πόσον είναι αναστρέψιμη ή όχι. Δεν έχω καταλάβει ακόμη. Οι πλούσιοι και οι πολιτικοί μου φαίνεται ότι σκέφτονται μόνο το παρόν. Αν ο κόσμος δει ότι η Γη βρίσκεται σε τραγική κατάσταση κάτι μπορεί να γίνει.

 

Ετοιμάζετε κάτι καινούριο καλλιτεχνικά;

 

Ετοιμάζω ένα νέο δίσκο. Πρόκειται για μεγάλο σχέδιο. Δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι άλλο προς το παρόν. Πιστεύω πως θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη.

 

Περιμένουμε με ανυπομονησία. Σας ευχαριστούμε πολύ για την κουβέντα και για τη φιλοξενία.

 

 

 

1 σχόλιο:

Πασκαλ είπε...

Καιρό είχες να εμφανιστείς.
Δυναμικό come back, ωραία και πλήρης συνέντευξη, αυτό που λέμε "εφ'όλης της ύλης".
Μπράβο!

Στάθης.