Τινάξαμε από πάνω μας τη σκόνη του καλοκαιριού.
Είχε σκάψει τους πόρους μας
Σμίλεψε το τρίχωμα μας.
Αναδύαμε στάχτη κι αλμύρα
Και ρίγανη, κι αλκοόλ παρακεντημένο από λοβοτομή.
Κλωθογυρίζαμε πάνω από τις παρωχημένες γέννες και τους μελλονικούς θανάτους
Σαν τα πουλιά που αρνούνται να ταφούν
Και γατζώνονται την ύστατή τους ώρα από ένα ξεσκισμένο σύννεφο
Κάναμε τα ακροδάχτυλά μας εργαλεία και καλοξυσμένα μολύβια
Για να στέλνουν μηνύματα σαν από φρυκτωρίες
μηνύματα σε εμάς, τους ανυπόφορα υποφερτούς
που νομίσαμε πως αγγίξαμε την άκρη του σύμπαντος
καθένας βέβαια με τον τον δικό του
- οπωσδήποτε ολόδικό του - τρόπο.
Νοήσαμε - μπορείς να πείς μέχρι και "κατανοήσαμε"
Πως οι σκιές για να μπορούν να πλανώνται με κύρος
Χρειάζονται μπόλικο φως μα και πολύ σκοτάδι
Να φωτίζει τη γύμνια τους
Μεγαλείο! για δες .! .. να γεύεσαι με χείλη σου το χείλος του γκρεμού
Και να μην πέφτεις . . . για να χεις να το διηγείσαι
Στον εαυτό σου ... ΧΑ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου