Τώρα πια δεν χαϊδεύω
Αγαπάω κάθε τι σκληρό
Έμαθα πως πρέπει να το αγαπήσω
Να ζήσω σε αγαστή σύμπνοια μαζί του
Να γίνει τροφή μου, σάρκα μου, αίμα μου
Να φέρει αρχαία σκουριά
Να είναι τόσο σκληρό το φώς του όσο το σκοτάδι
Να μπορεί να ακούει το θάνατο και να γελά
Στους χτύπους του, στα καλέσματά του
Μην με ρωτήσετε σε τι ελπίζω
"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδίσουν"
Βγάζω τη γλώσσα με αυθάδεια σε αυτά που αγάπησα παιδί
Χτύπησα θέσεις εξτρέμ
Το δικαιούμουν κι εγώ εξάλλου, έτσι δεν είναι;
Μια ζωή στη μετριότητα, στην υπομονή, στην υποταγή
Και μόνο με τις κρυφές μου επιθυμίες θα μείνω
ή θα κάνω πως τις πραγματοποιώ, έτσι για να με δείτε
"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδίσουν"
Μπορεί να παραμείνω ανέστιος και ανερμάτιστος
Δεν θα σας το καταμαρτυρήσω
Τίποτα δεν θα δουν τα μάτια σας
Τα μικρά πονηρά μάτια σας
Ούτε κι εσύ δεν θα το δείς
Και καθόλου να μην σε νοιάζει
(Προσποιήσου τουλάχιστον
Καν΄το τόσο καλά όσο κι εγώ)
Υπάρχει κάτι που δεν θα το μάθεις ποτέ
"Διαθέτω τεράστια αποθέματα δακρύων"
για ώρες που εσύ δεν φαντάζεσαι
Άλλωστε ... υπάρχει και το πιάνο ενός πιανίστα
που παίζει λες και παίζει για μένα, ναι για μένα,
Τόσο παράξενο είναι λοιπόν;
Θα αγκαλιάσω τα δαιμόνια μου
Θα ακούω τον πιανίστα φυλάγοντας το έρεβος του φωτός...
Τα σέβη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου