Είναι αυτό το εκτυφλωτικό φως
που με κατατρέχει
που μπορεί και τα φέρνει όλα δυο μέτρα
από τις σκέψεις μου
Αυτό το λευκό που αδυνατώ
ν’ αντικρίσω κατάματα
και κλείνω τα μάτια σαν από ντροπή
Είναι τότε που φεύγω τρέχοντας
για να μη καούν οι πατούσες μου
να χωθώ στην προστατευτική αγκαλιά των νερών
θέ μου
με τι απλό τρόπο αποδίδεις δικαιοσύνη
Του φίλου Δημήτρη Χατζηνικόλα
τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου