Κάηκαν οι άνθρωποι της βροχής
Και γέμισε ο τόπος με γιορτή
Και Αγάπη, τόση πολλή Αγάπη!
Ανυπέρβλητα οδυνηρή και λασπωμένη
Με ακρωτηριασμένα μετατάρσια
Παντιέρες διαλαλούσαν την ανάσα της
Και μέσα στην Αγάπη είδε ψυχές καταχθόνιες
Νεκρούς της βαβυλώνας.
Πέτρες του Σινά ρέουν στις φλέβες του
Είναι οροθετικός. Σκέφτεται!...
Δεν μπορεί να υπομένει την Αγάπη
Ω αγαπητέ! don’t worry
Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας,
Το νόσημά σας είναι αυτοάνοσο
Μια εκτίναξη αστραπής και λοιδορίας
Σαν τα Ερέβη της Μεγάλης Παρασκευής
Ευχαριστώ γιατρέ, τα λέμε σε κάποια άλλη ζωή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου