Από το Τείχος των Δακρύων στο "Ράλλυ των Δακρύων"

Παλαιστίνη!

Σαν μια Πελοπόννησος, τόση δα είναι...

κι όμως είναι εδώ και τρεις χιλιάδες τριακόσια χρόνια μια γη που ολοι την ποθούν αλλά δεν θα πάρει ποτέ κανείς...

τόπος που γένησε τρεις θρησκείες: Ιουδαϊσμό, Ισλαμισμό, Χριστιανισμό. 

Υπάρχουν εκεί και οι τρεις, ανευλαβείς και λεηλατημένες...

Και η Γάζα, η πρώτη των πρώτων, αποικια κάποιων "Φιλισταίων" (Πελασγών)  που αργότερα μετονομάστηκαν σε "Παλαιστίνιους". (Μια λωρίδα με μόλις ... 64 χιλιόμετρα μήλος και 12 πλάτος).  Κι ήρθαν κι εγκαταστάθηκαν μαζί με άλλα φύλλα,  Αχαιών, Σικελών και Δαναών. Να γιατί νιώθουμε αδέρφια με αυτόν το λαό. Και αυτοί μας νιώθουν ακόμα περισσότερο απ΄ ο,τι εμείς. Και περιμένουν από εμάς... Περιμένουν...

Ίσως... λέω... ίσως, αν δεν είχαμε γίνει αρκετά αναίσθητοι και εθισμένοι στους "πολέμους του καναπέ", ίσως και να κάναμε κάτι παραπάνω. Ίσως ακόμα - ακόμα και να είχε τα κότσια κάποιος από αυτούς που βρίσκεται στους γνωστούς θώκους της χώρας μας να καταδικάσει το Ισραήλ πριν από τον συντηρητικό Σαρκοζί και την ομογάλακτή του Αγγέλα Μέρκελ.

Πόσο ξεφτιλισμένοι πρέπει να έχουμε βρεθεί στα μάτια τους;

Μακάρι, μακάρι να υπάρχει (που αμφιβάλλω) ένας Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των Παλαιστινίων που "φεύγουν". Μόνο γι΄ αυτό το λόγο θα ήθελα να υπάρχει ένας Θεός... μόνο γι  αυτό.

Κι αν υπάρχει, ας μην είναι ... νεοέλληνας.

Σήμερα Ο Γ. Κακουλίδης όταν του ζητήθηκε να κάνει μια ευχή για τη νέα χρονιά είπε "τώρα δεν μπορώ πια να εύχομαι ... μπορώ μόνο να προσεύχομαι"