Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

Λάθος μοιρασιά


Ό,τι στ' αλήθεια χάνουμε
στα ψεύτικα το ζούμε
μες στου μυαλού τη θύελλα
εκεί στα σκοτεινά.

Κόβοντας όλα τα σκοινιά
που μας κρατούν στο χώμα
που μας κρατούν και στη φωτιά
δεν πέσαμε ακόμα.


Πίσω απ' την πόρτα ξεδιψούν
με λάβδανο οι ψυχές μας,
τις αμαρτίες μια ζωή
τις τρέφουν οι πληγές.

Αλαφρογέρνοντας γλυκά
στου ύπνου το κοπίδι
μια ανάσα ξετυλίγεται
μες στα στενά μας χείλη.


Κι έπειτα λίγο πριν φανεί
του ορίζοντα το βάθος
στου χρόνου μας την εκπνοή,
στη λάθος μοιρασιά,

τα χέρια τείνουμε άγκιστρα,
τα χέρια που θεριέψαν
να ψηλαφίσουν μια στιγμή
τη φύτρα που δεν δρέψαν.




Στίχοι: Αδριανή Διαγουμά

Από το δίσκο "Λάφυρα" των Θ. Παπακωνσταντίνου, Μ. Κανά, Ashkabad

Τα σέβη μου

Άηχα


Τα σώματα έγιναν πόδια
Ήρθε η συμμετρία πάνω στο κρεβάτι
Και μετά επετευχθη το "σπάσιμο της συμμετρίας"
Κι ήταν καλά καμωμένο
Χωρίς προετοιμασία
Και γέμισαν ο ένας τον άλλον
Με τα μυαλά να ψιθυρίζουν χαρμόσυνες ανταύγειες
Δίπλα σε εκείνα τα πεδία που ανέλαβαν να συντηρούν
Τόνοι, ήχοι, συριγμοί, ανάσες, σπασμοί, βλέματα χωρίς μάτια
Και παντού το υγρό, απλωμένο σε στάχυ, βαμβάκι, σάλιο
Εντός του εσώτερου φωτεινού τούνελ
Με την ηχώ να πλανάται και να γεμίζει
Με την αρωγή ενός ψιθύρου ξεχωριστού και γνώριμου
Που δεν έσπαγε τη συμμετρία
Μα έδινε την κίνηση στο αντικείμενο που λεγόταν "Ενωση"
Με τη συνοδεία των "αστραπών των μακρυνών
που σβήνουν άηχα" 'εξω από το παράθυρο
Αλλά βάλμε γρίλιες για να αφήνουν το φως τους οι κεραυνοί
Και να ξέρουν πως είναι μαζί
Κια μαζί με τους κεραυνούς που "δεν μπόρεσαν να υπάρξουν"

Τα σέβη μου