Μέχρι και οι λαμπτήρες έσβησαν μόνοι τους
Δεν άντεξαν, από ντροπή να φωτίζουν τις σκέψεις μας
Νιώσαμε υγροί και σκοτεινοί ως το μεδούλι
Σαρκάσαμε την ανοχή του οίκου μας
Ταπεινωμένοι ενώσαμε τα χέρια
Συμφωνίες στο φως του σκότους
Γλείψαμε την αλήθεια που ζει στις σκιές
Στις σκιές που αφήνουν οι παρακαταθήκες
Κι ήταν 4 το πρωί όταν φύσηξε ο αγέρας
Και σκίρτησε το άτιμο πονηρό ζουλάπι
Λες και έψαχνε πώς θα στείλει ορδές να μας κατασπαράξουν
Λες και δεν μπορούσαμε να το πράξουμε μόνοι μας…
Χτύπησαν κόκκινο οι κόρες των ματιών
Τόσο σκότος … τόσο σκότος ίδιο με το Λευκό Φως της Σωτηρίας
Λίγο ακόμα και θα εκραγούν οι κόρες των ματιών
Δε βλέπουν, δεν αντιφεγγίζουν, μόνο γυρίζουν
Με απροσδιόριστο σπιν…
Δεν μας πείραξε
Τις αφήσαμε να σπάσουν
Ρουφήξαμε τα υγρά τους ως την παρεγκεφαλίδα
Είδαμε ο ένας τα βλέμματα του άλλου
είδαμε τα Φαντάσματα που μας ερεθίζουν
Και ζήσαμε ευτυχείς στο σκότος…
1 σχόλιο:
Λίγο ακόμα και θα εκραγούν οι κόρες των ματιών σε αυτές τις αλλοκοσμικές μετατροπές και την αθλιοσκοπική αναπαράστασή των...
Λίγο ακόμα και μια συμφωνική ορχήστρα μαντατο φόρα και καρποφόρα θα συνεχίσει την σπορά των σπερμάτων που βγήκαν να σεργιανίσουν απροσδόκητα και λαμπερά τόσο που να τυφλώνεσαι ανεπαίσθητα...
Λίγο ακόμα και όσοι δεν τρόμαξαν θα βγουν στο δάσος γυμνοί για να διαρεύσουν, να αναπνεύσουν ρουφώντας τα υγρά του πηγαδιού που βούτηξαν άθελά τους. Ήταν σκοτάδι. Είναι σκοτάδι και δεν συναντιούνατι τα βλέμματα τους, τα έξω βλέμματά τους...
Λίγο ακόμα και η αφή θα τους ραγίσει και θα γυρίσει ερωτικά να τους φιλήσει, κι όποιος δακρύσει αίμα θα φτύσει να καθαρίσει.
Θαυμάσιο το ποίημά του εσωβλέμματος. Οφείλω μια υπόκλιση.
Δημοσίευση σχολίου