Είδες τόσα πολλά λες και είδες το απόλυτο σκοτάδι
Σε ζάλισε το άρωμα, βαθιά στα σωθικά σου
Και δεν κατάλαβες τίποτα
Ταξίδεες πολύ για να πεθαίνεις κάθε μέρα αλλού
Έφτιαξες ένα τροχό για να μένεις ακίνητος
Έμαθες την αστραπή για να μην μπορείς να σκέφτεσαι
Είχες κλειδιά του Ισαάκ για να ανοίξεις τις καταιγίδες
Τόση βροχή κι εσύ κάηκες
Μικρέ ανόητε που σταλιάζεις έξω από το Σύμπαν
Το μετράς βρίζοντάς το
'Και μετά ζητάς την Αθανασία στο DNA
Κι είναι μπροστά σου αυτοπροσώπως
Αθανασία είναι η Αγάπη
Ανήμπορος να ανοίξεις το στόμα να ζητήσεις ένα σπέρμα ζωής
Άδειο πια το μυαλό
Κι η ψυχή αιωρούμενη να γελά
Αρχέγονη κι ευτυχισμένη!
Τα σέβη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου