Άηχα

Τα σώματα έγιναν πόδια
Ήρθε η συμμετρία πάνω στο κρεβάτι
Και μετά επετευχθη το "σπάσιμο της συμμετρίας"
Κι ήταν καλά καμωμένο
Χωρίς προετοιμασία
Και γέμισαν ο ένας τον άλλον
Με τα μυαλά να ψιθυρίζουν χαρμόσυνες ανταύγειες
Δίπλα σε εκείνα τα πεδία που ανέλαβαν να συντηρούν
Τόνοι, ήχοι, συριγμοί, ανάσες, σπασμοί, βλέματα χωρίς μάτια
Και παντού το υγρό, απλωμένο σε στάχυ, βαμβάκι, σάλιο
Εντός του εσώτερου φωτεινού τούνελ
Με την ηχώ να πλανάται και να γεμίζει
Με την αρωγή ενός ψιθύρου ξεχωριστού και γνώριμου
Που δεν έσπαγε τη συμμετρία
Μα έδινε την κίνηση στο αντικείμενο που λεγόταν "Ενωση"
Με τη συνοδεία των "αστραπών των μακρυνών
που σβήνουν άηχα" 'εξω από το παράθυρο
Αλλά βάλμε γρίλιες για να αφήνουν το φως τους οι κεραυνοί
Και να ξέρουν πως είναι μαζί
Κια μαζί με τους κεραυνούς που "δεν μπόρεσαν να υπάρξουν"

Τα σέβη μου