Το Βαλς του Ενστίκτου

Χόρεψαν τα ξωτικά
Τόσο πολύ αγριεύτηκαν από την απόγνωση των ανθρώπων
Οι άνθρωποι ξένοι ανάμεσά τους
Άνθρωποι της Σκοτεινής και της Γαλάζιας Θάλασσας
Να ερίζουν για το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Αληθινού.
Πόση αλήθεια κρύβει η θάλασσα!
(στο χώμα την τρώνε τα σκουλήκια)
Ας αρχίσει ξανά ο χορός, ΤΩΡΑ!
Τώρα που εγώ δεν θέλω να χορέψω
Θέλω να βλέπω στα σκοτάδια πλυμένων με άμμο μηρών
Να μη διακρίνω ούτε κι αυτά
Ούτε τα τινάγματα, ένθεν και ένθεν των καρωτίδων
Θέλω μόνος στα βράχια να μιλήσω
Να μου που αν τελειώνει, επιτέλους...
Όσο το βλέμμα αναστοράται τα χάδια στα σάρκινα βαθουλώματα
Όσο ο χορός των ξωτικών κρατά
Όσο δεν αρχίζει ο χορός των δερβίσηδων
Τα Βράχια της Νοτιάς, σε μένα, μόνο σε μένα θα δίνουν άφεση αμαρτιών
φωτίζοντας την διάφανη και περήφανη γύμνια των αληθινών ανθρώπων
Ήρθε η ώρα να χορέψουμε στην άμμο το Βαλς του Ενστίκτου